Ο Μόντριτς, οι πραγματικοί ηγέτες και η αλληλεγγύη

Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Θα επισημάνω το αυτονόητο γιατί μέσα στην (απόλυτα κατανοητή στην εμπορικότητα της ) προσωπολατρεία τείνουμε να το ξεχνάμε αυτό.

Λάτρεψα τον Μέσι, θαυμάζω τον αθλητή Κριστιάνο Ρονάλντο αλλά θα μαγεύομαι και θα συγκινούμαι πάντα από τους παίκτες που θα υψώνονται πάνω από την προσωπική τους φιλοδοξία και θα αποδεικνύουν ότι υπηρετούν, πρώτιστα, την έννοια της ομάδας. Την ώρα του αγώνα αλλά και πριν και μετά από αυτόν. Τους (ακόμα και με τον δικό τους τρόπο) ηγέτες που έχουν την ικανότητα αυτό το ρόλο να τον προσεγγίζουν μαζί με την ταπεινότητα. Αυτή που δεν έχουν όσοι απορρόφησαν τεράστιο ποσοστό ακτινοβολίας από τα φώτα της δημοσιότητας.

Η είσοδος του Μόντριτς στα αποδυτήρια της Ρεάλ μετά την πρόκριση επί της Παρί είναι από τα πιο όμορφα βίντεο που έχω δει. Σε σημείο συγκίνησης, όσο και αν αυτό φαντάζει υπερβολικό. Ίσως για πολλούς δεν έχει κάτι ιδιαίτερο. Ούτε τελικό Champions League κέρδισε, ούτε καν στα ημιτελικά έφτασε. Υπάρχει όμως, αυτή η αυθεντική χαρά, χωρίς…ποζεριές και σταριλίκια. Χωρίς επίδειξη και υπερβολές. Η άδολη, ατόφια χαρά που θα μπορούσε να έχει και ένας πιτσιρικάς που κερδίζει έναν σχολικό αγώνα. Η ευφορία που φέρνει, η χαρά του παιχνιδιού και η ικανοποίηση ότι αυτή ήταν μια ημέρα που όλα, τελικά, πήγαν όπως έπρεπε ενώ η πορεία των γεγονότων δεν έδειχνε κάτι τέτοιο. Και κάτι ακόμα…

Ο Μόντριτς δεν περιμένει στο θρόνο του να έρθουν οι συμπαίκτες του να του καταθέσουν το θαυμασμό τους γιατί τους καθοδήγησε σε μια υπέροχη ανατροπή. Τους ψάχνει έναν, έναν, έχει μια σφιχτή αγκαλιά και μια ζεστή κουβέντα για τον καθένα. Μέχρι που κάθεται στη θέση του και βάζει τα κλάματα, αφήνοντας όλη την ένταση να ξεσπάσει.

Ναι κάνει τη δουλειά που πάντα θα ήθελε και πληρώνεται πολύ καλά για αυτή. Αυτά τα ζητήματα στον κόσμο του θεάματος τα έχουμε λύσει από καιρό. Αν αλλάξουν τα δεδομένα σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, τα συζητάμε ξανά. Τέτοιες στιγμές όμως δεν έχουν να κάνουν με το χρήμα, αλλά με τη χαρά. Στο μυαλό το δικό μου και με την αλληλεγγύη. Αυτή που ετούτες τις ημέρες την αναζητάμε σε άλλα πράγματα, πολύ πιο σημαντικά που αφορούν την ίδια τη ζωή. Ακριβώς όμως αυτές τις στιγμές, που μπορεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, μια ιδιαίτερη ιστορία, ένα ξεχωριστό πρόσωπο να μας τραβήξουν, για λίγο, μακριά από τη μαυρίλα που μας κυκλώνει, τέτοιες ιστορίες αναδεικνύουν τους ηγέτες της κρίσιμης στιγμής. Αυτούς που μπορεί να είναι σε δεύτερο πλάνο, αλλά να κάνουν ακόμα καλύτερα του δουλειά του σταρ.

Γιατί το ποδόσφαιρο, ναι, είναι πάντα ομαδικό άθλημα. Και δεν θα υπήρχαν Μέσι και Ρονάλντο (ξεχωριστά δείγματα μοναδικού ταλέντου) αν δεν υπήρχαν «λογιστές» Ινιέστα, τύποι που δείχνουν γεννημένοι... 40χρονοι όπως ο Μόντριτς και «χοντροί» Μπενζεμά. Και κάπως έτσι η μπαλίτσα μας είναι πάντα εδώ…