Λαμίν Γιαμάλ: Ταπεινός και πεινασμένος

• Λαμίν Γιαμάλ, Ισπανία: «Ευλογία και παράδειγμα»
• Οι τρεις σημαίες της Ροκαφόντα
• Λαμίν Γιαμάλ: Ταλέντο, ταπεινότητα, πείνα

Η Ισπανία και όλο το Euro 2024 χορεύει στον ρυθμό του «304», του πανηγυρισμού του Λαμίν Γιαμάλ. Του παιδιού-θαύματος της Ισπανίας και της Μπαρτσελόνα, ο οποίος με ένα γκολ βγαλμένο από το βιβλίο της μαγείας του ποδοσφαίρου κάνει γνωστή σε όλο τον κόσμο την ιστορία του, την περιοχή του και τη βλακεία όσων μισούν τη διαφορετικότητα.

Λαμίν Γιαμάλ, Ισπανία: «Ευλογία και παράδειγμα»

Πριν από μερικές μέρες, το Athletic δημοσίευσε ένα κείμενο σχετικά με τον αντίκτυπο του Γιαμάλ και του Νίκο Γουίλιαμς. Ο Σάλβα Μόγια, συγγραφέας βιβλίων σχετικά με τον ρατσισμό στο ποδόσφαιρο, έλεγε: «Δεν είναι ότι οι άνθρωποι σε άλλες χώρες όπως η Αγγλία είναι καλύτεροι ή πιο έξυπνοι. Το ζήτημα του ρατσισμού απλά συνέβη εκεί νωρίτερα, όπως και η αναζήτηση λύσεων. Πίσω στην εποχή του Φράνκο, υπήρχαν πολύ λίγοι μαύροι παίκτες στην Ισπανία. Γύρω στη δεκαετία του '90, ξεκίνησε να θεωρείται "φυσιολογικό" το να υπάρχουν μαύροι στις ομάδες».

«Η σύγχρονη ιστορία της Ισπανία δεν είναι σαν αυτή της Αγγλίας ή της Γαλλίας. Οι διαφορετικές εθνικότητες άρχισαν να καταφτάνουν αρκετό καιρό μετά. Αρκετοί από τους μετανάστες ήταν από τη Λατινική Αμερική, αλλά τώρα βρισκόμαστε σε μια στιγμή με μεγαλύτερη πολιτιστική ποικιλία. Το να έχουμε τον Νίκο και τον Λαμίν στην Εθνική Ισπανίας είναι ευλογία και παράδειγμα», πρόσθεσε ο Εντζόγκο Οβόνο, ο οποίος έπαιξε στις μικρές ομάδες της Εσπανιόλ, στη Σαμπατέλ και πλέον είναι σχολιαστής στην τηλεόραση. Ο πατέρας του είναι από τη Γουινέα.

Φυσικά, υπήρχαν ζητήματα σε αρκετά γήπεδα ήδη από τη δεκαετία του 1990. Μόλις το 1992, οπαδοί της Ρεάλ Μαδρίτης φώναζαν ρυθμικά "Κου Κλουξ Κλαν" στον Γουίλφρεντ Αγκμποναβμπάρε, τον αγαπημένο Γουίλι της Ράγιο Βαγιεκάνο, που έφυγε το 2015 από καρκίνο και η τοιχογραφία του στέκεται ακόμα στο Βαγιέκας. Από την άλλη, ο Ρομπέρτο Κάρλος γνώρισε υποδοχή με ιαχές μαϊμούς στο Καμπ Νόου, ενώ ο Κουίντον Φόρτσουν δέχθηκε ρατσιστική επίθεση από συμπαίκτη του, τον καιρό που ήταν δανεικός από την Ατλέτικο Μαδρίτης στη Μαγιόρκα. Το ξέσπασμα του Ετό πίεσε την ισπανική κυβέρνηση να αλλάξει το νόμο, αλλά συχνά πυκνά τα ρατσιστικά κρούσματα επιστρέφουν.

Οι τρεις σημαίες της Ροκαφόντα

Η γειτονιά του Γιαμάλ χαρακτηρίστηκε από το ακροδεξιό κόμμα VOX ως «πολιπολιτισμική σκατότρυπα». Ο πατέρας του είχε τιμωρηθεί με πρόστιμο, όταν πέταξε αυγά σε προεκλογική συγκέντρωση εκείνων που έβλεπαν εκείνον και τους συμπολίτες του ως περιττώματα. Άραγε, πλέον, θα πουν το ίδιο και για τον γιο του; Η γειτονιά της Ροκαφόντα αποτελεί κομμάτι του Ματάρο, μιας πόλης 120.000 κατοίκων, σε απόσταση λίγο μεγαλύτερη της μισής ώρας από τη Βαρκελώνη. Γεωγραφικά βρίσκεται σε εξαιρετικό σημείο, αλλά πρόκειται για μια πολύ ταπεινή εργατική περιοχή, η οποία ήδη από τη δεκαετία του '90 ξεκίνησε να συγκεντρώνει μετανάστες από το Μαγκρέμπ και την Υποσαχάρια Αφρική, από τη Λατινική Αμερική, την Ανατολή και την Ανατολική Ευρώπη.

