Η μεγάλη ήττα του Ντιέγκο

• Λεζάντα νο2

Ο Ντιέγκο έχει πολλές στιγμές χαράς, μεγαλείου, αποθέωσης. Ο Ντιέγκο είναι η ουσία του ποδοσφαίρου! Κι αν το ένα κομμάτι του παιχνιδιού είναι το γέλιο, το άλλο -αναμφίβολα- είναι κλάμα και τα δευτερόλεπτα τα λεπτά που προηγούνται αυτού. Πράξη λύτρωσης, κάθαρσης, επιβεβαίωσης πως η δύσκολη πορεία έλαβε τέλος και δάκρυα είναι ο κότινος του ηττημένου. Ο Μαραντόνα ήταν έντονη προσωπικότητα και ζούσε τα πάντα στο απόλυτο. Οι μεγάλες ήττες δεν θα μπορούσαν να τον αφήσουν αδιάφορο, ανέγγιχτο. Η καρδιά του μικρού παιδιού δεν έπαψε να χτυπά και αυτή τον οδηγούσε. Την ώρα της δράσης δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις, επαγγελματικές προσεγγίσεις. Ο Ντιέγκο έμπαινε στο γήπεδο για να δικαιώσει τη φύση του παιχνιδιού και για να κερδίσει, να χαρεί, να ξεσπάσει και να πάρει τη λαχτάρα στα αποδυτήρια. Όταν έχανε ένιωθε το βάρος του ιδρώτα στο σώμα και την ψυχή του. Οι σταγόνες, όταν έβγαιναν, δεν χάραζαν μόνο το δέρμα του, αλλά και την ηττημένη επιθυμία του. Και όσο πιο μεγάλο το διακύβευμα, τόσο μεγάλη και η στεναχώρια. Μια τέτοια πικρή στιγμή ήρθε στο Μουντιάλ 1990, στην Ιταλία. Εκεί που μεγαλούργησε, εκεί η πίκρα πότισε το σώμα που δοκιμάστηκε και τα χείλη που έχασαν το γλυκό νερό. Αργεντινή-Δυτική Γερμανία 0-1 και η φωτογραφία με τον ηττημένο Ντιέγκο γίνεται βάση για την ιστορία μας.

Λεζάντα νο1

Οι τότε πιτσιρικάδες της εποχής θα αναρωτιούνταν, γιατί ετοιμάζεται να κλάψει ο Ντιέγκο μπαμπά; Οι σημερινοί που δεν ξέρουν και βλέπουν αυτή τη φωτογραφία, πιο κυνικοί, απορούν λέγοντας καλά, γιατί ετοιμάζεται να κλάψει αυτός; Πρώτο κοινό σημείο που ενισχύει τα ερωτήματα. Το μετάλλιο που κρέμεται από τον λαιμό, αυτό για τη δεύτερη θέση. Μα, έφτασε τελικό, οι πρώτοι. Μα, καλή δεν είναι και η 2η θέση, οι δεύτεροι. Δεύτερο κοινό σημείο. Όλοι οι φακοί σε αυτόν! Τι κι αν ηττήθηκε, όλοι αυτόν θέλουν να δουν, να απαθανατίσουν, οι πρώτοι. Εντάξει, πρέπει να ήταν σπουδαίος ο τύπος. Οι φωτογραφικές μηχανές εστιάζουν σε αυτόν, οι δεύτεροι. Όπως, όμως, λέει και το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου «δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά». Γι’ αυτή τη χαρά που του την πήραν, μάλλον άδικα, αφού το πέναλτι που κέρδισε τη Δ. Γερμανία αμφισβητείται, γι’ αυτόν τον τόπο που δεν δικαίωσε αυτή τη φορά, γι’ αυτά ήταν πικραμένος. Ίσως και για το ποδοσφαιρικό τέλος που πλησίαζε. Κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει εκείνη τη στιγμή, ούτε τα «επίσημα κεφαλιά», ούτε τα βλέμματα της κερκίδας, της τηλεόρασης, τα χάρτινα, τα ψηφιακά. Στη δική του άβυσσο ταξιδεύει ο Ντιέγκο, τότε, τώρα.

Λεζάντα νο2

Τα μάτια του «σκάβουν» το κενό, κανείς δεν ξέρει πού κοιτάει. Ό,τι είναι μπροστά του δεν έχει καμία επίδραση σε αυτόν. Η έκφραση του προσώπου δείχνει ότι είναι εγκλωβισμένος στο δικό του ακυρωμένο θαύμα. Ακόμη και τώρα αγωνίζεται. Δεν θέλει να ξεσπάσει, αλλά δεν θέλει και να καταπιέσει το συναίσθημα. Πιθανές σκέψεις: Άλλο ένα παγκόσμιο ήθελα και έφτασα τόσο κοντά. Άλλη μία στιγμή αποθέωσης εδώ, στη δεύτερη πατρίδα μου. Το μετάλλιο που κρέμεται στο στήθος του δεν ταιριάζει με το σκουλαρίκι. Το χρυσό είναι το μόνο χρώμα… Ο φωτογράφος στο φόντο ετοιμάζεται να απαθανατίσει κάτι. Κάποιον από τους επισήμους; Κάποιον άλλον παίκτη; Δεν έχει σημασία. Όπως δεν έχουν σημασία τα όσα βρίσκονται μέσα στο κεφάλια των επισήμων, των «σημαντικών», αυτών που είναι στα αριστερά του Ντιέγκο. Τα χέρια του ξεκουράζονται, πιάνουν τη μέση του, σαν να αγγίζουν τη μόνιμη εξάρτυση που φορά: αυτήν της ακατανίκητης επιθυμίας για διάκριση, για να νίκη, για θρίαμβο. Το κλειστό στόμα είναι η μόνη σωτηρία, η μόνη οδός διαφυγής. Όσα τον προκαλούν και όσα έμειναν αδικαίωτα, καλύτερα να μην απελευθερωθούν τώρα. Οι ώμοι είναι κάπως κυρτοί, ελαφρά, και μόνο ο ίδιος αισθάνεται το βάρος ενός έθνους -Αργεντινή-, μιας μικρής πατρίδας -νότος Ιταλίας- και την ασυμφωνία της υστεροφημίας. Μουντιάλ 1990 και η κατάληξη του έδειξε ότι κανείς δεν περνά τα σύννεφα του Ολύμπου, κανείς.