Τάσος Δημητρίου: «Υπάρχουν γονείς που εκβιάζουν το μέλλον των παιδιών τους».

• Οι αλλαγές στο θεσμό των μικτών ομάδων
• «Οι γονείς εκβιάζουν το μέλλον των παιδιών τους»
• Ο Πούσκας με πήρε στον Παναθηναϊκό!

Τάσος Δημητρίου. Ένα όνομα συνυφασμένο με το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, το οποίο υπηρετεί εδώ και 35 χρόνια. Υπό την καθοδήγησή του πορεύτηκαν στα πρώτα τους βήματα ορισμένοι από τους Legends του 2004. Η εκπαιδευτική του «γκάμα» εκτείνεται από τον γεννηθέντα το 1974 Στέλιο Γιαννακόπουλο, μέχρι τον 20χρονο Ανδρέα Ντόι του Ολυμπιακού, ως προς τους παίκτες που έγιναν επαγγελματίες και διέγραψαν (ή διαγράφουν) αξιόλογη σταδιοδρομία. Και η διαδικασία καλά κρατεί!

Τον συναντήσαμε στο Χαλάνδρι, στα «σύνορα» με τα Βριλήσσια. Δύο πόλεις που διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του, όπως θα δούμε στην πορεία αυτής της κουβέντας. Τον τίτλο τον είχαμε σκεφτεί από πριν: «Εμβληματικός εκλέκτορας»! Όταν το έμαθε, αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Λίγο υπερβολικός. Αλλά μπορώ να πω ότι μετά από 25 χρόνια παρουσίας στο συγκεκριμένο αντικείμενο, ο τίτλος τεκμηριώνεται!»
Σε διαφορετικές περιόδους της διαδρομής του ο Δημητρίου διετέλεσε εκλέκτορας και προπονητής της Μικτής Αθηνών. Από εκεί τον γνωρίζει σχεδόν όλος ο κόσμος του ποδοσφαίρου. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από αυτόν τον τομέα της δραστηριότητάς του.

- Με ποιον τρόπο γίνονται οι επιλογές στη Μικτή;

Η Αθήνα έχει περίπου 140 ομάδες. Το κριτήριο επιλογής είναι πρώτα να κοιτάζουμε τα παιδιά από τις πιο οργανωμένες ακαδημίες, πού είναι περίπου 50. Μέσα από συνεργασία με τους προπονητές, παρακολουθούμε κάποιους παίκτες, αφού έχουμε γνωστοποιήσει το προφίλ που θέλουμε να έχει ο παίκτης της μικτής. Στη συνέχεια δημιουργούμε δύο γκρουπ ή κάποιες φορές και τρία, για να έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε περισσότερους. Κατά τη διάρκεια της σεζόν είτε παρακολουθούμε αυτά τα παιδιά σε παιχνίδια με τους συλλόγους τους είτε πραγματοποιούμε φιλικά με ανταγωνιστικές ομάδες. Μέσα από προπονήσεις συγκροτούμε μία ομάδα που εκπροσωπεί το αθηναϊκό ποδόσφαιρο. Το γκρουπ αυτό περιλαμβάνει γύρω στα 30 παιδιά μέσα από μία διαδικασία αξιολόγησης περίπου 200.

- Ο στόχος του πρωταθλήματος Μικτών ομάδων, ποιος είναι;

Η διοργάνωση λέγεται Πρωτάθλημα προεπιλογής εθνικών ομάδων. Πράγματι τα προηγούμενα χρόνια ένας παίκτης που αγωνιζόταν στη μικτή Αθηνών, ήταν πολύ πιθανό να βρεθεί και στις πρώτες κλήσεις των αντίστοιχων εθνικών ομάδων Παίδων και εφήβων. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ότι έχει περιοριστεί αυτό. Πλέον οι εθνικές ομάδες επιλέγουν κυρίως παίκτες από ΠΑΕ. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή θεωρούν ότι οι επιλογές των μικτών ομάδων είναι από το χαμηλότερο ράφι. Αυτό είναι μία θεωρία η οποία διαψεύδεται στην πράξη. Και αυτό γιατί βλέπουμε ότι υπάρχουν πολλά ταλέντα στις ερασιτεχνικές ομάδες που παραμένουν αναξιοποίητα. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που γίνεται κάθε χρόνο μετά το τέλος των αγώνων των μικτών ομάδων: από τους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στις μικτές, πάρα πολλοί επιλέγονται από ΠΑΕ και μάλιστα οι παίκτες αυτοί συνήθως είναι πολύ ανταγωνιστικοί.
Οι ομοσπονδιακοί μας προπονητές είναι εξαιρετικοί, είναι πολύ υψηλού επιπέδου, όμως πρέπει να αλλάξει ο σχεδιασμός. Εγώ έχω προτείνει οι πρώτες επιλογές για προπονήσεις και αξιολόγηση στις εθνικές ομάδες, να γίνονται από τις μικτές. Να αξιολογηθεί πρώτα ένα γκρουπ παικτών που έχουν αγωνιστεί στα πρωταθλήματα των μικτών και μετά ας καλέσουν από τις ΠΑΕ. Έτσι θα δώσουμε και μεγαλύτερη αξία στο θεσμού και θα υλοποιηθεί ο σκοπός του

