Ατόφιες οπαδικές ιστορίες ανθρώπων που αγαπούν το ποδόσφαιρο, τον τόπο τους και τις ομάδες που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μαζί του. Διατηρούν τον ρομαντισμό και τη σχέση, ακόμα κι αν η αίγλη του παρελθόντος έχει ξεθωριάσει. Γνωρίστε τις στους "Local Fans", τη νέα στήλη του Gazzetta!

Από τις Σέρρες, στο Πασαλιμάνι και τον Ιωνικό

Γεννήθηκα το 1963 στη Νιγρίτα Σερρών. Έβγαλα τρεις τάξεις του δημοτικού εκεί και ύστερα ήρθα στου Ρέντη. Οι γονείς μου πήραν ένα σπίτι στα Καμίνια και από τότε μένω σε αυτό. Είμαι Καμινιώτης, δηλαδή. Καμία σχέση με τη Νίκαια.

Ήμουν φανατικός του ποδοσφαίρου. Στη γειτονιά μου έπαιζα την καλύτερη μπάλα. Πήγα στον Ατρόμητο Καμινίων, αλλά στο πρώτο ματς τσακώθηκα με τον προπονητή. Ήταν πρώην παίκτης του Ολυμπιακού.

Έπαιζα 9αρι, 10αρι. Σε ένα φιλικό έβαλα επτά γκολ αλλά επειδή ήμουν πιτσιρικάς, μου είπε να κάτσω δεξί μπακ. Τι με βάζεις δεξί μπακ ρε φίλε; Αφού δεν ξέρω τη θέση. Κάπως έτσι σταμάτησε η ποδοσφαιρική μου καριέρα.

Για κάποια χρόνια έπαψα να ασχολούμαι με την μπάλα. Δεν υποστήριζα καμία ομάδα. Κάπου στα 18, όμως, με μερικούς φίλους από το Πασαλιμάνι ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε από γήπεδο σε γήπεδο στην Αθήνα και να βλέπουμε αγώνες. Θέλαμε να δούμε τον Βασίλη Χατζηπαναγή κι όλους τους άλλους μεγάλους παίκτες της εποχής.

Πηγαίναμε στο Καραϊσκάκης, στη Νέα Σμύρνη, στην Καισαριανή, παντού. Μια μέρα, λοιπόν, ήρθαμε και εδώ. Ο Ιωνικός τότε έπαιζε στη Γ’ Εθνική. Το γήπεδο ήταν γεμάτο. Εμείς κάτσαμε στη Θύρα 3. Ήταν ένα ματς με το Αιγάλεω. Έληξε 5-1. Μου άρεσε, δεν ξέρω. Κόλλησα. Μόνο εγώ από την παρέα.

Όταν τελείωσε ο αγώνας, το πήραμε με τα πόδια για το Πασαλιμάνι. Ήμασταν πέντε άτομα. Δεν μας έπαιρναν και τα ταξί. Ξαφνικά βγήκαν μερικοί Ιωνικοί από κάτι λέσχες και μας φώναξαν: «Αιγαλεώτες είστε ρε;». Και τους απαντήσαμε: «Ρε μ*** τι Αιγαλεώτες; Από εδώ είναι το Αιγάλεω; Από εκεί είναι. Πασαλιμάνι πάμε εμείς».

Η αγάπη για την πανκ μουσική

Γενικά, υπήρχαν πολλοί που μας την έλεγαν εκείνη την εποχή επειδή ήμασταν μαλλιάδες. Και το δικό μου μαλλί, όπως είναι λογικό, ξεχώριζε.

Το κοκόρι αυτό είναι το πανκ. Είναι η μουσική που ακούω από το 1977 και μετά. Μέχρι τότε ήμουν φαν της ροκ. Μαλλιάς. Ήρθε, όμως, ένας φίλος από την Αμερική και μου έφερε έναν δίσκο των Sex Pistols. Από τη μέρα εκείνη έγινα πάνκης. Και μέχρι σήμερα, δεν έχω σταματήσει να ακούω ούτε μία μέρα. Είμαι εκεί. Πηγαίνω σε συναυλίες. Τώρα, βέβαια, για να βρεις πάνκη πρέπει να πας στα Εξάρχεια, στην Πλάκα. Δεν υπάρχουν σε άλλη γειτονιά. Έναν σε κάθε δέκα συνοικίες.

