Βρισκόμαστε στην οδό Νορμάνου στο Μοναστηράκι. Ο πεζόδρομος είναι γεμάτος με τουρίστες που στέκονται πάνω από τους πάγκους των παλαιοπωλείων και τσεκάρουν την πραμάτειά τους.

Aπό βινύλια του Στράτου Διονυσίου και της Άντζελας Δημητρίου, μέχρι ολόκληρους πίνακες και καναπέδες που ένας Θεός ξέρει πώς έφτασαν ως εκεί. Μέσα σε όλο αυτό το χάος, όμως, με τα αμέτρητα αντικείμενα, υπάρχουν μερικές φιγούρες που μας τραβάνε την προσοχή.

Πάνω σε αυτές είναι αποτυπωμένες οι μορφές μερικών ποδοσφαιριστών που άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στο ελληνικό ποδόσφαιρο: του Ρενέ Χένρικσεν, του Νέρι Καστίγιο, του Δημήτρη Ελευθερόπουλου.

Όλες τους τοποθετημένες μέσα σε ένα ξύλινο έπιπλο με προστατευτικό τζάμι προκειμένου να μη φθαρούν από τον χρόνο και τα ανθρώπινα αγγίγματα. Με το που πάμε πιο κοντά για τις φωτογραφίσουμε εμφανίζεται ο κ. Διονύσης, ο ιδιοκτήτης του παλαιοπωλείου.

Οι σημαίες, τα λάβαρα και ο Νίκος Γκάλης

Δείχνει πως δεν έχει πολλή όρεξη για κουβέντα. Παρόλα αυτά, όμως, δέχεται να ανοίξει την βιτρίνα και να μας δείξει τις φιγούρες. Είναι τελευταίες που έχουν μείνει. Οι υπόλοιπες, όπως εξηγεί, έχουν αγοραστεί από συλλέκτες. Αυτοί είναι που κρατούν ζωντανό, άλλωστε, το μαγαζί τόσα χρόνια.

Όσο περνά η ώρα, αρχίζει να μας εμπιστεύεται όλο και περισσότερο. «Ελάτε μέσα. Έχω να σας δείξω κι άλλα» μας λέει και εμείς τον ακολουθούμε πιστά. Περπατάμε με προσοχή στον διάδρομο. Κι αυτό γιατί μια αδέξια κίνηση ίσως ρίξει στο έδαφος αρκετά από τα αντικείμενα που πνίγουν το δωμάτιο.

Ο κ. Διονύσης, όμως, έχει βολευτεί με αυτή την κατάσταση. Μάλιστα, όπως σημειώνει, είναι τόσα πολλά τα χρόνια που κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά, που μπορεί να βρει με κλειστά μάτια σε ποιο σημείο βρίσκεται το κάθε τι. Ο χώρος μοιάζει με ένα αυτοσχέδιο ποδοσφαιρικό μουσείο γεμάτο παλιές φιγούρες, άλμπουμ της Panini, σημαίες, λάβαρα κασκόλ. Της Ρόμα, του Πανιωνίου, του τελικού του Euro 2004.

Τα περισσότερα έφτασαν εκεί από συλλέκτες που, για κάποιο λόγο, δεν τα ήθελαν πια. Κάτι ανάλογο έχει συμβεί και στην περίπτωση ενός ακόμη παλαιοπωλείου, λίγα μέτρα μακριά, το οποίο, όμως, ειδικεύεται σε κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο: στα βιβλία και τα περιοδικά. Και κυρίως τα ποδοσφαιρικά και τα μπασκετικά.

Με το που φτάνουμε στην είσοδο το μάτι μας πέφτει πάνω σε δύο περιοδικά που είναι κρεμασμένα μπροστά από τη βιτρίνα. Στο ένα διακρίνεται η μορφή του Νίκου Γκάλη και στο δεύτερο, η ενδεκάδα του Ολυμπιακού στα μέσα των 80s. Στο κατάστημα βρίσκεται ένας υπάλληλος του παλαιοπωλείου που φτιάχνει τις λίστες με τα νέα βιβλία που έφτασαν στο μαγαζί.

