Ο «μισητός» Γκουαρδιόλα το μάθημα τακτικής, η Ρεάλ των θαυμάτων την πρόκριση!

• Τι να κάνει, σπαθιά να καταπιεί;
• Η Ρεάλ των έξι θαυμάτων, μπορεί και έβδομο;

Στην… ανατολή της βασιλείας των Κριστιάνο Ρονάλντο και Λιονέλ Μέσι στο ποδόσφαιρο, οι διάφοροι lovers και haters που ευδοκιμούν στα ελληνικά social media (και όχι μόνο) ψάχνουν να βρουν νέους πρωταγωνιστές για να γραπωθούν από αυτούς και να τους… κατασπαράξουν με την «αγάπη» και το «μίσος» τους (όλα, βεβαίως, σε εισαγωγικά).

Μέχρι να αποφασίσουν αν ο Κιλιάν Μπαπέ και ο Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ έχουν ό, τι χρειάζεται για να εξελιχθούν στο νέο δίδυμο που θα θρέφει τα social συναισθήματά τους, στρέφονται (για λίγο;) στους προπονητές, οι οποίοι άλλωστε έχουν και αυτοί τεράστιο μερίδιο ευθύνης για όσα διαδραματίζονται εντός αγωνιστικού χώρου.

Αυτή την στιγμή, ο αγαπημένος για lovers και haters είναι ένας 51χρονος Καταλανός τεχνικός, ο οποίος έφτιαξε την κορυφαία Μπαρτσελόνα όλων των εποχών (ναι, με Τσάβι, Αντρές Ινιέστα και Λιονέλ Μέσι στα ντουζένια τους, καμία αντίρρηση), εδραίωσε ένα στιλ παιχνιδιού που οδήγησε την Ισπανία στην κορυφή του κόσμου και συνέχισε να σαρώνει τους εγχώριους τίτλους όπου και αν δούλεψε. Ναι μεν, αλλά…

Ο Πεπ Γκουαρδιόλα, αν δεν καταλάβατε σε ποιον αναφέρομαι, είναι μαζί με τον Γιούργκεν Κλοπ οι πιο επιδραστικοί προπονητές στον κόσμο την τελευταία 15ετία. Και τολμώ να πω/γράψω ότι ο Καταλανός έβαλε τις πολύ γερές βάσεις και ο Γερμανός τις ανέπτυξε, τις βελτίωσε και βρήκε περισσότερες λύσεις αντιμετώπισης των προβλημάτων, όταν αυτά προκύπτουν.

Τι να κάνει, σπαθιά να καταπιεί;

Μετά την επική πρόκριση της Ρεάλ Μαδρίτης επί της Μάντσεστερ Σίτι, δεν διαβάζω τίποτε άλλο από έναν οχετό κομπλεξισμού και απαξίωσης για έναν προπονητή που έχει αποδείξει επανειλημμένως την αξία του και πόσα καντάρια μπάλας και τακτικής γνωρίζει, αλλά πληρώνει τα λάθη των παικτών του, αλλά και αυτά που και ο ίδιος κάνει στα κρίσιμα, ευρωπαϊκά παιχνίδια, από τότε που άφησε το «Καμπ Νόου».

Τι λάθη, όμως, έκανε χθες (04/05) το βράδυ στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου»; Μετά από ένα μέτριο πρώτο ημίχρονο, στο οποίο όμως η Σίτι επί της ουσίας δεν απειλήθηκε καθόλου, οι Πολίτες επέβαλαν πλήρως τον ρυθμό και τα «θέλω» τους στο παιχνίδι.

Πήραν την μπάλα, δεν επέτρεψαν στην Ρεάλ να απειλήσει την εστία του Έντερσον (εξαίρεση η απίθανη χαμένη ευκαιρία του Βινίσιους Ζούνιορ στην έναρξη της επανάληψης) και, όταν βρήκαν κενούς χώρους, κατάφεραν το χτύπημα με τον Ριγιάντ Μαχρέζ.

Υπολείπονταν είκοσι λεπτά, η Ρεάλ ήθελε δύο γκολ για να στείλει το ματς στην παράταση και, παρ’ όλα αυτά, τι είδαμε; Τη Σίτι να ελέγχει απόλυτα το παιχνίδι, να μπαίνει στην περιοχή του Τιμπό Κουρτουά (σχεδόν) όποτε ήθελε και να χάνει τρεις ευκαιρίες - μαρς για να τελειώσει την υπόθεση πρόκριση στον τελικό του Champions League.

Ο Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος από τον πάγκο δεν είχε κάνει ουσιαστικά τίποτα για να αλλάξει τα υπάρχοντα δεδομένα, απλώς έβγαλε τον άφαντο Τόνι Κρόος (άποψή μου δεν θα έπρεπε να ξεκινήσει στον τελικό ο ξεζουμισμένος Γερμανός) και έβαλε τον Ροντρίγκο, όπως δηλαδή έκανε σε όλα τα παιχνίδια όπου ο Βραζιλιάνος ερχόταν από τον πάγκο και δεν ήταν βασικός.

