Το δεύτερο «Κατάρ» ήταν πολύ πιο εύκολο

• Ο Ινφαντίνο έδωσε το μήνυμα μέσω Κατάρ
• Παλιά μου τέχνη κόσκινο

Το 2013 ο (τότε) γενικός γραμματέας της FIFA Τζέρομ Βάλκε είχε πει ότι «λιγότερη δημοκρατία είναι κάτι καλύτερο για τη διοργάνωση ενός Μουντιάλ». Γενικά ο Βάλκε έλεγε πράγματα τα οποία ανασκεύαζε υπό το βάρος των αντιδράσεων, αλλά είναι σαφές ότι απηχούσαν το κλίμα στα υψηλά κλιμάκια της παγκόσμιας ομοσπονδίας και κυρίως στο μυαλό του ανθρώπου που πίστεψε σε αυτόν, του Σέπ Μπλάτερ. Ακόμα και όταν ως διευθυντής μάρκετινγκ κόστισε στη FIFΑ έναν δαπανηρό συμβιβασμό εξαιτίας των χειρισμών του στην υπόθεση «Visa/Mastercard», έμεινε για λίγο στον πάγο μέχρι να επιστρέψει αναβαθμισμένος στη θέση του γενικού γραμματέα και να αναφωνήσει: «Ζω το όνειρο». Από το 2018 και μετά ο Βάλκε ζει, τελεσίδικα, μακριά από το ποδόσφαιρο με απαγόρευση δικαστηρίου μέχρι το 2030, για τα όσα όχι λίγα φαινόμενα διαφθοράς του καταλογίστηκαν στην έρευνα που ξεκίνησε το 2015 και έφερε πολλά στελέχη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Το δεξί χέρι του Μπλάτερ, ήταν μέσα στα πράγματα σε αρκετές αναθέσεις Μουντιάλ όχι βέβαια στην πρόσφατη (ουσιαστική και το 2024 και τυπική) επικύρωση αυτής του 2034 στην Σαουδική Αραβία, που έφτασε να παίζει χωρίς αντίπαλο. Η λογική του όμως (και γι αυτό η αναφορά σε αυτόν) απίθανο να έχει αλλάξει στους κόλπους της FIFA. Κάπως έτσι οι διαδικασίες ανάθεσης άλλαξαν αίφνης ώστε να γίνουν πιο βολικές, η Αυστραλία έκανε πίσω προσδοκώντας να αναλάβει το αναβαθμισμένο παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων και όλα έφτασαν ομαλά σε αυτό που ήθελε ο διάδοχος Μοχαμέντ Μπιν Σαλμάν (ο γνωστός σε όλους και ως MBS). Ο άνθρωπος που έχει σχεδιάσει και θέσει σε εφαρμογή το Vision 2030, την επόμενη ημέρα της χώρας του με τεράστια πρότζεκτ των οποίων το αθλητικό σκέλος είναι απλά μια παράμετρος και όχι (μέχρι τώρα) η πιο δαπανηρή. Ακόμα και αν φτάνει σε επενδύσεις όπως η (κρατικά χορηγημένη) προσέλκυση μεγάλων ονομάτων στο εγχώριο πρωτάθλημα, την αγορά της Νιούκαστλ και δαπανηρές κινήσεις στο γκολφ, την F1 και σε πυγμαχικά events, τα ποσά που δίνονται για τον τουρισμό, το real estate, την πράσινη ανάπτυξη και την προσπάθεια απεξάρτησης από τα έσοδα του πετρελαίου, είναι πολλά περισσότερα.

