Ο Παλαιστίνιος παίκτης του Παναργειακού Αμπντέλ Σαλάμ στο Gazzetta: «Ο μόνος κερδισμένος είναι αυτός που πουλάει τα όπλα»

Εδώ και λίγα 24ωρα, ο ανατριχιαστικός απολογισμός των νεκρών στην Λωρίδα της Γάζας μεγαλώνει όλο και περισσότερο μετά τις εχθροπραξίες.

Οι τεταμένες σχέσεις των δύο χωρών κρατούν εδώ και αρκετές δεκαετίες και κάθε φορά γίνονται ολοένα και πιο ισχυρά τα χτυπήματα, τα οποία αφαιρούν τη ζωή από τον άμαχο πληθυσμό και των δύο πλευρών.

Τα λόγια του γιατρού Χαμίς Ελεσί στο «BBC» καθρεφτίζουν την ωμή πραγματικότητα της κατάστασης: «Όπου κι αν πας στη Γάζα βλέπεις κηδείες και θάνατο. Είναι σαν να βλέπεις μια ταινία για το τέλος της ζωής σ' αυτή τη γη».

Φυσικά η αγωνία των συγγενών που βρίσκονται μακριά από τη χώρα μεγαλώνει ώρα με την ώρα και ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο κεντρικός αμυντικός του Παναργειακού, Σάντο Αμπντέλ Σαλάμ.

Ο 25χρονος στόπερ είναι γεννημένος στο Αγρίνιο αλλά έχει λάβει την υπηκοότητα από την Παλαιστίνη, από την οποία προέρχεται ο πατέρας του. Μάλιστα έχει επιλέξει να φορά το εθνόσημο της χώρας, την οποία έχει επισκεφθεί πριν κάποια χρόνια.

Γέννημα-θρέμμα των ακαδημιών του Παναιτωλικού, από τον οποίο μεταπήδησε το 2016 για να γίνει επαγγελματίας στον Πλατανιά Χανίων. Ακολούθησε ο Ερμής Αραδίππου στην Κύπρο και στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα για χάρη της Ρόδου. Πέρσι έπαιξε στον Ναυπακτιακό και φέτος ανήκει στο δυναμικό του Παναργειακού ενώ παράλληλα είναι διεθνής με την Κ21 της Παλαιστίνης και έχει κληθεί και στην ομάδα των Ανδρών.

Ο ίδιος άνοιξε την καρδιά του στο Gazzetta και περιέγραψε όσα νιώθει για την κατάσταση στην Παλαιστίνη, την επίθεση στο Ισραήλ αλλά και τον φόβο για τους δικούς του ανθρώπους.

- Αρχικά πες μου για την ιστορία του πατέρα σου που κατάγεται από την Παλαιστίνη. Πότε ήρθε στην Ελλάδα;

«Ο πατέρας μου έφυγε από την Παλαιστίνη σε ηλικία 18 ετών. Ο λόγος ήταν ότι τα πράγματα στην Παλαιστίνη ήταν πολύ δύσκολες ως προς τις συνθήκες διαβίωσης, όπως είναι και τώρα άλλωστε. Ήρθε στην Ελλάδα για να βρει ένα καλύτερο μέλλον. Εδώ γνώρισε την μητέρα μου και έκαναν τρία παιδιά. Στην αρχή έκανε συχνότερα επισκέψεις στην πατρίδα του και σε κάποιες από αυτές ήμουν και εγώ σε μικρή ηλικία. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως ήταν όλο και πιο δύσκολη η πρόσβαση μας εκεί, με αποτέλεσμα να περάσουν 6 χρόνια να δει την οικογένεια του ο πατέρας μου και εγώ φυσικά όλο μου το σόι».

