Όταν ακούμε τη φράση «ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα στην Ελλάδα», το μυαλό μας πηγαίνει στη Super League, τη Football League, τα τοπικά της επαρχίας. Παράλληλα, όμως, με όλες αυτές τις διοργανώσεις, υπάρχει μία που λειτουργεί εδώ και 44 χρόνια και στην οποία εντάσσονται περισσότεροι από χίλιοι ποδοσφαιριστές ετησίως.

Πρόκειται για το ανεξάρτητο πρωτάθλημα της Αθήνας. Τη λίγκα που έχει δώσει τη δυνατότητα σε ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές να εξασκήσουν το χόμπι τους χωρίς το άγχος της διάκρισης. Έτσι, λοιπόν, και εμείς βρεθήκαμε στα γραφεία της διοργάνωσης και μιλήσαμε με τον Γιώργο Πλουσή, τον άνθρωπο που τη δημιούργησε στα τέλη των 70s στη Βούλα και συνεχίζει να βρίσκεται στο τιμόνι της μέχρι σήμερα.

Όπως εξηγεί, όλα προέκυψαν εξαιτίας της ανάγκης να μαζεύεται και να παίζει με τους φίλους του ποδόσφαιρο κάθε σαββατοκύριακο. Τα χρόνια βέβαια ήταν πολύ διαφορετικά.

Από τα λασπωμένα γήπεδα στις 40 ομάδες

«Δεν υπήρχαν τα σημερινά γήπεδα. Όταν έβρεχε γινόντουσαν λίμνη. Το νερό καμιά φορά έφτανε και τους 15 πόντους. Η μπάλα έπλεε πάνω σε αυτό. Εμείς συνεχίζαμε όμως να παίζουμε. Γιατί είχαμε την αγάπη. Είναι μεγάλη υπόθεση αυτό. Δεν είναι όπως σήμερα που ψάχνουμε τα νέα παιδιά να έρθουν με τα χίλια παρακάλια στο γήπεδο» εξηγεί.

Γρήγορα, όμως, το τουρνουά άρχισε να αποκτά μεγάλη φήμη και οι αυτοσχέδιες ομάδες που ήθελαν να παίξουν σε αυτό από ολόκληρη την Αττική αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο, φτάνοντας ως και τις 60.

Οι λόγοι για τους οποίους, ο ίδιος θεωρεί πως η λίγκα γιγαντώθηκε και κατάφερε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες ανεξάρτητες σε όλα τα Βαλκάνια είναι δύο. «Δεν ήταν εύκολο εκείνη την εποχή να παίξεις στην ΕΠΣ Αθηνών. Έπρεπε να κάνεις έως και τρεις προπονήσεις την εβδομάδα. Υπήρχαν αρκετά παιδιά που δούλευαν και δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν αυτό το πρόγραμμα. Από την άλλη, μπορεί να μην είχαν και την ποιότητα για να καθιερωθούν και να παίξουν στην κατηγορία. Οπότε η μόνη λύση ήταν να παίξουν στο ανεξάρτητο».

Κάτι παρόμοιο ισχύει και στις μέρες μας. Όπως σημειώνει ο κ. Πλουσής, υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα για τα παιδιά που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στην Αθήνα, το οποίο περνά πάντα στα ψιλά.

«Ένα παιδί μπορεί να παίζει σε μια ακαδημία από την ηλικία 7 ετών. Τα χρόνια περνούν, αυτό συνεχίζει, κάνει παρέες, φίλους. Κάποια στιγμή, εάν δεν έχει την εξέλιξη που επιθυμεί, μπορεί να του πουν: "τέλος, δεν κάνεις". Και δεν είναι μόνο ένα παιδί αλλά πολλά. Δεν γίνονται όλα επαγγελματίες, όπως είναι λογικό» σημειώνει.

«Αυτοί οι αθλητές χάνονται. Και μαζί με αυτά και οι παρέες που έχουν χτίσει. Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να φτιάξουν μια ομάδα και να συνεχίσουν να παίζουν χωρίς άγχος;» προσθέτει.

Ο διαφορετικός τρόπος που επιβάλλονται οι ποινές

Ο κ. Πλουσής βρίσκεται καθημερινά στα γραφεία της διοργάνωσης στον Νέο Κόσμο και συναντάει αρκετό νέο κόσμο που θέλει να δημιουργήσει τη δικιά του ομάδα και να συμμετέχει στο ανεξάρτητο πρωτάθλημα.

