Ο Γιώργος έχει δύο μεγάλες αγάπες: Τον Εθνικό και την Κάρπαθο

• Από τους New York Yankees στον Εθνικό
• Ο Εθνικός ήταν και είναι τρόπος ζωής
• Εθνικός και Ηρακλής οι πιο αδικημένες ομάδες στην Ελλάδα

Ατόφιες οπαδικές ιστορίες ανθρώπων που αγαπούν το ποδόσφαιρο, τον τόπο τους και τις ομάδες που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μαζί του. Διατηρούν τον ρομαντισμό και τη σχέση, ακόμα κι αν η αίγλη του παρελθόντος έχει ξεθωριάσει. Γνωρίστε τις στους "Local Fans", τη νέα στήλη του Gazzetta!

Από τους New York Yankees στον Εθνικό

Γεννήθηκα στην Αμερική, στο Μπρούκλιν. Εκεί δεν είχε ποδόσφαιρο, μόνο μπέιζμπολ. Υποστήριζα τους New York Yankees. Είχα πάει κιόλας με τους δικούς μου σε μερικά ματς.

Στην Ελλάδα ερχόμασταν κάθε δεύτερο καλοκαίρι. Το 1982, σε ηλικία 7 ετών, γυρίσαμε μόνιμα στη χώρα. Στην αρχή ένιωθα λίγο περίεργα. Έπαιξε πολύ κλάμα στο σχολείο. Άλλος κόσμος. Εγκατασταθήκαμε στο Χατζηκυριάκειο στον Πειραιά. Εκεί πέρασα όλα τα παιδικά μου χρόνια.

Κάθε Κυριακή πηγαίναμε γήπεδο. Μία στον Ολυμπιακό και μία στον Εθνικό. Είχαν πολύ κόσμο και οι δύο ομάδες τότε. Έγινα Εθνικός εξαιτίας της παρέας μου στο σχολείο. Μας άρεσε το μπλε και το προτιμήσαμε από το κόκκινο.

Μη ξεχνάς, βέβαια, πως εκείνη την περίοδο η ομάδα είχε τεράστιους παίκτες και μεγάλη ιστορία. Σε τραβούσε κοντά της. Ήταν η αριστοκρατία του Πειραιά. Μεγαλώσαμε με τα αδέρφια Κατσικογιάννη, τον Κορτίδη, τον Φώτη Παπαδόπουλο, τον Ηλία Αρμόδωρο, τον Δοξάκη, τον Χρήστο Αρβανίτη, τον Ιλούνγκα, τον Μπατίστα, τον Μιχάλη Γεροθόδωρο.

Τα χρόνια τότε ήταν πιο αθώα. Υπήρχε πάντοτε η κόντρα και η αντιπαλότητα με τον Ολυμπιακό, ειδικά στο σχολείο. Δεν είναι, όμως, όπως τώρα. Τώρα έχουν ξεφύγει τα πράγματα. Ακολουθούσαμε αγνά, πιστά, αλλά πάντα οπαδικά.

Πήγαινα κρυφά στο γήπεδο από τους γονείς μου. Πού να με άφηναν πιτσιρίκι οκτώ χρονών να πάω. Έμπαινα τσάμπα στο Καραϊσκάκη. Το πρώτο ματς του Εθνικού που θυμάμαι ήταν κόντρα στο Αιγάλεω. Έληξε 5-1 υπέρ μας. Το γήπεδο είχε βάλει πάνω από 10 χιλιάδες κόσμο. Κάθε Κυριακή συνέβαινε αυτό. Κι όταν παίζαμε με τις μεγάλες ομάδες, γινόταν το αδιαχώρητο.

Ο Εθνικός ήταν και είναι τρόπος ζωής

Οι οπαδοί του Εθνικού καθόμασταν πάντα στη Θύρα 14 του Καραϊσκάκη από την πλευρά του Πειραιά. Οι Ολυμπιακοί, στη Θύρα 7, από την πλευρά του Φαλήρου. Εκεί μεγαλώσαμε, εκεί ανδρωθήκαμε μαζί με τις παλιές Πινέζες που ήταν στην πρώτη σειρά. Οι περισσότεροι, δυστυχώς, από αυτούς είναι συγχωρεμένοι σήμερα.

