Τσαμπούνες, μπάλα και παραδοσιακές φορεσιές: Η ιστορία ενός θριάμβου στην Κάρπαθο του 1981 που δεν τον περιμένε κανείς

• Η ξεχωριστή ιστορία του χωριού και οι παίκτες - μετανάστες από όλο τον πλανήτη
• Τα πανηγύρια ακόμη κι από γιαγιάδες που δεν ήξεραν τι είναι ποδόσφαιρο

Μεταφερόμαστε στο καλοκαίρι του μακρινού 1981. Η Κάρπαθος σφύζει από κόσμο. Όχι, όμως από τουρίστες, αλλά από ανθρώπους του νησιού που αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τον τόπο τους και να μεταναστεύσουν σε όλα τα πέρατα της γης προκειμένου να χτίσουν μια νέα ζωή. Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στο Κύπελλο Καρπάθου, μία από τις πιο ξεχωριστές διοργανώσεις ποδοσφαίρου στη χώρα, στην οποία κάθε χρόνο συμμετέχουν οι ποδοσφαιρικές ομάδες κάθε χωριού του νησιού.

Μεγάλη δύναμη είναι φυσικά τα Πηγάδια, η χώρα της Καρπάθου, η οποία διαθέτει κανονική ομάδα που αγωνίζεται στις υψηλές κατηγορίες του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος των Δωδεκανήσων. Φέτος, όμως, οι ισορροπίες έχουν αλλάξει, καθώς για πρώτη φορά στο τουρνουά θα συμμετάσχει ομάδα από την Όλυμπο.

Η ξεχωριστή ιστορία του χωριού και οι παίκτες - μετανάστες από όλο τον πλανήτη

Η Όλυμπος είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα χωριά της Ελλάδας. Είναι χτισμένη ψηλά στο βουνό, σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές ακόμη κι οι ηλιαχτίδες δεν μπορούν να τη φτάσουν, ενώ εξαιτίας του δύσβατου της περιοχής, η επικοινωνία ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα σε αρκετές περιπτώσεις εξαιρετικά δύσκολο. Αυτό που την κάνει, όμως, ξακουστή στα πέρατα της Ελλάδας είναι τόσο η αρχιτεκτονική του όσο και οι παραδοσιακές στολές, τις οποίες συνεχίζουν να φορούν μέχρι σήμερα οι γυναίκες του χωριού. Κάθε μία έχει τη δική της, όλες είναι κεντημένες στο χέρι, ενώ τα κοσμήματα αυξάνονται μέσα στο πέρασμα των χρόνων, μέχρι τη στιγμή του γάμου.

Από τις εικόνες που έχουν διασωθεί φαίνονται ξεκάθαρα μερικά κορίτσια να τις φορούν και να συνοδεύουν τους ποδοσφαιριστές της ομάδας του χωριού κατά την είσοδό τους στο γήπεδο. Ο Γιάννης Χαλκιάς, ο αρχηγός εκείνης της ομάδας, θυμάται εκείνες τις στιγμές. «Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Όλυμπο. Σε μικρή ηλικία όμως έφυγα εγώ και ο αδερφός μου για να παίξουμε ποδόσφαιρο στη Ρόδο που τότε ήταν Α' Εθνική με προπονητή τον Μιχάλη Μπέλη και αμέσως μετά τον Κώστα Πολυχρωνίου. Όταν φτιάξαμε όμως την ομάδα, είπα ψέματα για να φύγουμε και να παίξουμε. Δεν γινόταν να μην παίξουμε».

Όπως εξηγεί, τα περισσότερα μέλη της ομάδας ήταν ποδοσφαιριστές που έπαιζαν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Από τη Γερμανία, την Αυστραλία ακόμη και την Αμερική. Όπου είχε μεταναστεύσει δηλαδή Καρπάθιος. Η πίστη για το κύπελλο ήταν μεγάλη. Οι συνθήκες, όμως, δεν τους ευνοούσαν. «Τα Πηγάδια εκείνη την εποχή είχαν ομάδα που έπαιζε στην Α' Δωδεκανήσων. Εμείς ήμασταν από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, απροπόνητοι, χωρίς γήπεδο. Να φανταστείς ήμασταν τόσοι πολλοί που τα βράδια για να χωρέσουμε κοιμόμασταν στο πάτωμα 10 άτομα. Άντε την άλλη μέρα να παίξεις ποδόσφαιρο» συμπληρώνει.

Τα πανηγύρια ακόμη κι από γιαγιάδες που δεν ήξεραν τι είναι ποδόσφαιρο

Κι όμως η Όλυμπος τα κατάφερε και στην πρώτη της συμμετοχή κέρδισε το κύπελλο. Αυτό που συνέβη μετά τη λήξη του παιχνιδιού δεν περιγράφεται. Εκατοντάδες κόσμου να μπαίνει μέσα στο χωμάτινο γήπεδο για να γιορτάσει την απονομή, ένας οργανοπαίχτης, ο πατέρας του Γιάννη Χαλκιά, να παίζει την τσαμπούνα του δίπλα από τα δοκάρια. "Δεν μπορώ να σου περιγράψω το τι συνέβη. Κι όχι μόνο στο γήπεδο. Αλλά και μετά στο χωριό και στο Διαφάνι, όταν γυρίσαμε" σημειώνει.

Άντρες, γυναίκες, γέροι έκαναν σαν μικρά παιδιά βλέποντας τους παίκτες να φτάνουν με το κύπελλο πάνω στις καρότσες των αγροτικών. «Ήταν ένας χαμός. Πολλές γιαγιάδες δεν ήξεραν καλά καλά το είναι το ποδόσφαιρο. Άκουγαν μόνο για αυτό. Είχε κοινωνικές διαστάσεις». Η ίδια ομάδα κατάφερε να κατακτήσει ξανά το κύπελλο δύο χρόνια αργότερα. Η τελευταία επιτυχία έγινε το 1991, με τον Γιάννη Χαλκιά να αναλαμβάνει πια και τον ρόλο του προπονητή, πέρα από εκείνον του παίκτη.

Το Κύπελλο Καρπάθου διοργανώνεται μέχρι και σήμερα, μετρώντας περισσότερα από 70 χρόνια ζωής. Τη χρονιά που μας πέρασε η Όλυμπος έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση, ωστόσο αποκλείστηκε στα ημιτελικά. Ο ίδιος μπορεί πια να μην παίζει αλλά είναι πάντα εκεί. «Την υπεραγαπάμε την ομάδα. Όπως και το χωριό μας. Δεν υπάρχει χωριό σαν την Όλυμπο σε όλο τον κόσμο».