Τα … sold out του Κατάρ

Στο Κατάρ αγαπούν πολύ τις καμηλοδρομίες. Στο Κατάρ μέχρι το 2005 οι αναβάτες στις καμήλες ήταν παιδιά. Μέχρι να αποφασίσει ο Εμίρης ότι πρέπει να σταματήσουν να χρησιμοποιούν παιδιά και να διατάξει να χρησιμοποιούνται μόνο ρομποτικοί αναβάτες. Αν δεν σου έχει τύχει να δεις, το βλέπεις και δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις ότι το βλέπεις. Εκατοντάδες τύποι τρέχουν με τα εκατοντάδες τζιπ τους στην άμμο, με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι για να ελέγχουν τον ρομποτικό αναβάτη τους προκειμένου να ζορίζει, όποτε το κρίνουν, την καμήλα για να τρέξει πιο γρήγορα.

Βλέποντας αυτό το θέαμα σκεφτόμουν ότι ο Εμίρης θα ήθελε πολύ να έχουν εφεύρει οι επιστήμονές του και έναν ρομποτικό θεατή ποδοσφαιρικών αγώνων. Κάποιον που θα ελέγχεται από απόσταση, με τηλεκοντρόλ, για να χτυπάει παλαμάκια, να πανηγυρίζει στα γκολ, να τραγουδά συνθήματα που θα ακούγονται ποδοσφαιρικά και θα μοιάζουν με τις ιαχές που ακούει ο τηλεθεατής όταν “καταναλώνει” Champions League ή Premier League από την τηλεόρασή του. Διότι όλα σήμερα στο Κατάρ γίνονται για τον τηλεθεατή, ή πιο σωστά για τον απομακρυσμένο θεατή - είτε “καταναλώνει” Μουντιάλ μέσα από την τηλεόραση είτε μέσα από τα social media.

Το Κατάρ ξέρει ότι είναι το Κατάρ. Ήξερε ότι για ένα σωρό διαφορετικούς σοβαρούς λόγους όλοι αυτοί που δημιουργούν αυθεντική ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα στα γήπεδα δεν θα πατούσαν το πόδι τους εκεί. Και αυτά τα γνώριζε και η FIFA. Και όταν μπήκαν στο πιο άβολο, για εκείνους, κομμάτι της διεξαγωγής του Μουντιάλ, δηλαδή στην φάση των ομίλων - εκεί που είναι μεγάλο το πλήθος των αγώνων και άρα δύσκολο να γεμίσουν τα γήπεδα με αυθεντικούς ποδοσφαιρικούς θεατές, έπρεπε να επινοήσουν μια μέθοδο για να μας πείσουν ότι όλα κυλούν υπέροχα.

Μια καλή τηλεσκηνοθεσία κρατά τα μάτια του τηλεθεατή μακριά από εικόνες με άδειες κερκίδες, αυτές που μετέδωσαν τα φωτογραφικά πρακτορεία σε όλο τον πλανήτη. Ξαφνικά ανακοινώθηκαν νέες χωρητικότητες των γηπέδων, που είναι μεγαλύτερες από αυτές που είχαν αρχικώς ανακοινωθεί - το Lusail Stadium δεν χωρά τελικά 80.000 θεατές, χωράει 88.966, δηλαδή τους είχαν “ξεφύγει” 9 χιλιάδες θέσεις στο μέτρημα. Το ίδιο συνέβη και με το Al Bayt Stadium, που δεν χωράει 60.000 θεατές αλλά 68.895. Όλα τα “σαραντάρια” γήπεδα χωρούν 44 45 χιλιάδες θεατές. Και περιέργως πως, στα περισσότερα παιχνίδια ανακοινώνεται sold out παρόλο που ακόμη και με αυτή την τηλεσκηνοθεσία καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν κενά, όπως συνέβη στο Μαρόκο - Κροατία, από όπου είναι η φωτογραφία, με τη FIFA να ανακοινώνει προσέλευση 59.407 θεατών. Η FIFA, που ακόμη διαφημίζει την πώληση εισιτηρίων στο site της, ανακοινώνει 94% πληρότητα στην 1η αγωνιστική και ότι έχουν πουληθεί περισσότερα από 3 εκατομμύρια εισιτήρια. Και επειδή αυτή η διοργάνωση έπρεπε να επικοινωνήσει και ένα ρεκόρ προσέλευσης, προκειμένου να πείσει ότι όλα έχουν πάει υπέροχα, μας ανακοίνωσαν ότι στο Αργεντινή - Μεξικό συγκεντρώθηκαν 88.966 θεατές και επετεύχθη το μεγαλύτερο ρεκόρ προσέλευσης θεατών στην ιστορία του Μουντιάλ των τελευταίων 28 ετών, μετά τον τελικό του 1994 στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ (91.194).

Ήταν αναμενόμενο, μια χώρα που πλήρωσε και πληρώνει ένα σκασμό λεφτά για να “φλεξάρει” τον πλούτο της και για λόγους που είμαι πολύ μακριά και πολύ “μικρός” για να αντιλαμβάνομαι, σήμερα προσπαθεί παντοιοτρόπως να δημιουργήσει πειστήρια της επιτυχίας της ώστε να καμαρώσει για μια απολύτως επιτυχημένη διοργάνωση ενός Μουντιάλ. Όμως όσο και αν έχει προχωρήσει η επιστήμη και τα artificial intelligence tools, η εικονική πραγματικότητα που έχει στηθεί στο Κατάρ δεν πλησιάζει την πραγματικότητα. Αυτά τα ματς είναι τα πιο αθόρυβα στην σύγχρονη ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μετά τη φάση των ομίλων, όταν θα μπούμε στα νοκ αουτ η εικόνα θα βελτιωθεί. Δύσκολα όμως πείθεται κανείς ότι θα δημιουργηθεί παραδοσιακό ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Διότι αυτό ούτε αγοράζεται, ούτε φτιάχνεται με ρομπότ και τεχνητές νοημοσύνες. Αυτή η ιδέα “πέθανε” πριν από 8 χρόνια, το 2014, όταν την εφήρμοσαν οι Hanwha Eagles, μια κορεατική ομάδα μπέιζμπολ και είδαμε όλοι το γελοίο άψυχο αποτέλεσμα.