Ατόφιες οπαδικές ιστορίες ανθρώπων που αγαπούν το ποδόσφαιρο, τον τόπο τους και τις ομάδες που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μαζί του. Διατηρούν τον ρομαντισμό και τη σχέση, ακόμα κι αν η αίγλη του παρελθόντος έχει ξεθωριάσει. Γνωρίστε τις στους "Local Fans", τη νέα στήλη του Gazzetta!

Ο πατέρας ναυτικός και το ραδιόφωνο παγκόσμιας εμβέλειας

Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός. Είχε γυρίσει όλο τον κόσμο. Η αγάπη του ήταν τέτοια για τη Δόξα Βύρωνα που είχε αγοράσει ένα ραδιόφωνο παγκόσμιας εμβέλειας για να μη χάνει αγώνα. Πολύ ακριβό για την εποχή. Ε, όταν έφτανε η ώρα του ματς την Κυριακή, έλεγε στον καπετάνιο: «μη με βάλεις να κάνω τίποτα». Κι εκείνος το σεβόταν.

Σε ένα ταξίδι του, λοιπόν, στην Ιαπωνία γνώρισε τη μητέρα μου. Την ερωτεύτηκε και την πήρε μαζί του στην Ελλάδα. Εγώ γεννήθηκα το 1971 στον Βύρωνα. Πρώτη φορά που πήγα γήπεδο πρέπει να ήταν σε ηλικία εννέα ή δέκα ετών. Μαζί μου ήταν πάντα ο πατέρας μου. Καμιά φορά και η μητέρα μου, που έβαφε τα νύχια τους μπλε και λευκά, στα χρώματα της ομάδας.

Όταν ήμουν μικρός, με ενδιέφεραν πολύ οι τοπικές ομάδες. Παρακολουθούσα, επίσης, και της Καισαριανής επειδή είναι κοντά. Με τη Δόξα, όμως, κόλλησα. Κι αυτή η αγάπη συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Από τα 80s μέχρι σήμερα έχω χάσει ελάχιστα ματς. Και πού δεν έχω ταξιδέψει για τη Δόξα: Καβάλα, Τρίκαλα, Πάτρα, Αγρίνιο, Ναύπλιο, Καρδίτσα, Νάξο. Είχα την τύχη, βλέπεις, να ζήσω την ομάδα όταν έκανε τη μεγάλη πορεία ως τη Β’ Εθνική.

Ο ευεργέτης της ομάδας ήταν ο Μιλτιάδης Στάικος, που ανέλαβε την ομάδα το 1985 και μέσα σε λίγα χρόνια την ανέβασε τόσες κατηγορίες. Μέχρι τότε η Δόξα Βύρωνα έπαιζε στα τοπικά της Αθήνας. Είχε δέκα σούπερ μάρκετ στην περιοχή και όσα χρήματα έβγαζε τα έριχνε όλα στην ομάδα. Έφερε παίκτες από τον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο, τον Απόλλωνα. Οι μισθοί που έδινε ήταν τόσο καλοί που δεν μπορούσαν να τους βρουν ούτε στην Α’ Εθνική.

Το ματς που θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά είναι με τον Ήφαιστο, στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Πρέπει να έβαλε 30 χιλιάδες ανθρώπους. Είχε κάνει ρεκόρ εισιτηρίων.

Ήταν τόσος ο κόσμος της Δόξας που πηγαίναμε με το φορτηγάκι και παίρναμε ανθρώπους που βρίσκαμε στο δρόμο. Μπορεί να χάσαμε τελικά 1-0, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν μοναδική. Τελικά ανεβήκαμε κατηγορία, επειδή νικήσαμε την επόμενη αγωνιστική το Κορωπί στο Αιγάλεω.

Το ιστορικό τελευταίο επεισόδιο του Καφενείου των Φιλάθλων

Η ομάδα ιδρύθηκε το 1945. Μέχρι τότε υπήρχε ο ΑΟ Βύρωνα, που δεν μάζευε, όμως, πολύ κόσμο. Η Δόξα, όμως, ήταν μια λαϊκή ομάδα. Όλοι οι ποδοσφαιριστές και οι παράγοντες ήταν από τον Βύρωνα. Και κάπως έτσι άρχιζε να μαζεύει κόσμο.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουμε παίξει με τον Άρη, τον Πανιώνιο, τον Ηρακλή, τον ΟΦΗ, τη Λάρισα, την Προοδευτική. Με την τελευταία, μάλιστα, έγινε και η ιστορία με τον Γιώργο Γεωργίου.

