Η Μπαρτσελόνα στο Europa League, η Μίλαν εκτός Ευρώπης

Υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας της τελευταίας παρουσίας της Μπαρτσελόνα στο τότε Κύπελλο UEFA, νυν Europa League, αλλά και της (προ) τελευταίας φοράς που η Μίλαν στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Η πρώτη έλαβε χώρα την σεζόν 2003-04, όταν η υπό δημιουργία Μπάρτσα του Τζουάν Λαπόρτα, με μεγάλο αστέρι τον Ροναλντίνιο, αντιμετώπισε στον δεύτερο γύρο της διοργάνωσης τον Πανιώνιο του προέδρου Λευτέρη Πανταζή (αγαπάμε ΛεΠα…), προτού αποκλειστεί στους «16» από την Σέλτικ.

Η δεύτερη συνέβη λίγους μήνες νωρίτερα, στις 28 Μαΐου του 2003, όταν η Μίλαν έκανε δική της την κούπα με τα μεγάλα αυτιά στο «Ολντ Τράφορντ» του Μάντσεστερ, νικώντας την Γιουβέντους στα πέναλτι, σε έναν από τους χειρότερους (βάσει θεάματος) τελικούς της ιστορίας.

Θα ακολουθούσαν, βεβαίως, ο αξέχαστος τελικός της Κωνσταντινούπολης (πολύ πικρή ανάμνηση για τους Ιταλούς) και ο νικηφόρος στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, στην τελευταία ενθρόνιση της Μίλαν, η οποία παραμένει η δεύτερη ομάδα σε κατακτήσεις (εφτά), πίσω από την… παρταόλα Ρεάλ Μαδρίτης (13).

Ποια η χρησιμότητα του… παρελθοντολογικού προλόγου; Για την διαπίστωση ότι, για το συμφέρον των τωρινών ομάδων της Μπαρτσελόνα και την Μίλαν, ίσως θα ήταν καλύτερα για την πρώτη να «γυρίσει» στην δεύτερη τη τάξει διοργάνωση μετά από 19 χρόνια και για την δεύτερη να μείνει στις ευρώ – αναμνήσεις του παρελθόντος για την φετινή σεζόν. Και εξηγούμαι.

Η Μπάρτσα διάγει την μεγαλύτερη αγωνιστική κρίση από εκείνη την εποχή, όταν ο νεαρότερος τότε Λαπόρτα αναλάμβανε έναν σύλλογο βυθισμένο στα οικονομικά προβλήματα και την αρτηριοσκλήρωση των παραγόντων του για να καταφέρει, με σκληρή δουλειά και μια φουρνιά χαρισματικών ποδοσφαιριστών, να την εκτοξεύσει στην ελίτ.

Η τωρινή ομάδα βρίσκεται υπό κατασκευή, έχει λόγους για να χαμογελά μόνο εξαιτίας των ταλαντούχων νεαρών που διαθέτει και, όπως επιβεβαίωσε τα τελευταία χρόνια, ΔΕΝ είναι πλήρως ανταγωνιστική στο υψηλότερο επίπεδο, όσο και αν πονάει αυτό τους (καλομαθημένους) φίλους της.

Απόψε (02/11, 22:00) στο Κίεβο, δίνει κόντρα στη Ντιναμό έναν καθοριστικό αγώνα για την επιβίωσή της στο Champions League. Μήπως, όμως, θα ήταν καλύτερα για φέτος να ξεχάσει την πρόκριση στους «16» και να κοιτάξει να καπαρώσει την τρίτη θέση του ομίλου της;

Στο ισπανικό πρωτάθλημα, οι Μπλαουγκράνα έχουν χάσει ήδη σημαντικότατο έδαφος, τόσο σε σχέση με την κορυφή, όσο και με την τέταρτη θέση που οδηγεί στο Champions League της επόμενης σεζόν.

Το εισιτήριο για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, το οποίο θεωρείται (και είναι) κομβικό από οικονομικής πλευράς, κατακτάται και μέσω της πρωτιάς στο Europa League.

Μιας διοργάνωσης σαφώς πιο βατής (προσοχή, όχι πιο εύκολης) για την πιο μέτρια Μπαρτσελόνα της τελευταίας εικοσαετίας. Σύμφωνοι, το πρεστίζ της θα πληγωνόταν σε περίπτωση που τερμάτιζε στην τρίτη θέση.

