Ο βηματισμός του Τολιόπουλου είναι… case study

• Με μνήμη χρυσόψαρου

Από το καλοκαίρι του πόνου, στον χειμώνα της απόλαυσης. Ένα τσιγάρο δρόμος που συνηθίζουν να λένε και οι καπνιστές με σκοπό την υποβάθμιση της χρονικής διάρκειας μιας διαδρομής. Αυτή που διένυσε ο Βασίλης Τολιόπουλος προφανώς δεν είναι για υποτίμηση, ίσα-ίσα χαρακτηρίζεται εξόχως εντυπωσιακή και με πειστήριο όσα αναγράφονται στα δημοσιογραφικά κιτάπια. Πόσοι πέτυχαν το περιβόητο «rebuilding your career» στα 28 τους; Τόσο είναι ο Billy και θα τα κλείσει σε λιγότερο από τέσσερις μήνες. Αυτό που κατάφερε είναι σπουδαίο και ο προσδιορισμός δεν αφορά μόνο τα αγωνιστικά κατορθώματά του, όσο τον περιβόητο βηματισμό του. Προ διετίας ελάχιστοι έδειξαν εμπιστοσύνη στην ικανότητά του, τώρα (όπως λέγεται) είναι στο μυαλό δύο-τριών προπονητών της Euroleague.

Ο βηματισμός του έχει μεγαλύτερη αξία γιατί ελάχιστοι αναλαμβάνουν ρίσκο σαν αυτό που πήρε πριν από δύο καλοκαίρια. Όταν δηλαδή έβλεπε κλειστές πόρτες και αποφάσισε να ρίξει το κασέ του στα τάρταρα γιατί πίστεψε - … και δικαιολογημένα - στα λόγια του Γιάννη Καστρίτη. Σε σύλλογο, οι δυο τους συνυπήρξαν στο δεύτερο μισό της περιόδου 2018-19 η οποία εξελίχθηκε μαρτυρικά για τον Άρη έως ότου εμφανιστεί ο λεγάμενος και δώσει πνοή. Δεν έκανε την απίστευτη φετινή σεζόν αλλά τράβηξε τις κουρτίνες και φώτισε ένας σκοτεινός χώρος. Δεν είχε την τωρινή υπομονή και ωριμότητα, μάλλον χρειαζόταν χαλινάρι καθώς ήθελε να βγάλει τα εσώψυχά του, αλλά τις ευθύνες τις αναλάμβανε με χαρακτηριστική ευκολία. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς είπε «εις το επανιδείν» έχοντας πλήρη επίγνωση των αγωνιστικών οφελών που είχε αποκτήσει.

Εκείνη η εμπειρία άλλαξε τον βηματισμό του πριν από δύο χρόνια. Όταν δηλαδή αποφάσισε να επιστρέψει στον… τόπο του εγκλήματος με λιγότερα από τρία χιλιάρικα τον μήνα. «Από τα ψηλά στα χαμηλά», έγραψαν οι μη σχετικοί γιατί δεν αντιλήφθηκαν τις προθέσεις του. Πολλές φορές είναι απαραίτητο να κάνεις βήματα προς τα πίσω για να πάρεις ώθηση κι αυτό έκανε ο Τολιόπουλος έπειτα από μια καριέρα που θύμιζε καρδιογράφημα καθώς οι καμπύλες ήταν έντονες. Χρειαζόταν περιβάλλον εμπιστοσύνης και ο Άρης του το παρείχε.

Με τον Γιάννη Καστρίτη και τον Γιώργο Σιγάλα ο οποίος το περασμένο καλοκαίρι του έβγαλε το λάδι για να βελτιώσει την αμυντική συμπεριφορά του. Το τελευταίο είχε σηκώσει μπόλικη κουβέντα καθώς ο χαρακτηρισμός «αδύναμος κρίκος της άμυνας» του τάραζε το νευρικό σύστημα. Πρόσφατα, σε συνέντευξη στο ALL STAR BASKET (μου) ομολόγησε ότι… «με τον κόουτς Καστρίτη έχουμε βρει χημεία και χτίσαμε καλή σχέση. Τον βλέπω σαν μπασκετικό πατέρα μου και η σχέση που έχει αναπτυχθεί βγαίνει στο γήπεδο. Ο κόουτς διαπίστωσε τη θέλησή μου να βελτιωθώ στην άμυνα. Βλέπει ότι το προσπαθώ… Άκουσα πολλά για την άμυνα. Τα καλοκαίρια δούλεψα αρκετά για να βελτιωθώ σ’ αυτόν τον τομέα ξεκινώντας από το σώμα και τα πόδια. Δεν μου άρεσε όταν άκουγα ότι θα είμαι ο στόχος της αντίπαλης ομάδας. Είναι ζήτημα αθλητικού εγωισμού. Μ’ ενοχλούσε σαν χαρακτήρα και δεν θα το αφήσω να ακούγεται».

Μαζί με τον «Ράμπο» του ελληνικού μπάσκετ, τον ανέλαβαν ο Νίκος Γλεντής στην Αθήνα και ο Παναγιώτης Μπουντοβίνος στη Θεσσαλονίκη με σκοπό την ενδυνάμωση του σώματός του για να αντέχει στους κραδασμούς ή μάλλον την «τρελή» άμυνα που εφαρμόζει ο Άρης η οποία τον στέλνει να κονταροχτυπηθεί με τον ψηλό της αντίπαλης ομάδας στην αλλαγή μαρκαρίσματος στο pick n’ roll. Κι έτσι βούτηξε στον πόλεμο έχοντας πηγή έμπνευσης τον Διαμαντή Σλαφτσάκη τον οποίον θα ήθελε δίπλα του στην πρώτη γραμμή.

