Ο Πελέ δεν πέθανε. Ο Πελέ είναι ιδέα

• Πελέ για πάντα: Διαβάστε όλα τα θέματα
• Ο απόλυτος ποδοσφαιριστής
• Θα ζει πάντα μέσα από την κληρονομιά του

Ήταν η μόνιμη επωδός ενός διευθυντή ή συντάκτη ύλης σε μια εφημερίδα, όταν ένας συντάκτης έπαιρνε τηλέφωνο σε πολύ προχωρημένη ώρα και ζητούσε να κάνει αλλαγή σε κάποια σελίδα του. «Τι έγινε, πέθανε ο Πελέ;» ήταν η… περιπαικτική ερώτηση που συνόδευε την απορία για το συγκεκριμένο αίτημα.

Αυτή την φορά, δυστυχώς, το (αποτυχημένο, άστοχο, ανόητο) χιούμορ επιβεβαιώθηκε. Ο Πελέ πέθανε. Ή μήπως δεν πέθανε; Όχι, φρονώ ότι δεν πέθανε. Γιατί ο Πελέ, όπως ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ή ο Γιόχαν Κρόιφ (όλοι έφυγαν από κοντά μας τα τελευταία έξι χρόνια...), δεν θα πεθάνει ποτέ. Ο Πελέ είναι ιδέα.

Πελέ για πάντα: Διαβάστε όλα τα θέματα

Το είχε πει, άλλωστε, και ο ίδιος, όταν αναφέρθηκε στην ημέρα του θανάτου του. «Ο Πελέ δεν πεθαίνει. Ο Πελέ δεν θα πεθάνει ποτέ. Ο Πελέ θα συνεχίσει για πάντα» είχε πει. Και είχε απόλυτο δίκιο.

Ο Πελέ ήταν το φαινόμενο πριν από το Φαινόμενο (Ρονάλντο). Είχε πετύχει γκολάρες που μετά είδαμε από τον Ζινεντίν Ζιντάν, τον Λιονέλ Μέσι ή τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Πέτυχε «μη» γκολάρες που έμειναν στην ιστορία παρ’ ότι η μπάλα δεν κατέληξε ποτέ στα δίχτυα. Έγινε μύθος προτού καν κρεμάσει τα παπούτσια του, κάτι που ελάχιστοι παίκτες κατάφεραν.

Ήταν ο πρώτος σούπερ σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ο πρώτος που υπέγραψε συμβόλαια εκατομμυρίων για διαφημίσεις. Που έσκυψε και έδεσε επιδεικτικά τα κορδόνια του, για να διαφημίσει live την μάρκα των παπουτσιών του. Αυτός ήταν ο Πελέ.

Ο απόλυτος ποδοσφαιριστής

Ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο ήταν ένας τρομερός ποδοσφαιριστής – αθλητής. Ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν ένας καλλιτέχνης με την μπάλα στα πόδια. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα μπορούσε να περάσει για πλάκα όλη την αντίπαλη ενδεκάδα. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο πηδάει στον… Θεό για να σκοράρει με το κεφάλι.

Ο Πελέ ήταν (και τα έκανε) όλα αυτά μαζί. Μπορούσε να τρέχει ασταμάτητα και, ταυτόχρονα, απίστευτα ποιοτικά. Να «χορεύει» τον αντίπαλο και μια, και δύο και τρεις φορές. Να σκοράρει με απίθανες κεφαλιές, παρ’ ότι δεν ήταν πρώτο μπόι (1.73).

Έχουν ειπωθεί απίθανες ατάκες για το… εξωγήινο μεγαλείο του Πελέ, αλλά αυτή που με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο ανήκει στον Ταρσίσιο Μπούργκνιτς, έναν φανταστικό Ιταλό αμυντικό, ο οποίος ανέλαβε να τον μαρκάρει στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970.

«Πριν από τον αγώνα είπα στον εαυτό μου ότι είναι φτιαγμένος από δέρμα και κόκκαλα όπως οποιοσδήποτε άλλος. Αλλά έκανα λάθος» (!) είχε πει ο παίκτης που είχε μείνει στην ιστορία με το παρατσούκλι «la roccia» (ο βράχος).

Ένας βράχος, όμως, που διαλύθηκε στα πόδια και στο κεφάλι του απόλυτου ποδοσφαιριστή. Του χαρισματικού μπαλαδόρου που έδωσε άλλο νόημα στη φανέλα με το «10», την οποία φόρεσε… κατά λάθος στο Μουντιάλ του 1958, αλλά την εκτόξευσε. Και το έκανε όταν ήταν μόλις 17 ετών!

