Καλά τα λέει ο Ουζουνίδης, αλλά καλά τα κάνει μόνο ο Μπέντο

Εχει μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος που προσεγγίζουν και διαχειρίζονται τα αθλητικά media την επιλογή του Μαρίνου Ουζουνίδη να χρησιμοποιήσει, με την άνεση που του έδινε το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα με τον Κισσαμικό, τέσσερις νεαρούς Ελληνες ποδοσφαιριστές στη σημερινή ρεβάνς για το κύπελλο. Εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον βεβαίως έχει και η παρατήρηση των αντιδράσεων που έχουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού σε αυτή την επιλογή του προπονητή.

Οπως τα media, οι φίλοι του Παναθηναϊκού, κατά μέσο όρο, εξαρτούν την πρώτη αντίδρασή τους από το αποτέλεσμα. Νίκησε ο Παναθηναϊκός και μάλιστα με γκολ των πιτσιρικάδων; Οι πιτσιρικάδες γίνονται πρωταγωνιστές σε φωτογραφίες και τίτλους, κερδίζουν επαινετικά σχόλια από τα media, και ο κόσμος σχολιάζει γεμάτος από “εύγε”, “μπράβο” και “αυτή είναι η λύση, ήμαρτον πια με τους αμφίβολης ποιότητας και τους “γερασμένους” ξένους, τους μισθοφόρους” σχόλια. Κι αν αύριο ο Ουζουνίδης κάνει το ίδιο και χάσει έναν αγώνα πρωταθλήματος τα media θα γεμίσουν από “μικραίνει ο Παναθηναϊκός” κείμενα, και οι αναρτήσεις θα γεμίσουν από “ο Αλαφούζος μικραίνει τον Παναθηναϊκό”, “Ουζουνίδη δεν είσαι στον Πανιώνιο”, “κάνε μεταγραφές ή φύγε” σχόλια αναγνωστών. Διότι αυτή είναι μια ευθεία αντανάκλαση της ελληνικής νοοτροπίας και των κυρίαρχων αντιλήψεων για το ποδόσφαιρο.

Στον δημόσιο λόγο του Ουζουνίδη μετά το παιχνίδι διακρίνεις την επιθυμία να δημιουργήσει και να εκτελέσει ένα σχέδιο βελτίωσης και προώθησης νεαρών Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Στη θέση του, δεν θα επέλεγα να δημοσιοποιήσω αυτή τη σκέψη μετά από μια νίκη που συνδυάστηκε από καλή εμφάνιση και γκολ των πιτσιρικάδων. Θα επέλεγα να το κάνω εξαρχής, δηλαδή με μια εισαγωγική διακήρυξη της ιδέας μου για τον Παναθηναϊκό που θέλω να δημιουργήσω, ή μετά από μια μέτρια εμφάνιση των πιτσιρικάδων που θα συνοδευόταν από κακό αποτέλεσμα. Διότι σε τέτοιες και μόνο σε τέτοιες συνθήκες είναι δυνατόν ένας προπονητής να επηρεάσει την σκέψη και την αντίληψη των οπαδών για τον δρόμο που πρέπει να ακολουθεί η αγαπημένη τους ομάδα. Σε τέτοιες και μόνο τέτοιες συνθήκες είναι δυνατόν να αρχίσει να αλλάζει η νοοτροπία.

Διαφορετική νοοτροπία, συμβατή με τις ανάγκες ενός ελληνικού ποδοσφαιρικού συλλόγου στη σύγχρονη εποχή έχει αποδεδειγμένα ο Πάουλο Μπέντο. Είτε τον αντιλαμβάνεται ως τον καταλληλότερο προπονητή για τον Ολυμπιακό είτε όχι, ουδείς μπορεί να μην δει το ορατό δια γυμνού οφθαλμού: επειδή αυτή είναι η αντίληψή του, κι επειδή η νοοτροπία του ως προπονητή χτίστηκε κατά τη διάρκεια της 10ετίας που συμπλήρωσε στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας, ένα κλαμπ που έχει αναγάγει σε τέχνη και έχει εξελίξει σε υψηλή επιστήμη την δημιουργία και εκμετάλλευση ποδοσφαιριστών, ο Πορτογάλος προπονητής δεν έχει σταματήσει από τον πρώτο του καιρό στον Ολυμπιακό να δίνει σταθερά και συστηματικά ευκαιρίες σε πιτσιρικάδες.