Οι αλλαγές στο θεσμό των μικτών ομάδων

- Είπατε ότι παλαιότερα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ποιες αλλαγές έχετε παρατηρήσει;

Ξεκίνησα τη δεκαετία του 1990 ως ενωσιακός προπονητής. Ήταν τη σεζόν 1989-90 που άρχισαν να μπαίνουν οι βάσεις για να χτιστεί η φιλοσοφία του παίκτη της εθνικής ομάδας τις επόμενες μέρας. Είχα την τύχη να ξεκινήσω τότε τη θητεία μου και να έχω ποδοσφαιριστές όπως ο Καραγκούνης, ο Μπασινάς, ο Γκούμας, ο Γιαννακόπουλος. Τότε δεν υπήρχαν οι επιστημονικές μέθοδοι προπόνησης, τα personal και όλα αυτά που έχουμε σήμερα. Όμως, βλέπαμε παίκτες οι οποίοι είχαν πολύ πιο ανεπτυγμένη τη φαντασία, το μεράκι, το ταλέντο. Αυτό ήταν το προφίλ του παίκτη που αναπτύχθηκε τότε. Οι παίκτες έμπαιναν μέσα στον αγωνιστικό χώρο και αισθάνονταν ότι είναι ηγέτες. Στην πορεία των χρόνων άρχισε να αφαιρείται η πρωτοβουλία του παίκτη και η προπονητική διαδικασία άρχισε να μεταφέρεται περισσότερο σε θέματα ομαδικής συμπεριφοράς και τακτικής. Σίγουρα συνέχισαν να ξεχωρίζουν οι καλύτεροι παίκτες, αλλά περιορίστηκε η εξέλιξη του ταλέντου τους. Άρα Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι η νέα φιλοσοφία αφαιρούσε την πρωτοβουλία από τον παίκτη.

- Η διαφορά δηλαδή είναι στον περιορισμό της φαντασίας;

Βλέπουμε και σήμερα ότι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι παίκτες που μπορούν να κάνουν προσωπικές ενέργειες και να έχουν φαντασία στο παιχνίδι. Και αυτοί οι παίκτες λείπουν από το ελληνικό ποδόσφαιρο και αυτό γιατί τα τελευταία χρόνια, όταν ένα παιδί ξεκινάει να παίζει, δεν του δίνεται η δυνατότητα μέσα από την προπονητική διαδικασία να παίρνει περισσότερες πρωτοβουλίες.
Επίσης πρέπει να πούμε ότι την περίοδο εκείνη δεν υπήρχαν εγκαταστάσεις όπως σήμερα δεν υπήρχαν τόσο πολύ εξειδικευμένοι προπονητές. Έτσι βλέπουμε ότι παρότι οι συνθήκες έχουν βελτιωθεί, ο ποδοσφαιριστής έχει μπει σε καλούπια και του έχει αφαιρεθεί η δυνατότητα να δημιουργεί με τη φαντασία του

- Από όλους τους παίκτες που έχετε προπονήσει, ποιους θυμάστε περισσότερο;

