Ατόφιες οπαδικές ιστορίες ανθρώπων που αγαπούν το ποδόσφαιρο, τον τόπο τους και τις ομάδες που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μαζί του. Διατηρούν τον ρομαντισμό και τη σχέση, ακόμα κι αν η αίγλη του παρελθόντος έχει ξεθωριάσει. Γνωρίστε τις στους "Local Fans", τη νέα στήλη του Gazzetta!

Ο μπαμπάς της που την έκανε Ξάνθη

Έγινα Ξάνθη γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Ήταν μοιραίο να δεθώ με αυτή την ομάδα. Δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη. Όταν έχεις μεγαλώσει σε αυτή την πόλη και βλέπεις όλη αυτή την αγάπη για τον σύλλογο, παρασύρεσαι.

Την ομάδα τη θυμάμαι ακόμη όταν έπαιζε στο παλιό γήπεδο, όχι στα Πηγάδια. Ήταν πολύ μεγάλο για τα δεδομένα της κατηγορίας. Και παρόλα αυτά γέμιζε σε κάθε ματς.

Ο πρώτος αγώνας που παρακολούθησα ήταν κόντρα στον ΠΑΟΚ. Πρέπει να είχαμε κερδίσει, γιατί θυμάμαι στο τέλος, οι οπαδοί των φιλοξενούμενων έκαναν επεισόδια έξω από το γήπεδο. Εκεί πάρκαραν οι ντόπιοι τα μηχανάκια τους. Ε, όταν φτάσαμε εκεί τα βρήκαμε όλα πεσμένα κάτω σαν ντόμινο. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και του μπαμπά μου.

Ο μπαμπάς μου ήταν ένας τυπικός Ξανθιώτης που υποστήριζε την ομάδα του τόπου του. Βασικά, δεν υποστήριζε απλά, έχουν συμβεί σημεία και τέρατα. Ήταν πολύ δεμένος με τον σύλλογο και την πόλη. Εκεί έζησε όλη του τη ζωή, εκεί έκανε την οικογένειά του.

Δεν είχε κανένα θέμα που ήμουν κορίτσι και ήθελα να βρίσκομαι στο γήπεδο. Το αντίθετο. Μπορεί να ήταν αυστηρός σε άλλα πράγματα, αλλά αν του έλεγα πως θέλω να έρθω στο γήπεδο, θα έτρεχε μόνος του να μου βρει εισιτήριο για να μπω. Το θεωρούσε δεδομένο πως θα τον ακολουθούσαμε στις εξέδρες εγώ και ο αδερφός μου.

Γενικότερα, δεν υπήρχαν στη Ξάνθη οι ψίθυροι: «α, τι κάνει μια γυναίκα στο γήπεδο». Ποτέ μου δεν ένιωσα άσχημα. Δεν μας κοιτούσαν περίεργα. Άλλωστε, υπήρχαν πολλές γυναίκες που παρακολουθούσαν την ομάδα. Για μια περίοδο είχαμε και ladies club κανονικά. Το ίδρυσε η κα. Δέσποινα που είχε ενεργή συμμετοχή στις κερκίδες με τα πανό. Είχε πάει και στο ιστορικό ματς με τη Λάτσιο στη Ρώμη.

Η ομάδα άλλαξε πολύ μετά την άνοδο στην πρώτη κατηγορία. Εντάξει, είχε κόσμο και από πριν, αλλά μετά τις επιτυχίες έγινε όλο πιο ευρύ. Υπήρχαν, βέβαια, και εκείνοι που είχαν τη Ξάνθη για δεύτερη ομάδα.

Το έβρισκα κάπως αστείο. Μπορεί να ήταν ο συνάδελφός σου ή ένας οικείος σου και να τον έβλεπες ξαφνικά από την απέναντι πλευρά, να φωνάζει τα συνθήματα της αντίπαλης ομάδας. Ποτέ, όμως, δεν τους αντιμετωπίσαμε περίεργα.