Ακολουθούσα τον Εθνικό, όπου κι αν έπαιζε και σε οποιοδήποτε άθλημα. Στο πόλο, στο μπάσκετ. Ήταν και είναι τρόπος ζωής. Έφυγα για δέκα χρόνια στην επαρχία, στη Ρόδο και την Κω. Σπούδασα και δούλεψα εκεί. Το μυαλό μου, όμως, ήταν πάντα πίσω στον Πειραιά και τον Εθνικό. Όποτε έβρισκα ευκαιρία, ανέβαινα και έβλεπα αγώνες.

Απ’ όταν επέστρεψα στην Αθήνα, δεν έχασα παιχνίδι. Σε πολλά ματς έπαιρνα και την κόρη μου μαζί. Έχω μια φωτογραφία με εκείνη τριών μηνών στο γήπεδο της Ριζούπολης. Δεν είχα πού να την αφήσω. Αυτή ήταν τουλάχιστον η δικαιολογία. Μου βγήκε, όμως, Παναθηναϊκός. Παρόλο που είναι περισσότερα τα ματς του Εθνικού που έχει παρακολουθήσει.

Πηγαίνω ακόμη στο γήπεδο. Η αρρώστια αυτή δεν κόβεται. Και στα εντός έδρας και στα εκτός. Δυστυχώς, οι πίκρες πια είναι πολύ περισσότερες από τις χαρές. Υπάρχουν μερικά ματς που θυμάμαι μέχρι σήμερα. Όπως για παράδειγμα την άνοδο στη Β’ Εθνική κόντρα στον Μεσσηνιακό στη Ριζούπολη.

Ο Κώστας Κατσούλης και η μαύρη μέρα

Το μεγαλύτερο σοκ για μένα, όμως, ήταν η δολοφονία του φίλου μας, του Κώστα Κατσούλη στην Κρήτη το 2014. Δεν ήμουν σε εκείνο το ματς. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Ήταν, όμως, πολλοί φίλοι μου. Είναι μια μαύρη μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Κώστας ζούσε μόνιμα στην Κρήτη. Είχε ένα ξενοδοχείο στον Πλατανιά στα Χανιά. Συναντήθηκαν όλοι στο Ηράκλειο. Πήγαν μαζί στο γήπεδο. Ήταν μια γιορτή. Λίγα λεπτά πριν τελειώσει το ματς, όμως, ξεκίνησαν τα επεισόδια.

Επειδή ήταν Κρητικός, μπήκε μπροστά για να προστατέψει τα γυναικόπαιδα. Τον χτύπησαν στο κεφάλι ασταμάτητα. Έπαθε εσωτερική αιμορραγία και πέθανε. Είναι μια τεράστια πληγή που δεν έχει κλείσει όχι μόνο για τον Εθνικό αλλά για ολόκληρη τη χώρα. Και εγώ έχω βιώσει και πέσει θύμα οπαδικής βίας.

Η μόνη χαρά που μας κάνει να πηγαίνουμε ακόμη στο γήπεδο, είναι ότι εκεί βλέπουμε τους δικούς μας ανθρώπους. Είμαστε 1.500 οπαδοί που το ζούμε ακόμη με πάθος. Ξαφνιάζομαι, επίσης, που βλέπω τις εξέδρες πολλά πιτσιρίκια. Απορώ πώς έγιναν Εθνικός και όχι Ολυμπιακός.

Εθνικός και Ηρακλής οι πιο αδικημένες ομάδες στην Ελλάδα

Μαζί με τον Ηρακλή, θεωρώ, πως είμαστε οι δύο πιο αδικημένες ομάδες στην Ελλάδα. Για μια δήθεν πλαστή ενημερότητα πέσαμε κατηγορία. Τελικά δικαιωθήκαμε στα δικαστήρια, αλλά το δίκιο μας δεν το βρήκαμε ποτέ. Και είμαστε εδώ που είμαστε.

Όταν υποβιβαστήκαμε στη Β’ Εθνική, δεν πιστεύαμε πως θα συνέβαινε όλη αυτή η κατρακύλα. Για διάφορους λόγους, όμως, η ομάδα βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Ο πιο μεγάλος για μένα είναι το γηπεδικό.

