Το Μαρόκο μας υπενθυμίζει ότι το ποδόσφαιρο δεν εξαρτάται απολύτως από την τεχνολογία

Προφανώς στην περίπτωση που το Μαρόκο κάνει το θαύμα και προκριθεί σε βάρος της Γαλλίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου αυτό θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην σύγχρονη ιστορία του Μουντιάλ. Και προφανώς μια πρόκριση σαν αυτή θα έχει και κοινωνικές διαστάσεις λόγω της ιστορίας στη σχέση μεταξύ της Γαλλίας και του Μαρόκου - αυτό είναι κάτι που έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε από την πρώτη στιγμή που οι Μαροκινοί συνειδητοποίησαν ότι δημιουργείται μπροστά τους ο ημιτελικός με την Γαλλία. Ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν στην άκρη, για να επιστρέψουμε στο ποδόσφαιρο.

Ακόμη και υπό “κανονικές συνθήκες”, δηλαδή αν οι ομάδες είχαν ακολουθήσει μια φυσιολογική προετοιμασία για την συμμετοχή τους στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αυτός ο αγώνας θα έμοιαζε με βουνό για το Μαρόκο. Αν το κοιτούσε κανείς με βάση την αξία των ποδοσφαιριστών στην αγορά, μια ομάδα αξίας 276 εκατομμυρίων € πρόκειται να κοντραριστεί με μια ομάδα που αξίζει 1,01 δισεκατομμύρια €. Κι αν η χρηματιστηριακή αξία είναι ένας τρόπος για να μετρήσεις την διαφορά στην ποιότητα, ένα από τα κύρια σημεία της ποιοτικής διαφοράς είναι αυτό των παραστάσεων. Οι Μαροκινοί θα αντιμετωπίσουν τους κατόχους του τίτλου, δηλαδή έναν προπονητή και αρκετούς ποδοσφαιριστές που έχουν ξανακατακτήσει αυτόν τον τίτλο.

Με άλλα λόγια είναι πολλά αυτά που ζητεί η ιστορία από το Μαρόκο σήμερα. Θα ήταν όμως πολύ άδικο να περιμένουμε από το Μαρόκο να τα καταφέρει για να το αναδείξουμε στο καλύτερο παράδειγμα ομάδας από όσες βρέθηκαν αυτόν τον χειμώνα στο Κατάρ.

Αρκεί να ξέρεις ότι η Εθνική Ομάδα του Μαρόκου δούλεψε για μόλις δύο μήνες με τον σημερινό προπονητή του, τον Ουαλίντ Ρεγκραγκί. Όταν ξέρεις αυτό, και μαζί την πληροφορία σχετικά με το γεγονός ότι ορισμένοι εκ των ποδοσφαιριστών δεν ήταν μέλη της Εθνικής προτού την αναλάβει ο 47χρονος προπονητής, μένεις άναυδος με την εικόνα που παρουσίασε το Μαρόκο απέναντι σε Κροατία, Βέλγιο, Ισπανία, Πορτογαλία. Δεν δέχθηκε γκολ από ορισμένες εκ των κορυφαίων εθνικών ομάδων της Ευρώπης και του πλανήτη.

Αυτό που κάνει σήμερα το Μαρόκο δίνει πολύ κουράγιο στους “μικρούς” του πλανήτη ποδόσφαιρο - αυτό είναι αυτονόητο. Προσφέρει όμως ακόμη μια πολύτιμη υπηρεσία στο ποδόσφαιρο: υπενθυμίζει ότι παρά την υπερανάλυση και την “επιστημονικοποίησή” του, το ποδόσφαιρο παραμένει λειτουργικό και αποτελεσματικό - ειδικά στο επίπεδο των εθνικών ομάδων- ακόμη και με πιο “πρωτόγονες” συνθήκες, όταν κανείς είναι ικανός και κάνει καλά τα βασικά.