Τα χρυσά χρόνια της ομάδας και η συνάντηση με τον Πελέ

Όταν ήρθε ο Πανόπουλος και καθιέρωσε το Skoda Ξάνθη, υπήρχαν κάποιες αντιδράσεις. Πάντα, όμως, στην πόλη αυτές οι διαφορετικές απόψεις βρίσκονται πάνω από τραπέζι γεμάτο φαγητό και τσίπουρο. Στο τέλος όλοι τα βρίσκουν μεταξύ τους. Άλλωστε, στη συγκεκριμένη περίπτωση υπερίσχυσε η λογική. Φτιάχτηκε νέο γήπεδο, έφτασαν στην πόλη παίκτες που δεν περιμέναμε ποτέ πως θα έρθουν.

Ένας από αυτούς είναι φυσικά και ο Πελέ. Ήμουν μέσα σε όλο αυτό το κοινό που περιμένε να τον δει. Εκείνη τη μέρα είχε έρθει στη Ξάνθη όλο το σύμπαν. Ήταν μια μεγάλη γιορτή.

Τον συνάντησα στο σαλέ. Ήταν μια πολύ ευγενική φυσιογνωμία. Μέσα στο χαμόγελο, χαιρέτησε όλο τον κόσμο, δεν αρνήθηκε ούτε μία φωτογραφία. Θυμάμαι είχαν έρθει δημοσιογράφοι από όλη τη χώρα. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά όταν έφτασα κοντά του. Ήξερα πως είναι ένας θρύλος του ποδοσφαίρου.

Του μίλησα. Του είπα ένα «γεια σας» στα ισπανικά. Τα πολύ βασικά. Εκείνος λογικά με κατάλαβε, παρόλο που μιλούσε πορτογαλικά. Έτρεμε το χέρι μου και τον κοιτούσα σαν χάνος. Ήταν, όμως, πολύ φιλικός, Καθόταν να σε ακούσει. Έμεινε για μια μέρα. Όταν είδα όλα αυτά που συνέβησαν στην κηδεία του, αντιλήφθηκα το πόσο σημαντική ήταν εκείνη η στιγμή. Είπα από μέσα μου: «Έχω δει τον Πελέ, ρε φίλε, στη ζωή μου».

«Ένιωσα λες και ήμουν ξανά σπίτι μου»

Από τότε ξεκίνησε η μαγική πορεία της Ξάνθης. Να σου πω την αλήθεια, το φίλαθλο κοινό της πόλης το θεωρούσε δεδομένο όλο αυτό. Ήταν και παραμένουν ρομαντικοί άνθρωποι. Ακριβώς επειδή αγαπούν τόσο πολύ την ομάδα τους, θεωρούσαν πως μόνο με αυτή θα την κρατήσουν στη Super League.

Το μεγαλύτερο μέρος όλης αυτής της πορείας το έζησα στην Αθήνα ως φοιτήτρια. H ομάδα βοήθησε πολύ στο να μάθουν οι Έλληνες τη Ξάνθη. Υπήρχε πολύς κόσμος -και δε κάνω πλάκα- που δεν είχε ιδέα που έπεφτε πάνω στον χάρτη.

Μπορεί να μην μπόρεσα να συμμετάσχω σε κάποιο από τα μυθικά ταξίδια στην Ευρώπη, αλλά έχω ακούσει τόσες ιστορίες από τον πατέρα μου, που είναι λες και τις έχω ζήσει εγώ. Με τον «μαφιόζο» ταξιτζή στο Βουκουρέστι, στο εκτός έδρας παιχνίδι με τη Ντιναμό, που αλλού του είχαν πει να τους πάει κι αλλού τον πήγαν, με την επίσκεψη στον ναό του Αγίου Παύλου στο Βατικανό για το ματς με τη Λάτσιο.