- Εσύ έχεις πάει στην Παλαιστίνη;

«Έχω πάει στην Παλαιστίνη όταν ήμουν μικρός αλλά έχουν περάσει περίπου 15 χρόνια από τότε. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι ο εξονυχιστικός έλεγχος που δεχθήκαμε στο αεροδρόμιο και μπαίνοντας στην χώρα. Είχαμε κοιμηθεί μια ολόκληρη βραδιά στο αεροδρόμιο της Αιγύπτου διότι μας ειδοποίησαν ότι δήθεν δεν υπήρχαν διαθέσιμες θέσεις στο αεροπλάνο, πράγμα που δεν ίσχυε. Είχαν απλά αντιληφθεί ότι έχουμε παλαιστινιακή καταγωγή και άδραξαν την ευκαιρία κάνοντας καψώνια στην οικογένεια μας προκειμένου να γίνει ακόμα πιο δύσκολη η είσοδος μας στη χώρα.

Αυτό που θυμάμαι επίσης μπαίνοντας τελικά στην χώρα είναι η δύσκολη και καταπιεσμένη ζωή των ανθρώπων. Πέρναγες από γειτονιές που αντιλαμβανόσουν πως οι άνθρωποι εκεί παλεύουν για τα βασικά. Βέβαια αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι παρότι επικρατούσαν τις συνθήκες, οι οικογένειες ήταν γεμάτες παιδιά, χαμόγελα και πάντα καλή διάθεση για φιλοξενία».

- Όσον αφορά την ιστορία με την Παλαιστίνη και το Ισραήλ…

«Αυτή η ιστορία τραβάει περίπου 75 χρόνια τώρα. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο παλαιστινιακός λαός το μόνο που θέλει είναι την ελευθερία του, τα δικαιώματα του και τα εδάφη που του ανήκουν πίσω. Δυστυχώς αυτό δεν το έχει καταφέρει όσο αγώνα κι αν έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Και όταν λέω 'αγώνα' δεν εννοώ τον πόλεμο και την τρομοκρατία φυσικά. Πάντα υπάρχει ο πολιτισμένος τρόπος μέσω του διαλόγου για να επιλύσεις το όποιο πρόβλημα έχεις αλλά αυτό πρέπει να υπάρχει κι απ' τις δύο πλευρές. Όποιος γνωρίζει από ιστορία καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ».

- Έχεις συγγενείς στην Παλαιστίνη αυτή τη στιγμή;

«Ναι, έχω συγγενείς στην Παλαιστίνη και μάλιστα πολλούς. Ο πατέρας μου έχει οκτώ αδέρφια τα οποία το καθένα με τη σειρά του έχει πολύτεκνη οικογένεια. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, όπως μια επίθεση, εμείς είμαστε στα τηλέφωνα . Πολλές φορές μου φαίνεται πολύ περίεργο το γεγονός ότι οι συγγενείς μου είναι λιγότερο ανήσυχοι απ' ότι εμείς που είμαστε μακριά από τα γεγονότα και αυτό συμβαίνει διότι μια επίθεση κοντά στο σπίτι τους αποτελεί μέρος της καθημερινότητας τους. Έχει γίνει πλέον συνήθειά τους αυτή η κατάσταση χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν φθείρονται ψυχολογικά».

- Ποια είναι η άποψη σου για την εμπόλεμη κατάσταση;

«Φυσικά και δεν πιστεύω ότι ο πόλεμος είναι λύση. Η ιστορία έχει δείξει πως ο μόνος κερδισμένος σ' έναν πόλεμο είναι αυτός που πουλάει τα όπλα. Βέβαια πολλές φορές το να απαντήσεις με το ίδιο νόμισμα είναι αναγκαίο κακό. Όταν μπαίνεις στο σπίτι μου και το καταλαμβάνεις με το έτσι θέλω, μπορεί να χρειαστεί αντίστοιχη συμπεριφορά από πλευράς μου για να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου.Η ιστορία έχει δείξει ότι σπάνια το Ισραήλ με την Παλαιστίνη έκατσαν στο ίδιο τραπέζι για να λύσουν τις διαφορές τους πολιτισμένα και αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί. Αυτός που την πληρώνει πάντα δυστυχώς είναι ο άμαχος πληθυσμός ο οποίος πρέπει να υποστεί τις πολιτικές διαφορές και πολλές φορές να το πληρώσει με την ίδια του τη ζωή».

