Βγάλε μία selfie με τον «φίλο του νεκρού»

Στην Ελλάδα είχαμε επί σειρά δεκαετιών τον Νίκο Αναγνωστόπουλο. Βουλευτή για έξι θητείες με τη Νέα Δημοκρατία, ενεργό πολιτικό αλλά και επαγγελματία του οποίου η φήμη συνδέθηκε με το περίφημο "ο φίλος του νεκρού" εξαιτίας του τρόπου (ή ενός από τους τρόπους) που ο συγκεκριμένος προσέγγιζε τους ψηφοφόρους του, ακόμα και σε κηδείες. Αποδοτικός σίγουρα, αφού κατάφερνε να είναι πρώτος ή πολύ ψηλά σε σταυρούς στην απαιτητική Α' Αθηνών. Λέγεται ότι έφυγε από την πολιτική (και τη ζωή αργότερα) με το παράπονο ότι παρά τις εξαιρετικές επιδόσεις του στη συλλογή σταυρών ουδέποτε υπουργοποιήθηκε προκειμένου να αποδείξει την αξία του. Το μοντέλο εξελίχθηκε και είναι πλέον αρκετοί που δεν θα έχουν τέτοιο παράπονο όταν ο Ύψιστος τους πάει για απόσυρση.

Κορυφαίο παράδειγμα (εξέλιξης); Στην παγκόσμια ποδοσφαιρική σκηνή το τέλος του 2022 και το ξημέρωμα του 2023 μας προσφέρει τις συνεχόμενες παραστάσεις του μέγιστου προέδρου της FIFA Τζιάνι Ινφαντίνο σε ένα μεγάλο ρεπερτόριο ρόλων. Συνδυάζοντας την πολιτική, την ιστορική γνώση (σε σημείο που να ζητάει τη συγγνώμη μιας ολόκληρης ηπείρου προς το Κατάρ), ασφαλώς την οικονομική... μύτη και οξυδέρκεια για να μαζεύει το χρήμα, αλλά εντέλει και τη τέχνη του αμπιγιέρ για να βοηθήσει στο ντύσιμο του "Άραβα" Μέσι, ο Ιταλοελβετός παράγοντας έγινε πλέον και ο φίλος του νεκρού. Τόσο φίλος μάλιστα που παρουσιάστηκε τόσο άνετα σίγουρος ότι ο... κολλητός του (κάπως έτσι συμπεριφέρθηκε στην κηδεία του Πελέ) δεν θα είχε πρόβλημα να βγάζει σέλφι μπροστά στο ανοιχτό του φέρετρο. Και ο έρμος ο Νίκος Αναγνωστόπουλος, παρακολουθώντας από εκεί που βρίσκεται τα τεκταινόμενα και την "εξέλιξη" θα νιώθει πολύ λιγότερο γραφικός απ' όσο ήθελαν αρκετοί να τον πλασάρουν στην δικιά του εποχή.

Από τα ρεπορτάζ προκύπτει ότι η οικογένεια του μεγάλου Πελέ έκανε αρκετά τσίρκο (δυστυχώς) την κηδεία του. Όπως έπαιξε το χαρτί των social media στις τελευταίες του μέρες κάνοντας το αδύναμο (σε κώμα) σώμα του παγκόσμιο έκθεμα, πριν αυτός παραδώσει και την ψυχή του. Τι να κάνεις όταν -κατάκοιτος- δεν έχεις πια τη δύναμη να βάλεις φρένο στα ζόμπι που τυγχάνει να είναι συγγενείς σου;

Είναι περίεργο και αρκετά πικρό να νιώθεις θλίψη μεγαλύτερη από αυτή που δείχνουν να βιώνουν ορισμένοι εκ των οικείων του, εσύ ο ξένος, για έναν άνθρωπο που φεύγει. Σεβόμενος το θρύλο του και ό,τι σου έδωσε αυτός σαν κληρονομιά στο άθλημα που αγαπάς, τη στιγμή που η οικογένειά του δείχνει να εμπορεύεται ακόμα και αυτές τις στιγμές του αποχαιρετισμού. Αλλά, ναι, έχουμε δει πολλές φορές τελετές επίδειξης που δεν αφορούν αυτόν που φεύγει αλλά αυτούς που μένουν.

Δεν γίνεται όμως να μην απορείς κατ' εξακολούθηση για το θράσος του μεγάλου αφεντικού του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η συμπεριφορά του στην κηδεία του Πελέ μπορεί βέβαια να φαντάζει απλά μια σταγόνα στον ωκεανό της αλαζονείας που επιδεικνύει. Μάλιστα το Μουντιάλ του Κατάρ και το γεγονός ότι για να υποστηρίξει την επιλογή του "μαγαζιού" του, κυλίστηκε μέχρι τέλους σε έναν χρυσό βούρκο που τον στόλισε με ιδεολογικές εφευρέσεις, δείχνουν να τον έχουν απογειώσει στην αυτοκρατορική του πορεία. Και τελικά δεν μπορείς ούτε να οργιστείς. Κάθεσαι απλά εμβρόντητος (;) και σκέφτεσαι σε ποια παγκόσμια χαβούζα φύονται πλέον τα σαπρόφυτα που κυβερνούν τον παγκόσμιο αθλητισμό και κυρίως την μεγάλη μπίζνα γύρω από αυτόν.