To διπλό μήνυμα Αθανασιάδη - Κολοβού στον Ελληνα ποδοσφαιριστή: Εσύ θα πήγαινες να παίξεις μπάλα στην Υπερδνειστερία;

• Πολλοί έφυγαν και επέστρεψαν με κατεβασμένα φτερά
• Εσύ θα πήγαινες στην Υπερδνειστερία να παίξεις ποδόσφαιρο;
• Δεν πήγαν στη Σέριφ για τα λεφτά, πήγαν για να ξαναβρούν τον παίκτη μέσα τους

Ο,τι κατάφεραν χθες στο «Μπερναμπέου» εναντίον της Ρεάλ και από την αρχή της τρέχουσας σεζόν ο Γιώργος Αθανασιάδης και ο Δημήτρης Κολοβός (αυτός, ειδικά, από πέρυσι στην πρωταθλήτρια Μολδαβίας) κρύβει ένα και μοναδικό μήνυμα για κάθε επαγγελματία και κάθε Ελληνα παίκτη. Το «never give up»! Και κανένα άλλο!

Δικαίως δεν βρήκαν χώρο και χρόνο στην ΑΕΚ και στον Παναθηναϊκό. Δεν τα κατάφεραν στις προηγούμενες ομάδες τους, υπήρχαν συμπαίκτες τους με καλύτερη απόδοση. Ομως δεν «κάθισαν» πάνω στο συμβόλαιο για να γυμνάζονται, να παίζουν (ή και όχι...) στα «διπλά», να μένουν εκτός 20άδας και να παίρνουν τα χρήματα του συμβολαίου τους όντες ανενεργοί. Στις 7 Απριλίου 1993 γεννημένος ο Αθανασιάδης, μόλις 20 ημέρες μεγαλύτερος του Κολοβού. Αμφότεροι στα 28 τους, στην καλύτερη «ποδοσφαιρική» ηλικία τους. Υγιείς, οικογενειάρχες, δεν ήταν τόσο εύκολο να πάρουν την απόφαση για... Μολδαβία! Το τόλμησαν και δικαιώθηκαν. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται ότι είναι αληθές το κλισέ σύμφωνα με το οποίο «όποιος Ελληνας παίκτης πάει στο εξωτερικό βρίσκει την υγειά του»!

Πολλοί έφυγαν και επέστρεψαν με κατεβασμένα φτερά

Ναι, υπάρχουν πολλοί που έφυγαν «έτοιμοι» για μια καλύτερη ομάδα και τα κατάφεραν, όπως κι εκείνοι οι οποίοι είχαν την αυτοπεποίθηση και τα κότσια να φύγουν ως πιτσιρικάδες, να ανατραφούν, να εκπαιδευτούν και να ανδρωθούν στο εξωτερικό. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που απέτυχαν. Που έφυγαν και επέστρεψαν χωρίς να καταφέρουν κάτι αξιόλογο. Αναρίθμητες οι περιπτώσεις αυτής της «κατηγορίας» Ελλήνων παικτών που γύρισαν στην πατρίδα τα τελευταία 6-7 χρόνια, μετά από βραχύβια σταδιοδρομία μακριά από την Ελλάδα, χωρίς να κάνουν κάποια... απαστράπτουσα καριέρα.

Αν, λοιπόν, η ιστορική επιτυχία αυτών των δυο αγοριών, η οποία υπερκάλυψε κοτζάμ Μέσι που πέτυχε το πρώτο του γκολ με την Παρί και μάλιστα εναντίον του Πεπ (ή ακόμα και την πεντάρα της Λίβερπουλ στην Πόρτο ή τη σπουδαία νίκη της Ατλέτικο στο Σαν Σίρο επί της Μίλαν), μπορεί να μεταδώσει ένα θετικό vibe στους νεότερους ή ακόμα και στους μεγαλύτερους Ελληνες συναδέλφους τους, αυτό είναι το «δεν τα παρατώ ποτέ!». Ακόμα κι όταν μένεις στον πάγκο ή εκτός 20άδας, όταν διαβάζεις ή ακούς σκληρή (ή και άδικη και υπερβολική στην καφρία της) κριτική, όταν σε παίρνει από κάτω, πρέπει να φροντίζεις το σώμα σου και το μυαλό σου! Να το γυμνάζεις, να είσαι έτοιμος και να ψάχνεις για το καλύτερο. Μπορεί να μην «κουμπώσεις» σε μια ομάδα και να κάνεις «θαύματα» σε κάποια άλλη. Για να συμβεί αυτό, όμως, θα πρέπει πάνω και πρώτα απ΄όλα να είσαι υγιής και καλός αθλητής, σωστός επαγγελματίας.

