Το όνειρο συνεχίζεται

Πριν από περίπου 3 χρόνια γράψαμε για μία ομάδα, που ξεχώριζε από τις άλλες. Όχι μόνο για το όνομά της: «Αργεντινή», αλλά γιατί μετουσιώνει όλα όσα πρέπει να πρεσβεύει το ποδόσφαιρο. Είναι μία από αρκετές ανάλογες περιπτώσεις στην Ελλάδα. Όλες έχουν ένα κοινό: δεν έχουν απλά ως τρόπο ζωής το ποδόσφαιρο. Είναι η ζωή τους.

Από τότε, πολλά έχουν αλλάξει. Όχι στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας, που παραμένει στα χέρια εκείνων που ξεκίνησαν και ακόμα αντιμετωπίζουν όλες τις προκλήσεις ως παρέα. Τα βήματα που έχουν γίνει είναι πολύ σημαντικά και επιβραβεύουν όλους εκείνους, που με όλες τους τις δυνάμεις πάλεψαν για να κρατήσουν ζωντανό το όνειρό τους. Και εκείνο όχι μόνο δεν έσβησε, αλλά για τα δικά τους δεδομένα γιγαντώνεται και τους γεμίζει ακόμη περισσότερο.

Πλέον, η ομάδα έχει το δικό της σπίτι. Εκείνο, που μαζί με τα παιδιά της Νίκης Καμινάδων, έχουν αναμορφώσει και το έχουν κάνει μόνοι τους άκρως λειτουργικό. Η δουλειά που έκαναν είναι εκπληκτική και δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσει κανείς με μία βόλτα στο γήπεδο στα όρια της πόλης. Πριν λίγες ημέρες, μάλιστα, ήρθε και η πρόκριση στο Κύπελλο της ΕΠΣ επί της Νεφέλης, που αγωνίζεται σε υψηλότερη κατηγορία, για να επιβεβαιώσει την ανοδική πορεία. Σκαλοπάτι-σκαλοπάτι.

Όλοι αντιμετωπίζουν τον σύλλογο ως κάτι περισσότερο. Δεν είναι μόνο για το ποδόσφαιρο. Όπως, τότε, που συγκεντρώθηκαν και αποφάσισαν να τον δημιουργήσουν. Ήταν μία ρομαντική απόφαση, όπως φανερώνει και το όνομα, χωρίς απώτερο σκοπό. Το πάθος για το ποδόσφαιρο στην πιο αγνή του μορφή, κάτι ακόμη, που να τους ενώνει. Γι' αυτό και πριν λίγες ημέρες όλοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΕΠΣ για εθελοντική αιμοδοσία. Το να διαφέρουν δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά κάτι που έρχεται από μόνο του, όταν έχεις συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να προσφέρεις ως σύλλογος και στην κοινωνία. Ό,τι μπορείς και ανάλογα με τις δυνατότητές σου. Στα αποδυτήρια θα δείτε ένα μήνυμα: «Ενάντια στο μοντέρνο». Δεν είναι απλά μία επιδίωξη, αλλά ένδειξη αυτοπροσδιορισμού. Πάνω από όλα οι ποδοσφαιρικές αρχές, με τις οποίες είχαν μεγαλώσει και σιγά-σιγά χάνονται.

Ο νέος ύμνος θα ηχεί κάθε φορά που οι παίκτες της Αργεντινής θα μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Μία απαραίτητη μελωδία στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ο Βαγγέλης Φαλιάγκας, που κρύβεται πίσω από το πρότζεκτ, δε ζητάει ποτέ να αναφέρεται το όνομά του. Ξέρει ότι θα είναι άδικο για την υπόλοιπη «οικογένειά» του. Και είναι. Αλλά δε θέλουμε να αφήσουμε τελείως «απρόσωπη» όλη αυτήν την προσπάθεια. Τα συγχαρητήρια πηγαίνουν σε όλους. Εκείνοι, που είχαν εντυπωσιαστεί από τον ρομαντισμό και το οπαδικό κίνημα των Αργεντίνων, τώρα προσπαθούν να αφήσουν το στίγμα τους σε έναν μικρό νομό της Ελλάδας. Και το καταφέρνουν.