Τελικά και ο «βασιλιάς της ζούγκλας» έχει την τιμή του

Ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος αθλητής (σύμφωνα με το Forbes) το 2016 και το 2017. Ο πιο διάσημος αθλητής από το 2016 μέχρι και το 2019 (ESPN). Βρέθηκε στη λίστα του Time με τους 100 πιο επιδραστικούς ανθρώπους του πλανήτη το 2014 (αναρωτιέμαι γιατί μόνο τότε, βέβαια). Είναι ένας από τους τρεις αθλητές και ο μοναδικός στο ποδόσφαιρο που κατάφερε να έχει απολαβές πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια, στην καριέρα του. Η σελίδα του στην Wikipedia είναι σαν εγκυκλοπαίδεια και δεν ξέρω πόσες χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί για την αφεντιά του, τα είκοσι χρόνια που μας απασχολεί είτε ως παιδί θαύμα, είτε ως νέο αστέρι, μετά ως... top gun, βασιλιάς του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και πάντα icon εντός και (για πάρα πολύ κόσμο) εκτός γηπέδων.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ακόμα και στα 37 του χρόνια, από εκεί που έψαχνε ομάδα με στόχους στην Ευρώπη, για να αποδείξει ότι μπορεί να την οδηγήσει στην επίτευξη τους, θα υπογράψει ούτε καν στην καλύτερη ομάδα της Σαουδικής Αραβίας για τους επόμενους και πιθανόν τελευταίους(;) μήνες της καριέρας του. Ότι θα κλείσει δηλαδή αυτή η χρυσή εποχή της ηγεμονίας του (ακόμα και μοιρασμένης με το αντίπαλο δέος Λίο Μέσι) κάπου στο Ριάντ με συμπαίκτες που -κάποιοι λίγοι εξ αυτών- μπορούν να χαρακτηριστούν καλοί ποδοσφαιριστές που απλά αποφάσισαν να πάρουν το αραβικό χρήμα, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν πλησιάζουν το «πακέτο» Κριστιάνο. Όσο και αν ο Πορτογάλος δεν είναι ο αγαπημένος μου παίκτης (αν και υπέροχος ποδοσφαριστής), δεν μπορώ καν φανταστώ αυτό το φινάλε για αυτό τον υπέροχο αθλητή. Γιατί κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσήλωση του Κριστιάνο στον στόχο (ακόμα και αν τον έκανε από κάποια στιγμή πολύ ατομικό για ένα ομαδικό άθλημα) και την σχεδόν εμμονική υποστήριξη αυτού του στόχου με ακραία αποτελέσματα στο σώμα του, άρα και σε αυτά που μας παρουσίασε σε δύναμη, ταχύτητα και γενικότερα αθλητική ικανότητα μέσα στο γήπεδο.

Ξέρω πολύ καλά τι λέτε, ήδη, μετά από αυτά και το σέβομαι απόλυτα. Πως γίνεται να μιλάμε για «τέτοιο φινάλε» όταν ο Κριστιάνο θα εισπράξει 213 εκατ. ευρώ το χρόνο για τα επόμενα 2,5 χρόνια. Άρα θα βάλει στον…κουμπαρά του πάνω από μισό δισεκατομμύριο για αυτό το διάστημα. Είναι κλισέ έκφραση αλλά ναι, το ποσό…ζαλίζει. Και φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι (αν ολοκληρωθεί αυτή η συμφωνία) υπάρχει, τελικά, τιμή πώλησης ακόμα και για τον βασιλιά της ζούγκλας προκειμένου να δεχθεί να τοποθετηθεί στη βιτρίνα του σαουδαραβικού –ποδοσφαιρικού- «ζωολογικού κήπου», ως το κορυφαίο έκθεμα στην ιστορία του. Δεν έχει να κάνει με την περηφάνια και την αξιοπρέπεια αλλά, πάντα, με το χρήμα. Αποδεκτό, θα έλεγα, αν και στο μυαλό μου υπάρχει σοβαρή ένσταση από τη στιγμή που το χρήμα υπάρχει ήδη και μάλιστα σε ποσότητα. Εκτός αν έχουν πέσει έξω οι επενδύσεις του Κριστιάνο και δεν το γνωρίζουμε.

Ας μην χρεώσετε «ρατσιστική» προσέγγιση, όσον αφορά τους Σαουδάραβες, σε αυτή μου την προσέγγιση. Έχει να κάνει καθαρά με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Τα ίδια θα έγραφα αν ο Πορτογάλος ερχόταν στην Ελλάδα, αλλά ποιος να δώσει τέτοιο χρήμα εδώ πέρα;

Ο παίκτης λοιπόν που θεωρούσε ότι μπορεί να έχει κανονικό χρόνο συμμετοχής και πρωταγωνιστικό ρόλο στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, που ψάχτηκε για άλλα μεγάλα ονόματα στην Ευρώπη, αλλά δέχθηκε πολλές αρνήσεις, αποφάσισε όχι να κρεμάσει τα παπούτσια σου (πλήρης ποδσοφαιρικών ημερών σε υψηλό επίπεδο) ότι θέλει να είναι το πρώτο βιολί στη Σαουδική Αραβία. Η οποία ναι μεν δεν είναι Κατάρ με κάτω από 1000 φιλάθλους στα παιχνίδια πρωταθλήματος, αλλά δεν είναι σίγουρα το σκηνικό που θα μπορούσε κάποιος να δει τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ναι, μπορεί να ξανακάνει την Αλ Νασρ πρωταθλήτρια, ναι μπορεί να σηκώσει και το Champions League της Ασίας. Στο μυαλό του πιθανότατα αυτά είναι περισσότερο σίγουρα απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα, γιατί παίζουν και οι άλλοι μπάλα. Αλλά ακόμα και αν τα καταφέρει, θα ασχοληθεί πραγματικά ο υπόλοιπος κόσμος με αυτά;

Αναμένοντας την οριστική απόφαση του Κριστιάνο για τη μετανάστευση του, μάλλον το επόμενο που πρέπει να συζητήσουμε είναι τα χρήματα που θα πάρει από τα δικαιώματα για την ταινία που θα αναφέρεται στη ζωή του και ο ίδιος τη φαντάζεται κάπως σαν ο… Μεγάλος Αλέξανδρος, ο κατακτητής δύο ηπείρων. Εκτός και αν μετά από δύο χρόνια, πάει και σε τρίτη. Αλλά, για να λέμε την αλήθεια, το παιδί που πήγε στα 12 του στην Σπόρτινγκ για 2.000 ευρώ, στα 15 του αντιμετώπισε καρδιολογικό πρόβλημα που θα μπορούσε να του κόψει τη μπάλα και στα 16 του έπαιζε σε πέντε (ηλικιακές) ομάδες την ίδια σεζόν, προφανώς, μπορεί να κάνει ότι γουστάρει χωρίς να μετράει γνώμες.