Λίβερπουλ - Ρεάλ Μαδρίτης: 10 τελικοί Champions League σε Λευκό και Κόκκινο φόντο!

Ο τελικός της σεζόν 1997-98 σηματοδότησε τον πρώτο για την Ρεάλ από το 1981 αλλά και την πρώτη κατάκτηση του τροπαίου για τους «μερένγκες» από το μακρινό 1966. Οι Μαδριλένοι στηριζόμενοι στη μεσαία τους γραμμή που απαρτιζόταν από την τριάδα Ρεδόνδο-Καρεμπέ-Ζέεντορφ έφτσαν υπό τις οδηγίες του Γιουπ Χάινκες αήτηττοι στον τελικό του Άμστερνταμ, αποκλείοντας δύο γερμανικές ομάδες στα νοκ-άουτ: Τη Μπάγιερ Λεβερκούζεν στα προημιτελικά και την κάτοχο του τροπαίου Ντόρτμουντ στους 4. Εκείνο το βράδυ, ο 20χρονος Ραούλ και ο 22χρονος Μοριέντες πλαισίωναν τον Πέντραγκ Μιγιάτοβιτς στην εμπροσθοφυλακή της Ρεάλ, με τον Σέρβο να είναι αυτός που τελικά πέτυχε το μοναδικό γκολ του τελικού στο 66ο λεπτό. Οι Τορινέζοι και ο Μαρτσέλο Λίπι διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον ρέφερι Κρουγκ για οφσάιντ, όμως VAR φυσικά δεν υπήρχε και έτσι η αντικανονική θέση που είχε ο Μιγιάτοβιτς πριν ντριπλάρει τον Περούτσι και ανοίξει το σκορ δεν σημειώθηκε ποτέ.

O πρώτος από τους δύο συνεχόμενους τελικούς που έφτασε η Βαλένθια του μετέπειτα προπονητή του Άρη, Έκτορ Ραούλ Κούπερ στις αρχές της χιλιετίας. Οι «νυχτερίδες» είχαν σκορπίσει τη Μπαρτσελόνα με 4-1 στο πρώτο ματς των ημιτελικών στο «Μεστάγια», με αποτέλεσμα το 2-1 υπέρ των «μπλαουγκράνα» στη ρεβάνς να τους στείλει στον τελικό. Από την πλευρά της, η Ρεάλ του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε απέκλεισε κατά σειρά την κάτοχο του τροπαίου Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την φιναλίστ της προηγούμενης χρονιάς Μπάγερν Μονάχου στο δρόμο για το Παρίσι. Ο έφηβος Ίκερ Κασίγιας υπερασπίστηκε τέσσερις μέρες μετά τα 19α γενέθλιά του την εστία της Ρεάλ, όμως την διαφορά έκαναν Ραούλ και Μοριέντες που δύο χρόνια μετά τον πρώτο τους τελικό ήταν πια σε θέση να κρίνουν τα μεγάλα παιχνίδια. Ένα γκολ από τον καθένα και ένα ενδιάμεσα από τον Στιβ ΜακΜάναμαν έκριναν το ματς, με την ανωτερότητα της Ρεάλ να είναι εμφανής παρά την φρενήρη πορεία που είχε πραγματοποιήσει η Βαλένθια των Μεντιέτα, Ανγκούλο και Κανιθάρες μέχρι το Σεντ Ντενί. Bonus fact: Ο τελικός του 2000 ήταν ο πρώτος στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Champions League που φιλοξένησε δύο ομάδες από την ίδια χώρα!

Ακόμα μία «σταχτοπούτα» σε τελικό Πρωταθλητριών/Champions League κλήθηκε να αντιμετωπίσει η «μπαρουτοκαπνισμένη» Ρεάλ στις 15 Μαΐου του 2002. Λίγους μήνες νωρίτερα, η «Βασίλισσα» είχε κάνει τον Ζινεντίν Ζιντάν τον πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, καταβάλλοντας το δυσθεώρητο για την εποχή ποσό των 78 εκατομμυρίων ευρώ στη Γιουβέντους. Η δε Λεβερκούζεν είχε αποκλείσει τα δύο αγγλικά μεγαθήρια, Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο δρόμο για το «Χάμπτεν Παρκ» της Γλασκώβης, με τους Μπάλακ και Λούσιο να ξεχωρίζουν από την ομαδάρα του Κλάους Τοπμέλερ. Ο Ραούλ σκόραρε σε ακόμα έναν τελικό ανοίγοντας το σκορ στο 8', όμως ο Λούσιο ισοφάρισε στο 14' φέρνοντας και πάλι το ματς σε ισοροπία. Και τότε, λίγο πριν την αυλαία του ημιχρόνου, έλαβε χώρα μία από τις πιο iconic στιγμές στην ιστορία του θεσμού: O Μοριέντες πετάει την μπάλα μπροστά για τον Ρομπέρτο Κάρλος, όμως ο Βραζιλιάνος δεν έχει σωστό βηματισμό και έτσι η σέντρα που επιχειρεί παίρνει πολύ ύψος. Ο Ζιντάν βρίσκεται ξεμαρκάριστος στο ύψος της μεγάλης περιοχής, και με ένα -ακόμα και σήμερα- ασύλληπτο γυριστό με το αριστερό δεν αφήνει κανένα περιθώριο αντίδρασης στον Μπουτ.

