Στο καλό Zοζέ Μουρίνιο...

Φυσικά και δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει προπονητικά τον Πορτογάλο τεχνικό, ούτε το αξίζω, ούτε θα το τολμήσω. Οι τίτλοι του και οι επιτυχίες αποδεικνύουν την αδιαμφισβήτητη ποδοσφαιρική του ποιότητα και έχει καταγραφεί ως ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, να μην πω ο πιο επιτυχημένος, γιατί τα πολλά που πέτυχε, τα κατάφερε με διαφορετικές ομάδες...

Ωστόσο το γεγονός ότι είναι επιτυχημένος ως προπονητής δεν είναι αρκετό για μένα, για να καθαγιάσει έναν απολυταρχικό χαρακτήρα με τεράστια δόση αλαζονείας που μπροστά στην προσωπική επιτυχία δεν υπολογίζει ούτε θεούς, ούτε δαίμονες. Για να φτάσεις βέβαια στην κορυφή, δεν το πετυχαίνεις ούτε με το σταυρό στο χέρι, ούτε επιδεικνύοντας ευγενική συμπεριφορά στον αντίπαλο. Το ποδόσφαιρο είναι ένας είδος... πολέμου που για να επικρατήσει κάποιος χρειάζεται να επιστρατεύσει κάθε είδους μέσο που διαθέτει.

Ο Μουρίνιο, όμως, ξεπέρασε το τελευταίο διάστημα κάθε είδους ηθικό φραγμό διαπράττοντας δύο τεράστια unfair που απέδειξαν τελικά, τα μεγάλα ελαττώματα του. Το πρώτο και ίσως το λιγότερο σημαντικό ήταν η στάση του απέναντι στην Καρνέιρο. Είναι ξεκάθαρο ότι ως άνδρας δεν τα βάζεις με μία γυναίκα, ειδικά όταν δεν είσαι κάποιος τυχαίος αλλά ο Ζοζέ Μουρίνιο. Ενα σχετικά ασήμαντο περιστατικό δεν το κράτησε εντός των ορίων του συλλόγου, αλλά το ανέδειξε σε μείζων θέμα, μόνο και μόνο για να εκθέσει την φουκαριάρα την Καρνέιρο. Είναι ολοφάνερο ότι δεν άντεξε το μερίδιο της δημοσιότητας που ήδη είχε αποσπάσει η συμπατριώτισσα του και φρόντισε να την διαπομπεύσει παγκοσμίως!

Οπως διαπόμπευσε - το δεύτερο τεράστιο unfair - τους παίκτες του, τους οποίους μετά τις συνεχείς ήττες τον τελευταίο καιρό, φρόντισε να τους χαρακτηρίσει δημοσίως ως άχρηστους, βγάζοντας τους στη σέντρα. Τους ίδιους ποδοσφαιριστές που πέρσι του είχαν δώσει το πρωτάθλημα αλλά μέσα σε λίγους μήνες «μεταμορφώθηκαν» σε παλτά που δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους! Είναι ξεκάθαρο ότι μέσα στο αλαζονικό μυαλό του Πορτογάλου, τις νίκες τις κατακτά ο προπονητές και οι ήττες χρεώνονται στους παίκτες.

Πρέπει να είναι η πρώτη φορά σε τόσο υψηλό επίπεδο που ένας προπονητής ξεμπροστιάζει τους παίκτες μετά από αποτυχίες, αρνούμενος να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί. Στο ερώτημα εάν ο προπονητής κάνει την ομάδα ή η ομάδα κάνει τον προπονητή, ο Ζοζέ είχε ξεκάθαρη απάντηση, με τα μονά και τα ζυγά να είναι δικά του...

Η Τσέλσι αποχαιρέτησε τον Μουρίνιο, με τον Αμπράμοβιτς να του φορτώνει την ευθύνη για το φετινό ναυάγιο της Τσέλσι. Μακάρι το ταρακούνημα αυτό να τον κάνει να αναθεωρήσει ορισμένες πρακτικές και να επιστρέψει σοφότερος και καλύτερος στο ποδόσφαιρο. Αν και το θεωρώ λιγουλάκι δύσκολο, γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει σε τέτοια ηλικία. Και μπορεί ο Μουρίνιο να παραμείνει ένας κορυφαίος προπονητής αλλά πάντα θα είναι κι ένας άνθρωπος χωρίς αρχές και σεβασμό...

Υ.Γ. Στη ζωή όλα κρίνονται βάσει του αποτελέσματος. Υπάρχουν, όμως και οι ηθικές αξίες. Στο κάτω - κάτω της γραφής αυτές διαφοροποιούν τους ανθρώπους από τα ζώα...