Πατέρα πάμε «σπίτι» μας, στην πόλη μας!

Η Κυριακή πλησιάζει και μαζί της το συλλαλητήριο που οργανώνει ο κόσμος της ΑΕΚ για το δίκαιο αίτημα να δει και πάλι το γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας να χτίζεται στην δική μας πόλη, στα πατρογονικά μας εδάφη, εκεί που για περισσότερο από επτά δεκαετίες (και για πολλές γενιές) υπήρχε ο... ναός της Ένωσης και έκανε την πόλη ξακουστή σε ολόκληρο τον πλανήτη... Μπορεί να βρίσκομαι κάθε μέρα σ' αυτήν την πόλη, να αισθάνομαι πάντα ότι εκεί είναι ακόμη το γήπεδό μας, ότι είναι απόλυτα η πόλη μας, το δικό μας (γαλατικό) χωριό που όλοι μας βρήκαν εκεί. Όμως όσο πλησιάζει η μέρα του συλλαλητήριου για το μεγάλο όνειρο, τόσο οι αναμνήσεις επιστρέφουν...

Τι κι αν πριν λίγη ώρα βρισκόμουν και πάλι εκεί, στην αγαπημένη Νέα Φιλαδέλφεια... Νιώθω αυτόν τον γλυκό κόμπο στο στομάχι και πάλι. Την ίδια αγωνία να βρεθώ στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου. Αισθάνομαι πάλι παιδί κι ας σαραντάρισα... Παλιά χρειαζόταν να κλείσω τα μάτια μου και να θυμηθώ, να μυρίσω, να νιώσω, να ταξιδέψω στο παρελθόν. Πλέον (και) με τα μάτια μου ανοιχτά τα βλέπω όλα μπροστά μου ξανά, και ξανά, και ξανά! Οι μυρωδιές ζωντανεύουν, η στροφή απ' το παρκάκι ενώ κατεβαίναμε από τον Περισσό, η εικόνα της «Σκεπαστής» με το που στρίβουμε δεξιά η οποία σε υποχρέωνε να κοντοσταθείς, να κοιτάξεις, ήταν η πρώτη εικόνα (και πιο όμορφη όπως φαίνεται και στη φωτογραφία) του Ναού, πελώριο μπροστά στα παιδικά κι αθώα μάτια, έμοιαζε με τον μεγαλύτερο σε όλο το σύμπαν.

Τα «βρώμικα» σάντουιτς, οι κυρίες και κύριοι με τα φελιζόλ και οι φωνές τους: «μαξιλαράκι παιδιά για το γήπεδο»! Την ίδια ώρα οι ιαχές για την ΑΕΚ, τα τύμπανα, οι καπνοί από το καπνογόνο (τα εκατοντάδες χιλιάδες καπνογόνα τόσα χρόνια που δεν έκαψαν ποτέ κανένα δένδρο και δεν κατέστρεψαν το άλσος) που παντρεύονταν με την καπνίλα από τα λουκάνικα και τα σουβλάκια, οι κλούβες, τα κουβούκλια που ονόμαζαν εκδοτήρια, η εκκλησία και χιλιάδες όμορφες και χαμογελαστές φάτσες γύρω σου. Γλυκά πρόσωπα άγνωστα, της ίδιας... φυλής όμως, άγνωστοι μα τόσο δικοί σου άνθρωποι, όλοι ντυμένοι στην πιο όμροφη διχρωμία, στο κίτρινο και το μαύρο!

Μικρό παιδί είμαι ξανά, το χέρι μου μια σταλιά, σφίγγει από χαρά (όχι από φόβο) την τεράστια παλάμη του πατέρα μου (έμοιαζε να χωρά τον κόσμο όλο). Ένα σφίξιμο που έλεγε «σ' ευχαριστώ μπαμπά» επειδή με πήγαινε εκεί που υπήρχε κάτι ανώτερο από οποιαδήποτε άλλη ευτυχισμένη κατάσταση στη τόσο μικρή ζωή μου. Μου κρατά το χέρι, μου χαμογελάει ξανά και μου κλείνει το μάτι, σα να μου λέει «δική μου η χαρά αγόρι μου»... Προχωράμε ξανά μαζί και πηγαίνουμε να πάρουμε θέση «πάνω από τους ''τρελούς''», έτσι δεν είναι μπαμπά; Στην 8-12 ντεεε... Με τη μητέρα ήδη να τραγουδά (η τρελοκρητικιά, ε μπαμπά;) και τα αδέρφια μου μαζί, να ανυπομονούν να μπουν, να Την δουν!

Δεν χρειάζεται καν να κομπιάσω για να θυμηθώ. Δεν κλείνω καν τα μάτια... Γράφω και έχω ένα χαμόγελο μόνιμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου ενώ ταυτόχρονα οι αναμνήσεις υγραίνουν το εσωτερικό των ματιών, της ψυχής, της καρδιάς... Δεν γίνεται αλλιώς, πώς να γίνει. Θυμάσαι, χαίρεσαι, μα ταυτόχρονα κλαις και πονάς... Τόσα χρόνια πίσω, τόσες αναμνήσεις, τόσα αισθήματα που σου 'ρχονται σε δευτερόλεπτα, τα ζεις μεν ξανά και ξανά, μα ξέρεις πως δεν υπάρχουν πια. Κι εδώ είναι το... γαμώτο για μένα και άλλους πολλούς. Κι αυτό θέλω να αναδείξω και να... φωνάξω σε όσους θέλουν να μας ακούσουν και να νιώσουν τον πόνο μας, τον πόνο της ψυχή μας, την πληγωμένη μας καρδιά, μήπως και καταλάβουν, ακόμη κι αυτοί στον δήμο που δεν θέλουν...