Από το 1999 που γκρεμίστηκε το παλιό Καραϊσκάκη μέχρι σήμερα έχουμε αλλάξει περισσότερες από είκοσι έδρες. Έχουμε παίξει σε Μοσχάτο, Ελληνικό, Καλλιθέα, Βύρωνα, Καισαριανή, Ριζούπολη, Πέραμα, Αγίους Αναργύρους, Μέγαρα, Φυλή, Φωστήρα, Μενίδι, Ταύρο, Καμίνια, Νίκαια, Κορυδαλλό, Ρουφ. Μόνο Θεσσαλονίκη δεν έχουμε πάει ακόμα.

Το Καραϊσκάκη ήταν το σπίτι μας. Από τότε που ιδρύθηκε ο Εθνικός έπαιζε εκεί. Και μη ξεχνάμε πως το μισό γήπεδο φτιάχτηκε με λεφτά του Εθνικού. Πιστεύω πως αν λυθεί το γηπεδικό ζήτημα.

Υπάρχουν πολλές φορές που έχω σκεφτεί να τα παρατήσω. Αλλά η αγάπη για την ομάδα είναι τόσο μεγάλη, που μόλις το σκέφτομαι, με ένα τσιπουράκι, λέω τι μαλακίες σκέφτομαι. Διότι ο Εθνικός είναι το ναρκωτικό μας. Η συνήθειά μας, οι φίλοι μας, η οικογένειά μας, το κομμάτι μας.

Το καφενείο Καστέλλο το άνοιξε ο πατέρας μου με τα αδέρφια του όταν ήρθαμε από την Αμερική. Η οικογένειά μου κατάγεται από την Όλυμπο Καρπάθου που είναι η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη.

Ο Εθνικός είναι σαν την Κάρπαθο. Ταλαιπωρημένος. Όπως η Κάρπαθος είναι ένα μακρινό νησί που θες 20 έως 30 ώρες με τον πλοίο για να φτάσεις, έτσι και ο Εθνικός θέλει 20 με 30 χρόνια για να επιστρέψει στην πρώτη κατηγορία.

Ο Πάολο Φαρινόλα και ο Εθνικάρας

Όλη μου τη ζωή την έχω περάσει εδώ μέσα. Ανάμεσα στον Πειραιά και την Πλατεία Κουμουνδούρου. Ο Πειραιάς είναι άλλη πόλη. Άλλος κόσμος. Οι δικοί μας, οι νησιώτες, διαφορετικοί, ανοιχτή καρδιά. Νομίζω, όμως, πια πως μου αρέσει περισσότερο το κέντρο της Αθήνας.

Ο κόσμος που έρχεται και δεν γνωρίζει, με ρωτάει γιατί Εθνικός και όχι Ολυμπιακός. Αυτό λίγο με στεναχωρεί αλλά το καταλαβαίνω. Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα του Πειραιά. Θέλουμε δεν θέλουμε, πρέπει να συμφωνήσουμε με αυτό. Παλιότερα, οι δύο ομάδες ήταν ισάξιες. Μετά το ‘90, όμως, και την εποχή Καρέλλα, ο Εθνικός έπεσε και ο Ολυμπιακός ανέβηκε.

Η φανέλα που βλέπεις πρέπει να είναι του του Πάολο Φαρινόλα, εποχή 2009/10, στα μπαράζ για την άνοδο στην Α’ Εθνική. Δίπλα είναι μια μπλούζα παλαιμάχων με τη μορφή του Εθνικάρα.

Ο Γιάννης Μαντζουράνης ήταν ο πατέρας όλων μας. Εδώ ήταν το στέκι του. Ερχόταν 3 φορές την εβδομάδα. Ζούσε στον Άγιο Γεώργιο στον Κολωνό. Ο θάνατός του μας στεναχώρησε όλους.

Το οφείλουμε να παραμείνουμε δίπλα στην ομάδα για τον Εθνικάρα, για τον Κώστα Κατσούλη και όλα τα παιδιά που δεν είναι σήμερα ανάμεσά μας. Είναι ένα μεγάλο χρέος. Γιατί μας έτυχε να είμαστε η γενιά που ζει τα πέτρινα χρόνια του Εθνικού. Ο Εθνικός, όμως, δε θα σβήσει ποτέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι που τον αγαπάνε.