Εθνική Ελλάδας: Μόνο δύο από τους 15 του Πογέτ έχουν αναδειχθεί από Ακαδημία «μεγάλης» ομάδας!

• Ηγέτες από την Τρίπολη, τις Σέρρες και τους «Μπέμπηδες»
• «Καμπανάκι» για όλους τους ομοσπονδιακούς

Αυτό που αντιληφθήκαμε όλοι την περασμένη Παρασκευή στη νίκη (2-1) επί της Ιρλανδίας, είναι ότι η εθνική του Γκουστάβο Πογέτ έπαιξε μετά από καιρό ελκυστικό ποδόσφαιρο. Φαίνεται πως με τη μετακόμιση στην ΟΠΑΠ Αρένα, το πιο σύγχρονο γήπεδο της Ελλάδας και ένα από τα πιο σύγχρονα της Ευρώπης, η «γαλανόλευκη» απέκτησε την αύρα εκείνη που χρειάζεται για να εξελιχθεί σε ένα «γοητευτικό» αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Για προκρίσεις και περασμένα μεγαλεία, είναι πολύ νωρίς να πούμε ο,τιδήποτε. Βήμα βήμα και βλέπουμε, γιατί αύριο πέφτουμε στο λάκκο με τα θηρία!

Στον τελευταίο αγώνα της εθνικής μας, όμως, υπάρχει κι ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο που δεν εντόπισε κανείς. Εναντίον της Ιρλανδίας έπαιξαν 15 ποδοσφαιριστές, από τους οποίους μόνο ο Πέλκας (ΠΑΟΚ) και ο Σιώπης (Ολυμπιακός) αποτελούν προϊόντα της εκπαιδευτικής διαδικασίας των λεγόμενων «μεγάλων» ακαδημιών. Κανείς από τον Παναθηναϊκό, κανείς από την ΑΕΚ ή έστω από τον Άρη. Έπαιξαν μόλις δύο ποδοσφαιριστές που αναδείχθηκαν από τις ομάδες οι οποίες την τελευταία 10ετία χρόνια σχεδόν μονοπωλούν τους τίτλους σε επίπεδο Superleague Κ15, Κ17, Κ19.

Ανάμεσά στους διεθνείς υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι αξιολογήθηκαν εντελώς λανθασμένα στην πορεία τους στα τμήματα υποδομών. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Ντίνου Μαυροπάνου και του Γιώργου Μασούρα, οι οποίοι κρίθηκαν ανεπαρκείς για τον Απόλλωνα Σμύρνης και αποχώρησαν πριν καλά-καλά κλείσουν τα 18, αφού δεν τους προσφέρθηκε επαγγελματικό συμβόλαιο. Λιγότερο «χτυπητη» είναι η περίπτωση του Χατζηδιάκου, ο οποίος στα 14 ανήκε στον Παναθηναϊκό, δεν θεωρήθηκε ποτέ project, αλλά το γεγονός ότι η μητέρα του είναι Ολλανδή τον βοήθησε να αλλάξει χώρα και να μεταπηδήσει στις ακαδημίες της Άλκμααρ.

Ηγέτες από την Τρίπολη, τις Σέρρες και τους «Μπέμπηδες»

Ηγετική μορφή της εθνικής εδώ και αρκετούς μήνες, είναι ο Τάσος Μπακασέτας. Εντυπωσιακή εμφάνιση εναντίον των Ιρλανδών πραγματοποίησε ο Δημήτρης Κουρμπέλης. Η φιλία τους κρατάει από πολύ παλιά, συγκεκριμένα από τις ακαδημίες του Αστέρα Τρίπολης και την σπουδαία ομάδα Κ20 της σεζόν 2010/11. Αμφότεροι ήταν βασικοί σε εκείνο το γκρουπ, αν και μικρότεροι ηλικιακά (1993, ενώ στην κατηγορία αγωνίζονταν παίκτες του 1992 και του 1991).

Επίσης, ο Μάνταλος έμαθε μπάλα στις ακαδημίες της Ξάνθης, ο Τσιμίκας στον Πανσερραϊκό και αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό έχοντας κλείσει τα 18. Ο Φούντας πρόλαβε να περάσει για δύο σεζόν από την ΑΕΚ (στα «πέτρινα» χρόνια του υποβιβασμού) αλλά πήγε στην Αυστρία πριν κλείσει τα 18. Οι Μπάλντοκ, Βλαχοδήμος, Παυλίδης ανδρώθηκαν στο εξωτερικό. Μάλιστα ο τελευταίος πήγε στη Μπόχουμ σε ηλικία 16 ετών, προερχόμενος από την ακαδημία «Μπέμπηδες» του Παναγιώτη Κερμανίδη. Ο Γιακουμάκης έπαιζε στις ακαδημίες του Πλατανιά και ο Τζαβέλλας στη Δόξα Βύρωνα.