Η ομάδα έχασε με σκορ 1-0 και ο κόσμος ήταν εξαγριωμένος. Μετά το τέλος του ματς έγιναν επεισόδια κιόλας με την αστυνομία. Το κλίμα αυτό μεταφέρθηκε στο Καφενείο των Φιλάθλων. Ο Γεωργίου προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα. Υπήρχε αρκετός κόσμος της Δόξας. Και από τις ηλικίες των οπαδών (15 έως 30 χρονών), μπορείς να καταλάβεις τι κόσμος ερχόταν στο γήπεδο.

Η εκπομπή μεταδιδόταν live στην τηλεόραση. Κάποια στιγμή σε ένα διάλειμμα, μας είπε: «μην ενοχλείτε, έχετε πιει, σταματήστε». Τότε εξαγριώθηκαν ακόμη περισσότερο οι οπαδοί. Ο Γεωργίου τα μάζεψε και έφυγε. Πήγε στο στούντιο και τελείωσε από εκεί την εκπομπή. Κάπως, έτσι τελείωσε το Καφενείο των Φιλάθλων.

Η αλήθεια είναι πως είπε μερικές κουβέντες που μας πείραξαν. Περασμένα, ξεχασμένα όμως. Μιλήσαμε μαζί του, κιόλας, όταν ήταν παράγοντας στα Πετράλωνα και τα βρήκαμε. Μας είπε: «ήσασταν και εσείς νεολαία. Ήμουν και εγώ που δεν καταλάβαινα τίποτα και ξέφυγε η κατάσταση».

Η κόντρα με τον Αθηναϊκό και τον Εθνικό Αστέρα

Η κόντρα με τον Αθηναϊκό ξεκίνησε, θεωρώ, πρώτα διοικητικά και μετά οπαδικά. Όλα αρχίζουν από το γεγονός πως ο Αθηναϊκός δεν ήταν μια ομάδα του Βύρωνα, καθώς ιδρύθηκε στο Θησείο. Τη δεκαετία, όμως, του 1950 απορρόφησε τον ποδοσφαιρικό σύλλογο της Νέας Ελβετίας και ήρθε εδώ.

Του έδωσαν γήπεδο και προνόμια που δεν δικαιούταν. Η κόντρα μεγάλωσε όταν ο Αθηναϊκός ανέβηκε κι εκείνος κατηγορίες. Πέρασε και στους οπαδούς και παραμένει μέχρι σήμερα.

Η πιο μεγάλη κόντρα, όμως, δεν είναι με τον Αθηναϊκό, αλλά με τον Εθνικό Αστέρα. Αυτή είναι η δυνατή αντιπαλότητα. Κι αυτό επειδή είμαστε γειτονικές περιοχές. Είχαν συμβεί κιόλας επεισόδια, μεταξύ σχολείων της περιοχής.

Στον Βύρωνα όλοι είναι παραδοσιακά Δόξα. Φέτος παίξαμε με την Αθηναΐδα. Αν κερδίζαμε, ανεβαίναμε κατηγορία. Στο γήπεδο της Εργάνης μαζεύτηκαν 2.500 οπαδοί της Δόξας Βύρωνα. Την έχει στο DNA του ο Βυρωνιώτης την ομάδα. Κι από τη δεκαετία του 1980, που ξεκίνησε η μεγάλη ανοικοδόμηση, ο νέος κόσμος αγάπησε την ομάδα και δεν άλλαξε τις ισορροπίες.

Η τελευταία φορά που ο σύλλογος έπαιξε στις εθνικές κατηγορίες ήταν το 2013. Η Δόξα, νομίζω, έχει το ρεκόρ με τους περισσότερους υποβιβασμούς σε λιγότερα χρόνια. Μέσα σε πέντε χρόνια, έπεσε από τη Β’ Εθνική στο Γ’ Τοπικό. Κι όλα αυτά ενώ αγωνιζόταν κανονικά.

Ποτέ, όμως, δεν έφτασε κοντά στη διάλυση. Ούτε συγχωνεύτηκε με κάποιο άλλο σύλλογο. Και τώρα στη διοίκηση βρίσκονται φίλαθλοι της ομάδας. Δεν υπάρχει, δηλαδή, κάποιος πρόεδρος - χρηματοδότης. Η στήριξη είναι όλη από τον κόσμο. Από τις κάρτες οικονομικής ενίσχυσης. Από τα εισιτήρια των αγώνων. Από τις χορηγίες τοπικών καταστημάτων.

Φέτος η ομάδα έχει πολύ καλό ρόστερ. Έχει αρκετά παιδιά από την περιοχή. Το Α’ Τοπικό της Αθήνας, όμως, δεν είναι εύκολο και δεν έχει καμία σχέση με τις αντίστοιχες κατηγορίες της επαρχίας.

Όλοι για κάποιο λόγο θεωρούν πως η Δόξα Βύρωνα έχει παίξει στην πρώτη εθνική. Ελπίζουμε να τα καταφέρουμε και στην πραγματικότητα κάποτε.