Εσύ θα πήγαινες στην Υπερδνειστερία να παίξεις ποδόσφαιρο;

Να μην τα φορτώσεις στον κόκκορα. Να μην τη δεις... παικταράς αν φτάσεις να παίξεις σε ομάδα του ελληνικού Big – 4, ή ακόμα – ακόμα και στην εθνική ομάδα. Και να έχεις την τόλμη να αλλάξεις! Περιβάλλον, συμπαίκτες, ομάδα, χώρα. Ακόμα κι αν αυτή είναι μια μη αναγνωρισμένη, όπως η περίφημη Υπερδνειστερία, ως «περιφέρεια» της Μολδαβίας. Δεν πειράζει αν πέσεις. Δεν πειράζει αν πικραθείς. Αν απογοητευτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό, αν στενοχωρηθείς από τους γύρω σου. Ανθρώπινο είναι! Ομως σήκω όρθιος και πάλεψέ το!

Ο Κολοβός και ο Αθανασιάδης δικαιώθηκαν εν τέλει (και έχουν με το καλό μια γεμάτη γοητευτικές προκλήσεις σεζόν μπροστά τους...) επειδή... δεν κάθισαν στ' αυγά τους. Δεν «φώλιασαν» στα συμβόλαιά τους όντες αναπληρωματικοί, παγκίτες ή «εξεδράτοι». Ηταν γενναία η απόφασή τους να εργαστούν για ένα πολύ οργανωμένο κλαμπ, το οποίο ωστόσο εδρεύει στη χώρα με το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο στην Ευρώπη! Με μοναδικά «όπλα» τους την καλή χρήση της αγγλικής γλώσσας σε μια ομάδα με παίκτες από... 15 χώρες, τον χαρακτήρα τους και τη μπάλα τους. Κανένα άλλο!

Δεν πήγαν στη Σέριφ για τα λεφτά, πήγαν για να ξαναβρούν τον παίκτη μέσα τους

Ο Κολοβός και ο Αθανασιάδης δεν αμείβονται με εκατομμύρια ευρώ. Ούτε καν με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Δεν πήγαν στη Σέριφ για να βγάλουν τα λεφτά της «καβάτζας» για μια ζωή, παρότι είναι στην ηλικία των «καλύτερων» συμβολαίων της καριέρας ενός παίκτη. Πήγαν στη Μολδαβία για το restart. Για να ξεκολλήσουν από την εξέδρα. Για να ξαναπαίξουν ποδόσφαιρο, να τα ξαναβρούν με τον επαγγελματικό εαυτό τους, να περνούν καλά στην καθημερινή τους προπόνηση, να βρουν τα κίνητρα και τον ενθουσιασμό που κάθε επαγγελματίας αναζητά.

Τους «έκατσε» μια σούπερ σεζόν, με έναν πανέξυπνο Ουκρανό κόουτς, δεδομένο κορμό ομάδας από πέρυσι και τέσσερις – πέντε παίκτες επιπέδου Champions League. Και η απόφαση ζωής που πήραν «διαφημίστηκε» σ' όλη τη δική μας χώρα μετά τις νίκες επί της Σαχτάρ και της Ρεάλ. Ομως ακόμα κι αν έπαιζε στο Europa League εφέτος η Σέριφ, ακόμα κι αν είχε δεχθεί τριάρα από τους Ουκρανούς στο «Sheriff Stadium» και πενταρο-εξάρα στη Μαδρίτη, εκείνοι θα είχαν πάρει τη σωστή απόφαση! Να παίξουν ξανά ποδόσφαιρο, να νιώσουν καλά πρωτίστως με τον εαυτό τους, να αισθανθούν ενεργοί ποδοσφαιριστές.