«Καμπανάκι» για όλους τους ομοσπονδιακούς

Όλα αυτά που αναφέραμε, αποτελούν αλληλουχία ιστορικών γεγονότων και όχι συμπτώσεις. Η εθνική ανέκαθεν στηριζόταν σε παίκτες οι οποίοι προέρχονταν από τα «χαμηλά» αναπτυξιακά στρώματα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το 2004 μαζί με τους Καραγκούνη, Μπασινά (ακαδημίες Παναθηναϊκού), ήταν ο Χαριστέας που έμαθε μπάλα στο Στρυμωνικό Σερρών, ο Ντέμης από την Αλεξανδρούπολη, ο Κατσουράνης από την Πάτρα, ο Νικοπολίδης από την Άρτα και πολλοί άλλοι που δεν πέρασαν από «μεγάλη» ομάδα μέχρι την ενηλικίωσή τους. Ο δε MVP του EURO 2004 και νυν Ευρωβουλευτής, Θοδωρής Ζαγοράκης, έφτασε 21 ετών για να πάει από την Καβάλα στον ΠΑΟΚ.

Οι Μπακασέτας, Κουρμπέλης δεν είχαν κληθεί ποτέ σε εθνικές, μέχρι το επίπεδο της Κ19, όταν δηλαδή έγιναν επαγγελματίες με τον Αστέρα. Καλά για Μαυροπάνο, Χατζηδιάκο, Μασούρα δεν το συζητάμε καν! Γενικά, οι περισσότεροι από τους νυν διεθνείς ήταν «άφαντοι» για τα «μικρά» αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, καθώς οι ομοσπονδιακοί πρεσβεύουν διαχρονικά το εξής δόγμα: «Εάν ένας 15χρονος, 16χρονος είναι τόσο καλός, δεν θα τον είχε δει ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός;». Έτσι, περιορίζουν το scouting και τις επιλογές τους σε αυτούς τους συλλόγους.

Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους 12 μήνες τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα καθώς στις εθνικές ομάδες Κ15, Κ16, Κ17 είδαμε και παιδιά από τον ΠΑΣ Γιάννινα, τον ΟΦΗ, τον Αστέρα Τρίπολης όμως σε πολύ μικρή κλίμακα. Στις προπονήσεις αξιολόγησης βορρά-νότου βρίσκουν θέση ακόμα και παίκτες ερασιτεχνικών σωματείων, αλλά στις αποστολές ακολουθείται πιστά το μοτίβο των τεσσάρων ΠΑΟΚ, Ολυμπιακού, ΑΕΚ, Παναθηναϊκού.

Όμως, σκοπός του αναπτυξιακού συστήματος της ΕΠΟ είναι ένας: να αναδειχθούν παίκτες οι οποίοι στο μέλλον θα στελεχώσουν την εθνική Ανδρών.

Εκεί θέλω να δω τη «μαγκιά» και το «μάτι» του διευθυντή εθνικών ομάδων, Κώστα Κωνσταντινίδη, του υπεύθυνου ανάπτυξης Γρηγόρη Γεωργάτου και των ομοσπονδιακών Αλέξανδρου Αλεξιάδη (Κ17), Άγγελου Χατζόπουλου (Κ15). Αφήνω έξω τον Τάσο Θέο της Κ19 γιατί έχει πιο εύκολο έργο, επιλέγοντας (και) παίκτες που έχουν ήδη ανέλθει στην πρώτη ομάδα του συλλόγου τους. Άρα τα κριτήριά του είναι πιο ασφαλή.

Οι υπόλοιποι καλούνται να «οργώσουν» τα γήπεδα για να εντοπίσουν ποιοι είναι αυτή τη στιγμή είναι ο «Μπακασέτας», ο «Κουρμπέλης», ο «Μαυροπάνος», ο «Μασούρας». Σίγουρα είναι λογικό κάποιοι ποδοσφαιριστές να εξελιχθούν μετά τα 15, τα 16, τα 17, αλλά το «2 στους 15» είναι ποσοστό που συνιστά μεγάλη αστοχία και δεν αιτιολογεί το «διαλέγουμε από τις τέσσερις ακαδημίες, γιατί εκεί παίζουν οι καλύτεροι». Ο μύθος αυτός, καταρρίπτεται!