Κώστας Πολυχρονίου στο gazzetta.gr: «Η μπουνιά στο Δομάζο κι ο Θρύλος» (pics)

Υπέγραψε στον Ολυμπιακό το μοναδικό δελτίο της καριέρας του το 1953. Από το 1954 μέχρι το 1967 όπου και κρέμασε τα παπούτσια του, κατέκτησε με την ερυθρόλευκη φανέλα επτά πρωταθλήματα, 9 Κύπελλα Ελλάδας, 5 πρωταθλήματα Πειραιά και 1 Βαλκανικό.

Πρωταγωνίστησε στην θρυλική νίκη με 2-1 επί της Σάντος και έζησε την πρώτη συμμετοχή ελληνικής ομάδας στα Κύπελλα Ευρώπης, όταν ο Ολυμπιακός κλήθηκε να αντιμετωπίσει τη Μίλαν στις 13/9 του 1959.

Ο Κώστας Πολυχρονίου αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του Ολυμπιακού και δεν θα μπορούσε να μη δώσει το δικό του στίγμα στα 90ά γενέθλια του συλλόγου.

Η μπουνιά στο Δομάζο και το "αδέρφια μπείτε μέσα", ο Μπούκοβι που δεν ήθελε να παίξει η ομάδα τους τελικούς Κυπέλλου, οι τρομεροί συμπαίκτες του και ο... Θρύλος.

Ο Κώστας Πολυχρονίου στο gazzetta.gr:

«Την εποχή μου ήταν σημαντικοί όλοι οι αγώνες που έδιναν οι ελληνικές ομάδες με τις ξένες. Οι ομάδες του λεγόμενου "ΠΟΚ" όταν αντιμετώπιζαν μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου στερεώματος και νικούσαν ήταν και η καλύτεροι στην Ελλάδα.

Το ματς με τη Σάντος ήταν ιστορικό, γράφτηκε και τραγούδι. Η ομάδα του Πελέ είχε δώσει 15 αγώνες στην Ευρώπη, νίκησε ΑΕΚ 3-0 και Παναθηναϊκό 3-2 αλλά ηττήθηκε 2-1 από τον Ολυμπιακό, με τα γκολ του Ποσειδώνα και του Σουρούνη. Αυτό το ματς έχει μείνει στη δική μου μνήμη και πέρασε στην ιστορία του Θρύλου».

Η δική σας εμφάνιση σε εκείνο το ματς έχει γράψει ιστορία μιας και ήσασταν ο προσωπικός αντίπαλος του Πελέ.

«Ναι είχα αντίπαλο τον Πελέ, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπιζα ένα μεγάλο όνομα. Το 1956 με την Εθνική Ενόπλων είχα παίξει κόντρα στον Πούτσκας όταν είχαν έρθει φυγάδες. Και σ' αυτό το ματς το αποτέλεσμα ήταν 2-1. Για μένα αυτό το παιχνίδι ήταν σταθμός μιας και μετά κλήθηκε στην Εθνική και αντιμετώπισε τον θρυλικό Ζιστ Φοντέν. Είχαμε έρθει ισόπαλοι εδώ και στο "Παρκ ντε Πρενς" χάσαμε με 7-1 αν θυμάμαι καλά».

Ήσασταν από τους πρωταγωνιστές στα επτά σερί πρωταθλήματα. Πως θυμάστε αυτή την εποχή;

«Ο Ολυμπιακός μεσουρανούσε, κερδίζαμε τα πάντα... κύπελλα, πρωταθλήματα, πήραμε το Βαλκανικό, βάσει απόδοσης ήμασταν οι καλύτεροι και έτσι δημιουργήθηκε ο Θρύλος. Μεγάλο ρόλο διαδραμάτισαν τα παιδιά που έπαιξαν τη δεκαετία του '50. Από το '60 και μετά σταδιακά έφυγαν όλοι οι μεγάλοι παίκτες και ο Ολυμπιακός πέρασε σε μια μεταβατική περίοδο, με προπονητή τον Λάντος, η ομάδα έμεινε χωρίς πρωτάθλημα από το 1959 μέχρι το 1967 όταν και με τον Μπούκοβι αργότερα πήραμε δύο σερί τίτλους. Θα κατακτούσαμε και το Κύπελλο αν ήθελε ο Μπούκοβι να παίξουμε, ήταν τέτοια προσωπικότητα, έπαιρνε τέτοιες αποφάσεις. Βεβαίως κάποια από τα παιδιά που έφυγαν είχαν συνέχεια αλλά δεν ήταν το ίδιο».

