Ο ΠΑΟΚ πληρώνει τον «καιροσκόπο» Λουτσέσκου

Επιστροφή* 100% στον αγώνα Γιουβέντους - Νάπολι και αμέτρητα ειδικά στοιχήματα! (21+)

Ο ΠΑΟΚ πέρσι εκπλήρωσε έναν ιστορικό στόχο, έναν πόθο γενεών και γενεών φιλάθλων και οπαδών του. Κάποιες φορές στο βάθος των δεκαετιών υπέστη φοβερές αδικίες, κάποιες άλλες αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του, κάποιες άλλες είχε τον «εχθρό» ως φίδι μέσα στον κόρφο του με τη μορφή διοικούντων. Όχι μόνο κατέκτησε το πρωτάθλημα, αλλά έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο, είχε την πιο συμπαγή ομάδα, τους καλύτερους ποδοσφαιριστές κι έφτασε εκεί όπου δεν είχε φτάσει κανείς άλλος επί δεκαετίες, στην κατάκτηση του αήττητου πρωταθλήματος.

Αρχιτέκτονας του όλου κατορθώματος ήταν ο Λουτσέσκου χωρίς αμφιβολία που με την τακτική του ευφυία και την ψυχολογική διαχείριση της ομάδας του πήρε από πολλούς πολλά, από κάποιους περισσότερα από όσα νόμιζαν ότι μπορούσαν να δώσουν και κράτησε την ομάδα του ανεπηρέαστη ακόμα και από τρανταχτές αλλαγές πλάνων όπως η φυγή του Πρίγιοβιτς.

Παρά τις αμφιλεγόμενες δηλώσεις του, παρά τον συγκρουσιακό του χαρακτήρα τουλάχιστον προς αντιπάλους, παρά το επιθετικό του στυλ κέρδισε το σεβασμό ως προπονητής ακόμα κι αν υπήρχαν μομφές για τον ίδιο ως άνθρωπο του αθλητισμού.

Κακά τα ψέματα ο ΠΑΟΚ περίμενε χρόνια το Πρωτάθλημα αυτό όπως όμως χρόνια περιμένει και τη συμμετοχή του σε ομίλους του Champions League. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά δεδομένα της κορυφαίας διοργάνωσης που μπορούν να σε εκτοξεύσουν, είναι ή ίδια η παρουσία σου στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που σου δίνουν άλλο πρεστίζ στο πως κινείσαι χορηγικά, μεταγραφικά, αγωνιστικά και οπαδικά. Όχι στα στενά όρια ενός ανυπόληπτου Πρωταθλήματος αλλά στο διεθνές στερέωμα.

Το να οδηγήσει ο Λουτσέσκου τον ΠΑΟΚ στους ομίλους του Champions League ή αργότερα του Europa League ήταν κατά τη γνώμη μου ηθική υποχρέωση του Ρουμάνου προπονητή και μη βιαστείτε να πείτε περί σχεδόν ακατόρθωτου εγχειρήματος λόγω Άγιαξ γιατί πρώτον ο Λουτσέσκου είχε ήδη φύγει και δεύτερον γιατί όπως αποδείχτηκε ο Άγιαξ ήταν φαβορί αλλά όχι ανίκητος. Ήταν ηθική υποχρέωση του Λουτσέσκου απέναντι στον Ιβάν Σαββίδη προσωπικά αλλά και προς όλον τον οργανισμό που λέγεται ΠΑΟΚ παικτών, συνεργατών και φιλάθλων συμπεριλαμβανομένων.

Στο σύγχρονο κόσμο των επιχειρήσεων υπάρχει κι αυτό που ονομάζεται επαγγελματική ηθική κι αυτό να ξέρετε είναι κάτι που η αγορά το εκτιμά και το κρίνει. Ειδικά στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου που τα ποσά είναι τεράστια μπορεί να μας φαίνεται λογικό να υπάρχουν προτάσεις και μετακινήσεις της τελευταίας στιγμής αλλά είναι διαφορετικό να συμβαίνει σε ποδοσφαιριστές κι άλλο σε προπονητές.

Όταν ο Πρίγιοβιτς αποφάσισε να φύγει μεσούσης της σεζόν συνεκτίμησε την ηλικία του, την αγωνιστική του κατάσταση και τους κινδύνους που διατρέχει κάθε φορά που πατάει στο χορτάρι. Έκανε ένα τεράστιο συμβόλαιο πιθανώς το τελευταίο του και σκέφτεται το μετά στην καριέρα και στη ζωή του. Σκεφτείτε για παράδειγμα την περίπτωση του μπασκετμπολίστα Γιάννη Αθηναίου. Νέο συμβόλαιο στον Παναθηναϊκό, στη δωδεκάδα της Εθνικής για το Παγκόσμιο, σοβαρός τραυματισμός αλλά τουλάχιστον η απόφασή του να υπογράψει ως 3^ο ή 4^ο guard στον Παναθηναϊκό της Euroleague αντί μιας μέτριας ομάδας του εξασφαλίζει ιδανικές συνθήκες θεραπείας κι αποκατάστασης και οικονομική βιωσιμότητα.

Ο προπονητής όμως που είναι ένας manager, ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος ενός επαγγελματικού οργανισμού δεν διατρέχει τον κίνδυνο του τραυματισμού, του τελευταίου συμβολαίου, ειδικά στην ηλικία του Λουτσέσκου, αντιθέτως έχει έναν εύρωστο επιχειρηματία να τον εμπιστεύεται και να τον στηρίζει και μια τεράστια πρόκληση μπροστά του. Πόσα περισσότερα θα άξιζε ως επαγγελματίας ο Λουτσέσκου σαν προπονητής Champions League;

Αντιθέτως εγκατέλειψε αυτό που έχτιζε λίγο πριν την προετοιμασία της νέας σεζόν για να διεκδικήσει όχι αγωνιστική πρόοδο άλλα χρήματα. Πολλά χρήματα ναι, αλλά μικρή επαγγελματική προοπτική. Ίσως σας φαίνεται πολύ ερασιτεχνικός ο τρόπος σκέψης μου αλλά πιστέψτε με η αγορά κρίνει. Γνώμη μου.

Οι Λουτσέσκου περνούν και φεύγουν και οι αθλητικοί οργανισμοί τύπου ΠΑΟΚ μένουν και δέχονται τις συνέπειες. Η μόνη κατά τη γνώμη μου αντίδραση του ΠΑΟΚ μακροπρόθεσμα κι όχι για μπαλώματα είναι να συνεισφέρει όσο περισσότερο μπορεί στη βελτίωση αυτού που λέγεται ελληνικό επαγγελματικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Αν πρωτεύεις σε ένα μη υγιές πρωτάθλημα δε θα «μεγαλώσεις» ποτέ. Αυτό πληρώνει πιστεύω με οπισθοχώρηση το ελληνικό μπάσκετ, αυτό δε διεκδίκησε ποτέ το ποδόσφαιρο.

Ο καιροσκοπισμός διαττόντων αστέρων του ελληνικού ποδοσφαίρου υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει έως ότου οι ομάδες αποφασίσουν να μεγαλώσουν αυτό στο οποίο συμμετέχουν, το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μοναδική αυτή τη στιγμή εξαίρεση ο Ολυμπιακός λόγω της μόνιμης παρουσίας του στο Champions League και του στελεχιακού δυναμικού του. Μην ανοίξουμε το σακί με τα πως και τα γιατί, μιλάμε για την πραγματικότητα του 2019.

Δεν μπορώ να είμαι στο μυαλό του Ιβάν Σαββίδη αλλά πιστεύω ότι δε θα έχει τις καλύτερες αναμνήσεις από την επαγγελματική συμπεριφορά του περσινού επιτυχημένου συνεργάτη του. Η απόφαση του Λουτσέσκου να φύγει νομίζω έδειξε ότι δεν πίστευε στο μετά του ΠΑΟΚ ενώ ο Σαββίδης πίστευε και περίμενε πολλά. Φυσικά η σεζόν δεν τελείωσε με τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό, όλος ο οργανισμός του ΠΑΟΚ όμως κρυφοκοιτάει από τώρα την επόμενη ευρωπαϊκή ευκαιρία που δυστυχώς για όλους αργεί πάρα πάρα πολύ.