Έλενα Αριστοδήμου: «Να μας δείξετε τον σεβασμό που μας αξίζει»

Κραυγή αγανάκτησης και απογοήτευσης από την Έλενα Αριστοδήμου για τις συνθήκες που βιώνουν οι ποδοσφαιρίστριες της Εθνικής Γυναικών. Με ανάρτησή της στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, η 22χρονη ποδοσφαιρίστρια της Σιόν, αναφέρεται στον ρουχισμό των διεθνών, για την ταλαιπωρία που υφίστανται οι διεθνείς μας όταν ταξιδεύουν στο εξωτερικό για τις ανάγκες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, ενώ τονίζει ότι δεν έχει δει καμία αλλαγή προς τη σωστή κατεύθυνση όλα αυτά τα χρόνια. Επιπλέον σχολιάζει τις συνέπειες των τελευταίων εξελίξεων στο πρωτάθλημα γυναικών. Πρόκειται για τοποθετήσεις που πρέπει να προβληματίσουν τους ιθύνοντες του κυπριακού ποδοσφαίρου. Μεταξύ άλλων, αναφέρει τα ακόλουθα στην ανάρτησή της:

«Είμαι μέλος της Εθνικής Γυναικών από τα 16 μου. Έχουν περάσει επτά χρόνια και δεν έχω φορέσει ποτέ φανέλα που να ταιριάζει στο μέγεθός μου. Χρησιμοποιούμε τα ίδια ρούχα για χρόνια. Όταν η Εθνική μας ομάδα παίζει στο εξωτερικό, αντέχουμε πάντα χρόνους ταξιδιού 13+ ωρών γιατί κατά κάποιο τρόπο, δεν υπάρχει ποτέ καλύτερη επιλογή πτήσης. Σε μια περίπτωση, πριν από ένα παιχνίδι με τη Γεωργία στις 04/06/24, ταξιδέψαμε μια μέρα πριν τον αγώνα. Σε ένα άλλο περιστατικό, η ομάδα έπρεπε να χωριστεί σε δύο ομάδες και να κάνει ξεχωριστές πτήσεις.

Πώς μπορούμε να αποδώσουμε στον μέγιστο βαθμό όταν είμαστε εξαντλημένες; Τέλος, σε ένα μήνα η Εθνική Γυναικών θα έχει επίσημους αγώνες του Nations League. Ωστόσο, δεν έχουμε παίξει κανένα φιλικό παιχνίδι με άλλες Εθνικές ομάδες για προετοιμασία. Πώς μπορούμε να είμαστε έτοιμες όταν δεν έχουμε την απαραίτητη υποστήριξη όσον αφορά τις προπονήσεις και τη διοργάνωση ανταγωνιστικών αγώνων;

Όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν μέλος της Εθνικής ομάδας και έπαιξα στο κυπριακό πρωτάθλημα, δεν έχω δει καμία πραγματική αλλαγή πέρα από κενές λέξεις. Οι πδοσφαιρίστριες συνεχίζουμε γιατί αγαπάμε το παιχνίδι και θέλουμε να εκπροσωπούμε τη χώρα μας. Το λιγότερο που θα μπορούσατε να κάνετε είναι να μας δείξετε τον σεβασμό που μας αξίζει. Και το μεγαλύτερο ερώτημα παραμένει: τι γίνεται με όλα τα νεαρά κορίτσια που παίζουν στις ακαδημίες; Θα αναγκαστούν να σταματήσουν; Πού θα παίξουν όταν μεγαλώσουν»;