Κατά τεκμήριο ο καλύτερος τελικός τουλάχιστον στα τριάντα χρόνια μετά την μετονομασία του θεσμού σε Champions League. Στο χορτάρι του «Κεμάλ Ατατούρκ» της Κωνσταντινούπολης παρατάχθηκαν δύο διαφορετικοί ποδοσφαιρική κόσμοι. Από την μία η Μίλαν του Κάρλο Αντσελότι, νικήτρια του 2003 έχει να παρουσιάσει μάλλον την καλύτερη ενδεκάδα που έχουμε δει σε τελικό: Ντίντα, Καφού, Σταμ, Νέστα, Μαλντίνι, Γκατούζο, Πίρλο, Ζέεντορφ, Κακά, Σεφτσένκο και Κρέσπο. Από την άλλη η Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ, πανευτυχής που κατάφερε να φτάσει στον τελικό με ποδοσφαιριστές όπως ο Φίναν, ο Τζίμι Τραορέ και ο Μπάρος.
Η χαοτική διαφορά ποιότητας ανάμεσα στις δύο φιναλίστ έγινε εμφανής μόλις στα 52 δευτερόλεπτα, όσα χρειάστηκε δηλαδή ο μεγάλος Πάολο Μαλντίνι για να πετύχει το γρηγορότερο γκολ στην ιστορία των τελικών της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης. Δύο γκολ του Κρέσπο είχαν κάνει το σκορ 3-0 μέχρι το ημίχρονο, με τους «ροσονέρι» να πανηγυρίζουν στα αποδυτήρια κατά την ανάπαυλα για την διαφαινόμενη κατάκτηση του τροπαίου.
Με έναν τρόπο που ακόμα και 17 χρόνια αργότερα είναι δύσκολο να εξηγηθεί, το 3-0 του 54ου λεπτού είχε γίνει 3-3 στο 60', με τους «Κόκκινους» να αμύνονται λυσσαλέα στα δύο μισάωρα που απέμεναν μέχρι το 90' και μέχρι το τέλος της παράτασης. Στα πέναλτι η ψυχολογία ήταν πια ξεκάθαρα με το μέρος των Reds, οι οποίοι με ήρωα τον Ζέρζι Ντούντεκ και μοιραίους για τη Μίλαν τους Σερζίνιο, Πίρλο και Σεφτσένκο έραψαν το 5ο αστέρι στην φανέλα τους.