Και στο τελευταίο 15λεπτο, με Καζεμίρο και Λούκα Μόντριτς να έχουν γονατίσει ύστερα από μια συγκλονιστική παρουσία, τους έβγαλε για να βρει φρεσκάδα με Εντουάρντο Καμαβινγκά και Μάρκο Ασένσιο, με την Ρεάλ όμως να μην πλησιάζει καν με αξιώσεις την εστία των Πολιτών. Μέχρι, βεβαίως, το 90ό λεπτό…

Τι είχε συμβεί στο μεταξύ, εκτός από τις τρεις χαμένες ευκαιρίες της Σίτι; Ο Κάιλ Γουόκερ, ο οποίος είχε δέσει «κόμπο» τον Βινίσιους Ζούνιορ για πάνω από 70 λεπτά και αποτελούσε το πιο αξιόπιστο στήριγμα στην άμυνα της ομάδας του, κλάταρε προερχόμενος από τραυματισμό και αποχώρησε.

Η Ρεάλ των έξι θαυμάτων, μπορεί και έβδομο;

Με τα πάντα χαμένα, η Ρεάλ γέμισε την περιοχή της Σίτι ως το τελευταίο της χαρτί, έπαιξε το παιχνίδι που ξέρει όσο καμία άλλη ομάδα να παίζει στην Ευρώπη, αυτό του απολαυστικού ποδοσφαιρικού χάους και έκανε ξανά το θαύμα της!

Στην φάση των «16» κόντρα στην Παρί Σεν Ζερμέν, ήταν ανώτερη για μισή ώρα, στην οποία ο Καρίμ Μπενζεμά πέτυχε τρία γκολ και έριξε στο καναβάτσο την ανώτερη μέχρι τότε παρέα του Κιλιάν Μπαπέ, η οποία μπορούσε κάλλιστα στο πρώτο ματς να είχε πάρει μια νίκη με τρία και τέσσερα γκολ διαφορά. Θα μπορούσε, αλλά βεβαίως δεν τα κατάφερε…

Στα προημιτελικά με την Τσέλσι, η Ρεάλ ήταν ανώτερη στο πρώτο ημίχρονο του «Στάμφορντ Μπριτζ» και, στη συνέχεια, σε… μερικά λεπτά της ρεβάνς. Και αυτά, όμως, της αρκούσαν για να εκθρονίσει την περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Στα ημιτελικά με την Σίτι, γλίτωσε από βαριά ήττα στο «Etihad», ήταν άφαντη για 90 λεπτά στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» αλλά εκεί όπου η μπάλα καίει, φώναξε ξανά «παρών» και, με δύο γκολ ενός πολύ ταλαντούχου, αλλά λογιζόμενου ως αναπληρωματικού ποδοσφαιριστή, έφερε τα πάνω - κάτω.

Αν η Ρεάλ ήθελε να γυρίσει μια ταινία για την ιστορία της, φρονώ ότι θα της αρκούσε να χρησιμοποιήσει υλικό μόνο από την πορεία της στο φετινό Champions League. Μια πορεία που ξεκίνησε, ναι μεν με νίκη επί της Ίντερ στο Μιλάνο, αλλά συνεχίστηκε με εντός έδρας ήττα από τη Σερίφ Τιρασπόλ των Γιώργου Αθανασιάδη - Δημήτρη Κολοβού τότε (το θυμάστε;). Και, παρά τα σκαμπανεβάσματα στο ξεκίνημα, μπορεί να ολοκληρωθεί με το 14ο στέμμα της Βασίλισσας της Ευρώπης.

Αυτά που κάνει φέτος η Ρεάλ στην δική της διοργάνωση (για να μην ξεχνιόμαστε) δεν έχει ποδοσφαιρική λογική. Η εξήγηση, αν υπάρχει, πρέπει να αναζητηθεί στις τεράστιες προσωπικότητες τύπου Μπενζεμά - Μόντριτς, στον πιο ώριμο Κουρτουά της καριέρας του και στο winning mentality που… μπολιάζεται στους νεότερους και τους κάνει να δείχνουν ακόμα καλύτεροι από αυτό που πραγματικά είναι.

Ποδοσφαιρικά μιλώντας/γράφοντας, στον τελικό η Λίβερπουλ είναι το απόλυτο φαβορί, κυρίως γιατί έχει την ικανότητα να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας, αλλά και ποδόσφαιρο… χάους, εφόσον χρειαστεί. Το ποδόσφαιρο, όμως, πάει περίπατο με την φετινή Ρεάλ. Προσοχή, το ποδόσφαιρο, όχι η μπάλα έτσι;