Τα παίζεις όλα

Δεν ήταν η Τούμπα που… μπέρδεψε τη κατάσταση. Ούτε βεβαίως η -όπως εξελίχθηκε- άνετη επικράτηση του ΠΑΟΚ. Ήταν κυρίως ότι ο Ολυμπιακός με μια εβδομάδα καθυστέρηση υποχρεώθηκε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της «γκέλας», την περασμένη Κυριακή στο Φάληρο. Εκείνης από τον «μισό» Πανιώνιο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που… έβαλε τη φωτιά στην Σούπερ Λιγκ. Το χθεσινό επιβεβαίωσε πως η ομάδα του Μπέντο αντιμετωπίζει πλέον μπελάδες, μεγαλύτερους από όσους θα μπορούσε να υπολογίσει σε αυτό το μονοπάτι που ακολουθεί με τις τρεις διαφορετικές διοργανώσεις.

Για να συνεχίσει στην Ευρώπη και στο κύπελλο έβαλε… ρίσκα στο πρωτάθλημα, το οποίο πίστεψε (και μαζί και εμείς) πως το είχε τελειώσει από τον Νοέμβριο. Αναπόφευκτα τώρα δέχεται τις συνέπειες. Δεν βγαίνει αυτό το πρόγραμμα, χωρίς απώλειες. Πόσο μάλλον τη σεζόν που ξεκίνησε Ιούνη. Τη σεζόν που άλλαξαν τρεις προπονητές και καμία σαρανταριά παίκτες, στον δρόμο για το σημερινό ρόστερ. Θυμηθείτε ποιοι ξεκίνησαν την προετοιμασία στην Αυστρία, και ποιοι αγωνίζονται σήμερα και θα δείτε ότι ο αριθμός δεν είναι μακριά από τη πραγματικότητα.

Σε τέτοια σεζόν βρίσκεται ο Ολυμπιακός Μάρτη μήνα, μέσα σε όλα. Ας δεχθεί τα καλά για τα οποία «δούλεψε» τις τελευταίες Πέμπτες. Ας κατανοήσει όμως και τα υπόλοιπα, που του προκύπτουν τις Κυριακές. Δεν γίνεται αυτό το Πέμπτη-Κυριακή που εξελίσσεται εδώ και δύο μήνες να σε πάει «τρένο». Διαδικασία που δεν σου επιτρέπει όχι ανάσες, αλλά ούτε παραπάνω από μια «κανονική» προπόνηση μέσα στην εβδομάδα.

Για αυτό το λόγο, για τη Πέμπτη, παρατάνε το Γιουρόπα Λιγκ ομάδες που με ευκολία μπορούν να φτάσουν ως τον τελικό. Το έκανε ας πούμε φέτος η Τότεναμ, η οποία ουσιαστικά διεκδικεί την δεύτερη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ, όχι τον τίτλο. Και πάλι όμως το… άφησε. Η δε Σεβίλλη που όλα τα χρόνια πήγαινε τη διαδρομή ως το τέλος; Φέτος παλεύει για τον τίτλο στην Πριμέρα. Φέτος που είναι στην ασφάλεια του Τσάμπιονς Λιγκ. Άλλο το επίπεδο σαφώς. Άλλα τα κυβικά. Ίδιο όμως το… πρόγραμμα με τη Πέμπτη και τη Κυριακή. Η Μπενφίκα πριν από μερικά χρόνια πήγε για το τρεμπλ και τελικά σε μια εβδομάδα τα έχασε όλα. Και το πρωτάθλημα, και το κύπελλο, και τον ευρωπαϊκό τελικό.

Επιστρέφοντας στον Ολυμπιακό: Το πράγμα γίνεται δυσκολότερο, μπαίνοντας σε λεπτομέρειες. Στο βαγόνι του… ρόστερ, το οποίο είναι ακόμη μικρότερο από όσο δείχνει. Για τους γνωστούς λόγους (λέμε Τσόρι ή Καμπιάσο ή και… Μάριν), για τις πωλήσεις των Ιντέγιε-Μιλιβόγιεβιτς που επικαλέστηκε αιχμηρά ο προπονητής στη συνέντευξη Τύπου ή και για τους αυτονόητους (τραυματισμοί, κάρτες) με τόσα ματς «μαζεμένα». Υπάρχει κούραση. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται ασταμάτητα όλο αυτό το διάστημα. Και ειδικά από τη μέση και μπροστά, εκεί που ούτως ή άλλως οι επιλογές είναι μετρημένες.

