Εθνική Ελπίδων: Η αισιοδοξία που «γέννησε» η πρωτόγνωρη εμφάνιση κόντρα στην Κροατία

• Οι «σκασμένοι» παίκτες με την ισοπαλία, είναι η βάση σε αυτό που φαντάζεται ο Παπαδόπουλος
• Το νέο σύστημα, το πρέσινγκ και η πρωτόγνωρη κυριαρχία
• Η (τεράστια) προσθήκη του Κωστή
• Το κέρδος με τον Νιάρχο και το κεφάλαιο του Κούτσια
• Το «μάθημα» στην Πορτογαλία και τα (στενά) περιθώρια

Με το «αριστερό» είχε ξεκίνσει το… ταξίδι της Εθνικής Ελπίδων στα προκριματικά του EURO U21 2025 όταν έμεινε στο 1-1 κόντρα στη Λευκορωσία στη Λεωφόρο. Ο προβληματισμός ήταν αρκετός αλλά η αισιοδοξία ότι μπορεί να χτιστεί κάτι καλό παρά τον ελάχιστο χρόνο ήταν τεράστια.

Το έβλεπες στα βλέμματα και τα λόγια στους ανθρώπους της ομάδας μετά το παιχνίδι. Επόμενος προορισμός η Ανδόρρα όπου ο Χρήστος Τζόλης βγήκε (ξανά) μπροστά και με δικό του χάρισε το διπλό για την Ελλάδα και το πρώτο τρίποντο στα προκριματικά.

Και φτάνουμε στο τρίτο ματς της Εθνικής Ελπίδων στον θεσμό. Αυτή τη φορά, απέναντι στέκεται μία ομάδα που είναι σχεδόν πέντε φορές πιο ακριβή από αυτή της χώρας μας και ο λόγος για τα αστέρια της Κροατίας.

Σίμιτς, Μπατουρίνα, Χόντζα, Φρίγκαν είναι μόνο κάποια από τα παιδιά της επόμενης μέρας για μία χώρα που ξέρει πολύ καλά πως να αναπαράγει προς όφελος μέλλον του ποδοσφαίρου. Από την πρώτη στιγμή που το όνομα της Ελλάδας μπήκε στο ίδιο γκρουπ με τους Πορτογάλους αλλά και τους Κροάτες, τα πράγματα έγιναν αυτόματος δύσκολα για την επιστροφή σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης.

Με τη λήξη του αγώνα στην Τρίπολη, ίσως αυτό δεν ισχύει στο 100%. Όχι γιατί η Κροατία ήταν κακή (μεσοεπιθετικά τουλάχιστον) αλλά επειδή η Ελλάδα έδειξε για πρώτη φορά μετά από καιρό μία μικρή… λάμψη για το τι μπορεί να προσφέρει.

Οι «σκασμένοι» παίκτες με την ισοπαλία, είναι η βάση σε αυτό που φαντάζεται ο Παπαδόπουλος

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Από την πρώτη στιγμή που η Ελλάδα είδε τον όμιλο για τα προκριματικά και αντίκρισε τόσο την Πορτογαλία όσο και την Κροατία, έγινε αμέσως αντιληπτό το πόσο υψηλός είναι ο βαθμός δυσκολίας για την παρουσία της ομάδας στα τελικά.

Μετά από μία κακή εμφάνιση κόντρα στην Λευκορωσία στην πρεμιέρα και μία ισοπαλία που ίσως είναι… καταδικαστική στο τέλος, η Ελλάδα πέρασε από την έδρα της Ανδόρρας έχοντας μέτρια παρουσία αλλά κάνοντας το καθήκον της για να ακολουθήσει το πρώτο μεγάλο τεστ για τον Νίκο Παπαδόπουλο και τους παίκτες του.

Η Κ21 της Κροατίας είναι μία από τις πιο ελπιδοφόρες για το μέλλον του ποδοσφαίρου. Ειδικά μεσοεπιθετικά, μιλάμε για μία από τις πιο ολοκληρωμένες ομάδες στο συγκεκριμένο ηλικιακό γκρουπ, εξού και το μπάτζετ που αγγίζει τα 65 εκατ. ευρώ σύμφωνα με το transfermarkt.

