Οι υπέροχοι πρωταγωνιστές και η θλιβερή ουτοπία

Σίγουρα άξιζε περισσότερος κόσμος στην τιμητική εκδήλωση για αυτούς που, με την παρουσία και την προσπάθειά τους και οι ίδιοι τίμησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Τους εθελοντές, τους αθλητές και τους προπονητές τους. Με αυτή τη σειρά τα βάζω και τέλος! Αν αδικώ κάποιον από κάποια άλλη κατηγορία ζητώ συγγνώμη, αλλά τιμή αξίζει σε αυτούς που και έδωσαν πολλά και έβγαλαν τα λιγότερα ή και τίποτα από εκείνο το υπέροχο αθλητικό ραντεβού και το μεγάλο (κατά τα άλλα) φαγοπότι.

Ο βροχερός καιρός σίγουρα, αλλά και το ξεθώριασμα -στη συνείδηση του Έλληνα πολίτη- εκείνων των λαμπερών ετών με την κορύφωσή τους να έρχεται το 2004 με τους Ολυμπιακούς και την κατάκτηση του Euro, έπαιξαν το ρόλο του στην προσέλευση του κόσμου. Δεν είναι μόνο τα είκοσι χρόνια αλλά και όσα συνέβησαν σε αυτό τον τόπο μέσα σε αυτά. Αλλά αυτό (επαναλαμβάνω) αδικεί τους πρωταγωνιστές. Τους οποίους δεν αφορά στο ελάχιστο οτιδήποτε συνέβη στην ανάθεση και προετοιμασία των Αγώνων. Όχι ότι δεν υπήρξαν και αθλητικά σωματεία και ομοσπονδίες που έγιναν τα... κανάλια της Βενετίας (νόμιμα ασφαλώς) στη ροή κρατικού χρήματος -εκείνη την εποχή- για να “γίνουν όλα όπως πρέπει” αλλά αφήνω του αθλητές έξω από αυτή τη διαδικασία.

Αν και ο ακριβής λογαριασμός δεν ανακοινώθηκε ποτέ και τα πάντα είναι (και θα παραμείνουν) νεφαλώδη γύρω από τα πλήρη οικονομικά στοιχεία της διοργάνωσης (και όχι της Οργανωτικής Επιτροπής!) είναι σαφές από τα όσα (δεν) είδαμε στα είκοσι χρόνια που κύλησαν ότι η πραγματική επέτειος αφορά μια θλιβερή ουτοπία.

Ήταν υπέροχα όλα το διάστημα των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων. Μια άλλη πόλη από τη χαώδη Αθήνα, που γνωρίζαμε καλά πως δεν θα υπάρξει μετά το σφύριγμα της λήξης. Με εθελοντές που παρά την κούρασή τους με κέφι έδωσαν και την ψυχή τους για να δείξουν ότι μπορούμε να το κάνουμε και αυτό. Αρκετές φορές, στο δρόμο μέχρι την 13η Αυγούστου του 2004, υπήρξαν αμφιβολίες. Όχι για το αν θα... μας πάρουν τους Αγώνες (αστεία σενάρια) αλλά για το αν θα είναι όλα όπως πρέπει. Τελικά αν και κόστισαν (αυτά τα...όλα) καμιά δεκαριά φορές επάνω απ όσο είχαν κοστολογηθεί στον φάκελο διεκδίκησης και με όσα έξοδα απαιτήθηκαν για να γίνουν (νόμιμα πάντα έτσι;) πράγματα με τη...μορφή του κατεπείγοντως (“μην εκτεθούμε βρε αδερφέ”) τα καταφέραμε.

Πιστεύω ότι μαζί με αυτούς του Ρίο, οι Ολυμπιακοί της Αθήνας πρέπει να διδάσκονται σε όλες τις υποψήφιες πόλεις ως σενάριο προς αποφυγή. Όχι σαν επιτυχία διοργάνωσης, αλλά σαν παταγώδη αποτυχία χωροθέτησης και εκμετάλλευσης εγκαταστάσεων. Και είναι πραγματικά να απορείς αν αυτοί που έκαναν εκείνο τον σχεδιασμό ήταν τόσο ηλίθιοι ώστε να χαρίσουν στην Ελλάδα αυτόν τον τίτλο. Δεν πιστεύω ότι ήταν, αλλά δεν του ενδιέφερε κιόλας. Τις εποχές που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, λίγο απασχολούσε αυτούς που είχαν την ευθύνη αν θα υπάρχουν το 2024 εγκαταστάσεις που σαπίζουν και ελάχιστες από αυτές έχουν αθλητική χρήση.