- Φοβάσαι για τους δικούς σου ανθρώπους που είναι εκεί;

«Ο φόβος μου για το αν θα χάσω έναν από τους συγγενείς μου υπάρχει εδώ και χρόνια αλλά το ίδιο ισχύει για κάθε Παλαιστίνιο που δίνει τον αγώνα του μέσα στη χώρα του. Έχω ζήσει τον τρόμο του να σκάει κάτι σαν κροτίδα κοντά στο σπίτι μας όταν πήγα στην λωρίδα της Γάζας για να δω τους συγγενείς μου και δεν μπορώ να φανταστώ να έρχομαι αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο σε σχεδόν καθημερινή βάση. Έχω έναν φίλο Παλαιστίνιο ο οποίος έφυγε και ήρθε στην Ελλάδα για να βρει το μέλλον του και δυστυχώς δεν έχει καταφέρει εδώ και τρία χρόνια να επιστρέψει να δει την οικογένεια του. Ο λόγος είναι ότι εάν επιστρέψει υπάρχει πιθανότητα να μην μπορεί να βγει από την Παλαιστίνη και να μην τον αφήσουν στα σύνορα να γυρίσει στην Ελλάδα προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του. Έτσι αναγκάζεται να επικοινωνεί μέσω διαδικτύου με τους δικούς του και να ανησυχεί πολύ που δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω στις δύσκολες αυτές μέρες».

- Έχεις μιλήσει μαζί τους τώρα;

«Τελευταία φορά που μίλησα με συγγενείς μου ενημερώθηκα ότι δεν είχαμε κάποια απώλεια ή τραυματισμό στην οικογένεια μας. Σίγουρα είναι σε επιφυλακή και ετοιμότητα για οποιαδήποτε σενάριο με αποτέλεσμα να είναι ξύπνιοι μέρα νύχτα. Ξέρουν τι σημαίνει αυτή η εξέγερση που διαδραματίζεται αυτές τις μέρες διότι γνωρίζουν πολύ καλά τι εστί Ισραήλ και τί δύναμη έχει ως κράτος. Απ' τη μια αυτό τους έχει προκαλέσει αρκετό φόβο αλλά απ' την άλλη νιώθουν ότι έτσι ίσως είναι καλύτερα για να μπει επιτέλους ένα τέλος σε όλη αυτή την πονεμένη ιστορία».

- Επέλεξες να εκπροσωπείς το εθνόσημο της Παλαιστίνης. Πες μου για την επιλογή σου...

«Δεν είχα ποτέ την τιμή να δεχτώ κλήση από την ομάδα της εθνικής Ελλάδος. Για να είμαι όμως ειλικρινής, αν είχα την επιλογή να διαλέξω ανάμεσα στις δύο εθνικές πάλι το ίδιο θα έκανα. Νιώθω ότι είναι ο μοναδικός τρόπος να παλέψω για αυτή τη χώρα. Είναι ο μόνος τρόπος που μου δίνει την αίσθηση ότι κάτι προσφέρω και εγώ σε αυτόν τον αγώνα μέσω του αγώνα που δίνει η ομάδα στο γήπεδο. Το συναίσθημα του να φοράς αυτό το εθνόσημο στο στήθος σου και να φωνάζεις τον εθνικό ύμνο της Παλαιστίνης πριν τον αγώνα είναι κάτι το απερίγραπτο και ίσως η πιο ωραία εμπειρία που έχω ζήσει σαν ποδοσφαιριστής. Τα αραβικά μου δεν είναι σε πολύ καλό επίπεδο αλλά θυμάμαι όταν είχαμε πάει στην Κίνα με την εθνική για να παίξουμε έναν αγώνα. Είχαμε μαζευτεί πολλοί απ' τους παίκτες μέσα σε ένα απ' τα δωμάτια του ξενοδοχείου για να με βάλουν να μάθω απ' έξω τον εθνικό μας ύμνο έτσι ώστε την ώρα που θα τον τραγουδάμε στο γήπεδο να τον γνωρίζω και εγώ. Όντως τον έμαθα όλο και αυτή είναι άλλη μία ανάμνηση που με δένει ακόμα περισσότερο με αυτόν τον λαό».