Δεν είναι υπερβολή να σας πω ότι θυμάμαι το 90%! Η πρώτη φουρνιά ήταν γεννηθέντες 1974, μεταξύ των οποίων και ο Γιαννακόπουλος από τον Εθνικό Αστέρα και ο Καραδήμος από την Καλλιθέα. Νεότεροι ήταν ο Μπασινάς, ο Καραγκούνης... Θυμάμαι είχα και τον Άκη Ζήκο από ΑΕ Γαλατσίου. Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον Παναγιώτη Κατσούρη που έπαιζε στον Πλάτωνα Αθηνών. Πιο πρόσφατα είχαμε τον Ανδρέα Ντόι όταν αγωνίζονταν στον Ιάσονα, τον Γιώργο Βαγιαννίδη από τις ακαδημίες Πεπέ, τον Σωτήρη Αλεξανδρόπουλο, ο οποίος νομίζω έπαιζε στην Κορωνίδα Γαλατσίου. Τον Θάνο Κουτσογουλα από τον Τριφυλιακο, πρωταθλητή Κ19 με τον Ολυμπιακό, τον Κώστα Βολάκη από τον Ιάσονα, πρωταθλητή K19 με τον Παναθηναϊκό. Άρα βλέπετε ότι η μικτή είναι το σκαλοπάτι για να δουν και οι ΠΑΕ κάποια παιδιά που δεν τα έχουν εντοπίσει.
Τόσα χρόνια, μου έχει τύχει να έχω και πατέρα και γιο στην μικτή! Τα περισσότερα παιδιά έχουν εκτιμήσει ότι και εμείς βάλαμε σήμερα ένα λιθαράκι στην καριέρα τους. Δική μας φιλοσοφία ήταν να δημιουργήσουμε παίκτες όχι μόνο για την ποδοσφαιρική τους αξία αλλά και να διαμορφώσουν χαρακτήρα, προσωπικότητα, να μπορούν γενικότερα να πετύχουν στη ζωή τους. Για εμένα το ποδόσφαιρο δεν είναι αυτοσκοπός, είναι μέσον για να μπορέσει ένα παιδί να εκτονώσει την ενέργειά του σε έναν χώρο υγιή και ελεγχόμενο. Και φυσικά μέσα από αυτή την φιλοσοφία τα παιδιά μπορούν να αναπτύξουν το ταλέντο τους, πάντοτε όμως σε συνδυασμό με τη σχολική πρόοδο.

- Τι σας έχει μείνει ως έντονη ανάμνηση από τους παλιούς;

Εκείνοι δέχονταν πολύ λιγότερα ερεθίσματα σε σχέση με τα σημερινά παιδιά, άρα ήταν και περισσότερο προσηλωμένοι στο στόχο. Όσον αφορά τις αναμνήσεις, ας πούμε τον Καραγκούνη τον θυμάμαι στα 14, ακριβώς όπως ήταν και στα 30. Το ίδιο πάθος, ίδια αυταπάρνηση, ίδια αρρώστια με το ποδόσφαιρο. Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, ένα πολύ καλό παιδί, έμενε στην Καισαριανή και έρχονταν μία ώρα πριν στην προπόνηση, για να φτιάξει τα ρούχα του, να γυαλίσει τα παπούτσια του. Συνεπής και παθιασμένος με την προπόνηση, θυμάμαι καθόταν μετά το τέλος της και εκτελούσε φάουλ. Ο Μπάμπης Λυκογιάννης, από Άρη Πετρούπολης, μεγάλο ταλέντο. Ο Αντώνης Πετρόπουλος έπαιζε στο Παλαιό Φάληρο, είχε ξεκινήσει από το μπάσκετ. Ήρθε στην πρώτη προπόνηση της μικτής, είδαμε ένα θηρίο και λέμε αποκλείεται να παίξει ποδόσφαιρο αυτός, έτσι ψηλός και... ατσούμπαλος! Άρχισε όμως να δείχνει πολύ καλά στοιχεία και έγραψε τη δική του ιστορία ως πρώτος σκόρερ στην ιστορία των μικτών. Έπαιξε δύο χρόνια και είχε βάλει 17 γκολ την πρώτη και 18 την δεύτερη!
Τότε ήταν που πήραμε και τον τίτλο, νικήσαμε στην Πάτρα τη μικτή Ηπείρου, που είχε στις τάξεις της τον Στέφανο Σιόντη πριν πάει στον Παναθηναϊκό. Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι το 2002. Επίσης, είχαμε κερδίσει πρωτάθλημα με ομάδα στην οποία τερματοφύλακας ήταν ο Τζόρβας και σέντερ φορ ο Βαγγέλης Μάντζιος που τότε έπαιζε στον Φοίνικα Καλλιθέας. Πολύ καλή φουρνιά και αυτή, ήταν και o Λεωνίδας Καπάνταης με εκείνα τα παιδιά.