Ο Μπέντο το έκανε με το καλημέρα, παρότι ανέλαβε τον Ολυμπιακό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή και παρόλο που και ο ίδιος δεν είχε τον αέρα να χάσει αμέσως αυτή τη δουλειά, διότι το βιογραφικό του δεν αντέχει πολλές ακόμη μουτζούρες και στιγμιαίες αποτυχίες. Και συνέχισε να το πράττει προτού αισθανθεί σίγουρος για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, δηλαδή προτού αρχίσουν να τον βολεύουν τα αποτελέσματα και να νιώθει ότι δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για να βάλει τους “μικρούς” στο τερέν. Γι΄ αυτό σήμερα κοιτάζει πίσω και βλέπει τις 6 συμμετοχές του Μανθάτη, τις 11 του Ρέτσου, τις 8 του Ανδρούτσου και τη μία του Νικολάου. Σε 18 αγωνιστικές, και μάλιστα στις πρώτες 18, δηλαδή στην περίοδο της υψηλότερης πίεσης, ο Μπέντο έδωσε περί τις 30 ευκαιρίες σε μικρούς. Δεν υπήρξε προπονητής στην σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού που να έδωσε τόσο πολλές ευκαιρίες και να έφτασε να καθιερώσει πιτσιρικάδες στον κορμό της ενδεκάδας. Και προσέξτε, αυτό το κάνει στον Ολυμπιακό, δηλαδή στον πάγκο με την μεγαλύτερη πίεση και την υψηλότερη απαίτηση, υπό των οποίων το βάρος είχαν λυγίσει προπονητές μεγαλύτερης εμπειρίας και μεγαλύτερης λάμψης από του Μπέντο. Ο Πορτογάλος όμως δεν τα κάνει αυτά για να τα “πουλήσει”, να τα “εμπορευθεί”, ή προκειμένου να βρει δικαιολογίες για μέτρια εικόνα ή μέτριες εμφανίσεις, ή για να κρυφτεί επικοινωνιακά πίσω από τη σκιά των “μικρών”. Δεν το κάνει για να κερδίσει πόντους. Το πράττει επειδή το αντιλαμβάνεται ως αυτό που είναι: υποχρέωση ενός προπονητή εκσυγχρονισμένου, που επαναπροσδιορίζει τον ρόλο και τη φύση της δουλειάς του στη σημερινή εποχή, στο σημερινό ποδόσφαιρο και στη φύση της θέσης που κατέχει.

Αυτό που έκανε ο Ουζουνίδης για την ώρα μοιάζει ευκαιριακό. Ο δρόμος που έχει επιλέξει ο Μπέντο είναι ένας δύσκολος δρόμος. Διότι ο Πορτογάλος δεν είχε τον χρόνο να δουλέψει και να εξελίξει όσο θα ήθελε τους “μικρούς” του και παρ' όλα αυτά τους βάζει και προσπαθεί να τους εξελίξει στην πορεία, δηλαδή μέσα στους αγώνες. Παίζει το κεφάλι του μαζί τους. Πάνω τους. Εξαρχής. Και το κάνει δίχως καμιά εγγύηση ότι η μάζα, δηλαδή η πλειονότητα των φίλων του Ολυμπιακού θα το δεχθεί και θα το υποστηρίξει. Το πράττει ενώ ξέρει ότι μπορεί να του κοστίσει (και) αυτή η επιλογή και να τον αφήσει χωρίς δουλειά το ερχόμενο καλοκαίρι. Το κάνει επειδή έτσι έχει μάθει τη δουλειά.

Θα ήταν ευχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο να εμφανίζονταν ξαφνικά Μπέντο σε όλους τους πάγκους, δηλαδή προπονητές που έχουν μάθει να δουλεύουν έτσι, που έχουν τέτοια νοοτροπία. Συγκυριακά στους μεγάλους πάγκους κάθονται προπονητές που έχουν τέτοιες παραστάσεις: ο Ιβιτς δούλεψε στην υποδομή, ο Χιμένεθ το ίδιο στη Σεβίλλη, ο Ουζουνίδης έχει να δείξει προώθηση “πιτσιρικάδων” στις προηγούμενες δουλειές του. Αν όλοι τους τολμούσαν συγχρόνως, θα δημιουργούσαν ένα δυνατό ερέθισμα για να λειτουργήσει αλλιώς το μυαλό της μάζας των Ελλήνων φιλάθλων, και αναγκαστικά και των media, και κάπως έτσι θα δημιουργούνταν οι συνθήκες για να αρχίζουμε να βάζουμε μυαλό και να αλλάζουμε μυαλά. Πόσο πιθανό το αντιλαμβάνομαι να συμβεί; Στα μάτια μου μοιάζει απίθανο. Το πιο πιθανό είναι να συνεχίσει μόνος στον δρόμο του ο Μπέντο. Μέχρι να φύγει. Οι άλλοι θα το κάνουν μόνο σε στιγμές, όταν βολεύει. Είναι ζήτημα νοοτροπίας.