Σε όλο αυτό το διάστημα, τα χρήματα ήταν το τελευταίο που τον απασχόλησε. Το ρίσκο που πήρε, το συνηθίζουν μόνο οι τζογαδόροι γιατί δεν είναι τόσο απλό να «σπας» συμβόλαιο (όπως έκανε με αυτό που είχε στον ΠΑΟΚ) και να πηγαίνεις με τα μισά χρήματα στον Άρη. Αυτό έκανε το καλοκαίρι του 2022 και οι λόγοι εξηγήθηκαν παραπάνω. Ήταν μια απόφαση ζωής, όχι μόνο καριέρας. Κι εκ τότε, πολλά πράγματα κυλούν όμορφα στη ζωή του.

Ο Γιάννης Καστρίτης του πρόσφερε απλόχερα αυτό που απελπισμένα αναζητούσε. Την μπάλα μαζί με την ευθύνη. Έμμεσα το είπε ξεκάθαρα στην ίδια συνέντευξη στο ALL STAR BASKET. «Πάντα μου άρεσε να παίζω το άθλημα με τον τρόπο που το κάνω τώρα. Μου αρέσει η ευθύνη, ο πρωταγωνιστικός ρόλος. Δεν μου άρεσε ποτέ να είμαι συμπληρωματικός στο γήπεδο. Θέλω τις ευθύνες, τις επιλογές στο πικ εν ρολ και ο κόουτς ουσιαστικά μου έδωσε τον ρόλο που ζητούσα τόσα χρόνια», είπε. Σημείο-κλειδί ήταν και η ανάδειξή του σε αρχηγό του Άρη καθώς εκεί έβαλε και την υπογραφή του στην ανάληψη των ευθυνών. Δεν έκρυψε ποτέ ότι το ήθελε και ουσιαστικά το «συμφώνησε» με τον καλό φίλο του, τον Λευτέρη Μποχωρίδη. «Ο Βασίλης το αξίζει», μου είχε πει ο τελευταίος.

Με μνήμη χρυσόψαρου

Κι έτσι, ακολούθησαν όλ’ αυτά που θαυμάζουμε από την αρχή της χρονιάς. Οι 25αρες που πάνε σύννεφο, οι μεγάλες ευθύνες που με ευκολία αναλαμβάνει, ο ρόλος του αδιαφιλονίκητου ηγέτη του Άρη έως και η εντυπωσιακή εμφάνισή του στη Χάγη απέναντι στην Ολλανδία, στοιχειοθετούν τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι αποτέλεσμα της αυτοπεποίθησης που έχτισε… πέτρα-πέτρα από την περσινή καλή χρονιά και στη διάρκεια της φετινής εντυπωσιακής. Και ο Βασίλης Σπανούλης, προφανώς, δεν ξέχασε εκείνους τους 38 πόντους που του έβαλε ο Τολιόπουλος στον περσινό αγώνα του Περιστερίου με τον Άρη, στη διάρκεια του οποίου του’ στελνε 2-3 παίκτες αλλά αυτός τα έβαζε από το σπίτι του.

Φέτος, ο 28χρονος πορεύεται με μνήμη χρυσόψαρου, όπως μου είπε, γιατί δεν θέλει να στέκεται σ’ ένα καλό παιχνίδι ή σε μια κακή απόφαση. Φάνηκε εξάλλου αυτό στον προημιτελικό αγώνα του Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στην Κρήτη. Μέσα σε δευτερόλεπτα διέγραψε ένα μέτριο παιχνίδι 34 λεπτών κι έβαλε 17 πόντους μέσα σε λιγότερα από έξι. Αυτό έκανε και με τη «γαλανόλευκη» φανέλα που τόσο πολύ ήθελε να φορέσει. Στην πραγματικότητα, την κέρδισε με το σπαθί του όπως φαίνεται ότι θα συμβεί και στην επιλογή ομάδας για το Προολυμπιακό Τουρνουά.

Τώρα, τι προδιαγράφεται για το μέλλον το γνωρίζει ο ίδιος. Λίγο πολύ έχουν εμφανιστεί οι μνηστήρες αλλά η απόφαση δεν είναι εύκολη και μην είστε σίγουροι ότι αυτή θα παρθεί με κεντρικό άξονα τα λεφτά. Ο λεγάμενος έχει περάσει από αυτό το στάδιο στα χρόνια της νιότης του. Ζητούμενο είναι ποιος έχει τα άντερα να του δώσει την μπάλα στα χέρια του και να τον πιστέψει καθώς εκεί βασίζεται το επιθετικό παιχνίδι του. Αυτό φάνηκε (και) χθες όταν η μπάλα πήγε σε άλλα χέρια και ο Τολιόπουλος άλλαξε ρόλο στο γήπεδο. Το σίγουρο είναι ότι η Εθνική βρήκε έναν αυθεντικό εκτελεστή μακρινών αποστάσεων που τόσο αναζητούσε και ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στα plays του ερχόμενου καλοκαιριού.