Η... διαχωριστική

Δεν ήταν εικόνα «δεν... θέλω». Ήταν «τόσο μπορώ». Και όταν αυτό σε στέλνει μονίμως δεύτερο στη μπάλα, τα υπόλοιπα προκύπτουν απολύτως φυσιολογικά. Πόσο μάλλον όταν ο αντίπαλος σου, καταλαβαίνει ότι δεν είσαι σε θέση να ανταποκριθείς και το εκμεταλλεύεται καταλλήλως.

Αυτή ήταν η σύντομη ιστορία του Ολυμπιακού χθες βράδυ στη Λεωφόρο. Μια «τελική» σε ενενήντα λεπτά, όταν ο Εμποκού σταμάτησε στις πέντε. Η αδυναμία να διακόψεις έναν μονόλογο. Η αδυναμία γενικώς, όπως οι Ερυθρόλευκοι την εκφράζουν σταθερά το τελευταίο διάστημα οδηγώντας με το λαμπάκι του ρεζερβουάρ αναμμένο. Μια ομάδα που δεν έχει να «δώσει».

ΑΠΟΕΛ - ΑΕ Λεμεσού με επιστροφή, αν καταλογιστεί κόκκινη κάρτα.

Πέντε αλλαγές η εντεκάδα, σε σχέση με την ρεβάνς της Πόλης. Συν τους Καρντόσο και Ανδρούτσο που ήρθαν από τον πάγκο. Και έτσι όμως, δεν συνέβησαν ούτε τα στοιχειώδη. Έστω μια αντίδραση. Τρία-τέσσερα λεπτά πίεσης. Ακόμη να... τραβούσε αυτό το ματς, δεύτερη τελική δεν θα προέκυπτε. Εκτός αν την έκανε ο Καπίνο που εκεί στο φινάλε, βλέποντας την κατάσταση, πήρε φόρα και έφτασε ως την αντίπαλη περιοχή...

Κάπου εδώ λοιπόν είναι που ξεκινά το ενδιαφέρον, μιας και για τα χθεσινά δεν υπάρχει κάποιος που να διαφωνεί. Το πως οι Ερυθρόλευκοι θα ανταποκριθούν ως το φινάλε της σεζόν, είναι το επόμενο κεφάλαιο.

Με τι τρόπο θα ανασυνταχθούν ώστε να τελειώσουν δίχως περιπέτειες το πρωτάθλημα, αλλά και πως θα μπορέσουν να μπουν στην... κουβέντα του κυπέλλου. Αυτό είναι το ζητούμενο πλέον. Ο επίλογος. Τα υπόλοιπα δεν έχουν θέση στην ατζέντα του Απρίλη, των πέντε τελευταίων αγωνιστικών της Σούπερ Λιγκ και των δύο ημιτελικών του κυπέλλου.

Είτε πάρει το νταμπλ ο Ολυμπιακός είτε όχι, έχει κάνει σοβαρά λάθη στον σχεδιασμό της σεζόν. Έχει ανάγκη από βελτίωση του ρόστερ του. Επιβάλλεται να βρει έναν «κανονικό» προπονητή που θα αναλάβει την ευθύνη για την δημιουργία της επόμενης ομάδας του. Χρειάζεται ένα καλό «μπάτζετ». Αυτά όμως είναι για... του χρόνου. Δεν είναι για τώρα. Άρα δεν υπάρχει και λόγος για μια τέτοια συζήτηση, στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο.

Φτάνουν αυτές οι δύο εβδομάδες ξεκούρασης, τουλάχιστον για εκείνους που δεν έχουν διεθνείς υποχρεώσεις; Μπορεί ο Βασίλης Βούζας και οι συνεργάτες του, να παρέμβουν σε κάτι παραπάνω από την «ψυχολογία» και την «τακτοποίηση», ώστε να δώσουν τη λύση; Υπάρχει ένα μονοπάτι βελτίωσης ή τελικά ο Ολυμπιακός θα κινδυνέψει να χάσει πολλά περισσότερα από τις εντυπώσεις μιας βραδιάς...

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι σεζόν περνούν οι Ερυθρόλευκοι, που βρίσκονται στον δρόμο από τον Ιούνιο. Να υπολογίσει πως 21 ματς σε 74 ημέρες δεν βγαίνουν ούτε στα... χαρτιά. Δεν είναι όμως θεωρητικό το θέμα. Είναι πρακτικό. Δύο τίτλοι «παίζονται». Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην επιτυχία ή την αποτυχία μιας ολόκληρης προσπάθειας. Τα δύσκολα δεν πέρασαν. Τα δύσκολα, είναι τώρα...