Δεν θα είχε, όμως, πολλές περισσότερες πιθανότητες να προχωρήσει μακριά, σε σχέση με το Champions League, όπου θα θεωρούταν σχεδόν δεδομένος ο αποκλεισμός στους «16» από μια εκ των πρώτων των υπολοίπων ομίλων;

Συν τοις άλλοις, επειδή το κύριο ζητούμενο της σεζόν μέσα στο γήπεδο είναι το εισιτήριο του Champions League, αν τα κατάφερνε στο Europa League, η Μπάρτσα θα πετύχαινε τον στόχο της και, παράλληλα, θα έπαιρνε έναν (πάντα σημαντικό) ευρωπαϊκό τίτλο.

Μάλιστα, θα γινόταν έτσι η έκτη ομάδα στην ιστορία που κατακτά τα τρία ευρωπαϊκά τρόπαια (μετά από Άγιαξ, Γιουβέντους, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπάγερν Μονάχου και Τσέλσι), αφού το Κύπελλο Εκθέσεων που έχει στις βιτρίνες της, δεν θεωρείται από την UEFA επίσημα ως ο προάγγελος του Κυπέλλου UEFA.

Και η «ντροπή» του αποκλεισμού στους ομίλους του Champions League, πρωτόγνωρη για τους Καταλανούς από το 2000, όταν είχαν προπονητή τον Λορένθο Σέρα Φερέρ (ναι, τον γνωστό), θα έμενε γρήγορα στην λήθη, εφόσον η ομάδα τα κατάφερνε καλά στο Europa League και έσωζε μια χρονιά που μοιάζει καταδικασμένη στο απόλυτο «μηδέν».

Μηδέν, όπως αυτό που έχει στο βαθμολογικό ενεργητικό της μέχρι τώρα η Μίλαν, η οποία υποδέχεται αύριο Τετάρτη (03/11, 22:00) την Πόρτο. Οι Ροσονέρι των εφτά Champions League επέστρεψαν ύστερα από εφτά ολόκληρα χρόνια στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και, βεβαίως, δεν θέλουν να συνεχίσουν χωρίς βαθμούς.

Η πρώτη δυάδα του ομίλου μοιάζει όνειρο απατηλό, αλλά δεν αποκλείεται να μην καταφέρει να κατακτήσει ούτε την τρίτη θέση που οδηγεί στο Europa League. Ε και; Ο πρώτος, ο μεγάλος στόχος των Ροσονέρι φέτος είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από έντεκα χρόνια.

Η Νάπολι, παρά την συνέπειά της, δεν (την) τρομάζει. Η πρωταθλήτρια Ίντερ είναι αυτή την στιγμή στο -7, ενώ η Γιουβέντους παρουσιάζει τα μεγαλύτερα αγωνιστικά χάλια εδώ και μια δεκαετία (και βάλε).

Και ο καλύτερος οδηγός για την Μίλαν τυγχάνει να είναι η άσπονδη συμπολίτισσα Ίντερ. Πέρυσι, η ομάδα του Αντόνιο Κόντε απέτυχε παταγωδώς στο Champions League, τερματίζοντας τελευταία σε όμιλο με Ρεάλ Μαδρίτης, Γκλάντμπαχ και Σαχτάρ Ντόνετσκ.

Το (φυσιολογικό) κράξιμο του Δεκεμβρίου μετατράπηκε σε αποθέωση πέντε μήνες αργότερα, όταν η Ίντερ κατακτούσε δια περιπάτου το Σκουντέτο για πρώτη φορά μετά από έντεκα χρόνια, έχοντας ρίξει όλο το βάρος στις εγχώριες υποχρεώσεις, μετά τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό.

Η Μίλαν διαθέτει ένα ενδιαφέρον σύνολο που συνδυάζει νιάτα με τα περήφανα «γηρατειά» προσωπικοτήτων όπως ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και ο Ολιβιέ Ζιρού, αλλά φαντάζει πολυτέλεια να έχει δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη.

Για τον λόγο αυτό, ακόμα και αν την πονέσει (προσωρινά) η τέταρτη θέση του ομίλου και ο αποκλεισμός από την συνέχεια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, θα έχει την δυνατότητα να ρίξει όλο το βάρος στην Serie A και να διεκδικήσει με αξιώσεις έναν τίτλο που θα την επαναφέρει οριστικά εκεί όπου ανήκει: Στην ελίτ.