Ο νεαρότερος σκόρερ σε τελικό, ο νεαρότερος σκόρερ χατ – τρικ σε Μουντιά, ο νεαρότερος παγκόσμιος πρωταθλητής, ο οποίος έκλαιγε στον ώμο του τερματοφύλακα Ζίλμαρ, μην μπορώντας να πιστέψει ότι είχε κάνει πραγματικότητα την υπόσχεση που είχε δώσει στον πατέρα του, λίγα λεπτά μετά το τραυματικό για την Βραζιλία «Maracanazo» του 1950.

Ο Ζοάο Ράμος ντο Νασιμέντο, γνωστός ως «Ντοντίνιο», ήταν ένας φιλότιμος (αλλά μέχρι εκεί) επιθετικός, ο οποίος έπαιξε ως επί το πλείστον σε άσημες ομάδες, με εξαίρεση την Φλουμινένσε και την Ατλέτικο Μινέιρο.

Μετά την ήττα – σοκ από την Ουρουγουάη μέσα στο «Μακαρανά», η οποία στερούσε από τη Βραζιλία το όνειρο της παρθενικής κατάκτησης ενός Μουντιάλ, ο Ντοντίνιο έκλαιγε σαν μικρό παιδί.

Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, όντας μόλις εννέα ετών τότε, δεν μπορούσε να βλέπει τον πατέρα του να κλαίει. «Μπαμπά, μην κλαις. Θα κατακτήσω ένα Μουντιάλ για εσένα. Σου το υπόσχομαι!» του είπε με την παιδική του αθωότητα. Και δεν κατέκτησε «μόνο» ένα, ούτε δύο, αλλά τρία, κάτι που δεν έχει κάνει κανένας παίκτης στην ιστορία. Και ίσως να μην το κάνει και κανείς στο μέλλον…

Θα ζει πάντα μέσα από την κληρονομιά του

Στη Βραζιλία, η οποία έγινε τρις παγκόσμια πρωταθλήτρια με εκείνον μπροστάρη, κηρύχθηκε τριήμερο πένθος, η σορός του θα τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα για τα εκατομμύρια των συμπατριωτών του (και όχι μόνο) και η οικογένειά του θα ζητήσει από την Σάντος να αποσύρει για πάντα την φανέλα με το «10».

Οποιαδήποτε τιμή μοιάζει λίγη. Η μεγαλύτερη, όμως, είναι η κληρονομιά που αφήνει πίσω του. Στη χώρα του, όπου οι ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια με μια εντυπωσιακή συχνότητα, όλοι μεγαλώνουν κάνοντας όνειρα για να του μοιάσουν.

Ναι, ονειρεύτηκαν να γίνουν Ρονάλντο, Ροναλντίνιο, Ρομάριο ή Νεϊμάρ. Όλοι, όμως, με σημείο αναφοράς τον πιτσιρικά που δούλεψε ως λουστράκος και γκαρσόνι για να βοηθήσει την οικογένειά του, ξεχώρισε στα 14 του παίζοντας ποδόσφαιρο σάλας κόντρα σε ενήλικους, υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο στα 15 και κατέκτησε Μουντιάλ προτού καν ενηλικιωθεί.

Οι μόνιμοι γκρινιάρηδες – αμφισβητίες θα πουν ότι δεν πέτυχε 1.300 παρά κάτι γκολ. Ότι δεν έπαιξε ποτέ στην (πιο απαιτητική;) Ευρώπη, παρ’ ότι είχε δεκάδες προτάσεις. Ότι δεν πήρε δημοσίως θέση για την δικτατορία που ταλαιπώρησε τη χώρα του. Ακόμα και ότι δεν αναγνώρισε αμέσως, αλλά μέσω τεστ DNA, μια από τις εξώγαμες κόρες. Αυτή που, ειρωνεία της ζωής, πέθανε από καρκίνο, όπως και εκείνος.

Οτιδήποτε έλεγε, έκανε, δεν έλεγε ή δεν έκανε ο Πελέ, συνιστούσε είδηση πρώτου μεγέθους. Και όσα αφήνει πίσω του συνιστούν μια τεράστια, ασύλληπτης αξίας κληρονομιά. Και τώρα, ξεκούραστος πια μετά την άνιση μάχη που έδωσε με την καταραμένη αρρώστια, θα αλλάζει πασούλες και θα κάνει κόντρες στις ντριμπλες και στα απίθανα γκολ με τον Ντιέγκο, τον Γιόχαν και τον Εουσέμπιο κάπου εκεί ψηλά...