Η Γαλλία έφτασε στο ρελαντί στον τελικό, με τον τρόπο του Ντεσάν

Είναι άλλη η “τι θα γινόταν αν” συζήτηση και άλλο η κουβέντα που αφορά τις διαπιστώσεις από την ανάλυση της αγωνιστικής συμπεριφοράς και της απόδοσης μιας ομάδας σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα, πλην του Ντιντιέ Ντεσάν, την στρατηγική που είχε χαράξει και την τακτική που θα ακολουθούσε η Γαλλία στο ημιτελικό με το Μαρόκο, διότι τα δεδομένα άλλαξαν πάρα πολύ νωρίς στο ματς - στο 5’ο λεπτό χάρη στο γκολ του Τεό Ερναντέζ. Υπάρχουν όμως δύο αντικειμενικές διαπιστώσεις πάνω στα γεγονότα: η Γαλλία συνέχισε με τον ίδιο τρόπο να αναζητεί το δεύτερο γκολ, δηλαδή ακολούθησε το ίδιο μοτίβο επιθετικής ανάπτυξης. Με πολύ passing game ανάμεσα στους αμυντικούς της, που προσπαθούσαν με αυτό τον τρόπο να προσκαλέσουν τους Μαροκινούς ώστε να ανεβάσουν ψηλότερα στο τερέν τις γραμμές των αντιπάλων και να σημαδέψουν στην πλάτη τους άλλοτε με ψηλές και άλλοτε με συρτές κάθετες πάσες.

Σε όλη τη διάρκεια αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου η Γαλλία ακολουθεί την πεπατημένη που έχει δημιουργήσει ο Ντεσάν. Όταν αμύνεται, η Γαλλία επιτρέπει στον αντίπαλο να περάσει τη σέντρα με την μπάλα στα πόδια, με όραμα να καταφέρει κάποιος εκ των Γκριεσμάν, Ντεμπελέ, Εμπαπέ, Ζιρού να “κλέψει” την μπάλα και να βάλει την ομάδα του σε άμεση επιθετική μετάβαση προκειμένου η Γαλλία να επιτεθεί σε κενούς χώρους. Κι όταν επιτίθεται απέναντι σε οργανωμένη άμυνα προσπαθεί να τραβήξει όσο το δυνατόν ψηλότερα τις γραμμές του αντιπάλου ώστε να δώσει χώρο στους Γκριεσμάν, Εμπαπέ, Ντεμπελέ για να επιτεθούν.

Είναι μια πραγματικότητα ότι η Γαλλία δεν εντυπωσίασε στον προημιτελικό και τον ημιτελικό. Δεν εντυπωσίασε με όρους ψυχαγωγίας, μεγάλου αριθμού κλασικών ευκαιριών. Κοιτάζοντας κανείς όμως την ομαδική της λειτουργία βρίσκει πολλούς λόγους για να θαυμάσει την ομάδα που έχει φτιάξει ο Ντεσάν. Σε κάθε παιχνίδι είναι ευδιάκριτες οι αρχές του παιχνιδιού της διότι είναι πολύ πειθαρχημένη η συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών της στο τακτικό κομμάτι. Όταν το ζητάει το ματς, ο Γκριεσμάν παρουσιάζει ισορροπία 8αριού, αν όχι 6αριού στις δύο φάσεις παιχνιδιού, δηλαδή αμύνεται καλά και μάλιστα χαμηλά στο τερέν για να βοηθήσει την ομάδα του. Και το ίδιο κάνουν ο Ραμπιό, ο Ντεμπελέ, ο Ζιρού, δηλαδή ποδοσφαιριστές που δεν βλέπεις συχνά να μοχθούν στη φάση άμυνας. Όταν το ζητάει το παιχνίδι, ένας σταρ του μεγέθους που έχει σήμερα ο Κιλιαν Εμπαπέ “θυσιάζει” το “εγώ” για χάρη του συνόλου και αποδέχεται έναν ρόλο “δολώματος”, δηλαδή κρατά την μπάλα για να μαζέψει πάνω του τρεις και τέσσερις ποδοσφαιριστές προτού πασάρει στους άλλους για να εκμεταλλευτούν τους κενούς χώρους που δημιουργούνται και να γίνουν εκείνοι οι σκόρερ και οι “πρωταγωνιστές”.

Είναι πολύ δύσκολο, και σίγουρα υποκειμενικό το να κρίνει κανείς ποια εκ των δύο ομάδων που έφτασαν στον τελικό “αξίζει περισσότερο” το Παγκόσμιο Κύπελλο. Διότι και Αργεντινή και η Γαλλία έχουν δουλέψει πολύ σε όλα τα κομμάτια του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού. Όσες νοητικές υπερβάσεις πρέπει να κάνει μια ομάδα που δεν έχει κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο τα τελευταία 36 χρόνια, πρέπει να κάνει και μια ομάδα που το κατέκτησε πριν από 4 χρόνια και σήμερα προσπαθεί να το επαναλάβει, δηλαδή να πετύχει κάτι που έχει συμβεί μόνο 2 φορές στην ιστορία και έχει να συμβεί 60 χρόνια.

Ευτυχώς η πραγματικότητα μας βγάζει από αυτή τη δύσκολη θέση. Το ποια εκ των δύο είναι καλύτερη και της αξίζει να κατακτήσει το τρόπαιο θα μας το απαντήσει ο τελικός. Η ομάδα που θα νικήσει θα είναι, τελικά, η καλύτερη ομάδα - αυτή που άξια θα γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια.