Άλλο μεγάλες απαιτήσεις, άλλο υπέρτατος παραλογισμός...

Μετά το τέλος του αγώνα της Τετάρτης ως αίσθηση και διαπίστωση υπήρχε πως ο Ολυμπιακός δεν εμφανίστηκε στο Φάληρο όσο καλός ήταν στο Βελιγράδι αλλά την δουλειά την έκανε και την έκανε μία χαρά. Το χρέος του το έκανε. Είναι αλήθεια αυτό. Στην έδρα της Παρτιζάν είχε πιο καλή εικόνα. Όμως σε μία εποχή που ακόμα και ο Χάσι και οι παίκτες αναζητούν την κατάλληλη... φόρμουλα για να παρουσιάσουν το καλύτερο δυνατό σύνολο εάν ο πρωταθλητής Ελλάδας ήταν σούπερ και είχε παίξει μπαλάρα θα ήταν περισσότερο ανησυχητικό παρά θετικό.

Το παν και αυτό που μετρούσε ήταν η πρόκριση και τίποτα περισσότερο από αυτό. Πέρυσι η Μπερ Σεβά άφησε πολλές... πληγές και σε όλα σχεδόν τα επίπεδα.

Ο Ολυμπιακός δεν είχε φέτος τα περιθώρια για νέα... Μπερ Σεβά. Ως Οργανισμός το κατάλαβε αυτό. Το έμαθε, το διαχειρίστηκε σωστά και πέρασε μία ομάδα όπως η Παρτιζάν που αποδείχθηκε δυνατό και σκληροτράχηλο σύνολο, που δύσκολα άλλη ελληνική ομάδα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει επαρκώς σε τέτοιο επίπεδο. Οι Σέρβοι είχαν μεν θέματα σε άμυνα αλλά και στον κίπερ αλλά από την μέση και μπροστά ακόμα και δίχως τον Λεονάρντο είχαν αρκετές ποιοτικές λύσεις: Τζούρτζεβιτς, Γιάνκοβιτς, Σουμά και άλλους. Ομάδα ικανή για μεγάλες ζημιές, ειδικά εάν την υποτιμήσεις και της δώσεις χώρο...

Οι ερυθρόλευκοι επέλεξαν στο ματς Νο2 να μην πάνε όπως στο πρώτο. Είχαν μαχητικότητα και αποφασιστικότητα μεν αλλά το πλάνο σε σχέση με τον πρώτο παιχνίδι δεν βγήκε τόσο. Ακόμα και έτσι όμως προηγήθηκαν δύο φορές και με λίγη προσοχή είχαν την ευκαιρία να είχαν βάλει τουλάχιστον ένα ακόμα τέρμα και να είχαν κερδίσει τον αγώνα. Ο Τζούκιτς είχε να λέει πως η Παρτιζάν ήταν πιο καλή στις 2 αναμετρήσεις. Δεν ήταν διότι πολύ απλά έχασε στην ουσία. Ο Ολυμπιακός ιδίως στον πρώτο αγώνα ήταν πιο σοβαρός και πιο... εύστοχος στις φάσεις που δημιούργησε και αυτό ήταν και η λεπτομέρεια που έκανε την διαφορά. Οι Σέρβοι σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και όταν απειλούσαν ήταν... φλύαροι και με κακές εκτελέσεις. Συν ότι στο 2ο ματς - όπως έκανε γκέλα ο Κλιάγιτς - έχει κάνει και ένα λάθος ο Καπίνο για να βγει το ένα τέρμα της Παρτιζάν.

Από το Ολυμπιακός - Παρτιζάν τέσσερα πρόσωπα μπορούν να φανούν κυρίως. Ο Κούτρης που ως αριστερό μπακ - χαφ συνεχίζει να δείχνει την ποιότητά του με τις σέντρες του και τις πλαγιοκοπήσεις του. Έχει ακόμα αμυντικά θέματα αλλά χρειάζεται και την ανάλογη βοήθεια στην πτέρυγά του από τον εξτρέμ που είναι μπροστά. Ο Βούκοβιτς που με το... καλημέρα δείχνει πως είναι ένας στόπερ άξιος για βασικός στον Ολυμπιακό αλλά και επικίνδυνος για τον αντίπαλο στα στημένα.

Ο Μάριν που στα καλά του είναι με διαφορά ο τοπ κουμανταδόρος του παιχνιδιού του Ολυμπιακού. Δεν μπορεί να αποδώσει τόσο στα άκρα και η άμυνα δεν είναι το φόρτε του, όμως είναι αρτίστας της μπάλας και τρομερός στο να την μοιράζει σωστά, να ανοίγει χώρους και να βλέπει καλά γήπεδο. Φυσικά και ο Καρσελά, του οποίου τις ντρίμπλες το Καραϊσκάκη είχε να δει καιρό από εξτρέμ. Φοβερή ποιότητα, εκρητικότητα και απίστευτη τεχνική κατάρτιση και δεν είναι καν στο 100%.

Όπως πάντα βέβαια υπάρχει και η γκρίνια ορισμένων γιατί ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε μπαλάρα και δεν κέρδισε και τον 2ο αγώνα. Είναι υπέρμετρος παραλογισμός να ζητάς κάτι τέτοιο από μία ομάδα στις αρχές Αυγούστου. Είναι σαν να λες πως θες με άριστα το 10 το... 11, σε μία περίοδο που ακόμα μία ομάδα ψάχνεται μες στον αγωνιστικό χώρο. Όπως παραλογισμός είναι να βγάζεις ως επαρκές δείγμα μόλις 2 επίσημα παιχνίδια και με το ρόστερ να είναι ακόμα υπό διαμόρφωση αλλά και ουσιαστικά τον πειραϊκό σύλλογο να συνεχίζει την προετοιμασία του για τη νέα χρονιά και εν μέσω αυτών των αγώνων. Το υπερθέαμα δεν είναι το ζητούμενο. Θα ήταν κάτι ευτυχές και ωραίο ειδικά μπροστά στον κόσμο του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη αλλά δεν γίνονται όλα. Και μπαλάρα και πάρα πολλά γκολ και ασταμάτητο τρέξιμο και πίεση και πρόκριση.

Ο Ολυμπιακός πρωτίστως ήθελε την πρόκριση. Το ίδιο επιζητά και για τα πλέι οφ του Champions League. Να περάσει για να πάει ομίλους. Η ποδοσφαιρική γκρίνια λοιπόν τέτοια εποχή είναι εκτός τόπου και χρόνου. Άλλο μεγάλες απαιτήσεις που ορθώς όλοι μπορούν να έχουν από τον σύλλογο και άλλο να ζητά κανείς παράλογα πράγματα για την εποχή και τα δεδομένα της. Ο Ολυμπιακός δεν θα κριθεί για το ποδόσφαιρό του τώρα. Θα κριθεί όταν θα έχει ολοκληρώσει το... παζλ του ρόστερ, όταν θα έχει βρει όλα του τα... πατήματα και όταν παίκτες και προπονητής θα έχουν βρει επακριβώς το πλάνο που θέλουν και πως θέλουν να το εφαρμόσουν.

Όσο για τον Φορτούνη για τον οποίο επίσης υπήρχαν... παράπονα για την απόδοσή του. Σημασία έχει πως στο γήπεδο άκουσε το όνομά του και χειροκροτήθηκε για την προσπάθειά του. Ο Φορτούνης που σκόραρε και ξέσπασε βιώνει κάτι πρωτόγνωρο φέτος. Έχει την πιο μεγάλη πίεση από ποτέ και λόγω του ότι είναι και αρχηγός της ομάδας. Οι απαιτήσεις από εκείνον είναι πολύ μεγάλες και διαρκείς. Ειδικά σε μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός είναι πολύ δύσκολο για τον οποιονδήποτε. Για μένα προσωπικά φέτος είναι η χρονιά - ορόσημο του "Φορτού", διότι έχει προηγηθεί μια σεζόν όπου και ο ίδιος δεν πήγε όσο καλά θα ήθελε και όπου και ο Ολυμπιακός γενικότερα ζορίστηκε αρκετά και είχε τα θέματά του και όχι μόνο λόγω Μπερ Σεβά. Ή που θα απογειωθεί αγωνιστικά και θα πάρει τον Ολυμπιακό στις πλάτες του ή που δεν θα τα καταφέρει. Ελπίζω και εύχομαι να συμβεί το πρώτο.

Κλείνοντας γίνεται πολύς λόγος για τον Γιάνκοβιτς και το γιατί έφυγε από τον Ολυμπιακό ή γιατί δεν πήρε ευκαιρίες. Στον Ρέντη όπως έχουν βρεθεί και πολλά παιδιά με ταλέντο και χαρακτήρα ικανό να στεργιώσουν στο Λιμάνι, έτσι υπάρχει και το ανάποδο παράδειγμα. Ο Γιάνκοβιτς ήταν η περίπτωση του παίκτη που δεν φέρθηκε ανάλογα όταν ήταν στον Ολυμπιακό και του δόθηκαν δυνατότητες να παίξει. Και από την στιγμή που η στάση του δεν ήταν η πρέπουσα και η νοοτροπία του η απαιτούμενη δεν θα μπορούσε να αγωνιστεί. Από τον Ολυμπιακό σίγουρα έχουν περάσει γενικότερα δύσκολοι χαρακτήρες, ωστόσο για να έχεις διάρκεια σε μία τέτοια ομάδα και για να αγωνίζεσαι πρέπει να έχεις και ανάλογη συμπεριφορά. Και στις Ακαδημίες ισχύει σε μεγάλο βαθμό αυτό: καλός παίκτης αλλά και σωστός χαρακτήρας και χαμηλά η... μπάλα για να πάρει το χρίσμα, να ξεχωρίσει και να αναδειχθεί μέσα από την ομάδα.