Τι γυρεύει ο Τζιμπρίλ Σισέ σε ένα σκακιστικό καφενείο στο κέντρο της Αθήνας

• «Πήγαμε κρυφά στην Τρίπολη για να δούμε τον τελικό του Γουέμπλεϊ»
• Ο Ανατόλι Κάρποφ και ο Τζιμπρίλ Σισέ
• «Δεν υπάρχουν κόντρες εδώ μέσα»

Το καφενείο «Πανελλήνιον» είναι γνωστό για δύο πράγματα: το σκάκι και τον Παναθηναϊκό. Το επισκεπτόμαστε ένα μεσημέρι του Αυγούστου. Μας υποδέχεται ο Γιάννης Κατσιώνης, ο οποίος έχει αναλάβει τα ηνία του εδώ και αρκετές δεκαετίες.

Σκάκι δεν έχει παίξει ποτέ στη ζωή του. Καλύτερα κιόλας, όπως εξηγεί, γιατί «σε απορροφά πολύ». «Δύσκολα θα μπορούσε να έχει αυτό το μαγαζί ένας σκακιστής» λέει γελώντας, ενώ μπαίνει στη κουζίνα για να ψήσει τον καφέ του.

Η ιστορία του καφενείου κρατά εδώ και περίπου 150 χρόνια. Αρχικά, η βάση του ήταν στην Εμμανουήλ Μπενάκη. Το μέγεθός του δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό. «Έπαιρνε μέχρι χίλια τραπέζια» εξηγεί.

Από το 1989 και έπειτα, έπιασε λιμάνι στη συμβολή των οδών Σόλωνος και Μαυρομιχάλη. Ο Γιάννης δουλεύει σ’ αυτό από τις πρώτες μέρες ύστερα από τη μετακόμιση. Αρχικά παρέα με τον θείο του, που, όπως εξηγεί, έφτιαχνε τον καλύτερο ελληνικό καφέ στην Αθήνα, και ύστερα μόνος του.

Έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να προσθέσει τις δικές του ποδοσφαιρικές πινελιές. Κυρίως πράσινες. Εξαιτίας της αγάπης του για τον Παναθηναϊκό. Μια αγάπη που πέρασε από πολλές φουρτούνες. Ειδικά στην αρχή.

«Πήγαμε κρυφά στην Τρίπολη για να δούμε τον τελικό του Γουέμπλεϊ»

«Μεγάλωσα στη Γορτυνία. Υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Πηγαίναμε στην εκκλησία, παίρναμε τον πρόσφορο από τον παπά και πηγαίναμε στο σπίτι να το φάμε. Λέγαμε τα κάλαντα και δίναμε τις δύο δραχμές που βγάζαμε στον πατέρα μας να πάει στο καφενείο να πιει καφέ» θυμάται.

«Ρεύμα δεν υπήρχε. Ούτε τηλεοράσεις φυσικά. Μόνο ένα ραδιόφωνο στο καφενείο του χωριού. Πού να τον δεις τότε τον Παναθηναϊκό; Έτσι, λοιπόν, και εμείς, όταν η ομάδα πήγε στον τελικό του Γουέμπλεϊ, μπήκαμε πάνω στις καρότσες και πήγαμε κρυφά στην Τρίπολη για να δούμε τον αγώνα. Μας έψαχναν οι γονείς μας σε όλο το χωριό. Και δεν μας έβρισκαν πουθενά. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσο ξύλο φάγαμε όταν γυρίσαμε πίσω».

Στην Αθήνα ήρθε 17 ετών. Αρχικά δούλεψε στις οικοδομές κι ύστερα έπιασε τα καφενεία. Η μοίρα του τον έφερε να στεριώσει στα Εξάρχεια. Μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας.

Ο Ανατόλι Κάρποφ και ο Τζιμπρίλ Σισέ

Αν παρατηρήσει κανείς το καφενείο, το οποίο έχει κρατήσει το ίδιο στυλ εδώ και δεκαετίες, είναι λες και χωρίζεται σε δύο κομμάτια: στο σκακιστικό και στο ποδοσφαιρικό. Από τη μία πλευρά, βρίσκονται όλα τα τραπέζια, πάνω στα οποία είναι τοποθετημένες οι σκακιέρες.