«Οι γονείς εκβιάζουν το μέλλον των παιδιών τους»

- Ποιες είναι οι σχέσεις σας με τους γονείς των παικτών;

Γενικά πολύ καλές. Υπάρχουν, όμως, γονείς που εκβιάζουν το μέλλον των παιδιών τους και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Σε αυτές τις ηλικίες ο παίκτης εξελίσσεται και πρέπει να ολοκληρώσει κάποιες φάσεις ώστε να δημιουργήσει το κατάλληλο υπόβαθρο. Όμως, με τα πρώτα σημάδια βελτίωσης, μερικοί νομίζουν ότι έχει γίνει φοβερός παίκτης. Έτσι δεν τον αφήνουν να ολοκληρώσει τη διαδικασία αυτή, να φτάσει τουλάχιστον στα 13-14, και βιάζονται να το στείλουν στην ακαδημία μιας μεγάλης ΠΑΕ. Αν η ακαδημία στην οποία βρίσκεται δουλεύει καλά τότε το παιδί πρέπει να μείνει εκεί, τουλάχιστον μέχρι αυτή την ηλικία.
Τα πηγαίνουν πολύ νωρίς σε ΠΑΕ, τους αλλάζουν συχνά ομάδες και δεν τα αφήνουν να δουλέψουν με αποτέλεσμα το παιδί να αισθάνεται κάθε φορά την απόρριψη. Υπάρχουν και ψυχολογικές συνέπειες, δημιουργείται ανασφάλεια. Επίσης να πω ότι για μένα είναι πάρα πολύ σημαντική η ύπαρξη αθλητικού ψυχολόγου σε κάθε σύλλογο, ο οποίος θα έχει υπό τη μέριμνά του τόσο τους γονείς όσο και τα παιδιά.

- Τι πρέπει να γίνεται, όμως, όταν το ίδιο το παιδί ζητάει να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε υψηλότερο επίπεδο;

Αφού αποφασίσουμε να πάμε το παιδί κάπου να δοκιμαστεί, πρέπει να το εξηγούμε ότι δεν πηγαίνει εκεί για να αποδείξει ότι είναι καλός παίκτης. Πηγαίνει για να δουν εάν μπορεί να προστεθεί στον αριθμό των παιδιών που ήδη υπάρχουν εκεί. Για να είσαι στη μικτή, έχεις ήδη αποδείξει ότι είσαι καλός παίκτης. Να προετοιμάζεις το παιδί για όλα τα ενδεχόμενα. Όλα αυτά τα χρόνια βλέπουμε πολλά παιδιά που έχουν το ταλέντο και την ικανότητα να προχωρήσουν αλλά δεν το κάνουν. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε επειδή το οικογενειακό περιβάλλον δεν βοηθάει, είτε επειδή μετακινούνται πρόωρα από τη μία ομάδα στην άλλη.
Αντίθετα έχω δει παιδιά που μπορεί να μην είχαν τόσο μεγάλες δυνατότητες, αλλά επειδή οι γονείς τους ακολουθούσαν μία πιο σοβαρή και συγκροτημένη συμπεριφορά, πέτυχαν. Δεν υπερβολή να σας πω ότι μαζί με τους παίκτες που αναφέραμε μέχρι τώρα και που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, υπήρχαν κι άλλοι που σε εκείνη την ηλικία ήταν ακόμα καλύτεροι!
Ένα παιδί που δοκιμάζεται πρέπει να το δεις 10 φορές. Να το δεις στην προπόνηση με την ομάδα του, στην προπόνηση με την ομάδα που το δοκιμάζει, στο φιλικό παιχνίδι, στο επίσημο παιχνίδι και μετά να βγάλεις συμπέρασμα. Πριν από χρόνια είχα μία εμπειρία ζωής στις ακαδημίες της Λίβερπουλ. Εκεί κάθε παιδί το αξιολογούν περίπου για ένα μήνα, συμμετέχει σε διάφορες διαδικασίες.

Ο Πούσκας με πήρε στον Παναθηναϊκό!