Στην εποχή των analytics και της sports science, ένας προπονητής είχε μόλις 2 μήνες, που φυσικά δεν ήταν γεμάτοι με προπονήσεις και αγώνες, για να καταφέρει να συνεννοηθεί παραπάνω από καλά με τους ποδοσφαιριστές του σε σχέση με τις αρχές του αγωνιστικού μοντέλου που ήθελε να υπηρετήσουν. Ο Ρεγκραγκί είχε όλους κι όλους τρεις αγώνες με το Μαρόκο πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ και δεν είχε καν περιθώριο προετοιμασίας. Και σήμερα έχει εμφανίσει στο Κατάρ μια ομάδα που προσαρμόζεται, στην φάση άμυνας, απέναντι σε διαφορετικά τακτικά πλάνα που εφαρμόζουν οι αντίπαλοι. Ο ένας επιτίθεται από τον άξονα, ο άλλος από το πλάι, ο ένας γίνεται επιθετικός και πολύ πιεστικός στην φάση άμυνας, ο άλλος δίνει χώρο για να “ανεβάσει” ψηλότερα στο τερέν τις γραμμές του Μαρόκου. Και ο Ρεγκραγκί είναι εκεί για να διαβάσει γρήγορα τη στάση των αντιπάλων στις διαφορετικές φάσεις παιχνιδιού και να συνεννοηθεί αμέσως με τους ποδοσφαιριστές του προκειμένου αυτοί να προσαρμόσουν την τοποθέτησή τους και τις ομαδικές τακτικές ενέργειες ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις διαφορετικές καταστάσεις παιχνιδιού.

Αυτό που κάνει το Μαρόκο αυτές τις μέρες στο Κατάρ βάζει προπονητές να “σκίσουν τα διπλώματά τους”. Διότι δεν το έκανε μια φορά, για να απαξιωθεί ως ένα “ατύχημα”. Το έκανε σε τέσσερις διαφορετικούς αγώνες απέναντι σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. Ακόμη και αν γνωρίσει την συντριβή από την Γαλλία, μια βαριά ήττα δεν θα ξεγράψει την ιστορία που έγραψε μέχρι εδώ το Μαρόκο.

Αφήνοντας στην άκρη την φανταστική δουλειά που έχει κάνει στο κομμάτι της νοοτροπίας, της ψυχικής και πνευματικής προετοιμασίας της ομάδας του, ο παρατηρητής δεν γίνεται να μην εντυπωσιαστεί με την προσαρμοστικότητα και την ανθεκτικότητα της ομάδας που εμφανίζει ο Ρεγκραγκί στο Κατάρ. Και δεν γίνεται να μην εκπλαγεί με το γεγονός ότι οι αρχές παιχνιδιού μένουν ίδιες όσοι “βασικοί’ παίκτες και αν απουσιάζουν από αγώνα σε αγώνα και από ημίχρονο σε ημίχρονο. Το Μαρόκο συμπεριφέρεται σαν ομάδα. Πώς έγινε ομάδα μέσα σε λίγες μέρες από έναν καινούργιο προπονητή, ο οποίος μάλιστα είναι πρωτόπειρος ως πρώτος ομοσπονδιακός προπονητής; Το Μαρόκο μας φωνάζει ότι όσο και αν εξελίσσεται, χάρη στην επιρροή των επιστημών και της τεχνολογίας, το ποδόσφαιρο παραμένει, ακόμη και στο ελίτ επίπεδο, ανοιχτό προς αυτούς που βάζουν τις ικανότητες και την ψυχή τους και μπαίνουν στο γήπεδο δίχως να αισθάνονται κατώτεροι από έναν αντίπαλο που έχει μάθει να παίζει ποδόσφαιρο σε συνθήκες πολυτελείας και να εκπαιδεύεται με βοηθήματα τελευταίας τεχνολογίας. Ακόμη και σε αυτή την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, το ποδόσφαιρο δεν χάνει τη μαγεία του: ο “μικρός” μπορεί να βάζει ρεαλισμό στα όνειρά του να νικήσει τον “μεγάλο”.