Ο Ινφαντίνο έδωσε το μήνυμα μέσω Κατάρ

Όπως σημειώνουν οι ξένοι αναλυτές, μετά την ανάθεση του Μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ το ερώτημα δεν ήταν «αν» αλλά… «πότε» θα πάρει τη διοργάνωση η Σαουδική Αραβία, που βρέθηκε να ακολουθεί στις εξελίξεις τον μικρότερο άσπονδο φίλο της. Και αυτό έγινε στην αμέσως επόμενη (λόγω του rotation των ηπείρων) διοργάνωση που θα μπορούσε να επιστρέψει στην Ασία. Ο Τζιάνι Ινφαντίνο είχε φροντίσει να δείξει τις… καλές διαθέσεις της FIFA και να καθησυχάσει στην πράξη τον Μπιν Σαλμάν, αποδεχόμενος όλες τις απαγορεύσεις που έθεσε το Κατάρ στη διάρκεια του τελευταίου Μουντιάλ, σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τυχόν αντιδράσεις επισκεπτών αλλά και παικτών στη διάρκεια της διοργάνωσης. Το μεγάλο αφεντικό της παγκόσμιας ομοσπονδίας τα έβαλε όλα αυτά στον κεφάλαιο «πολιτιστικές και πολιτισμικές διαφορές/ιδιαιτερότητες» που πρέπει (είπε) να σεβαστούμε. Το τόνισε κουνώντας και το δάχτυλο σε όσους είχαν αντίθετη άποψη. Όσο για τους χιλιάδες νεκρούς εργάτες στα έργα του Κατάρ, θάφτηκαν κάτω από την καταγωγή τους. Από την Ινδία, το Πακιστάν , την Αίγυπτο και το Μπαγκλαντές ήταν, οπότε πέρα από την οικογένειά τους, ελάχιστοι θα τους έκλαιγαν σκέφτηκε η FIFA. Και αυτό ήταν το τελικό μήνυμα για την επόμενη «μη δημοκρατία», που ήταν έτοιμη να διαθέσει (πολύ) χρήμα για το πανηγύρι της FIFA. Γιατί αυτή είναι πλέον η δουλειά των μεγάλων αθλητικών οργανισμών και κυρίως της FIFA και της ΔΟΕ. Να αναθέτουν το κύριο προϊόν τους (Μουντιάλ, Ολυμπιακούς Αγώνες) σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι, κυρίως για πολιτικούς λόγους, να το χρυσοπληρώσουν και ορισμένοι να βάλουν και μια οικονομική θηλιά στον λαιμό τους (αν σας θυμίζει κάτω αυτό καθώς πλησιάζουμε και στα είκοσι χρόνια από την «Καλατράβεια» διοργάνωση της Αθήνας). Εδώ είναι που έχει νόημα η κουβέντα του Βάλκε για την «λιγότερη δημοκρατία». Βλέπετε στο Μουντιάλ που έρχεται (ΗΠΑ, Καναδάς, Μεξικό) οι διοργανωτές έχουν ζοριστεί αρκετά με τις διαβουλεύσεις για το κόστος ενοικίασης προπονητικών εγκαταστάσεων για ομάδες, καθώς και τις διαπραγματεύσεις και τις διαφορές από πόλη σε πόλη αλλά και από ιδιοκτήτη σε ιδιοκτήτη (σταδίου) σχετικά με τις συμφωνίες κατανομής εσόδων. Όπως είναι σαφές τέτοια ζητήματα, δεν θα υπάρξουν στη Σαουδική Αραβία. Όπως δεν υπήρξαν και στο Κατάρ. Ούτε και στην Ρωσία βέβαια, για να τα λέμε όλα. Ένας αποφασίζει και μιλάει απευθείας με τη FIFA.

