Ίσως ο πρώτος Έλληνας ποδοσφαιριστής με followers

Γεννημένος το 1935, ο πατέρας μου έζησε το ελληνικό ποδόσφαιρο μιας άλλης εποχής, το οποίο έχει κάποια κοινά στοιχεία με το σημερινό ποδόσφαιρο μακριά από την Ελλάδα: όπως συμβαίνει σήμερα, με τους mega influencers ποδοσφαιριστές οι οποίοι έχουν προσωπικούς οπαδούς με συνέπεια να υπάρχουν παιδιά που υποστηρίζουν τον Εμπαπέ ή τον Χάλαντ ανεξάρτητα από τον σύλλογο στον οποίο αγωνίζονται, έτσι και στην Ελλάδα του ’50 και του ’60 υπήρχαν ποδοσφαιριστές που μάζευαν “ετερόκλητο” κοινό στις κερκίδες. “Πάω να δω τον Νεστορίδη”, “πάω να δω τον Σιδέρη”, “πάω να δω τον Δομάζο”. Κι ας έπαιζαν σε αντίπαλες ομάδες.

Ο πατέρας μου, τερματοφύλακας στα νιάτα του, ήταν φίλος του Ολυμπιακού. Ήταν όμως πρώτα φίλαθλος, μετά ποδοσφαιρόφιλος, και μετά φίλος του Ολυμπιακού. Σε κάθε μας συζήτηση, κάθε φορά που ένας ποδοσφαιριστής ξεχώριζε και γινόταν “ο καλύτερος” στα δικά μου μάτια, στα ‘80s και τα ‘90s που εγώ μεγάλωνα, έβαζα τον πατέρα μου μπροστά στην ερώτηση της σύγκρισης για να μου πει αν ο τάδε ή ο δείνα ποδοσφαιριστής είναι ο καλύτερος που έχει δει. “Κάτσε ρε φίλε, εγώ έχω δει τον Νεστορίδη, έχω δει τον Δομάζο, έχω δει τον Σιδέρη”, ήταν η πληρωμένη απάντηση που έβγαινε ανακλαστικά από μέσα του.

Δεν ήμουν ούτε σκέψη στο μυαλό των γονιών μου όταν ο Κώστας Νεστορίδης αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο, και δεν σώζονται ολοκληρωμένοι κινηματογραφικοί αγώνες του, ή τουλάχιστον δεν μου έτυχε ποτέ να δω ώστε να τον γνωρίσω καλά ως ποδοσφαιριστή. Οι λίγες εικόνες μου ζωντανής παρακολούθησης είναι από τον καιρό που εκείνος, στα προχωρημένα 60 του, μετείχε για λίγο σε αγώνες παλαιμάχων ποδοσφαιριστών. Δεν έχω λοιπόν βιωματική άποψη ή παραπάνω γνώση από την ιστορική. Έχω όμως πολύ καθαρή την οπτική γωνία της κληρονομιάς του. Ο Νεστορίδης, όπως και ο Δομάζος, ο Παπαϊωάννου, ο Σιδέρης είναι σύμβολα μιας άλλης, πολύ ωραίας εποχής του ελληνικού ποδοσφαίρου - από τον καιρό που ήταν φυσιολογικό να εκφράζεις τον θαυμασμό σου για τον ποδοσφαιριστή μιας ομάδας που δεν ήταν ο σύλλογος που υποστήριζες. Είναι σύμβολο μιας εποχής που ήταν φυσιολογικό να πας σε ένα ελληνικό γήπεδο επειδή σου άρεσε το ποδόσφαιρο και ήθελες να ψυχαγωγηθείς και όχι μόνο επειδή στον αγωνιστικό χώρο πάταγε η αγαπημένη σου ομάδα. Της εποχής που μπορούσες να ακολουθήσεις την ομάδα σου σε μια εκτός έδρας αναμέτρηση, σε ένα ντέρμπι.

Είχα την τύχη να ακούσω πολλές φορές τον Κώστα Νεστορίδη να διηγείται ιστορίες από τα επιτεύγματά του. Τον άκουγες να μιλά και νόμιζες ότι ακούς έναν ψαρά που προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει με υπερβολές σχετικά με την ψαριά του, κι ύστερα έψαχνες στις ιστορικές πηγές και επιβεβαίωνες τις διηγήσεις του. Ποτέ όμως δεν ήταν αυτό που με εντυπωσίαζε. Περισσότερο από όλα με εντυπωσίαζε ο σεβασμός που εισέπραττε από τους αντιπάλους που ήταν σύγχρονοί του. Και δεν παραδέχονταν μόνο την ποδοσφαιρική αξία, αλλά και την ανθρωπιά του στο γήπεδο, το αθλητικό πνεύμα, την συναδελφικότητα.

Δεν ξέρω αν ήταν ο πρώτος Έλληνας ποδοσφαιριστής που είχε followers, που πολύ πιθανόν να ήταν. Έχω όμως καταλάβει ότι όλο αυτό το διαχειρίστηκε με τρόπο που σήμερα διδάσκεται στα πανεπιστήμια, και κυρίως με ταπεινοφροσύνη. Όχι, δεν ήταν ταπεινός σε σχέση με τις ποδοσφαιρικές του δεξιότητες - ένιωθε ο καλύτερος. Αλλά δεν ήταν κάποιος που νόμιζε ότι αποτελεί το κέντρο του κόσμου, παρόλο που έζησε δόξες σε μια εποχή που οι ποδοσφαιριστές ήταν οι απόλυτοι σταρ της ελληνικής κοινωνίας. Μάλλον γι’ αυτό είχε κερδίσει την καθολική αναγνώριση, σκέφτομαι. Τον θαύμαζες να παίζει επειδή όταν σε νικούσε δεν σε προκαλούσε.

Είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι παρόμοιες περιπτώσεις Ελλήνων ποδοσφαιριστών μετά την εποχή εκείνων της εποχής της ασπρόμαυρης τηλεόρασης. Μετρημένες οι περιπτώσεις των Ελλήνων ποδοσφαιριστών που έχουμε καθολικά σεβαστεί. Ως έναν τέτοιο θα θυμάμαι τον Κώστα Νεστορίδη, ως κάποιον που επηρέασε το ελληνικό ποδόσφαιρο όσο ελάχιστοι ως ποδοσφαιριστής.