Ακόμη και στην ήττα, ο Ολυμπιακός σε κερδίζει!

Ηταν το δεύτερο σερί μεταξύ τους παιχνίδι στο οποίο ο Μίτσελ “νικούσε” με σχετική άνεση τον Μαξ Αλέγκρι. Με τα “αν” δεν χτίζεται ποδόσφαιρο, αλλά έμοιαζε βέβαιο ότι ο Ολυμπιακός θα έφευγε με θετικό αποτέλεσμα από το Τορίνο σε περίπτωση που η μπάλα δεν του έπαιζε το παιχνίδι του “αυτογκόλ” του Ρομπέρτο.

Αν παρακολουθείς τις ευρωπαϊκές ομάδες που βρίσκει μπροστά του στο Champions League ο Ολυμπιακός στην εποχή του Μίτσελ, θα σου έχει συμβεί αυτό που συμβαίνει σχεδόν πάντα σε εμένα: όσες αδυναμίες διακρίνεις ή διαβάζεις ότι διακρίνουν οι τεχνικοί αναλυτές στο παιχνίδι της εκάστοτε αντιπάλου των Ερυθρόλευκων διαπιστώνεις εκ των υστέρων ότι όχι μόνο τις έχει διαβάσει ο Μίτσελ αλλά και ότι έχει βασίσει πάνω τους μια πολύ έξυπνη και διορατική τακτική για να επικρατήσει. Δεν είναι όμως αυτό το πρώτο που ζηλεύω στον ευρωπαϊκό Ολυμπιακό που παρουσιάζει ο Μίτσελ. Στην πραγματικότητα είναι αξιοζήλευτο το πακέτο που δημιουργεί ο Ισπανός: καλό ανάγνωση, καλή προσέγγιση παιχνιδιού, καλό σχέδιο, καλή τοποθέτηση στο τερέν, θάρρος και πίστη για την εκτέλεσή του και – συνήθως – καλές παρεμβάσεις από τον πάγκο για τις μετατροπές που απαιτεί η εξέλιξη του παιχνιδιού.

Οχι, δεν λέω με όλα αυτά ότι είναι μάγος, σοφός, ή εν πάση περιπτώσει ο καλύτερος προπονητής του κόσμου. Και φυσικά δεν είναι λίγα τα λάθη και οι αστοχίες του, τόσο στο χτίσιμο της ομάδας όσο και στα παιχνίδια. Δεν θυμάμαι όμως άλλον προπονητή στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία των ελληνικών ομάδων που να ζητάει με τόση πίστη και τέτοιο θάρρος τη νίκη σε κάθε ευρωπαϊκή έδρα απέναντι σε κάθε ευρωπαϊκή ομάδα. Αυτό το πακέτο που διαθέτει ο Μίτσελ έχει στην πραγματικότητα αλλάξει τις προδιαγραφές και μαζί την ευρωπαϊκή δυναμική του Ολυμπιακού. Κι όλο αυτό πιστοποιήθηκε σε ένα ακόμη σημαντικό βράδυ: σε ένα ματς στο οποίο ο Ολυμπιακός δεν είχε υπερβατική, παρά μόνο μια ανθρώπινη απόδοση, έχασε πολύ δύσκολα από μια πρωταθλήτρια Ιταλίας με πολύ βαριά φανέλα, η οποία μάλιστα έπαιζε τον αγώνα της χρονιάς διότι πάλευε για την επιβίωσή της στο Champions League.

Ο Μίτσελ δεν έκανε μαγικά στο Τορίνο. Εφραξε τον άξονα, κράτησε χαμηλά τους ακραίους του και συγκεντρωμένους ανασταλτικά τους μεσοεπιθετικούς του και φρέναρε μια Γιουβέντους που ήταν καλύτερη του φετινού συνηθισμένου της. Αν αφαιρούσες τον Πίρλο, που σε αυτό το ματς ήταν ο καλύτερος Πίρλο της σεζόν, η Γιουβέντους δεν θα είχε καν προβληματίσει τον Ολυμπιακό στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού.

Μια επιτυχημένη ευρωπαϊκά αλλά τυπικά ελληνική – σε νοοτροπία - ομάδα θα έμπαινε στο β' ημίχρονο για να μην δεχθεί γκολ και να ελπίζει στο “Χ”. Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ μπήκε με το μυαλό στη στιγμή του για να προηγηθεί. Και επειδή έχει ποδοσφαιριστές με ποιότητα για να υπηρετούν και να εκτελούν τις ιδέες, το πέτυχε.

Η ήττα ήρθε επειδή οι ποδοσφαιριστές του έχασαν την συγκέντρωσή τους πάνω στο σοκ του 2-2 με το αυτογκόλ του Ρομπέρτο. Επειδή η αντίδρασή τους ήταν ανθρώπινη και όχι υπερβατική. Και επειδή απέναντι κυκλοφορούσαν ο Πίρλο, ο Πογκμπά, ο Τέβες, ο Βιδάλ, δηλαδή ορισμένοι εκ των ποιοτικότερων στον κόσμο.

Αυτός ο Ολυμπιακός, με αυτή τη νοοτροπία, με αυτό το θάρρος, με αυτόν τον προπονητή προφανώς και είναι ικανός να τα καταφέρει για ακόμη μια φορά και να περάσει στην επόμενη φάση του Champions League αφήνοντας απέξω τη Γιουβέντους. Είτε τα καταφέρει είτε όχι όμως, σε κερδίζει. Διότι σε κάνει να ανυπομονείς για το επόμενο ευρωπαϊκό παιχνίδι του. Για να δεις τι θα έχει σκαρώσει πάλι ο Μίτσελ, ποιος θα είναι ο επόμενος ποδοσφαιριστής που θα σε εκπλήξει και ποια θα είναι η επόμενη spiderman επέμβαση αυτού του αδιανόητης, για τα ελληνικά δεδομένα, κλάσης τερματοφύλακα που ακούει στο όνομα Ρομπέρτο.