Αν κάποιος δει το αποτέλεσμα στο σφύριγμα της λήξης αλλά και τη ροή του αγώνα επιγραμματικά και όχι βάση εικόνας, σίγουρα θα πει «ευτυχώς που δεν χάσαμε». Ωστόσο αυτή τη φράση πρέπει να την ανταλλάζουν στο στρατόπεδο της… Κροατίας και χωρίς υπερβολή.

Η Ελλάδα έκανε μία από τις πιο πειστικές της εμφανίσεις και το γεγονός ότι ισοφάρισε στο 89’ και εν τελεί δεν νίκησε, ήταν κάτι που έφερε… απογοήτευση στους παίκτες της. Άπαντες ήταν «σκασμένοι» και το μετέφεραν και προς τα έξω από τα αποδυτήρια.

Αυτή ακριβώς είναι η βάση για το οικοδόμημα που θέλει να πετύχει ο Νίκος Παπαδόπουλος. Αυτή η χαμένη αυτοπεποίθηση αλλά και η δίψα για νίκη είναι τα αρχικά (βασικά) συστατικά που χρειάζεται για να χτιστεί ένα νέο σύνολο.

Το νέο σύστημα, το πρέσινγκ και η πρωτόγνωρη κυριαρχία

Όπως αναφέραμε πιο πάνω, τόσο κόντρα στη Λευκορωσία, όσο και κόντρα στην Ανδόρρα, η Εθνική Ελπίδων δεν είχε δείξει καλό πρόσωπο. Στο ένα το… πλήρωσε, στο άλλο όχι, αλλά σίγουρα κανείς δεν περίμενε ότι με τέτοιες εμφανίσεις, θα περίμενε κάτι παραπάνω κόντρα στην Κροατία.

Ωστόσο στο χορτάρι του «Θ. Κολοκοτρώνης» απολαύσαμε μία διαφορετική Εθνική. Κάτι πρωτόγνωρο για το κοντινό παρελθόν στο συγκεκριμένο ηλικιακό γκρουπ και όλα άρχισαν από το σύστημα.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος επέλεξε για πρώτη φορά να παρατάξει την ομάδα με τριάδα στην άμυνα (!) σε ένα σύστημα 3-5-2, έχοντας τον Σουρλή πιο μπροστά από τα δύο χάφ (Καραμπέρη και Κουρφαλίδη).

Ένα ρίσκο που εν τελεί βγήκε σε τεράστιο βαθμό υπέρ του Έλληνα προπονητή και έδωσε άλλον αέρα στο σύνολο του. Από το πρώτο λεπτό άπαντες μπήκαν με το… μαχαίρι στα δόντια πιέζοντας κάθε πάσα της αντίπαλης άμυνας αλλά και κυνηγώντας και κάθε φάση ακόμα και αν η μπαλιά ήταν απλώς διεκδικήσιμη.

Η πίεση απέδωσε ουκ ολίγες καρπούς με πρώτο και κύριο, το γεγονός ότι η Κροατία δεν μπορούσε να περάσει την μπάλα στο επιθετικό της τρίτο όπου ήταν και τα… βαριά της όπλα. Από μία τέτοια πίεση ήρθε και το γκολ στο 11’ όταν ο Τίκβιτς έκανε λάθος κεφαλιά προς τα πίσω από την πίεση του Νιάρχου και έτσι ξεκίνησε η φάση για να σκοράρει ο Σουρλής.

Ένα ιδιαίτερο στατιστικό, εκτός από 11 κόρνερ (!) που μέτρησε η Ελλάδα (πρόβλημα ότι δεν ήρθε κάποιο γκολ από αυτά), είναι ότι η χώρα μας μέτρησε συνολικά 13 τελικές προσπάθειες με τις 10 από αυτές στην εστία.