Στους τοίχους πίσω είναι κρεμασμένα τα πορτραίτα των μεγαλύτερων σκακιστών στην ιστορία του παιχνιδιού. Ανάμεσα σε αυτά, και κείνο του Ανατόλι Κάρποφ, του Ρώσου σκακιστή και παγκόσμιου πρωταθλητή, που πέρασε από το «Πανελλήνιον» το μακρινό 1992.

Όπως εξηγεί ο Γιάννης Κατσιώνης, από το μαγαζί έχουν περάσει κατά καιρούς μεγάλες προσωπικότητες που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο συνδέονται με το σκάκι. «Το σκάκι έχει τους δικούς του κανόνες. Δεν υπάρχουν κόντρες. Έχουν κάτσει Έλληνες πολιτικοί που είχαν τεράστια αντιπαλότητα μεταξύ τους. Μη μου ζητήσεις ονόματα, δεν πρόκειται να σου πω. Έκατσαν, έπαιξαν, κουβέντιασαν, αντάλλαξαν απόψεις».

Δεν είναι, όμως, μόνο οι σκακιστές που αγαπούν τον συγκεκριμένο χώρο. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη μέρα που ο Τζιμπρίλ Σισέ πάτησε το πόδι του σε αυτό. Η επίσκεψη ήταν απρόσμενη. Ο Γιάννης θυμάται κάθε στιγμή χαρακτηριστικά. Άλλωστε αποτελεί μέχρι σήμερα ένας αγαπημένος του παίκτες, που έχουν φορέσει τη φανέλα του Τριφυλλιού.

«Ήταν βράδυ θυμάμαι. Ο Πιέρ Καρντέν είχε παραβρεθεί σε μια εκδήλωση στην παλιά Λυρική Σκηνή στην Ακαδημίας. Τον συνόδευε ο Τζιμπρίλ Σισέ. Όταν τελείωσαν, λοιπόν, ήρθαν μαζί στο καφενείο. Έκατσε, τον κεράσαμε. Φωτογραφηθήκαμε κιόλας με τη σημαία έξω από αυτό».

«Δεν υπάρχουν κόντρες εδώ μέσα»

Τη φωτογραφία την εκτύπωσε και την έβαλε στο μαγαζί. Είναι κι αυτό ένα από τα πολλά παναθηναϊκά λάβαρα που υπάρχουν στο χώρο. Αποκκόματα εφημερίδων, καπέλα, λάβαρα και δύο μικρές πινακίδες που είναι καρφιτσωμένες πάνω στο ψυγείο και γράφουν «Λεωφόρος Αλεξάνδρας» και «Είμαι περήφανος γιατί γεννήθηκα και θα πεθάνω Παναθηναϊκός».

Ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια συνέχιζε να βρίσκεται πολύ κοντά στην ομάδα. Πήγαινε στο γήπεδο, συμμετείχε στις πορείες. Πια, όμως, του έχει φύγει αυτή η τρέλα. «Έχουν αλλάξει τα πράγματα σήμερα. Πηγαίναμε στο γήπεδο όλοι μαζί. Παναθηναϊκοί, Ολυμπιακοί, Αεκτζήδες. Κάναμε την πλάκα μας. Από τότε που άρχισαν να μεγαλώνουν οι σύνδεσμοι των ομάδων τελείωσαν όλα αυτά».

Και μπορεί το καφενείο να φημίζεται για τα φιλοπαναθηναϊκά του αισθήματα, αλλά, όπως εξηγεί ο Γιάννης, οι πελάτες του υποστηρίζουν κάθε λογής ομάδα. «Το μαγαζί είναι για όλο τον κόσμο. Έρχονται Ολυμπιακοί, Αεκτζήδες. Δεν υπάρχουν κόντρες εδώ μέσα. Είμαστε φίλοι μεταξύ μας. Την πλάκα μας, βέβαια, φυσικά και θα την κάνουμε. Θα πειράξει ο ένας τον άλλον» προσθέτει.

Το μεγαλύτερο νταβαντούρι γίνεται, όπως εξηγεί, όταν έχει αγώνα στην τηλεόραση. Από τη μία πλευρά, λοιπόν, υπάρχει η μουρμούρα του ποδοσφαίρου, κι από την άλλη η απόλυτη ησυχία του σκακιού. Δυο παιχνίδια που τα χωρίζει και τα ενώνει μια ολόκληρη άβυσσος.