«Σχεδόν κάθε μέρα έχουμε και μια νέα φουρνιά. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πουλούν τις συλλογές τους. Άλλοι που χάνουν τους δικούς τους και δεν ξέρουν πια τι να τις κάνουν» σημειώνει.

Στην περίπτωση των παλιών ποδοσφαιρικών περιοδικών, η ζήτηση παραμένει μέχρι σήμερα πολύ μεγάλη. Μόνο που οι περισσότεροι συλλέκτες οι οποίοι περνούν την πόρτα του μαγαζιού μένουν μόνο με την όρεξη, καθώς τα συλλεκτικά τεύχη των αθλητικών εντύπων των περασμένων δεκαετιών «φεύγουν με το που έρχονται».

Το ξεχασμένο περιοδικό από τα 60s

Σήμερα, όμως, είναι η τυχερή μας μέρα. Κι αυτό γιατί πριν από μερικές ώρες έφτασε στο παλαιοπωλείο ένα εξαιρετικά σπάνιο και παλιό τεύχος των Αθλητικών Χρονικών. Στο εξώφυλλο βρίσκεται ο Γιάννης Χολέβας, ο οποίος αγωνίστηκε για πρώτη φορά με τη φανέλα του Παναθηναϊκού το 1961.

Μπορεί να μην έχει τη φήμη των υπόλοιπων επιθετικών που αγωνίστηκαν στο Τριφύλλι, ωστόσο, τα αθλητικά του πεπραγμένα είναι άξια προσοχής μέχρι σήμερα. Το 1957 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ, αγωνιζόμενος στον Απόλλωνα Αθηνών, ενώ φόρεσε επτά φορές τη φανέλα της εθνικής Ελλάδος.

Επίσης, υπήρξε απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ -πράγμα πολύ σπάνιο για τα δεδομένα της εποχής- ενώ ύστερα από τη λήξη της ποδοσφαιρικής του καριέρας εργάστηκε στη ταβέρνα που διατηρούσε στην περιοχή της Ριζούπολης.

Ο υπάλληλος του παλαιοπωλείου το κατεβάζει από το ράφι και το ανοίγει με προσοχή. Τα φύλλα είναι τόσο παλιά και βασανισμένα που κάθε φορά που τα γυρνάει, είναι λες και θα διαλυθούν. «Είστε πολύ τυχεροί. Δεν το βλέπω να μένει για πολύ εδώ» μας λέει γελώντας. Η τιμή του είναι στα 10 ευρώ.

Μια τιμή που, όπως εξηγεί, είναι πολύ χαμηλότερη από εκείνη που μπορεί να το βρει κανείς στο ίντερνετ. «Εκεί βάζουν ό,τι τιμή τους κατέβει στο μυαλό. Ελπίζουν πως θα βρεθεί κανείς που δεν ξέρει και θα την πατήσει» προσθέτει.

Οι αγοραπωλησίες στο μαγαζί είναι συχνές. Το δυστυχές της υπόθεσης, όμως, είναι, κατά τον ίδιο, πως όσο περνούν τα χρόνια, τόσο μεγαλώνει και ο μέσος όρος ηλικίας των ανθρώπων που περνούν τις πόρτες του. «Οι νέοι δεν ασχολούνται πια με αυτά. Όλα είναι στο κινητό. Γιατί να κάτσουν να τα ψάξουν όλα αυτά. Τους είναι τόσο ξένα».

Ο ίδιος, όμως, δεν δείχνει να απογοητεύεται. Γιατί, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα υπάρχει ακόμη κόσμος που θα ψάχνει να βρει τα αντικείμενα που τον έκανε να αγαπήσει το ποδόσφαιρο. Κι αυτή η αγάπη, όπως καταλήγει, δεν κόβεται με τίποτα.