Εσείς όμως μείνατε για πάντα στον Ολυμπιακό.

«Το 1953 υπέγραψα το πρώτο και τελευταίο μου δελτίο με τον Ολυμπιακό. Εντάξει, είχα παίξει και στην ομάδα της Παιανίας, αλλά ήταν σα να έπαιζα με την ομάδα της γειτονιάς μου, δεν είχα καν δελτίο εκεί».

Oι σπουδαιότεροι συμπαίκτες που είχατε;

«Ο Μπέμπης ήταν τεράστια φυσιογνωμία, ο Δαρίβας.... όλες οι ομάδες τότε είχαν πολύ καλούς παίκτες ακόμη κι ο Απόλλων Σμύρνης, ο Πανιώνιος... Όλοι τους είχαν τεράστιες προσωπικότητες. Ο Στεφανάκος ήταν μεγάλος παίκτης, με τον οποίο ξεπηδήσαμε μαζί από τη δεύτερη ομάδα του Ολυμπιακού. Εξαιρετικοί ήταν οι Θεοδωρίδης, Ιωαννίδης, ο Ρωσσίδης ο αρχηγός, ο Θεοδωρίδης. Μετά ήταν ο Σιδέρης, ο οποίος βγήκε στα τέλη της δεκαετίας του '50, ο Μποτίνιος, ο Γιούτσος. Όλα αυτά ήταν ονόματα που συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί ο θρύλος και να έρθουν οι τόσες επιτυχίες στην ομάδα».

Αν έπρεπε να μας πείτε ένα περίεργο περιστατικό από τα τόσα που, φαντάζομαι ότι, θα βιώσατε ποιο είναι αυτό;

«Αυτό που μου έρχεται τώρα είναι από ένα ματς Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός στο "Καραϊσκάκης". Σε μια προσπάθειά του ο Δομάζος που έχωσε μια τακουνιά στο γόνατο, πόνεσα πάρα πολύ. Τον κοίταξα και εκείνος γέλασε ειρωνικά. Τότε του έριξα μια μπουνιά κι ο διαιτητής, ο οποίος ήταν ξένος, μας απέβαλλε. Ο Μαντζαβελάκης πήγε στον Μπούκοβι και τον ρώτησε αν έχει πρόβλημα να πει στο διαιτητή να μπούμε ξανά μέσα. Φυσικά, εκείνος είπε ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα. Τότε, πήγε στο διαιτητή και του είπε "αυτοί οι δύο είναι αδέρφια και στο σπίτι έτσι κάνουν", τότε ήρθε και μας είπε "αδέρφια ελάτε μέσα. Νομίζω ότι δεν έχει γίνει ξανά σε επίσημο ματς να αποβάλλονται δύο παίκτες και να μπαίνουν ξανά μέσα».

Για σας τι ήταν και τι σημαίνει ο Ολυμπιακός;

«Σήμαινε το σπίτι μου. Η αγάπη μου δεν είχε και δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε να ισχύει σήμερα από τους παίκτες απέναντι στις ομάδες. Η αγάπη μου ήταν ριζομένη στην ομάδα.Όταν ήμουν στην καταπακτή και πήγαινα να μπω στο γήπεδο ένιωθα ότι χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου, ήταν όλες πολύ συγκινητικές στιγμές. Ειδικά όταν δεν πηγαίναμε καλά, αγκαλιαζόμασταν όλοι μαζί στα αποδυτήρια και αν ήταν στο ημίχρονο το ματς λέγαμε "δεν γίνεται να χάσαμε, πάμε να το πάρουμε"».

*Ρόστερ 1966-1967: ΡΟΝΙΜΙΔΗΣ, ΠΑΥΛΙΔΗΣ, ΖΑΝΤΕΡΟΓΛΟΥ, ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ, ΑΓΑΝΙΑΝ, ΓΚΑΙΤΑΤΖΗΣ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ, ΓΙΟΥΤΣΟΣ, ΣΙΔΕΡΗΣ, ΜΠΟΤΙΝΟΣ,

Μία ευχή;

«Εύχομαι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο να βοηθήσει τα Ελληνόπουλα να παίζουν στις ομάδες μας. Οι παίκτες μας δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από τους παίκτες. Φυσικά, θέλω να εξαφανιστεί η βία από τα γήπεδα. Ο Υφυπουργός έκανε ένα βήμα και εύχομαι να συνεχίσει έτσι έτσι ώστε να μην κινδυνεύουν οι φίλαθλοι στις εξέδρες».