Ο Ντιέγκο Μαραντόνα λείπει, αλλά είχε δει τα «Κατάρ» να έρχονται

Πέρασαν δύο χρόνια από τον θάνατο του Μαραντόνα, όμως ο Ντιέγκο είναι πάντα όπου χτυπά η καρδιά του ποδοσφαίρου. Ακόμα και στο Κατάρ. Βλέπεις τη μορφή του στα τύμπανα των Αργεντίνων, σε πανό, σε μπλούζες, σε σημαίες και μάσκες. Ακόμα κι αν η αγαπημένη του Αργεντινή δεν καταφέρει να φτάσει ψηλά, όπως οραματίζονται σε κάθε διοργάνωση οι ανά τον κόσμο υποστηρικτές της, που βρίσκονται αιώνια σε αναζήτηση του επόμενου «θεού» τους, ο Ντιεγκίτο θα παραμείνει για πάντα εκεί. Θα ταξιδέψει, μαζί με κείνους που έζησαν τον μύθο του κι αυτούς που θα τον μάθουν από τις διηγήσεις και τα βίντεο στις επόμενες διοργανώσεις. Και τα λόγια του θα βρίσκονται πάντοτε στην επικαιρότητα, όσο το ποδόσφαιρο συνεχίζει να έχει εκείνη την απόκοσμη μορφή που σε τίποτα δεν θυμίζει τη δική του, ερωτική σχέση με την μπάλα.

Ο Μαραντόνα είχε πάντα ανοιχτούς λογαριασμούς με τη FIFA. Από τότε, που τα γυαλισμένα μάτια του ήρθαν πιο κοντά από ποτέ στο ελληνικό κοινό, όταν σκόραρε κατά της Εθνικής στο Μουντιάλ του 1994 και στο επόμενο ματς, βρέθηκε θετικός στην εφεδρίνη. Ακούστηκαν πολλές θεωρίες συνωμοσίας. «Είχα πει λίγα χρόνια πριν ότι η FIFA μου έκοψε τα πόδια, τώρα λέω ότι μου έκοψε το υπόλοιπο σώμα, με σκότωσε», έλεγε ο Pibe de Oro, στο αίμα του οποίου ανιχνεύθηκε μια ουσία, για την οποία οι κανονισμοί ήταν «θολωμένοι». Επιτρεπόταν στις ΗΠΑ, αλλά όχι στους διεθνείς αγώνες.

Όμως, στη συνέχεια, αφού κρέμασε τα παπούτσια του, αφού έζησε τους δικούς του εφιάλτες, είπε κι άλλα για την Ομοσπονδία που διαφεντεύει το ποδόσφαιρο. Ας δούμε μερικά ενδεικτικά. «Η FIFA σήμερα είναι μια πολυεθνική που κατατρώει την μπάλα. Οι χώρες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι' αυτό. Αν η FIFA αποφασίσει ακριβώς το σημείο που θα πωλούνται τα αναψυκτικά, τότε θα πρέπει να πωλούνται ακριβώς από αυτό το σημείο. Τα πράγματα θα έπρεπε να γίνονται διαφορετικά», έλεγε το καλοκαίρι του 2014, πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.

«Τις τελευταίες δεκαετίες, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Κάποτε, ήταν ένα άθλημα για το οποίο ήσουν περήφανος, ένα άθλημα που ένωνε τον κόσμο. Αλλά η FIFA, που το κυβερνά, έχει εξελιχθεί σε παιδική χαρά της διαφθοράς. Οι περισσότεροι φίλοι του ποδοσφαίρου μπορούν να προβλέψουν τι θα πω στη συνέχεια: Υπό τον Σεπ Μπλάτερ, η FIFA έχει ξεφτιλιστεί, έχει γίνει μια επώδυνη ντροπή για όλους εμάς που νοιαζόμαστε για το ποδόσφαιρο βαθιά», τόνιζε τον Μάιο του 2015, πριν τις εκλογές της Ομοσπονδίας. Πόσο επίκαιρα μοιάζουν τα λόγια αυτά σήμερα, αρκετά χρόνια μετά τις εφόδους του FBI, τις συλλήψεις, τις αποδεδειγμένες δωροδοκίες, τη διαφθορά.

Θυμίζουμε, ότι όταν το Κατάρ πήρε τελικά το χρίσμα για το Μουντιάλ του 2022, ο Μπλάτερ ήταν ακόμα στην ηγεσία της FIFA και τα σκάνδαλα ακόμα δεν είχαν αρχίσει να «σκάνε», τα στόματα δεν είχαν αρχίσει να ανοίγουν για τις μίζες, τα στάδια δεν είχαν αρχίσει να κατασκευάζονται χωρίς κανέναν σεβασμό στους εργάτες που τα έχτισαν, οι καταγγελίες για νεκρούς δεν έφταναν στους Οργανισμούς που πάλεψαν μέχρι τέλους για να το σταματήσουν. Ο Μαραντόνα γνώριζε πολύ καλά για τους «Νονούς» του ποδοσφαίρου, για την «εγκληματική οργάνωση», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Netflix, το FIFA Uncovered, το οποίο μεταφέρει στην οθόνη τον τρόπο που λειτουργούσαν όλα αυτά τα χρόνια οι άνθρωποι που «υπάρχουν για να κυβερνούν και να αναπτύσσουν το παιχνίδι σε όλο τον κόσμο».

Ο Ντιέγκο ποτέ δεν ήταν τέλειος. Αυτή ήταν και η μαγεία του. Ζούσε πάντα παρέα με τους δαίμονές του, φλέρταρε εντόνως με την άλλη πλευρά. Όταν μιλούσε για τη FIFA, στα μάτια αρκετών φαινόταν ως ένας γραφικός που θέλει να κάνει το κομμάτι του, όμως πλέον ο καθένας μπορεί να τα δει στην τηλεόρασή του. Αργότερα, στην εποχή του Τζιάνι Ινφαντίνο, ήρθε περισσότερο κοντά στην Ομοσπονδία, που πάντα προσπαθούσε να τον εκμεταλλευτεί και να τον φέρει με το μέρος της. Στο τέλος, έγινε και ambassador, αλλά η FIFA έσπευσε τον πετάξει ξανά μετά τα υψωμένα μεσαία του δάχτυλα στο Μουντιάλ του 2018.

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο έγραφε, για τον «αμαρτωλό θεό»: «Άλλωστε, εύκολα τον δικάζουν και τον καταδικάζουν, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να ξεχαστεί η αμαρτία του, που ήταν το ότι επί χρόνια ο Μαραντόνα υπήρξε ο καλύτερος κι εκείνος που ύψωνε τη φωνή καταγγέλλοντας όσα η εξουσία απαιτεί να αποσιωπώνται». Ο Μαραντόνα ήξερε καλά από σκοτάδι. Είχε καταλάβει νωρίς πού αποσκοπούσαν εκείνοι που εξουσίαζαν το παιχνίδι της ζωής του…

Υ.Γ: Περισσότερες σκέψεις για τον Ντιέγκο Μαραντόνα ΕΔΩ.