Ο Πογέτ, ο Ρεχάγκελ και η 7η Ιουνίου 2003

Εμείς στα διάφορα websites συντάσσουμε χιλιάδες λέξεις και δημιουργούμε αφιερώματα για κάθε... απίθανη επέτειο. «34 χρόνια από το κύπελλο που πήρε ο τάδε», «42 χρόνια από υπέροχο γκολ του δείνα». Τι πάει να πει «34» και «42»; Ούτε γενέθλια δεν γιορτάζεις καλά καλά σε τέτοιες επετείους. Μέσα σε αυτόν τον πανικό αφιερωμάτων, μπορεί και να μας ξεφύγει κανένα σημαντικό. Κι αυτό έγινε σήμερα!
Η 7η Ιουνίου 2023 είναι ημερομηνία ορόσημο, γιατί συμπληρώνονται ακριβώς 20 χρόνια («στρογγυλά») από το γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου και τη νίκη 1-0 της εθνικής επί της Ισπανίας στη Σαραγόσα.

Σιγά το πράγμα! Όμως μη φύγετε από την οθόνη προβλέποντας ότι πρόκειται για ακόμα μία «ανύπαρκτη» επέτειο, πριν διαβάσετε όσα ακολουθούν. Υπάρχει λόγος! Η 7η Ιουνίου 2003 είναι η D-Day για το ελληνικό ποδόσφαιρο!

Μέχρι το απόγευμα εκείνης της ημέρας η εθνική Ελλάδας στο μυαλό του μέσου φιλάθλου ήταν ένας απαξιωμένος θεσμός, με μοναδική επιτυχία το Μουντιάλ του 1994 και την πικρή εμπειρία του «4-4-2». Το πρωινό της 7ης Ιουνιου, αποτελούσε ουσιαστικά προάγγελο ακόμα μίας αποτυχίας αφού –λογικά μιλώντας- δεν υπήρχε περίπτωση να προκριθούμε στο EURO 2004. Η Ισπανία είχε 10 βαθμούς μετά από τέσσερα ματς, η Ουκρανία 7 και υποδεχόταν την Αρμενία και εμείς 6. Άρα, όλοι (άντε, όχι όλοι, το 90%) πιστεύαμε ότι το βράδυ εκείνο η βαθμολογία θα ήταν: Ισπανία 13, Ουκρανία 10, Ελλάδα 6 και... αντίο EURO. Ούτε η ισοπαλία δεν μας έκανε!
Το γκολ του Γιαννακόπουλου στο 44΄ άνοιξε το δρόμο της πρόκρισης, αλλά και αργότερα χρειάστηκε να συνωμοτήσουν οι... δυνάμεις του σύμπαντος για να αποφύγουμε και τα μπαράζ και να ταξιδέψουμε ως πρώτοι του 6ου ομίλου στην Πορτογαλία. Μετά το ματς της Σαραγόσα, ούτε η Ουκρανία, ούτε η Ισπανία κατάφεραν να νικήσουν την αδύναμη Βόρεια Ιρλανδία (αμφότερες στο 0-0) ενώ εμείς στο πιο κρίσιμο παιχνίδι, μετά από κακή εμφάνιση και με μπόλικη τύχη επικρατήσαμε 1-0 της Ουκρανίας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, με φάουλ Τσιάρτα-κεφαλιά Χαριστέα στο 86΄.

Μέχρι τότε, μέχρι την 7η Ιουνίου 2003, ουδείς πίστευε πως κάτι έχει αλλάξει αναφορικά με το διεθνές status της εθνικής. Η θητεία του Ότο Ρεχάγκελ, παρότι είχε ήδη κλείσει δύο χρόνια στον πάγκο της Ελλάδας, δεν σε γέμιζε με αισιοδοξία. Μοναδική πινελιά γαλανόλευκης ελπίδας ήταν εκείνο το 2-2 στο Γουέμπλεϊ, όταν ο Μπέκαμ λύτρωσε την Αγγλία στο φινάλε. Όμως ήταν μόλις ο δεύτερος αγώνας του Ρεχάγκελ και απλώς διασκέδασε τις εντυπώσεις της συντριβής (5-1) από τη Φινλανδία στο ντεμπούτο του. Όλα αυτά συνέβησαν το Φθινόπωρο του 2001. Ο «Βασιλιάς Ότο», εντέλει, οδήγησε την εθνική μας ομάδα στην απόλυτη ηδονή της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2004 και έξι χρόνια αργότερα (2010) στην πρώτη της νίκη σε τελική φάση Μουντιάλ. Έγινε Έλληνας Θεός!

