Θα δεχθεί η Κύπρος αυτό που συμβαίνει στον τελικό;

Την περασμένη Τετάρτη, που βρέθηκα στο Πανθεσσαλικό στάδιο για τον αγώνα του Βόλου με την ΑΕΚ, είχα την ευκαιρία σύντομων συναναστροφών με κατοίκους και επαγγελματίες της περιοχής. Κοινός τόπος στις συζητήσεις ήταν η εμπειρία τους από την επίσκεψη χιλιάδων οπαδών των μεγάλων ομάδων για τα ματς της Superleague. Οι επιχειρηματίες της ψυχαγωγίας και της εστίας, όπως και αυτοί που επιχειρούν στα τουριστικά, είχαν λόγους για να νιώθουν ικανοποιημένοι. Είδαν τζίρους που δεν έβλεπαν. Όμως η συζήτηση τους έσφιγγε την καρδιά όταν φτάναμε στο θέμα της συμπεριφοράς φανατικών οπαδών. Γι’ αυτό και η κατάληξη αυτής της συζήτησης τους έβρισκε όλους με την ευχή να μην διεξαχθεί στον Βόλο ο τελικός του Novibet Κυπέλλου.

Προσέξτε, δεν τους προβλημάτιζαν οι μικρότερες ή μεγαλύτερες κλοπές, ή το γεγονός ότι έχουν έρθει αρκετές φορές αντιμέτωποι με μια μεγάλη παρέα που εξαφανίζεται από ένα εστιατόριο προτού πληρώσει τον λογαριασμό. Οι επιχειρηματίες που έχουν εμπειρία μαζικής επίσκεψης οπαδών είναι εξοικειωμένοι με αυτή τη συνθήκη. Ο λόγος της ανησυχίας τους ήταν οι φθορές - όχι μόνο της δικής τους περιουσίας αλλά και αυτής του τόπου τους.

Με όλα αυτά στο μυαλό μου, μένω να απορώ πώς είναι δυνατόν να πείστηκε η κυπριακή ομοσπονδία ποδοσφαίρου να δεχθεί την διεξαγωγή του τελικού στο “ΓΣΠ” της Λευκωσίας. Για την ακρίβεια περιμένω ότι εντός των επόμενων ημερών οι Κύπριοι θα σκεφθούν σε μεγαλύτερο βάθος το μέγεθος του κινδύνου που αναλαμβάνουν, όταν η Αστυνομία και τα αρμόδια υπουργεία θα συναισθανθούν τον κίνδυνο να βλέπουν εκατοντάδες οπαδούς να μετατρέπουν πλοία, λιμάνια, δρόμους και καταστήματα σε πεδία μάχης. Διότι δυστυχώς αυτή θα είναι και εκεί η επικρατούσα κατάσταση δεδομένου ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι - δηλαδή η ομοσπονδία και οι διοικήσεις των ΠΑΕ που θα μετέχουν στον τελικό θα μοιράσουν με τον … παραδοσιακό τους τρόπο τα εισιτήρια στους οπαδούς.

Ο τελικός του Novibet Kυπέλλου, ακριβώς επειδή το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει καταντήσει να βάζει οπαδούς και των δύο ομάδων μόνο σε αυτόν τον αγώνα, έχει παραπάνω από μεγάλο συντελεστή επικινδυνότητας. Έχουμε καταντήσει, ως ποδοσφαιρική κοινωνία, να παραδεχόμαστε ότι δεν μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε δικό μας έδαφος και ψάχνουμε να τον στείλουμε μακριά με την ελπίδα ότι δεν θα ταξιδέψουν οι οπαδοί. Μόνο που η Κύπρος είναι κοντά, και τη νιώθουμε τόσο δική μας που θα πάμε να την κάνουμε σαν τα μούτρα μας.

Έχω ξαναγράψει για την διοίκηση της ομοσπονδίας του μπάσκετ, που απέδειξε ότι “γίνεται” να κάνεις τελικό κυπέλλου με την παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων και να μην ανοίξει μύτη. Θα το σημειώσω για ακόμη μια φορά: γίνεται. Όμως δεν είναι τόσο ο τόπος όσο ο τρόπος. Δηλαδή αν ήθελαν, η ομοσπονδία και οι ΠΑΕ που θα μετέχουν στον τελικό, να μην ανοίξει μύτη θα μπορούσαν να το επιτύχουν αυτό δίχως να ξενιτέψουν τον αγώνα. Αν πραγματικά τους ένοιαζε το ποιος θα πάρει τα εισιτήρια και τελικά ποιοι θα είναι οι θεατές που θα μπουν στην κερκίδα, ο τελικός θα μπορούσε να διεξαχθεί στον Βόλο. Όμως δεν πρόκειται περί αυτού.

Θα ήθελα πολύ να πιστέψω ότι το ταξίδι του τελικού στην Κύπρο θα σηματοδοτεί μια νέα εποχή, δηλαδή ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι θα προσέξουν πολύ την διανομή των εισιτηρίων. Όμως δεν το πιστεύω. Και είμαι βέβαιος ότι το τέλος αυτής της ιστορίας θα μας πλημμυρίσει με εικόνες για τις οποίες θα ντρεπόμαστε. Εύχομαι μόνο να μη φρικάρουμε κιόλας.