Το πονηρό και το κάτι παραπάνω…

Ένα ωραίο ποδοσφαιρικό μεσημέρι Κυριακής μπορεί να είναι το σημερινό για τους φίλους του Ολυμπιακού.

Η ομάδα προέρχεται από επική, έτσι όπως εξελίχθηκε η ρεβάνς με τη Ντινάμο, νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ, θέλει να συνεχίσει να είναι η μοναδική ομάδα στα 50 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα με μόνο νίκες φέτος, ο καιρός είναι καλός κι ο Μάρκο Σίλβα θα κάνει και κάποιες αλλαγές στην ενδεκάδα, που πάντα προσελκύουν το ενδιαφέρον.

Όμως, να είμαστε ρεαλιστές. Τετοια ματς, δηλαδή αμέσως μετά το Τσάμπιονς Λιγκ, είναι πάντοτε επικίνδυνα. Θα έλεγα ανεξαρτήτως αντιπάλου! Πόσο δε μάλλον όταν αυτός είναι ο Ηρακλής. Νεοφώτιστος μεν, αλλά με το βάρος της φανέλας ενός ιστορικού συλλόγου. Παρεμπιπτόντως, τελευταία φορα που ο Γηραιός είχε έρθει να παίξει στον Πειραιά μετά από αγώνα του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, είχε αποσπάσει ισοπαλία! Ολυμπιακός-Ηρακλής 1-1 το 2009, μετά το Σταντάρ Λιέγης-Ολυμπιακός 2-0…

Είναι πονηρά αυτά τα παιχνίδια και γιατί το ματς του Τσάμπιονς Λιγκ έχει ρουφήξει το μεδούλι των ποδοσφαιριστών και γιατί ακόμη και ψυχολογικά τους έχει αδειάσει. Μία λύση είναι οι πολλές αλλαγές, από την άλλη όμως σου χαλάει μετά πολύ η συνοχή της ομάδας-κι είδαμε πρόσφατα τον Ολυμπιακό να ισοφαρίζει τον Πλατανιά μέσα στο Καραϊσκάκη με ένα γκολ στο 90’ για το Κύπελλο…

Η μαγκιά του κάθε προπονητή είναι να κρατάει συγκεντρωμένη την ομάδα ακριβώς σε τέτοια παιχνίδια. Στα λεγόμενα εύκολα. Γιατί π.χ. όταν παίζεις με τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ, οι παίκτες είναι κατά κάποιο τρόπο από μόνοι τους στην τσίτα! Και θυμόμαστε όλοι πως αμέσως μετά το Ντινάμο-Ολυμπιακός, είχαμε το Ατρόμητος-Ολυμπιακός, με πολύ μεγάλες δυσκολίες από πλευράς των ερυθρόλευκων…

Ο δε Ηρακλής πράγματι τη μοναδική φορά που έχει κατέβει στο κέντρο έφαγε πολλά από την ΑΕΚ, πέντε, αλλά βλέποντας γενικά την εικόνα του, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι είναι δυσκολοκατάβλητη ομάδα, με μία νίκη και τρεις ισοπαλίες στα άλλα τέσσερα εκτός έδρας παιχνίδια του, ενώ στο άλλο παιχνίδι του μεμεγάλη ομάδα, με τον ΠΑΟΚ, έβγαλε ψυχή κι ισοφάρισε 3-3 τον ΠΑΟΚ στις καθυστερήσεις.

Όπως τον έχω δει τον Ηρακλή είναι μία ομάδα με ταλέντο (ιδίως μπροστά με Βέλλιο, Τσιλιανίδη, Κυριακίδη, Πασσά), αλλά κι εμπειρία (Μπαρτολίνι, Ρομάνο, Μακρής). Με καλούς γκολκίπερ (Χουάντερσον και Περνίς) και ένα προπονητή, που δένει την άμυνα και ψάχνει τις αντεπιθέσεις με τους νεαρούς κυνηγούς. Εγώτον θυμάμαι τον Παπαδόπουλο ότι τη μόνη άλλη φορά που έχει έρθει στο Καραϊσκάκη, ένα Ολυμπιακός-Ξάνθη 1-0 επί Βαλβέρδε, είχε δυσκολέψει πολύ τον Ολυμπιακό. Με αυτογκόλ είχε χάσει.

Το θέμα είναι απλό: κάποιοι παίκτες πρέπει να δώσουν το κάτι παραπάνω, όταν άλλοι συμπαίκτες τους για τον άλφα η, βήτα λόγο δεν είναι στα καλύτερά τους. Όπως τους δίνει κι ο Ολυμπιακός το κάτι παραπάνω! Π.χ. ο Πάρντο δεν είχε καν κληθεί στην εθνική Κολομβίας. Ήρθε στον Ολυμπιακό και να’ τος στην εθνική του για προκριματικά Μουντιάλ κόντρα σε Αργεντινη και Χιλή…

Ακόμη κι ο Ντα Κόστα σε επίσημο παιχνίδι στην εθνική Μαρόκου έπαιξε τώρα που ήρθε στον Ολυμπιακό…