- Πάμε λίγο πιο παλιά. Ως ποδοσφαιριστής φτάσατε μέχρι τον Παναθηναϊκό

Ξεκίνησα 14 ετών στο Χαλάνδρι, το 1968 μέχρι το 1971. Έπαιζα χαφ και με είδαν ο Βαγγέλης Πανάκης με τον Γαβρίλο Γαζή σε ένα φιλικό στο Χαλάνδρι με τον Παναθηναϊκό. Το είπαν στον Πούσκας κι αυτός με επέλεξε για την πρώτη ομάδα! Εκείνα τα χρόνια γινόταν το καλοκαιρινό πρωτάθλημα ΟΠΑΠ που ήταν για το ΠΡΟΠΟ. Έπαιξα σε αυτή τη διοργάνωση και σε ένα διεθνές τουρνουά στο San Remo της Ιταλίας όπου θυμάμαι αντιμετωπίσαμε και την Αταλάντα του Γκαετάνο Σιρέα. Ήμασταν η φουρνιά με Σπύρο Λιβαθηνό, Οδυσσέα Βακάλη, Δημήτρη Καλιγέρη, Ανδρέα Παπασαρρή, Γιάννη Παγκάκη, Κώστα Μπάκη... Έμεινα τέσσερα χρόνια εκεί, δεν είχα πολλές συμμετοχές, μετά πήγα για εφτά χρόνια και έγινα αρχηγός στο Φωστήρα και κατόπιν τέσσερα χρόνια ως αρχηγός στην Καλλιθέα σε μία πολύ καλή ομάδα. Επέστρεψα στο Χαλάνδρι για να κρεμάσω τα παπούτσια μου στα 33 μου στο πρωτάθλημα Δ΄ εθνικής.

- Γι΄αυτό την χαρακτηρίζετε «ομάδα της καρδιάς μου»;

Έχω πολύ ισχυρούς δεσμούς με το Χαλάνδρι και γι ΄αυτό το λέω πάντα! Πρόσφατα ανέλαβα τεχνικός διευθυντής των ακαδημιών. Σε αυτό το γήπεδο έχω μεγαλώσει, πιτσιρικάς πήγαινα πίσω από το τέρμα για να μαζεύω την μπάλα. Όταν φόρεσα τη φανέλα της ομάδας αισθανόμουν σαν να έπιασα τον πρώτο αριθμό του λαχείου! Μου ζήτησαν να βοηθήσω σε μία μεταβατική περίοδο καθώς έφυγε ο Σταύρος Αμανατίδης ο οποίος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Ήρθα για να μπορέσω να συνεχίσω αυτό το έργο και να μπορέσει να το εξελίξω ακόμα περισσότερο.

- Παράλληλα με όλα αυτά, έχετε και περισσότερα από μία 20ετία ενασχόλησης με τα κοινά

Από το 2002 μέχρι το μέχρι και σήμερα εκλέγομαι ανελλιπώς στο δήμο Βριλησσίων. Με έχουν τιμήσει και με έχουν εμπιστευτεί όλα αυτά τα χρόνια. Είναι μεγάλη τιμή αλλά και μεγάλη ευθύνη για να ανταποδώσω την εμπιστοσύνη τους. Είναι η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα και θέλω να προσφέρω όπως έχω κάνει από σημαντικές θέσεις ευθύνης και ως πρόεδρος αθλητισμού πολιτισμού και ως αντιδήμαρχος. Ευελπιστώ αυτή τη φορά από τη θέση της διοίκησης με το συνδυασμό νέα πνοή του Γιάννη Πισιμίση, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να γίνει μία σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη για εμάς και τα παιδιά μας. Νομίζω ότι θα μας δώσουν την ευκαιρία να μπορέσουμε να υπηρετήσουμε τα επόμενα πέντε χρόνια, όσο το δυνατόν καλύτερα και να βελτιώσουμε τις συνθήκες σε όλα τα επίπεδα ξεκινώντας από την καθημερινότητα, τις υποδομές, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό. Η επόμενη μέρα, να είναι μία μέρα στην οποία τα Βριλήσσια θα είναι μία διαφορετική πόλη. Τους καλώ να είναι δίπλα μας να μας στηρίξουν και δεν θα τους απογοητεύσουμε.

- Άρα ξεκινάει μία σεζόν με ΑΕ Χαλανδρίου, Δήμο Βριλησσίων και Μικτή Αθηνών. Τι άλλο να ζητήσετε!

Πράγματι, αισθάνομαι πολύ γεμάτος και αυτό που με συγκινεί ιδιαίτερα είναι ότι και στις τρεις αυτές τις δραστηριότητες ο κόσμος μου δείχνει αγάπη. Πάντα είναι κοντά μου όταν τους χρειάζομαι για να με στηρίξουν σε όποια προσπάθεια κάνω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη στήριξη του κόσμου πού βρίσκεται δίπλα σου.