Μάρκο Ρόις: Ένα (αναπόφευκτο) τελευταίο πικρό ποτήρι

Μάρκο Ρόις: Ένα (αναπόφευκτο) τελευταίο πικρό ποτήρι

Χρήστος Καλαμάρας
reus

bet365

Στο «κύκνειο άσμα» του Μάρκο Ρόις με την πολυαγαπημένη του Ντόρτμουντ, στην προσπάθεια του ποδοσφαιρικού «παραμυθιού» του, να μπει το μαγικό τέλος που σχεδόν κάθε ποδοσφαιρόφιλος ήθελε να δει, η Ρεάλ είχε τον ρόλο του δράκου.

«The winner takes it all, The loser's standing small» λέει ο στίχος του κλασικού τραγουδιού των ΑΒΒΑ. Σε ελεύθερη μετάφραση, «ο νικητής τα παίρνει όλα, ο χαμένος τίποτα». Και δυστυχώς για πολλοστή και τελευταία φορά, ο Μάρκο Ρόις βρίσκεται στη λάθος πλευρά του στίχου.

Στο «κύκνειο άσμα» του με την πολυαγαπημένη του Ντόρτμουντ, στην προσπάθεια του ποδοσφαιρικού «παραμυθιού» του, να μπει το μαγικό τέλος που σχεδόν κάθε ποδοσφαιρόφιλος ήθελε να δει, η Ρεάλ είχε τον ρόλο του δράκου. Δυστυχώς όμως, σε αντίθεση με τα παραμύθια, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πάντα happy end. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Ο διαιτητής σφυρίζει τρεις φορές. Άπαντες από τον πάγκο της Ρεάλ τρέχουν χαρούμενοι, να πανηγυρίσουν. Μερικοί εξ αυτών, πέφτουν πάνω στον Τόνι Κρόος, o οποίος στο τελευταίο συλλογικό παιχνίδι της σπουδαίας καριέρας του, θα ισοφαρίσει το αδιανόητο ρεκόρ του Φρανθίσκο Χέντο, με 6 κατακτήσεις του Champions League.
Λίγα μέτρα πιο δίπλα, ο συμπατριώτης του και πρώην συμπαίκτης του στην εθνική Γερμανίας, Μάρκο Ρόις, σκυμμένος στον αγωνιστικό χώρο, συνειδητοποιεί πως «αυτό ήταν». Η απώλεια του τροπαίου, μπορεί να πονάει, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση έρχεται σε δεύτερη φάση. Άλλωστε, τα τρόπαια σε συλλογικό επίπεδο για τον Μάρκο, έρχονταν πάντα σε δεύτερη φάση. Κάτι που απέδειξε αναρίθμητες φορές στην καριέρα του.


Ο πραγματικός πόνος οφείλεται στο ότι δεν θα φορέσει ποτέ ξανά τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας. Από τα 7 του, που βρέθηκε για πρώτη φορά στις τάξεις της, στην απόρριψη του στην ηλικία των 17 ετών, μέχρι την θριαμβευτική επιστροφή στη γενέτειρα του 5 χρόνια αργότερα.

 

Ένας δρόμος γεμάτος ατυχίες, όμως και αγάπη


Ο δρόμος του σε αυτά τα 12 χρόνια παρουσίας στους κιτρινόμαυρους της Βεστφαλίας, δύσκολος. Όχι τόσο για τον ίδιο (βάσει απόδοσης), όσο για την αγαπημένη του ομάδα. Εκείνος θα τραβούσε κουπί αδιάκοπα για τους συμπαίκτες του, ακόμα και όταν εκείνοι γινόντουσαν «βαρίδι». Ακόμα και όταν εκείνοι, έβλεπαν πλέον τον εαυτό τους μακριά από την κοιλάδα του Ρουρ.

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως η Ντόρτμουντ τον είχε περισσότερο ανάγκη, από ότι την είχε εκείνος. Κάτι που όσο τα χρόνια κυλούσαν, επιβεβαιωνόταν. Όταν τα πόδια άρχισαν να βαραίνουν από τους συνεχόμενους τραυματισμούς και το ρόστερ άρχισε σταδιακά να χάνει ποιότητα, η Μπορούσια άρχισε να γίνεται ολοένα και λιγότερο ανταγωνιστική. Ακόμα και τις χρονιές που η δυναμική της Μπάγερν, δεν ήταν αυτή που είχαμε συνηθίσει, η Ντόρτμουντ δυσκολευόταν πλέον να κάνει πορεία πρωταθλητισμού.

Αποκορύφωμα αυτού του «ξεφουσκώματος», η οδυνηρή όπως αποδείχθηκε περσινή χρονιά και το χαμένο match ball τίτλου μέσα στο σπίτι τους από... κάποια Μάιντζ. Ακόμα και μετά από αυτό του χτύπημα, ο κόσμος των Βεστφαλών συνέχισε να τραγουδά για την αγαπημένη του ομάδα. Με την ίδια ανιδιοτελή αγάπη, που τον διακρίνει από τους υπόλοιπους φιλάθλους του πλανήτη.


Αυτή η ανιδιοτελής αγάπη, ανάβλυζε πάντα και από τον Ρόις για τον σύλλογο. Πως γινόταν να προδώσει τους όμοιους του και να τους εγκαταλείψει; Πως θα μπορούσε να συνεχίσει να παίζει, γνωρίζοντας πως δεν έδωσε ό,τι είχε μέσα του για την ομάδα την οποία ερωτεύθηκε, όσο καμία άλλη;

Ένα τελευταίο πικρό ποτήρι


Επιστρέφουμε στο σήμερα και το Λονδίνο. Παρότι οι Γερμανοί τα έδωσαν κυριολεκτικά όλα στο «Γουέμπλεΐ» και άγγιξαν το ποδοσφαιρικό θαύμα, η Ρεάλ πάλι βρήκε τον δρόμο να πάρει στα χέρια της την μεγάλη κούπα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως αυτή η «θνητή» Ντόρτμουντ, που οι περισσότεροι θεωρούσαν πως θα γίνει έρμαιο στα χέρια της αήττητης παλαιάς φρουράς της «βασίλισσας», έκλεισε τον τελικό έχοντας το κεφάλι της ψηλά.


Πιο ψηλά από όλους όμως, το έχει ο ντε φάκτο (πλέον) αρχηγός και ηγέτης της. Για την αγωνιστική υπέρβαση των συμπαικτών του όλη τη χρονιά στον Champions League. Για την εμφάνιση τους στον τελικό, κόντρα στην ομάδα που έχει τους τελικούς για... πρωινό εδώ και περίπου αιώνα. Για τους χιλιάδες φιλάθλους, που έκαναν ατμόσφαιρα «Βεστφάλεν» στο Λονδίνο, ακόμα και όταν όλα είχαν χαθεί.

Πλέον όμως, είναι η ώρα για το πικρό ποτήρι του αποχαιρετισμού. Και η κατάκτηση του πολυτιμότερου τροπαίου που μπορεί να κατακτήσει με μια ομάδα ένα ποδοσφαιριστής, δεν θα το έκανε λιγότερο δύσκολο.

Το «αντίο» σε μια σχέση αγάπης, που όμοιες της ελάχιστες φορές έχουμε δει στο ποδόσφαιρο. Και όσο περνούν τα χρόνια, φαντάζει ολοένα και πιο δύσκολο να δούμε ξανά.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

 

BUNDESLIGA Τελευταία Νέα