Για μένα -και πολλούς σαν κι εμένα- το όνειρο που είχα από το 2003 όταν έριξε ο Γρανίτσας το γήπεδό μας έως και πριν από ελάχιστα χρόνια ήταν να καταφέρω να πάρω τους γονείς μου και μαζί με τ' αδέρφια μου να πάμε ΟΛΟΙ μαζί ξανά στο γήπεδο. Να κάτσουμε παρέα και να δώσουμε πίσω λίγη απ' την χαρά που μας έδωσαν αυτοί οι άνθρωποι όταν εμείς ήμασταν παιδιά... Να δούμε κι εμείς το πρόσωπό τους να λάμπει από χαρά και να τους χαζέψουμε να φωνάζουν ξανά, να γκρινιάζουν στην χαμένη ευκαιρία, να χειροκροτάνε και στο λάθος και να χαιρόμαστε απλά βλέποντάς τους, όπως τότε εκείνοι.

Έπειτα αποχωρώντας να τους ακούμε να λένε για το ματς. Να προσπαθούν να πουν σωστά το όνομα του εκάστοτε ξένου ποδοσφαιριστή. Τον μπαμπά να λέει για τον «φανταστικό Σάντεμπεργκ» και τη μαμά να του απαντά: «Ποιον Σάντεμπεργκ βρε; Σάντμπεργκ τον λένε, αμάν πια ακόμη να τον μάθεις», για να έρθουν τα γέλια και η ανταπάντηση: «Όπως θέλει ας τον λένε, να τα βάζει μόνο»... Όλα αυτά κι ενώ οδηγούμαστε στην πλατεία, στον κυρ Κώστα (τότε), δίπλα στο συντριβανάκι, έτσι για να τους κεράσουμε κι εμείς από το υστέρημά μας ένα σουβλάκι διάολε, μια μπύρα, να συνεχίσουμε την ποδοσφαιροκουβέντα μέχρι να τους αφήσουμε σπίτι με μια γλυκιά καληνύχτα πιο γεμάτοι από ποτέ... Δεν ήθελα πολλά ρε γαμώτο, δεν ήθελα...

Όνειρο ήταν όμως και πάει... Μια επιθυμία που δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Ο πατέρας μου δεν είναι ανάμεσά μας πια. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως θα αντιδρούσε στο παραπάνω ενδεχόμενο κι ούτε θα μάθω καν. Σ' αυτήν την βόλτα που είχα πάντα στο μυαλό μου, στην καρδιά και την ψυχή μου. Δεν θα νιώσω τη χαρά αυτή ποτέ μου, ΠΟΤΕ... Αναπροσαρμόζεις τα σχέδια, τα όνειρά σου, τώρα ελπίζω να το κάνω έστω με τη μητέρα μου (που ήρθε στο ΟΑΚΑ και είπε το αυτονόητο «καλά ήταν, όμορφα, αλλά δεν είναι Φιλαδέλφεια μωρέ»), να πάμε οι τέσσερις και να μας νιώσει από ψηλά και να χαρεί η ψυχή του... Δεν θέλω καν να σκεφτώ την πιθανότητα πως..........

Εννοείται πως όλο αυτό δεν είναι δικό μου μόνο. Φανταστείτε πόσοι άλλοι άνθρωποι σαν εμένα το είχαν στο μυαλό τους. Με τους γονείς τους, τους παππούδες τους... Πόσοι από το 2003 δεν είναι πια στη ζωή και δεν έγινε (και) το δικό τους όνειρο πραγματικότητα. Σκεφτείτε τον χρόνο που περνάει και μαζί τους πόσοι ακόμη φεύγουν και δεν έχουν καταφέρει να ζήσουν μια αντίστοιχη εμπειρία σαν αυτή που σας περιέγραψα που δεδομένα δεν θα ζήσω εγώ. Γιατί ρε γαμώτο; Γιατί;

Μιλάνε άνθρωποι απ' έξω από τον... χορό, δεν καταλαβαίνουν καν, πώς να καταλάβουν άλλωστε; Γυρνάνε την πλάτη, βρίσκουν προφάσεις, λένε ψέματα, παρουσιάζουν εμπόδια, κάνουν τα πάντα για να μην υπάρχει αυτό που εμείς ονειρευόμαστε. Δεν μπορώ παρά να απαντήσω με ένα: γιατί; Και ένα: σας παρακαλώ προσπαθήστε να μας καταλάβετε, σας παρακαλώ... Γι' αυτό την Κυριακή στις 16:00 πρέπει να είμαστε ΟΛΟΙ εκεί. Για όσους πρέπει να το ζήσουν, μα πολύ περισσότερο για όσους ΔΕΝ είναι πλέον κοντά μας και δεν θα το ζήσουν ποτέ... Ειρηνικά, όμορφα, ήσυχα αποδίδοντας σεβασμό σ' αυτούς που λείπουν μα θα είναι εκεί, ανάμεσά μας κι αυτοί........

Λοιπόν πατέρα την Κυριακή πάμε «σπίτι» μας πάλι, στην πόλη μας! Να κατέβουμε σιγά, σιγά από τον Περισσό, να περάσουμε την γεφυρούλα, να στρίψουμε στο στενάκι δεξιά και μέσα απ' το παρκάκι, να κοιτάξουμε ξανά την «Σκεπαστή», να κοντοσταθούμε και πάλι να το κοιτάξουμε με δέος... Ε, πατέρα; Θα μου κρατάς ξανά το χέρι;