Διψήφιο αριθμό τελικών απέναντι σε μία από τις καλύτερες ομάδες στο συγκεκριμένο ηλικιακό γκρουπ, όπου ο νεαρός πορτιέρε Τσαβλίνα χρειάστηκε να επέμβει αρκετές φορές για να σβήσει τον κίνδυνο.

Η (τεράστια) προσθήκη του Κωστή

Πριν λίγες εβδομάδες έγινε γνωστό πως ο Ηλίας Κωστής επέλεξε να εκπροσωπήσει το εθνόσημο της Ελλάδας αντί της Κύπρου και απευθείας ήρθε και η παρθενική του κλήση στην Εθνική Ελπίδων. Το απίστευτο είναι πως αυτό ήρθε την ίδια στιγμή με το ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα της Ατλέτικο Μαδρίτης και μάλιστα στο Champions League κόντρα στη Φέγενορντ.

Ο 20χρονος αριστεροπόδαρος στόπερ είναι ένα μικρό πολυεργαλείο για τον Παπαδόπουλο καθώς εκτός από κεντρικός αμυντικός, παίζει με την ίδια ευκολία ως αριστερό ακραίο μπακ αλλά και αμυντικό χάφ.

Τα πρώτα του 80 λεπτά με το εθνόσημο επαλήθευσαν τις περγαμηνές που τον ακολουθούν. Μία μορφή ηρεμία στην τριάδα της άμυνας, σταθερός στις επεμβάσεις του, προσεκτικός στα μαρκαρίσματα του και κατάλληλος για build up από την άμυνα στην επίθεση.

Το κυριότερο όμως είναι πως ο νεαρός αμυντικός έπαιξε σαν να ήταν στην ομάδα πολύ καιρό. Δεν φάνηκε να είναι «έξω από τα νερά του» παρότι ήταν με λίγες προπονήσεις με τους συμπαίκτες του στην Εθνική Ελπίδων. Ακόμα και ο ίδιος δεν έχει φτιάξει καλά-καλά παρέα μέσα στην ομάδα και είναι σε κατάσταση προσαρμογής, κάτι που δεν φάνηκε στον αγωνιστικό χώρο.

Το κέρδος με τον Νιάρχο και το κεφάλαιο του Κούτσια

Η απουσία του Χρήστου Τζόλη ήταν μεγάλη για την Ελλάδα αν αναλογιστεί κάποιος ότι έχει πετύχει τα δύο μοναδικά γκολ της χώρας στα προκριματικά και βρίσκεται σε καλή κατάσταση από πλευράς αριθμών στη Φορτούνα Ντίσελντορφ.

Τη θέση του στο αρχικό σχήμα πήρε ο Γιάννης Νιάρχος. Ένας από τους πιο εξελίξουμε ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή στη Σλοβακία, όπου φοράει τα χρώματα της Ντουνάισκα Στρέντα. Ήδη φέτος έχει τρεις ασίστ σε έξι ματς σε όλες τις διοργανώσεις και έχει τραβήξει τα βλέμματα πάνω του κυρίως για τον τρόπο που κινείται εκτός της περιοχής.

Αυτός ακριβώς ήταν και ο ρόλος του κόντρα στην Κροατία. Η αριστερή πλευρά των Κροατών (Τίκβιτς και Πέρκοβιτς) τα είχαν βρει… σκούρα στο πρώτο μέρος από τον τρόπο που πιέζε και έτρεχε ο 21χρονος επιθετικός ενώ ανάμεσα σε αυτές τις φάσεις, ήρθε και το γύρισμα για να κάνει το 1-0 ο Σουρλής.

Η εμφάνιση του άλλοτε ποδοσφαιριστή των ακαδημιών του Παναθηναϊκού μόνο χαμόγελα πρόσφερε στον Παπαδόπουλο ο οποίος είδε τόσο εκείνον όσο και τον Κούτσια να αποδίδουν σε εξαιρετικό βαθμό και να… σβήνουν το κενό του Τζόλη (ο οποίος ανά πάσα στιγμή μπορεί να κληθεί και στους άνδρες).