Αακαλέσαμε στη μνήμη μας τα πρώτα χρόνια του Ρεχάγκελ γιατί τον συνδέει ένα κοινό χαρακτηριστικό με τον νυν εκλέκτορα της εθνικής, Γκουστάβο Πογέτ. Πριν γνωρίσει επιτυχία, είχε δεχτεί δριμεία κριτική για τις επιλογές του και ιδίως για τον αποκλεισμό ποδοσφαιριστών που τότε έμοιαζε αδιανόητος. Ο Γρηγόρης Γεωργάτος ήταν από τα καλύτερα αριστερά μπακ στην Ευρώπη, ο Άκης Ζήκος ο μόνος Έλληνας που έπαιξε τελικό Champions League, ο Ιεροκλής Στολτίδης ο «άνθρωπος από σίδερο» σε μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές του Ολυμπιακού, ο Νίκος Λυμπερόπουλος ένας από τους κορυφαίους Έλληνες μεσοεπιθετικούς, ο Κώστας Κωνσταντινίδης (νυν τεχνικός διευθυντής εθνικών ομάδων) υπερπολύτιμος και ακόμα ο Ελευθερόπουλος, ο Άντζας, ο Κυργιάκος. Ο Ρεχάγκελ δεν τους ήθελε, δεν του έκαναν, τα «έσπασαν» ή ο,τιδήποτε άλλο. Ρίσκαρε μέχρι τέλους και όσοι θυμούνται καλά τα δεδομένα που επικρατούσαν τότε, μάλλον το γκολ του Γιαννακόπουλου τον κράτησε στη θέση του. Η πρόκριση στο EURO είναι και ο μεγάλος στόχος όταν υπέγραψε συμβόλαιο το 2001. Εάν χανόταν, η συνεργασία θα είχε διακοπεί. Όμως ο Γερμανός ήταν ο θεμελιωτής του όρου «κλειστό club» στην εθνική ομάδα, αρχή την οποία υπηρέτησε απαρέγκλιτα στα εννέα «γαλανόλευκα» χρόνια του. Με πολύ μεγάλη ευκολία, φυσικά, και υπεράνω κριτικής μετά τον θρίαμβο της Λισαβόνας.

Ακριβώς στην ίδια κατάσταση βρίσκεται ο Γκουστάβο Πογέτ 16 μήνες μετά τη σύναψη συνεργασίας με την ΕΠΟ (Φεβρουάριος 2022). Οι επιλογές του ξενίζουν και μοιάζουν αδικαιολόγητες. Ειδικά ο αποκλεισμός των Φορτούνη, Δουβίκα δεν προκύπτει «ποδοσφαιρικά». Ούτε και η μόνιμη παρουσία του Τζαβέλλα στα 36 του.
Τα περί «μανατζερικών» παιχνιδιών δεν ισχύουν, αφού αμφότεροι έχουν ισχυρούς και εγνωσμένης αξίας εκπροσώπους, ενώ ο Τζαβέλλας δεν έχει ατζέντη! Άρα όλα δείχνουν ότι ο Ουρουγουανός πράττει κατά συνείδηση. Προσπαθεί να δημιουργήσει ένα «κλειστό club» με παίκτες που ενδεχομένως να μην είναι οι καλύτεροι, αλλά στο δικό του το μυαλό είναι οι καταλληλότεροι. Ταλέντο υπάρχει, προσωπικότητες αντάξιες με του 2004 σίγουρα δεν υπάρχουν. Το έργο του Πογέτ είναι πολύ πιο δύσκολο σε σχέση με τον Ρεχάγκελ. Κι ο ίδιος επέλεξε το δύσβατο μονοπάτι, αποφεύγοντας το «καλώ με βάση την κοινή γνώμη και έχω το κεφάλι μου ήσυχο». Εάν πέσει, θα πέσει από τις δικές του επιλογές και μόνο. Εάν όχι, τότε θα είναι εκείνος ο «εκλεκτός» που θα επανεμφανίσει μια αξιόμαχη εθνική μετά από 9 χρόνια απόλυτης μετριότητας. Για να γίνει αυτό, όμως, ίσως χρειαστεί τον δικό του «Γιαννακόπουλο» και μία νέα «7η Ιουνίου 2003».