Εκείνη την εποχή, το Πασαλιμάνι υπήρχε μια μάζωξη από διάφορες κουλτούρες και ανθρώπους. Έβλεπες ροκαμπιλάδες, πάνκηδες, αναρχικούς, ντιράπια, κλεφτρόνια, ποινικούς. Όλοι ήταν μια παρέα. Και άραζαν σε δύο καφετέριες. Τι να τους έλεγαν ο χουλιγκάνος. Να έρθει να τους ρωτήσει τι ομάδα είναι; Οι μισοί από αυτούς είχαν κάνει φυλακή. Αυτό άλλαξε από τη δεκαετία του ‘90 και μετά.

«Σταμάτησα να είμαι Μπόκα Τζούνιορς για τον Ιωνικό»

Από εκείνο το ματς με το Αιγάλεω και έπειτα, δεν έλειψα ποτέ ξανά από το γήπεδο. Έχω ταξιδέψει παντού με τον Ιωνικό. Θυμάμαι μια εκδρομή που είχαμε κάνει στο Ζευγολατιό. Πρέπει να είχαμε πάει γύρω στα 500 άτομα. Ένα μαγαζί με μπύρες είχε. Δεν πρέπει να αφήσαμε ούτε μία.

Έχουν συμβεί διάφορα. Και στη Λιβαδειά και στη Λάρισα. Το θέμα, όμως, δεν είναι να μιλήσουμε για αυτά τα πράγματα. Ούτε έχει να κάνει η εμπειρία με το αν παίξαμε ξύλο κάπου ή όχι. Ο καθένας φτιάχνεται με μια ομάδα. Όποια κι αν είναι αυτή. Εγώ, για παράδειγμα σταμάτησα να είμαι Μπόκα Τζούνιορς για τον Ιωνικό.

Αποφάσισα να στηρίξω τη συγκεκριμένη ομάδα σε μια ηλικία που καταλάβαινα μερικά πράγματα. Δεν μου αρέσει να τσακώνομαι με τον αντίπαλο. Είδες τόση ώρα δεν σου έχω μιλήσει για καμιά άλλη ομάδα; Μόνο για την αγάπη μου για τη δικιά μου. Άμα όλοι είχαν επικεντρωθεί σε αυτή, δεν θα γινόταν όσα έγιναν με τον Κατσούλη και όλους τους άλλους οπαδούς που χάθηκαν μέσα στα χρόνια.

Ποτέ δεν με ένοιαξαν οι επιτυχίες και τα μεγάλα σαλόνια, όπως λένε κάποιοι. Που για μένα, είναι μια ψευδαίσθηση. Ο Ιωνικός είναι ο ίδιος είτε παίζει με τον Παναθηναϊκό είτε με την Αμφιάλη. Έχω δει τη μεγάλη ομάδα με τον Αντριόλι, τον Μπρούστερ. Την έχω δει, όμως, και στην τέταρτη εθνική.

Το μόνο που με ένοιαζε ήταν για τα νέα παιδιά που δεν είχαν αντικρίσει ποτέ όλους αυτούς τους παιχταράδες. Που δεν είχαν παρακολουθήσει την ομάδα την ομάδα να κερδίζει τον Παναθηναϊκό εδώ μέσα, την ΑΕΚ. Κι έλεγα από μέσα μου άντε να ανέβουμε μόνο και μόνο για εκείνα.

Οι Rangers ήταν πάντα κοντά στον σύλλογο. Κι όταν έφτασε λίγο πριν τη διάλυση, μπήκαν μπροστά και την κράτησαν για δύο ολόκληρα χρόνια. Όλα αυτά τα παιδιά μάτωσαν. Με εικοσάρικα και πενηντάρικα. Με οικογένειες. Να σου λείπουν τα λεφτά για το ρεύμα και να τα δίνεις στην ομάδα.