Παλιά μου τέχνη κόσκινο

Επίσης μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Δεν ήταν ποτέ κάτι διαφορετικό η FIFA σε βάθος χρόνου. Έχει αναθέσει το Μουντιάλ σε χώρες με απολυταρχικό καθεστώς επιτρέποντας να κάνουν τη φιέστα τους δικτάτορες όπως το 1934 ο Μουσολίνι και το 1978 ο Βιντέλα, ακόμα και με ενδεχόμενη χειραγώγηση αγώνων, έχει ανεχτεί αποκλεισμούς ομάδων και παικτών από εθνικές ομάδες λόγω πολιτικών φρονημάτων και γενικά έπαιζε πάντα με την εκάστοτε εξουσία, ακόμα περισσότερο και από την ΔΟΕ. Το ότι ο Μπιν Σαλμάν έχει κατηγορηθεί (πολύ και από πολλούς) για τη δολοφονία και τον… τεμαχισμό του αντικαθεστωτικού σαουδάραβα δημοσιογράφου το 2018 στην Τουρκία, δεν σημαίνει κάτι για τον Ινφαντίνο από τη στιγμή που ο διάδοχος… το έχει αρνηθεί. Απλά πράγματα! Όσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα (γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ, αντιφρονούντες), το είπαμε ήδη. «Πολιτισμικές διαφορές». Η ζέστη ή οι οι αγώνες Νοέμβριο-Δεκέμβριο; Ε καλά εκεί λέμε… «σκάσε και παίζε»!

Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο Ελβετός παράγοντας δικαιώνεται για τις επιλογές του, αφού και η είδηση για την ανάθεση του Μουντιάλ στην Σαουδική Αραβία δεν δημιούργησε ούτε καν ελαφρύ κυματάκι αντιδράσεων. Όπως δεν υπήρξαν αντιδράσεις και στην ιδιαίτερα ευαίσθητη (γελάει ο κόσμος) Αγγλία όταν έφτασαν τα πετροδόλαρα στην Νιούκαστλ. Αν όταν ξεκίνησε η ιδέα της διεκδίκησης οι σαουδάραβες ήθελαν στην παρέα και την Ελλάδα με την Αίγυπτο και για πρακτικούς λόγους (αφού κοιτούσαν αρχικά προς το 2030) αλλά και πολιτικούς, είδαν πως ο κόσμος αποδέχεται πολύ εύκολα ένα δεύτερο Κατάρ, αρκεί να κυλάει η μπάλα στο χορτάρι.

Αυτό ακριβώς είναι το –διαχρονικά- μεγάλο πλεονέκτημα που δίνει ο αθλητισμός, στην προώθηση των πολιτικών επιδιώξεων ενός καθεστώτος μέσα από αυτόν. Είναι το «αθώο» του πράγματος, που πατάει πάνω σε κλισέ που βολεύουν (ευγενής άμιλλα, ο αθλητισμός ενώνει, παγκόσμια συμμετοχή) και το έχουν εκμεταλλευτεί καθεστώτα την ίδια ώρα που στην καθημερινή λειτουργία τους υπηρετούν ακριβώς το αντίθετο. Εδώ πάντως υπάρχει η απορία που εκφράζεται από πολλούς σχολιαστές και όχι μόνο ποδοσφαιρικούς. Αν πραγματικά με όλο αυτό το αθλητικό άνοιγμα μπορεί πραγματικά να προσφέρει κάτι στη βελτίωση της εικόνας της στον κόσμο, για τη Σαουδική Αραβία ή απλά θα γεμίσει τις τσέπες της FIFA. Από τη στιγμή που όσοι αστέρες και αν προσγειώθηκαν στο σαουδαραβικό εθνικό πρωτάθλημα, έγιναν απλά… διάττοντες και οι επιδόσεις τους μας απασχολούν μόνο (και αν) στοιχηματικά, μπορούμε να καταλήξουμε ότι οι ελπίδες δεν είναι μεγάλες. Από εκεί και πέρα είναι δικαίωμα του καθενός να πληρώνει τη ματαιοδοξία του αν έχει τη τσέπη για να το κάνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα συγκεντρώσει και την προσοχή του υπόλοιπου κόσμου για περισσότερο από ένα μήνα, αλλά ορισμένοι το πράττουν και για δέκα λεπτά.