Τα παιδιά δεν ξεχνούν ποτέ!

Για εκείνο το μεσημέρι του Δεκεμβρίου το 1992 στο παγωμένο και σχεδόν άδειο ΟΑΚΑ μαζί τον θείο Απόστολο, την θεία «Γκάλι» και τον αδελφό μου, Αλέξανδρο, όπου ο Δημήτρης Σαραβάκος σκόραρε κόντρα στον Αθηναϊκό τρία από τα εκατοντάδες του γκολ με την πράσινη φανέλα...

Για εκείνο το παιχνίδι στην Λεωφόρο με τις σχολές Ρότσα και το γκολ που 24 χρόνια μετά θυμάμαι την κάθε λεπτομέρεια!

Για εκείνη την καταπράσινη φανέλα με το άσπρο τριφύλλι, τον αριθμό 9 και με χορηγό την «Interamerican», το καλύτερο δώρο για έναν εξάχρονο...

Για εκείνο το βράδυ στο κατάμεστο ΟΑΚΑ, με τον Βαζέχα να κάνει πάρτι και τον Παναθηναϊκό να νικά την Ναντ 3-1...

Για εκείνο το γκολ του Χρηστάρα στο Άμστερνταμ που ανάγκασε τον πατέρα μου να με σηκώσει στο ταβάνι και όλη την γλυκιά αναμονή μέχρι τον επαναληπτικό!

Για εκείνο το γεμάτο δάκρυα απόγευμα στο σπίτι της γιαγιάς περιμένοντας να ακούσω στο τηλέφωνο τον πατέρα μου να λέει «έσπασε το απαγορευτικό, έρχομαι να πάμε γήπεδο» και να προλαβαίνουμε στο... παρά 20 τον «τελικό» με την Γιουβέντους, ένα από τα πιο όμορφα βράδια της ζωής μου! Αληταρά Σόουζα!

Για εκείνη την μαγική ομάδα του Γιάννη Κυράστα που η μαφία του ελληνικού ποδοσφαίρου της στέρησε το πιο άξιο πρωτάθλημα της τελευταίας εικοσαετίας!

Για εκείνη την γκολάρα με κεφαλιά «οβίδα» του Κόλα στο 90' φεύγα με την ΑΕΚ, στην πιο... γκρινιάρικη Θύρα της Καλογρέζας!

Για εκείνα τα πρωινά στο σχολείο μετά από «διπλό» στο Τσάμπιονς Λιγκ που σε γέμιζαν περηφάνεια όταν οι απέναντι είχαν να ασχοληθούν με τις κασέτες της Παράγκας και τα «χωριά» που έκαναν πάρτι...

Για την ανατριχίλα σε κάθε «όλε-όλε»...

Για εκείνες τις βιντεοκασέτες- «μνημεία» του Μένιου που έλιωναν στο βίντεο με τις αρμάδες του Χουάν Ρότσα και τις επιτυχίες σε Ελλάδα και Ευρώπη...

Για κάθε «τσαμπουκά» υπέρ του αγαπημένου και στην συνέχεια μισητού, «Μιχαλάκη»...

Για εκείνα τα χτυποκάρδια κάθε φορά που ετοιμαζόμουν για το γήπεδο και αφού πρώτα έδινα «μάχη» για να περάσει το δικό μου...

Για εκείνο το... σάλτο από την 14 στην 13 σε ένα ματς με την Σλόβαν Λίμπερετς και το «μάγκωμα» στα κάγκελα, ''σημάδι-παράσημο'' στον δεξί καρπό!

Για εκείνο το γκολ του Κόλκα στο 3-2 επί του Ολυμπιακού στην Λεωφόρο το 2003, όπου με έψαχνε ο θείος Απόστολος για κανένα πεντάλεπτο. Ήμουν από τους πανηγυρισμούς πέντε σειρές πιο κάτω...

Για εκείνη την γκολάρα του Γιάννη Γκούμα... μισό πρωτάθλημα. Να την βλέπεις «πιάτο» στο πέταλο της 6! Χαλάλι η διήμερη αναζήτηση στην Αθήνα για ένα εισιτήριο!

Για εκείνο το απόγευμα στην «ζούγκλα» της Ριζούπολης, για κάθε λύπη, όπως ο αποκλεισμός από την Μπαρτσελόνα. Βάλτο ρε Γκόραν...

Για το πρώτο αστέρι στο Παρίσι, το δεύτερο στην Θεσσαλονίκη, το τρίτο στην Μπολόνια...

Για την μαγεία, για την ακαταμάχητη έλξη με το ΤΡΙΦΥΛΛΙ....

Για κάθε «πάμε μωρή Πανάθα» του θείου μου, ακόμη και αν αυτό εδώ και τέσσερα χρόνια έρχεται μόνο υπό μορφή ονείρου από τον ουρανό...

Όταν σ' αγάπησα ήμουν παιδί και τα παιδιά δεν ξεχνούν ποτέ. Χρόνια πολλά τριφυλλάρα...