Τα Εξάρχεια και το πανό για τον Παύλο Φύσσα

Τα νεανικά μου χρόνια τα μοίρασα ανάμεσα στο Πασαλιμάνι και τα Εξάρχεια. Είμαι παιδί των Εξαρχείων. Ξεκίνησα να πηγαίνω από το 1976. Τότε ήμασταν γύρω στα είκοσι άτομα. Γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας. Ο Μήτσος, ο Γιώργος, ο Τάκης, ο Σάκης, ο Λάκης. Ήταν παιδιά που είχαν φύγει από την ΚΝΕ, τον Ρήγα Φερραίο, το ΠΑΣΟΚ. Έφυγαν από τις οργανώσεις και έγιναν αναρχικοί ιδεολογικά.

Όλοι τους ήταν Αστέρας Εξαρχείων. Μόνο εγώ ξέφυγα. Από μια φάση και μετά, όμως, τα είκοσι αυτά άτομα έφτασαν να γίνουν πέντε χιλιάδες. Όπως καταλαβαίνεις, τίποτα δεν μπορούσε να είναι το ίδιο. Έρχονταν άνθρωποι στα Εξάρχεια χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο. Δεν γίνεται να μην έχεις διαβάσει ένα βιβλίο και να μην ξέρεις ποιος είναι ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν.

Τα παιδιά αυτά έσκαγαν και ήταν εκνευρισμένα με τα πάντα γύρω τους. Με την οικογένειά τους, την κοινωνία. Περνούσαν στον δρόμο και τους έβριζαν. Όταν κατάλαβαν πως είχαν γύρω τους κι άλλους ομοϊδεάτες, έλεγαν πως θα κάνουν τα δικά τους. Δεν σημαίνει, όμως, ότι έφταιγαν.

Συγκινήθηκα όταν είδα το πανό «Παύλο Φύσσα, είμαστε μαζί σου. Έξω οι φασίστες από τη γειτονιά μας». Ο Παύλος ήταν ένα παιδί από το Κερατσίνι και γνωστός οπαδός της Προοδευτικής. Και ξέρεις τι συμβαίνει μεταξύ των οπαδών του Ιωνικού και της Προοδευτικής. Η κόντρα είναι μεγαλύτερη από εκείνη του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό.

Το ότι το πρώτο βράδυ από τη δολοφονία του από τους νεοναζί, είδα γύρω στους 100 Ιωνικούς στην πορεία στο Κερατσίνι, κάτι λέει. Και ότι σηκώθηκε το πανό εδώ μέσα.

Το να μπλέκεις, όμως, το οπαδιλίκι με την ιδεολογία, εμένα προσωπικά, δεν μου αρέσει. Αν θες να είσαι πολιτικοποιημένος, μπορείς να πας στις συγκεντρώσεις, στις πορείες, στις καταλήψεις και να εκδηλωθείς.

Εγώ θέλω το οπαδιλίκι να είναι αγνό. Να είσαι σωστός ως οπαδός. Το να μου λες ότι είσαι antifa και να βαράς τον απέναντι οπαδό, που μπορεί να είναι κι αυτός antifa, μόνο και μόνο επειδή είναι μια άλλη ομάδα, δεν μπορώ να το δεχτώ.

Λέμε ναι στις μετακινήσεις των οπαδών. Και μόλις έρχεται ένας αντίπαλος, κοιτάνε οι πιτσιρικάδες πώς θα του την πέσουν. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Είναι το χειρότερο για μένα.

«Ο οπαδός έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια»

Είμαι 40 χρόνια στην κερκίδα. Θεωρώ πως υπάρχει σεβασμός προς το πρόσωπό μου. Περνάνε όλοι και με χαιρετάνε. Και μη ξεχνάς πως όλα αυτά τα χρόνια δεν ζω εδώ αλλά στα Καμίνια. Με 30 χιλιάδες Ολυμπιακούς. Φοράω τις μπλούζες του Ιωνικού και κυκλοφορώ παντού κανονικά. Και δεν νομίζω άνθρωπος στον Πειραιά, τη Νέα Σμύρνη και τα Εξάρχεια που να μη ξέρει τι ομάδα είμαι.