Μια περιοχή πυκνοκατοικημένη και γερασμένη, με παλιά κτίρια χωρίς ασανσέρ και βρώμικους δρόμους. Οι περισσότεροι γνωρίζονται μεταξύ τους και βοηθούσαν την οικογένεια του Γιαμάλ όταν δεν είχε χρήματα για το εισιτήριο του τρένου που θα τον πήγαινε για προπόνηση. Θυμούνται τον μικρό να βγαίνει με μια μπάλα στα πόδια και να κουβαλάει σάντουιτς από την αγαπημένη του γιαγιά. Πλέον, ο μικρός Λαμίν έχει γίνει περήφανο γκράφιτι στους δρόμους της πόλης, με τις ρίζες του να είναι ξεκάθαρες: Μια σημαία του Μαρόκο για τον πατέρα του. Μία της Ισημερινής Γουινέας για τη μητέρα του. Και μια της Ισπανίας, τα χρώματα της οποίας δοξάζει στο Euro. Της χώρας που ταξίδεψε στον τελικό, μέσω της μαγείας που χάρισε ο πιτσιρικάς απέναντι στη Γαλλία, σμπαραλιάζοντας τα ρεκόρ και κάνοντας τον Πέδρι στον πάγκο να παρακολουθεί σαν να βρίσκεται στο σινεμά.

Λαμίν Γιαμάλ: Ταλέντο, ταπεινότητα, πείνα

Όταν πριν το ματς, ο Ραμπιό τον είχε αποθεώσει, τονίζοντας ωστόσο ότι: «θέλουμε να τον βγάλουμε από την comfort zone του. Αν θέλεις να παίξεις σε τελικό euro, πρέπει να κάνεις περισσότερα από όσα έχει κάνει μέχρι στιγμής», ο Γιαμάλ απάντησε με ένα post στο Instagram. Ένα χέρι κινούσε ένα πιόνι στο σκάκι και στην περιγραφή ανέφερε: «Κινήσου σιωπηλά. Μίλα μόνο όταν πρέπει να πεις Ματ». Η κίνησή του για την ισοφάριση, ήταν στην ουσία αυτό που περιέγραφε. Κι έπειτα, ήρθε η απάντησή του στον Ραμπιό. magnifique, αναφώνησε ο Ντιντιέ Ντεσάν ιπποτικά.

«Ο κόσμος θα θυμάται το παιχνίδι για το γκολ του και αυτό που έκανε, μπορούν να το κάνουν μόνο λίγοι εκλεκτοί. Αλλά προσωπικά τον ευχαρίστησε για την αμυντική του προσήλωση. Τις επανακτήσεις, τις επιστροφές, τον τρόπο που βοήθησε τον μπακ. Είναι εκπληκτικό για ένα παιδί στην ηλικία του», πρόσθεσε ο Ρόντρι. «Ήταν το άγγιγμα μιας ιδιοφυίας», είπε από την πλευρά του ο Ντε λα Φουέντε, ο οποίος στάθηκε στην ταπεινότητά του και τόνισε ότι πρέπει να συνεχίσει να πατά τα πόδια του στο έδαφος, να συνεχίσει να μαθαίνει, παραδεχόμενος ότι παίζει σαν πολύ πιο έμπειρος από ό,τι είναι. Γιατί οι ρίζες του Γιαμάλ, θα είναι πάντα εκεί. Για να του θυμίζουν την μπάλα στο χωματόδρομο. Τη φτώχεια και την πείνα. Την συνειδητοποίηση ότι το ταλέντο δεν αρκεί, όσο μεγάλο κι αν είναι. Δεν υπάρχουν περιπατητές και επιθετικοί που μόνο σκοράρουν. Υπάρχουν ταλέντα που δουλεύουν, εξελίσσονται, μαθαίνουν και δεν αφήνουν ποτέ τους compañeros να παλεύουν μόνοι.

O Γιαμάλ πανηγύρισε με τον συνηθισμένο τρόπο, όπως και στη Μπαρτσελόνα. Σχεδιάζοντας με τα χέρια του το "304", μέρος του ταχυδρομικού κώδικα της Ροκαφόντα. Βγάζει το μήνυμα από τα γερασμένα γκράφιτι στους ετοιμόρροπους τοίχους κι από τις ρίμες των πιτσιρικάδων που ονειρεύονται μια πορεία σαν τη δική του. Και το μεταφέρει σε όλον τον κόσμο. Για να δει ότι αυτός, ένα παιδί μεταναστών που δεν έχει κλείσει ακόμα τα 17, κάνει την Ισπανία και την Ευρώπη να παραμιλάει. Και να δέσει κόμπο τις νευρικές συνάψεις εκείνων που αναγκάστηκαν να πανηγυρίσουν το γκολ ενός «ξένου». Που έβγαζαν σπυριά βλέποντάς τον με το εθνόσημο και τώρα οφείλουν να τον αποθεώσουν.

Όπως το 'πε ο Οβόνο. Ευλογία και παράδειγμα...