Το ματς που θυμάμαι πιο έντονα ήταν ένα στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναϊκό. Δεν ξέρω πόσοι Ξανθιώτες κατέβηκαν για εκείνο το παιχνίδι στην Αθήνα. Πήγα στο γήπεδο, τους συνάντησα και είδαμε μαζί το παιχνίδι. Όταν αντίκρισα τόσα γνωστά πρόσωπα συγκινήθηκα. Ένιωσα λες και ήμουν ξανά σπίτι μου.

Το δέσιμο της ομάδας με τον κόσμο και η νέα αρχή

Ο μπαμπάς μου δεν έχανε ούτε ένα εντός έδρας παιχνίδι. Καθόταν στην ίδια ακριβώς θέση κάθε φορά ψηλά στις κερκίδες και περίμενε τη στιγμή που θα κατέβει τα σκαλιά, θα πέσει πάνω στο βοηθό και θα αρχίζει να του φωνάζει. Μια φορά, μάλιστα, τον είχε δει η θεία μου στην τηλεόραση και πήρε τηλέφωνο στο σπίτι, λέγοντας: «κάντε κάτι, είναι πάλι στο γήπεδο και φωνάζει».

Το όμορφο, όμως, στη Ξάνθη ήταν πως οι παίκτες και οι προπονητές άκουγαν τον κόσμο. Δηλαδή μπορούσε να κάθεται ο πατέρας μου και οι φίλοι του στο σαλέ και να πιάσουν κουβέντα μαζί τους για το ματς. Και το μαγικό ήταν πως εκείνοι τους άκουγαν. Καμιά φορά, μάλιστα, κάθονταν και έτρωγαν. Όλοι παρέα.

Θα σου πω ένα περιστατικό που το θυμάμαι πολύ καλά. Προπονητής στην ομάδα, τότε, ήταν ο Γιάννης Μαντζουράκης. Σε ένα παιχνίδι, λοιπόν, κατέβασε ένα περίεργο σχήμα και το ματς δεν πήγε καλά. Τον πέτυχαν, λοιπόν, ύστερα στο σαλέ και ένας από την παρέα του είπε: «Κυρ Γιάννη, τι όνειρο είδες και κατέβασες αυτή την ομάδα;».

Όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους βλέπαμε μέσα στην πόλη. Τον Κιντάνα, που είναι προσωπικός μου φίλος, τον Λαμπριάκο, τον Άντζα, τον Τοροσίδη που συνεχίζει μέχρι σήμερα να στηρίζει την ομάδα.

Ο τελευταίος αγώνας που είδε ο μπαμπάς μου ήταν με τον ΠΑΟΚ, στις αρχές του Οκτώβρη του 2010. 17 μέρες μετά έφυγε από τη ζωή. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση πόσοι ποδοσφαιριστές της ομάδας ήταν στη κηδεία. Αυτό συνέβη και με άλλους πιστούς οπαδούς της ομάδας. Ήταν κι αυτό μια απόδειξη της σύνδεσης που είχαν οι παίκτες με την πόλη τους.

Αν ζούσε, βέβαια, σήμερα, θα ήταν πολύ στεναχωρημένος με τα όσα συνέβησαν. Η ομάδα έπεσε τόσο απότομα στα τοπικά. Τώρα, όμως, ξεκινάει μια νέα προσπάθεια στον ΑΟΞ. Αυτή τη στιγμή το κλίμα είναι πανηγυρικό. Έχουν μπει νέα παιδιά που στηρίζουν την προσπάθεια να φτιαχτεί ο σύλλογος από το μηδέν.

Πιστεύω πολύ σε αυτά τα παιδιά. Έχω ελπίδα. Γιατί έχω πάει πολύ γήπεδο μαζί τους. Αυτό που κράτησε τη Ξάνθη τόσα χρόνια, πιστεύω, αυτό είναι που θα τη ξανασηκώσει. Και οι πέντε ψυχούλες που δεν είναι σήμερα ανάμεσά μας, είμαι σίγουρη πως θα χαρούν πολύ όταν συμβεί.