Ο δεύτερος τελικός επί εποχής Champions League που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα μετά από αυτόν του 1994 και τρίτος συνολικά (είχε προηγηθεί ο τελικός του Πρωταθλητριών του 1983). Το ζευγάρι γνωστό, αφού είχε συναντηθεί και στον αλησμόνητο τελικό της Κωνσταντινούπολης δύο χρόνια νωρίτερα. Αυτή τη φορά ήταν ο Κάρλο Αντσελότι και οι ποδοσφαιριστές του αυτοί που χαμογέλασαν στο τέλος, με τον Ιντζάγκι να υπογράφει τον θρίαμβο της Μίλαν με δύο προσωπικά γκολ στο 45' και το 82'. Οι Κόκκινοι, οι οποίοι είχαν πετάξει έξω την Τσέλσι στα ημιτελικά όπως και το 2005, κατάφεραν απλώς να μειώσουν ένα λεπτό πριν τη λήξη του ενενηντάλεπτου με δράστη τον νεοφερμένο Ντιρκ Κάουτ. Ο χρόνος δεν επαρκούσε για μια ακόμη ολική επαναφορά των παικτών του Μπενίτεθ, και έτσι στο χορτάρι του ΟΑΚΑ η Μίλαν στέφθηκε για έβδομη (και τελευταία μέχρι σήμερα) φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Επιστροφή στον τελικό για τους «μερένγκες» μετά την «χρυσή» πενταετία 1998-2002 που τους χάρισε τρία τρόπαια, επιστροφή και για την συμπολίτισσα Ατλέτικο μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια και το 1974 (είχε ηττηθεί στον επαναληπτικό τελικό με 4-0 από τη Μπάγερν). Οι «ροχιμπλάνκος» του Ντιέγκο Σιμεόνε είχαν ήδη πραγματοποιήσει την τεράστια έκπληξη της κατάκτησης του ισπανικού πρωταθλήματος λίγες μέρες νωρίτερα, και ταξίδευαν στη Λισαβόνα με σκοπό να σφραγίσουν την τεράστια αγωνιστική άνοδο που είχαν σημειώσει υπό τις οδηγίες του Αργεντίνου με ένα ακόμα τρόπαιο. Ο Γοδίν σκόραρε για μια ακόμα φορά σε μεγάλο παιχνίδι , αφού είχε σημειώσει και το «χρυσό» γκολ που επέτρεψε στην Ατλέτι να αποδράσει με την ισοπαλία από το Καμπ Νου απέναντι στη Μπαρτσελόνα για την προτελευταία αγωνιστική της Λα Λίγκα, σφραγίζοντας έτσι τον τίτλο. Οι παίκτες του Σιμεόνε μπορούσαν σχεδόν να αγγίξουν το βαρύτιμο τρόπαιο, όμως τα όνειρά τους «έσβησαν» στην τελευταία φάση του παιχνιδιού όταν ο Σέρχιο Ράμος κέρδισε στον αέρα όλη την άμυνα των πρωταθλητών Ισπανίας και έστειλε το ματς στην παράταση. Στον έξτρα χρόνο μέτρησε τόσο η ψυχολογία όσο και η εμπειρία των παικτών του Αντσελότι, και έτσι το 1-1 της κανονικής διάρκειας μετατράπηκε γρήγορα σε 4-1 και η Ρεάλ έγινε ο πρώτος σύλλογος με διψήφιο αριθμό κατακτήσεων της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης.

Δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια για το ίδιο ζευγάρι στον τελικό, ακριβώς όπως και το Λίβερπουλ - Μίλαν το 2005 και το 2007. Ρεάλ και Ατλέτικο και πάλι δεν κατάφεραν να λύσουν τις διαφορές τους στα 90 λεπτά, με αποτέλεσμα στο Μιλάνο να χρειαστεί και πάλι παράταση, όπως ακριβώς και στη Λισαβόνα δύο χρόνια νωρίτερα. Αυτή τη φορά η «Βασίλισσα» ήταν αυτή που άνοιξε το σκορ με τον Ράμος στο 15' μετά από κεφαλιά του Μπέιλ, με τον αρχηγό της Ρεάλ πάντως να βρίσκεται πίσω από την άμυνα της Ατλέτικο την στιγμή της κεφαλιάς-πάσας του Ουαλού. Οι «ροχιμπλάνκος» που απέκλεισαν στην πορεία τους προς το Σαν Σίρο τόσο την κάτοχο του τροπαίου Μπαρτσελόνα όσο και το απόλυτο φαβορί που άκουγε στο όνομα της Μπάγερν του Πεπ Γκουαρδιόλα έφτασαν στην ισοφάριση στο 79ο λεπτό με τον Καράσκο, με το 1-1 να μένει απαράλλαχτο μέχρι τη λήξη της παράτασης (σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί στο Ντα Λουζ). Στην διαδικασία τον πέναλτι οι δύο ομάδες βάδιζαν εύστοχες χέρι-χέρι μέχρι την εκτέλεση του Χουανφράν στο όγδοο χτύπημα που βρήκε το δοκάρι. Ακόμα μία εύστοχη εκτέλεση του Ρονάλντο χάρισε το τρόπαιο στη Ρεάλ, με τον Ζινεντίν Ζιντάν να κατακτά την πρώτη του κούπα ως προπονητής. Μάλιστα, το τελικό σκορ στη «ρώσικη ρουλέτα» ήταν ίδιο με τον τελικό του Μουντιάλ του 2006, στο τελευταίο ματς που έπαιξε (και έχασε) ο Ζιντάν ως ποδοσφαιριστής.

