Η χειρότερη Μπαρτσελόνα που έχω δει στη ζωή μου

Την ώρα που έφτανε στο τέλος του ο βραδινός περίπατος της Μπάγερν Μονάχου στην Βαρκελώνη με αντίπαλο το «κάτι σαν Μπαρτσελόνα», είχα μια ολίγον καφενειακή, αλλά πάντα ευχάριστη και εποικοδομητική κουβέντα με έναν καλό φίλο και συνάδελφο του Gazzetta.

Η ατάκα του, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ήταν αρκετά εύστοχη. «Αυτή η Μπαρτσελόνα είναι χειρότερη και από αυτή του Ριβάλντο» μου είπε, γυρίζοντας τον χρόνο 19 χρόνια πίσω.

Τότε που η Μπάρτσα του «Ρίμπο» έφτυνε αίμα για να αποκλείσει τον Παναθηναϊκό στα προημιτελικά του Champions League, για να αποκλειστεί στη συνέχεια, στο πολύ χαλαρό, από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ρεάλ Μαδρίτης του Ζινεντίν Ζιντάν.

Πράγματι, αυτή η Μπαρτσελόνα είναι χειρότερη από εκείνη τη μετριότατη ομάδα, η οποία τουλάχιστον είχε έναν σούπερ σταρ (Ριβάλντο), προσωπικότητα (Λουίς Ενρίκε) και πιτσιρίκια με προοπτικές (Κάρλες Πουγιόλ και Τσάβι).

Η τωρινή ομάδα στερείται αστέρων, έχει προσωπικότητες αλλά σε ξεκάθαρη πτώση (Ζεράρ Πικέ, Σέρχιο Μπουσκέτς, Τζόρντι Άλμπα) και το μόνο που την «σώζει» είναι ο Φρένκι Ντε Γιονγκ (που έμπλεξες άμοιρε…) και μια πλειάδα πιτσιρικάδων (με επικεφαλής τον Πέδρι) που αφήνει μια αχτίδα αισιοδοξίας για το μέλλον.

Γιατί το παρόν, ουσιαστικά, δεν υπάρχει. Τολμώ να γράψω ότι είναι η χειρότερη Μπαρτσελόνα που έχω δει στα 46 χρόνια ζωής μου. Και έχω δει πολλή Μπαρτσελόνα, ξεκινώντας από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν κατακτούσε ένα πρωτάθλημα κάθε 10-15 χρόνια, μέχρι να αναλάβει ο Γιόχαν Κρόιφ και να αλλάξει την ιστορία του συλλόγου.

Και είναι η χειρότερη Μπάρτσα που έχω δει, όχι μόνο για αυτό που (δεν) παρουσιάζει στο γήπεδο, αλλά και επειδή πληρώνει την βαριά κληρονομιά που κουβαλάει, μετά την πιο λαμπρή 15ετία του συλλόγου. Μετά τον Πεπ Γκουαρδιόλα, τον Λιονέλ Μέσι, τον Τσάβι, τον Αντρές Ινιέστα… το χάος.

«Αυτό υπάρχει, τώρα είμαστε αυτοί που είμαστε» ήταν η ατάκα παραδοχής της υπάρχουσας μιζέριας από τον Πικέ, για μια ομάδα που, αυτή την στιγμή, συγκαταλέγεται σε αυτές της δεύτερης ταχύτητας στο Champions League και θα χρειαστεί να ιδρώσει πολύ για να μπει και πάλι δίπλα στην Μπάγερν, την Τσέλσι και τις λοιπές δυνάμεις.

Θεωρώ, μάλιστα, ότι θα ζοριστεί ακόμα και να προκριθεί στην φάση των «16», σε έναν όμιλο όπου, εκτός από την Μπάγερν, θα κληθεί να αντιμετωπίσει Μπενφίκα και Ντιναμό Κιέβου. Οι οποίες ομάδες, βεβαίως, μυρίζονται… αίμα και είναι έτοιμες να το εκμεταλλευτούν.

Το καλοκαίρι του 2020 ο Ρόναλντ Κούμαν, ο άνθρωπος που με το γκολ του χάρισε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στη β, έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία του συλλόγου.

Είναι ξεκάθαρο, όμως, ότι ο Ολλανδός δεν αποτελεί τον κατάλληλο προπονητή για να χτίσει από την αρχή κάτι ποδοσφαιρικά όμορφο, έστω και αν συνεχώς δίνει ευκαιρίες σε πιτσιρικάδες, σε αναζήτηση των νέων Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι (λέμε τώρα…). Γι’ αυτό καυχιέται και ο ίδιος, αν και δεν πείθει πως το κάνει με σχέδιο, αλλά για να έχει να το λέει.

Αυτή η Μπάρτσα έχει χτυπητές ελλείψεις στα άκρα της άμυνας, ασταθές κέντρο οπισθοφυλακής, τεράστια έλλειψη ταχυδύναμης (τόσο απαραίτητη τη σύγχρονη εποχή), μεσαία γραμμή που να «δαγκώνει» με (κυρίως) και χωρίς την μπάλα, σημείο αναφοράς στην επίθεση και, κυρίως, ποδοσφαιρικό σχέδιο του τι θέλει να κάνει μέσα στο γήπεδο.

Ο Κούμαν αλλάζει διαρκώς διάταξη και προσέγγιση και, κατά σύμπτωση (;), όταν επέλεξε το (πιο συντηρητικό) 3-5-2, δέχθηκε τρεις απανωτές ευρώ – σφαλιάρες στο «Καμπ Νόου»: 0-3 από την Γιουβέντους, 1-4 από την Παρί Σεν Ζερμέν, 0-3 από την Μπάγερν.

Για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία της, δεν έκανε ούτε προσπάθεια εντός εστίας σε ένα 90λεπτο (!). Για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία της, συμπλήρωσε τρεις διαδοχικές εντός έδρας ήττες.

Ακόμα, πάντως, και αν συνεχίσει να σπάει αρνητικά ρεκόρ (θεωρώ ότι έρχονται και άλλα…), δεν δικαιούται να πετάξει στα σκουπίδια την φετινή σεζόν. Αφού και η διοίκηση αποδεχθεί ότι η ομάδα βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, πρέπει να ποντάρει στους νεαρούς, να «καθαρίσει» και άλλο τα (τραγικά) οικονομικά της και να στήσει ένα ποδοσφαιρικό πλάνο σε βάθος τριετίας.

Αν τα κάνει αυτά, τα οποία προκλητικά ΔΕΝ έκανε εδώ και χρόνια, επαναπαυόμενη στους εγχώριους τίτλους (παρά τις απανωτές σφαλιάρες στο Champions League), ίσως σε 2-3 χρόνια δούμε και πάλι κάτι που θα θυμίζει Μπαρτσελόνα. Και όχι αυτό το θλιβερό ομοίωμα που απλά φοράει Μπλαουγκράνα φανέλες…