Πέρα από το σύμπλεγμα του ΟΑΚΑ και κυρίως το κλειστό του μπάσκετ που παραχωρήθηκε στον Παναθηναϊκό και τα κολυμβητήρια (συγκυριακά και το κεντρικό στάδιο επειδή αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός, αλλιώς θα υπήρχε μονο για 5 συναυλίες το χρόνο), το κλειστό της πάλης στα Άνω Λίοσια που χρησιμοποιεί η ΑΕΚ, το κωπηλατοδρόμιο (για προετοιμασία), το Πανθεσσαλικό (κυρίως για ποδόσφαιρο), το Παμπελοποννησιακό που το αξιοποιεί η δημοτική αρχή και το “Στεφανόπουλος” στο Περιστέρι (για μπάσκετ) τι συμβαίνει με τις άλλες ολυμπιακές εγκαταστάσεις; Πόσες υπάρχουν και ποιες από αυτές έχουν αθλητική χρήση; Θέατρα, στούντιο μεγάλων τηλεοπτικών παραγωγών και διοργάνωση εκθέσεων. Αυτές είναι οι χρήσεις τους. Για ορισμένες! Και πάλι καλά να λέμε, γιατί άλλες είτε σαπίζουν, είτε ξηλώθηκαν παρότι δεν ήταν εξαρχής ελαφριές, λυώμενες κατασκευές που θα είχαν στηθεί για να εξυπηρετήσουν περιστασιακά τους Αγώνες, με πολύ μικρότερο κόστος από αυτό που στοίχισαν.

Για το Ρίο οι εικόνες θλίψης μιλάνε από μόνες τους. Δεν θα αναλύσω πως χειρίστηκαν τους Ολυμπιακούς το Σίδνεϊ και το Λονδίνο, ακόμα και το Παρίσι (στο Πεκίνο οι Κινέζοι ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα σε όλο τον κόσμο οπότε είχαν άλλη στόχευση). Ακόμα και αυτές οι πόλεις, σε πιο σοβαρά κράτη από την Ελλάδα, που προσπάθησαν να μην μπουν πολύ μέσα (για να το πω έτσι να το καταλάβουμε όλοι) δεν το κατάφεραν στο 100%. Το Ρίο και η Αθήνα όμως θα μείνουν ως μνημεία φαραωνικών κατασκευών, με εκατομμύρια κυβικά τσιμέντου τοποθετημένες λες και πετούσες πέτρες όπου βρεις. Χωρίς καμία πρόβλεψη για το μέλλον τους.

Πριν τους Αγώνες όταν όλοι ζούσαν στο συννεφάκι του (ή μας το πουλούσαν) μιλούσαμε για το “σπίτι” κάθε αθλήματος. Πάλης, άρσης βαρών, γυμναστικής, μαχητικών αθλημάτων, βόλεϊ, στίβου κ.λ.π. Κανένας δεν εξήγησε τότε πως μια αθλητική ομοσπονδια θα μπορέσει να λειτουργήσει και να συντηρήσει μια τεράστια, απίστευτα δαπανηρή εγκατάσταση. Ούτε με... νοίκι δεν βρέθηκε λοιπόν πραγματικό “σπίτι” για σχεδόν όλα τα αθλήματα όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο οι επιτυχίες στους Ολυμπιακούς Αγώνες των αθλητών και προπονητών που είναι ταγμένοι στο σκοπό τους, αναγκάζει την αθλητική ηγεσία να κάνει πλέον δέκα πράγματα.

Τιμή και δόξα στους αθλητές λοιπόν. Θα ήθελα τα χαμογελά τους πιο λαμπερά το βράδυ της Πέμπτης. Θα ήθελα το σύστημα να τους έχει κρατήσει και πιο ενεργούς στο άθλημά τους. Θα ήθελα να έχουν τη χαρά να λένε ότι έβαλαν ένα λιθαράκι με την προσπάθειά τους και είκοσι χρόνια μετά υπάρχει ένα σαφώς οργανωμένο αθλητικό πλαίσιο σε όλες τις βαθμίδες.

Το διάστημα των Αγώνων του 2004 το κρατάμε στο μυαλό μας σαν κάτι ξεχωριστό. Για τα δεδομένα οργάνωσης αυτής της χώρας περίπου σαν την επίσκεψη των εξωγήινων στον πλανήτη μας. Όλα τα υπόλοιπα δυστυχώς τα σκεφτόμαστε με πίκρα και δεν είναι απόλυτα γήινα και πολύ... ελληνικά. Και αν κατηγορηθώ για “γκρίνια” δεν πειράζει. Κρατήστε εσείς την “εθνική υπερηφάνεια” του 2004 και ρωτήστε αν μπορείτε να πληρώσετε με αυτή τη δόση της εφορίας. Ευχαριστώ...