Ο Μελισσανίδης πρόλαβε να ζήσει το τέλος που ονειρευόταν στην ΑΕΚ

Δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία να βγεις από το “εγώ” και τη φάση σου και να δεις τα πράγματα με την ψυχραιμία της απόστασης. Άρα, στην θέση του Δημήτρη Μελισσανίδη, στα 73 σου είναι εύκολο να πιστεύεις ότι “αντέχεις” και ότι θα αντέχεις για καιρό να σου τρώει πολλή ενέργεια η ενασχόληση με μια ποδοσφαιρική εταιρεία και έναν σύλλογο του μεγέθους της ΑΕΚ. Ειδικά μάλιστα όταν λειτουργείς με την επίγνωση ότι τα δύσκολα τα έχεις αφήσει πίσω και κυριαρχούν μέσα σου τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν στον Μελισσανίδη στην διάρκεια της τελευταίας περίπου 2ετίας - δηλαδή από τον καιρό που ετοιμαζόταν να ζήσει τα εγκαίνια του γηπέδου που έχτισε μέχρι και σήμερα. Η ιστορία των τελευταίων μηνών όμως δείχνει ότι ο Μελισσανίδης κατάφερε να βγει από το “εγώ” και να αποφασίσει χωρίς συναισθηματισμό αυτό που έκρινε ως την καταλληλότερη απόφαση για τον ίδιο και την ΑΕΚ.

Δεν έχω ιδέα, μολονότι έχω ήδη ακούσει διάφορα, σχετικά με το αντίτιμο αυτής της συμφωνίας. Όμως είμαι βέβαιος ότι θα είχε κάνει μια άλλη επιλογή διαδόχου αν το πρώτο κριτήριο ήταν το ύψος του αντιτίμου. Τον Μελισσανίδη όμως τον νοιάζει, όπως καλά έχουμε όλοι καταλάβει, η υστεροφημία του. Κι αυτή, την τελευταία κρίσιμη απόφαση που έλαβε για την ιστορία του στην ΑΕΚ, λογικά την έλαβε με κριτήριο το πώς αυτή θα κριθεί από την ιστορία, όπως ο ίδιος σχολίασε στον αποχαιρετιστήριο λόγο του.

Στην πραγματικότητα αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος για να παραμείνουν αισιόδοξοι και να αισθάνονται ασφαλείς οι οπαδοί της ΑΕΚ σε σχέση με το μέλλον της αγαπημένης τους ομάδας. Ο Μελισσανίδης δεν είναι μάντης, για να ξέρει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά δεν είναι και παιδί του σχολείου. Δεδομένου ότι αυτή την απόφαση, της επιλογής του διαδόχου του, την ζυγίζει εδώ και τουλάχιστον 8 μήνες, η λογική λέει ότι ο ίδιος αισθάνεται σίγουρος ότι η ιστορία θα τον δικαιώσει για αυτή την επιλογή.

Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να τεκμηριωθεί η κρίση ότι η ΑΕΚ δεν έχει σοβαρούς λόγους για να ανησυχεί. Αρκεί κανείς να κοιτάξει το γήπεδο, το προπονητήριο, τα εγγυημένα έσοδά της και την σημερινή αξία του ρόστερ της για να πειστεί. Στο αγωνιστικό μέρος αυτής της υπόθεσης, η στιγμή είναι παραπάνω από ευνοϊκή, κι αυτό λόγω της παρουσίας του Ματίας Αλμέιδα. Σε αυτό το μεταβατικό στάδιο για την ΠΑΕ ΑΕΚ, είναι ευτύχημα ότι το ποδοσφαιρικό της τμήμα διευθύνεται από έναν προπονητή με την υπευθυνότητα του Αργεντινού και με το δέσιμο που έχει ο Αλμέιδα με τον κόσμο. Δεν θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί ευνοϊκότερη συνθήκη από αυτή για το μεταβατικό στάδιο της αλλαγής του ιδιοκτήτη.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης ζούσε από τον τελευταίο καιρό των εργασιών για την ανέγερση του γηπέδου με την ανησυχία της πιθανότητας να τον προλάβει η υγεία του και η ζωή και να μην έχει τον τελευταίο λόγο για την ΑΕΚ. Σήμερα μπορεί να κοιτάξει πίσω με την ησυχία ότι τον νίκησε τον χρόνο. Στην διάρκεια της τελευταίας διετίας έζησε ένα τέλος καλύτερο από αυτό που θα μπορούσε να έχει ευχηθεί στον εαυτό του, δεδομένου ότι πάτησε το νέο γήπεδο και είδε την ΑΕΚ να κατακτά το νταμπλ. Πρόλαβε να βάλει τον εαυτό του πολύ ψηλά στην Ιστορία της ΑΕΚ, και πρόλαβε να γράψει το τέλος όπως εκείνος επιθυμούσε και όχι όπως ο χρόνος θα μπορούσε να του επιβάλει. Το να γίνει ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος στην Ιστορία της ΑΕΚ, το είχε ήδη προλάβει. Τώρα πρόλαβε να επηρεάσει και το μέλλον της ΑΕΚ - όχι μόνο το παρελθόν και το παρόν της. Με άλλα λόγια πρόλαβε να ζήσει το τέλος που ονειρευόταν, με εξαίρεση το ότι δεν κατέκτησε η ΑΕΚ και τον φετινό τίτλο. Για να ζήσεις το τέλος που ονειρεύεσαι, πρέπει να αποφασίσεις το τέλος. Κι εκείνος είχε την ευφυία να το κάνει.