Παρά την οικονομική κρίση και την πανδημία, η διοργάνωση άντεξε και πια φιλοξενεί 40 ομάδες από ολόκληρη την Αττική. Οι αγώνες πραγματοποιούνται σε διάφορα γήπεδα του νομού σχεδόν καθημερινά. Ο διαχωρισμός των ομάδων δε γίνεται βάσει δυναμικότητας αλλά βάσει διαθεσιμότητας των ποδοσφαιριστών. Για παράδειγμα, υπάρχει ξεχωριστή λίγκα που αφορά τις ομάδες που μπορούν να αγωνιστούν μόνο τα Σαββατοκύριακα.

Κάθε Δευτέρα, μάλιστα, οι εκπρόσωποι των ομάδων συγκεντρώνονται στα γραφεία προκειμένου να συζητήσουν μεταξύ τους για τα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν. Μεταξύ αυτών πάντα είναι και τα πειθαρχικά.

«Είναι ένα πρωτάθλημα αρχών. Με καταστατικά, υποχρεώσεις, δικαιώματα, ποινές. Προβλέπονται όλα. Ακόμη και αφαίρεση βαθμών σε σύλλογο σε περίπτωση που δεν σεβαστεί τους κανονισμούς της». Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο επέρχονται οι τιμωρίες είναι εντελώς διαφορετικός από τον συνηθισμένο.

«Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής πάρει κόκκινη κάρτα, τον καλούμε στα γραφεία. Συζητάμε μαζί του, μας εξηγεί τι συνέβη. Αφότου τον ακούσουμε, θα κρίνουμε εάν η ποινή θα είναι με αναστολή ή όχι. Στην περίπτωση που δεν εμφανιστεί καν, η τιμωρία εφαρμόζεται άμεσα» προσθέτει.

Οι προσφυγικές ομάδες και η αγάπη για το ποδόσφαιρο

Τα συγκεκριμένα περιστατικά, όμως, σύμφωνα με τον ίδιο είναι λίγα. Οι ομάδες, όπως σημειώνει, αγωνίζονται για χρόνια στη διοργάνωση και υπάρχει αλληλοσεβασμός. Με μερικούς εκπροσώπους, μάλιστα, έχει αναπτύξει ακόμη και φιλικές σχέσεις.

Μία από αυτές είναι η ομάδα της Umoja - Ένωση, η οποία αποτελείται από Αφρικανούς πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν πια στην Αθήνα. «Την αγαπάω πολύ αυτή την ομάδα. Παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, έχουν μεγάλη όρεξη να παίξουν ποδόσφαιρο. Και έχουν τρομερό ταλέντο. Φοβεροί παίκτες. Θα έπαιζαν σε ομάδες εθνικών κατηγοριών, αν μπορούσαν να βγάλουν δελτίο» σημειώνει.

Όπως παραδέχεται, αυτή είναι μία από τις ομάδες που έχει αποφασίσει να εξαιρέσει από τα έξοδα εγγραφής. Το ίδιο κάνει και με τους «πιτσιρικάδες» που έρχονται και του ζητούν να γραφτούν στο πρωτάθλημα.

Ο κ. Πλουσής μπορεί να βρίσκεται στο τιμόνι της διοργάνωσης εδώ και 44 χρόνια πια, ωστόσο, συνεχίζει να έχει την ίδια ακριβώς όρεξη. Να πάει στα γραφεία, να συναντηθεί με τους εκπροσώπους, να δει ποδόσφαιρο. Την ίδια τρέλα έχει περάσει και στον γιο του, Χάρη, που επίσης ασχολείται ενεργά με τα της διοργάνωσης.

Η συζήτησή μας τελειώνει καθώς οι εκπρόσωποι των ομάδων έχουν αρχίσει να καταφθάνουν στα γραφεία για την εβδομαδιαία συνέλευση. Ο χώρος μυρίζει μπάλα από μακριά. Το χαλί που έχει βαφτεί με τέτοιο τρόπο που να μοιάζει με ποδοσφαιρικό τερέν, η μπάλα στη σέντρα, τα κάδρα με τις ομάδες στους τοίχους. Η ιστορία ενός ποδοσφαίρου που συμβαίνει παράλληλα με όλα τα άλλα.