Έξι +ένας παίκτες για τέσσερις θέσεις. Ο Σεμπά με τον Φορτούνη. Ο Ανσαριφάρντ με τον Καρντόσο. Ο Ελιονούσι με τον Μανθάτη. Και ο Ανδρούτσος… μπαλαντέρ, όπου υπάρχει «τρύπα». Και από σίδερο να είναι, κάποια στιγμή δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν με κάτι παραπάνω από την τυπική τους παρουσία. Και αν δεν έφευγε ο Ιντέγιε; Πάλι έξι + ένας θα ήταν. Διότι δεν θα υπολογίζονταν ο Ανσαριφάρντ. Όπως συνέβαινε δηλαδή, όσο ο Νιγηριανός φορούσε ακόμη τα Ερυθρόλευκα. Ο Ανσαριφάρντ που ήταν εκείνος που καθάρισε για όλους, άρα και για τον Μπέντο, στην Άγκυρα.

Ο ΠΑΟΚ ξεκλείδωσε το ματς από μια στημένη μπάλα, και μια λάθος αντίδραση του Λεάλι. Αντίστοιχα η ΑΕΚ επικράτησε με μια εκτέλεση φάουλ του Αϊντάρεβιτς. Την ίδια στημένη μπάλα την έκανε «γκολ» ο Ανσαριφάρντ στην Άγκυρα σε δεύτερο χρόνο. Την έκανε γκολ ο Ρομαό στο Περιστέρι. Τα ματς αυτά είχαν την ίδια προσέγγιση, αλλά διαφορετικό νικητή. Ο ίδιος τύπος ποδοσφαίρου. Γιατί αυτό μπορεί, ο Ολυμπιακός της εποχής. Και στις αναμετρήσεις που ελέγχει και σε αυτές που χάνει από τα χέρια του. Ισορροπεί σε καταστάσεις γύρω από το… μηδέν, στο οποίο σπάει τα κοντέρ. Το χθεσινό ήταν το πέμπτο δίχως γκολ, στα τελευταία οκτώ. Σίγουρα αν το ψάξει κάποιος με προσοχή, κάποιο αρνητικό ρεκόρ θα εντοπίσει και εδώ.

Πως μπορεί να αλλάξει η κατάσταση: Δεν μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες. Δεν μπορεί τουλάχιστον ως τις 19 Μαρτίου, όταν τελειώνει ο ανήφορος στη Λεωφόρο για το ματς με τον Παναθηναϊκό. Μέχρι τότε το πινγκ πονγκ λέει: Μπεσίκτας, Ατρόμητος, Μπεσίκτας, Παναθηναϊκός. Αν οι Ερυθρόλευκοι είναι «ζωντανοί» στη ρεβάνς της Πόλης, είναι και υποχρεωμένοι να τα διεκδικήσουν. Με τους 15-16 παίκτες που εμπιστεύεται ο προπονητής. Γιατί τόσοι είναι οι διαθέσιμοι, και ταυτόχρονα όσοι πραγματικά υπολογίζονται για αυτά τα παιχνίδια. Δεν υπάρχει Καπίνο αυτόν τον καιρό, δεν υπάρχει Βιάνα. Δεν είναι πιθανό να δούμε σε αυτό το καρέ αγώνων, τον Νικολάου και τον Μπουχαλάκη. Δύσκολα θα δούμε και τον Παρέδες ο οποίος ήρθε για να παίξει μόνο όταν ο Φιγκέιρας βγαίνει νοκ άουτ. Αν αφαιρέσει κάποιος και τους «γνωστούς» σε αυτόν τον αριθμό καταλήγει.

Θα ήταν ένας τρόπος ίσως, η ενεργοποίηση των… εξόριστων. Αλλά με τον Μπέντο αυτό δεν το πιστεύουμε σαν ενδεχόμενο. Και αυτό ίσως να παίξει τον δικό του ρόλο εν όψει της συνέχειας. Στο μέλλον του Πορτογάλου που συνεχίζει να λειτουργεί με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Κατά τα άλλα; Τώρα δεν γίνεται να διορθωθούν τα λάθη που προηγήθηκαν. Ούτε αυτά του περασμένου καλοκαιριού, ούτε τα υπόλοιπα.

Τώρα τα παίζεις όλα, και όπου βγει. Τώρα χρειάζεσαι νίκες κοιτάζοντας την μεγάλη εικόνα. Γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα. Αν ο Ολυμπιακός τον Μάη έχει πάρει μόνο το πρωτάθλημα, θα έχει περάσει μια περιπέτεια. Αν το χάσει; Θα μείνει στην ιστορία για τους λάθος λόγους. Αν όμως πέραν του 7ου προσθέσει και άλλο παράσημο από τη χρονιά; Τότε όλα όσα συζητάμε αυτές τις ημέρες, δεν θα έχουν καμία απολύτως σημασία τον Μάη…