Όσον αφορά τον φορ της Chicago Fire τα λόγια περισσεύουν. Όσο περνάει ο καιρός, βελτιώνει όλο και περισσότερα τα ατομικά χαρακτηριστικά του, κάτι που βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο.

Καλύτερες αποφάσεις, κινήσεις στον χώρο, έξτρα πίεση στην αντίπαλη άμυνα και το ένστικτο του φορ, κάτι που του βγήκε στο 89’, όταν ο Ζουγλής του έδωσε μία εξαιρετική πάσα αλλά για την οποία έπρεπε να παλέψει ο Κούτσιας ώστε να γίνει κάτοχο της μπάλας.

Δεν έβαλε μόνο στην πλάτη του τον αμυντικό αλλά πέρασε με υπέροχο τρόπο τον εντυπωσιακό Τσαβλίνα και πλάσαρε εύστοχα στην κενή εστία για το τελικό 2-2. Με λίγα λόγια, η χημεία του Κούτσια με τον Νιάρχος έκανε τον Παπαδόπουλο να τρίβει τα χέρια του ενόψει της συνέχειας.

Το «μάθημα» στην Πορτογαλία και τα (στενά) περιθώρια

Το παιχνίδι κόντρα στην Κροατία ανήκει στο παρελθόν. Το κέρδος από αυτό δεν είναι μόνο η εμφάνιση αλλά και το ισόπαλο σκορ (2-2) που άφησε ζωντανή την Ελλάδα για την 2η θέση. Φυσικά η ισοπαλία και κόντρα στη Λευκορωσία θα της βγει στην… πορεία ως αρνητικός πρωταγωνιστής (ή και όχι αν γίνει το ίδιο με την Κροατία) αλλά σημασία έχει η κατάσταση της βαθμολογίας παιχνίδι με το παιχνίδι.

Επόμενος αντίπαλος η πανίσχυρη Πορτογαλία. Εκείνη που σκόρπισε τον… τρόπο στην Τρίπολη πριν λίγους μήνες και στα πρώτα 45 λεπτά έκανε μία πραγματικά επίδειξη ισχύος. Από εκεί που τελείωσε πέρσι, συνεχίζει φέτος στα προκριματικά.

Έχει κάνει το 3/3 μέχρι τώρα απέναντι σε Νησιά Φερόε, Ανδόρρα και Λευκορωσία με συνολικό σκορ 14-1 (!) και κόντρα στην τελευταία, επικράτησε με το ευρύ 6-1, δείχνοντας τις ορέξεις της για τον θεσμό παρά τις αλλαγές στα πρόσωπα του ρόστερ σε σχέση με την περσινή χρονιά (κυρίως με τον Γκονσάλο Ράμος που είναι μόνιμο μέλος της πρώτης ομάδας).

Ο Νίκος Παπαδόπουλος και οι παίκτες γνωρίζουν τις δυσκολίες που έχει το συγκεκριμένο ματς και ειδικά εκτός έδρας. Η νίκη ή ακόμα και η ισοπαλία είναι κάτι αρκετά δύσκολο απέναντι σε ένα σύνολο που σχεδόν όλοι οι παίκτες είναι έτοιμοι να ξεχωρίσουν στο άμεσο μέλλον με τις ομάδες τους.

Το «μάθημα» που μπορούν να πάρουν από ένα τέτοιο ματς είναι τεράστιο, ειδικά μετά την ισοπαλία κόντρα στην Κροατία. Η διαχείριση, η εμπειρία και το focus για την υπέρβαση είναι βασικά στοιχεία γιατί έστω και ένας βαθμός απέναντι στην Πορτογαλία μπορεί να αλλάξει για τα καλά τις ισορροπίες του ομίλου.

Ο δρόμος είναι μεγάλος ακόμα και κάθε αποτέλεσμα έχει τη δική του βαρύτητα για την Εθνική Ελπίδων. Όμως τα χαμόγελα έχουν επιστρέψει γιατί η εμφάνιση κόντρα στην Κροατία απέδειξε ότι τα θεμέλια όπου χτίζεται η ομάδα, είναι γερά.