Ο οπαδός έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια. Όπως και η ελληνική κοινωνία. Στη δεκαετία του ‘80, οι πέντε στους δέκα ήταν μαλλιάδες. Μαλλιάδες δεν ήταν μόνο οι λαϊκοί. Από ένα σημείο και έπειτα, άρχισαν να κόβουν τα μαλλιά, να ξυρίζουν τα κεφάλια τους. Τότε έβλεπες στη Θύρα 3 διακόσους μαλλιάδες και μερικούς πάνκηδες. Τώρα, όλοι είναι κοντοκουρεμένοι. Δεν μου αρέσει γενικά.

Οι εποχές οι δικές μου, όμως, ήταν πολύ πιο σκληρές. Με πολλά ναρκωτικά στις εξέδρες. Έχουν πεθάνει πολλοί οπαδοί από αυτά. Εδώ μέσα στο γήπεδο, έχουμε δεκάδες -αν όχι εκατοντάδες- ελλείψεις. Έρχονταν κομμάτια στο γήπεδο. Από τα χάπια, τα τσιγάρα, και το χειρότερο: από τη βελόνα. Τώρα, ευτυχώς, τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση.

Όταν ήμουν μικρός ερχόμουν στο γήπεδο πέντε ώρες πριν ξεκινήσει το ματς και καθόμουν άλλες πέντε ώρες μετά. Έφευγα από την κάβα που δουλεύω να προλάβω ένα φιλικό ή να δω την ομάδα πέντε λεπτά. Ακόμη κι αν χάναμε 4-0. Αυτό δεν λέω πως ήταν καλό. Γιατί με στερήθηκε πολύ η οικογένειά μου, οι κόρες μου. Μια μέρα είχαν την Κυριακή να με δουν και εγώ έτρεχα ταξίδια με τον Ιωνικό σε ολόκληρη τη χώρα.

Σήμερα έρχονται δέκα λεπτά πριν ξεκινήσει το ματς και φεύγω δέκα λεπτά μετά. Πια δεν μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Παλιότερα έβλεπα. Τώρα, ούτε τον τελικό του Champions League. Μόνο αν έρθει ο κουμπάρος μου και με πιέσει να το δω. Ίσως τόσα χρόνια που έχω δει τον Ιωνικό στις μικρές κατηγορίες, να χάλασαν τα μάτια μου. Φοράω και γυαλιά.

Μετά τη γέννηση της μιας μου κόρης, σταμάτησα να πηγαίνω στη Θύρα 3 και μετακινήθηκα απέναντι στην 1 και τη 2. Εκεί δεν φωνάζουν, παρά μόνο στο τέλος, όταν χάνουμε ή είμαστε ισοπαλία. Έφαγα πολλά χρόνια εκεί.

Κάπου στα 50 μου, όμως, γύρισα πίσω στη Θύρα 3 και τραγουδάω για 90 λεπτά. Σε μια φάση ήταν ένας πιτσιρικάς, 10-12 χρονών, που είχε ανέβει στα κάγκελα. Εγώ είχα σταματήσει να πιω τη μπύρα μου. Τότε γύρισε προς τα μένα και μου είπε: «Τι είναι αυτά ρε; Φώναζε». Έκανα πολύ κέφι εκείνη τη στιγμή. Δεν του είπα: «άντε ρε, εμένα θα μου πεις που είμαι σαράντα χρόνια εδώ μέσα». Του απάντησα και εγώ: «ναι ρε, θα φωνάξω».

Όλα τα παιδιά που γεννιούνται εδώ γίνονται Ιωνικοί. Γιατί τους βγάζει η μάνα τους βόλτα στο πάρκο, ακούν τις ιαχές και γουστάρουν. Κι αυτά τα παιδιά, είμαι σίγουρος ότι, θα κρατήσουν για πάντα ζωντανό τον Ιωνικό.