19 χρόνια μετά «Βασίλισσα» και «Γηραιά Κυρία» βρέθηκαν και πάλι αντιμέτωπες σε ένα μεγάλο τελικό, στο ριμάτς του πρώτου παιχνιδιού της λίστας μας. Η «Αγία Τριάδα» των στόπερ Μπονούτσι-Μπονούτσι-Μπαρτσάλι οδήγησε την Γιούβε του Αλέγκρι στο Κάρντιφ, όπου την περίμενε η Ρεάλ που από την πλευρά της είχε στόχο να γίνει η πρώτη ομάδα που κατακτά δύο συνεχόμενους τίτλους επί εποχής Champions League. Ο Μάριο Μάντζουκιτς στο 27ο λεπτό «έσβησε» με ένα αδιανόητο γυριστό σουτ το προβάδισμα που είχε δώσει ο Ρονάλντο στο 20' για τους Μαδριλένους, όμως τα δύο απανωτά «χτυπήματα» από Κασεμίρο και (για ακόμα μια φορά) Ρονάλντο στο τρίλεπτο 61'-64' δεν επέτρεψαν ποτέ στην Γιουβέντους να ξαναμπεί στον τελικό. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε από τον Ασένσιο στο 90ό λεπτό, κάνοντας ακόμη πιο ευρύ τον θρίαμβο της Ρεάλ! Έτσι οι «μερένγκες» έγιναν η πρώτη ομάδα που πετυχαίνει το back-to-back μετά τη μεγάλη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι την διετία 1989-1990, και ο Ζιντάν μέσα σε ενάμιση χρόνο προπονητικής έφτασε σε κατακτήσεις θρύλους όπως ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, o Eλένιο Ερέρα και ο Πεπ Γκουαρδιόλα! Όλα αυτά στον πρώτο τελικό στην ιστορία του θεσμού που πραγματοποιήθηκε υπό κλειστή οροφή!

Οι φιναλίστ και του φετινού τελικού! 17 τρόπαια είχαν να επιδείξουν οι δύο «μονομάχοι» στο χορτάρι του Κιέβου (12 η Ρεάλ, 5 η Λίβερπουλ) σε ένα από τα πιο ιστορικά ζευγάρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Τέταρτος τελικός για τους Ισπανούς μέσα σε πέντε χρόνια, πρώτος για τους Κόκκινους μετά το 2007. Ίσως ο τελικός που έδωσε τις περισσότερες «δυνατές» εικόνες στους μελλοντικούς ιστοριογράφους του ποδοσφαίρου: τον Σαλάχ να αποχωρεί με δάκρυα στο πρώτο ημίχρονο, τον Λόρις Κάριους να κοιτάει αποσβολωμένος τους συμπαίκτες του που δεν μπορούσαν να πιστέψουν τις απανωτές γκάφες του, τον Μπέιλ να πανηγυρίζει μετά το ομορφότερο ίσως γκολ που έχουμε δει σε τελικό. Οι δύο ομάδες παρά την τεράστια παράδοσή τους στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις διέσχισαν αντίθετους βίους μέχρι την ουκρανική πρωτεύουσα: η «Βασίλισσα» είχε καταδυναστεύσει την πρόσφατη ιστορία του θεσμού με τρεις κατακτήσεις τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ενώ από την άλλη η Λίβερπουλ αγωνιζόταν στη διοργάνωση μόλις για δεύτερη φορά από το 2010. Η προσθήκη του Βίρτζιλ Φαν Ντάικ μεσούσης της σεζόν «έδεσε» την άμυνα των παικτών του Κλοπ, που πάντως υποκλίθηκαν στην ανωτερότητα των αντιπάλων τους με το 0-0 του ημιχρόνου να γίνεται 3-1 στο 83' με υπογραφή Μπέιλ (και Κάριους). Με την κατάκτηση αυτή η Ρεάλ έγινε μόλις η τρίτη ομάδα στην (έως τότε) 63χρονη ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Champions League που σημειώνει τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις!

Η ώρα της δικαίωσης, η ώρα της στέψης για τους Κόκκινους! Η Τότεναμ του Μαουρίσιο Ποτσετίνο πραγματοποίησε δύο επικές προκρίσεις στον δρόμο για το νεόκτιστο Wanda Metropolitano της Μαδρίτης, πετώντας έξω χάρη στον κανονισμό του εκτός έδρας γκολ Μάντσεστερ Σίτι και Άγιαξ. Από την άλλη, η Λίβερπουλ έγινε η μοναδική μέχρι και σήμερα ομάδα που παίρνει την πρόκριση στον τελικό μετά από ήττα με τουλάχιστον 2 γκολ διαφορά στο πρώτο ματς των ημιτελικών, κατόρθωμα που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο μιας που οι Κόκκινοι είχαν ηττηθεί με 3-0 στο Καμπ Νου από την Μπαρτσελόνα! Χωρίς Σαλάχ και Φιρμίνο αλλά με Οριγκί και Βαϊνάλντουμ ολοκλήρωσαν την επική ανατροπή στο Άνφιλντ παίρνοντας μία ιστορική πρόκριση που θα μνημονεύεται για χρόνια. Στα του τελικού, το εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Σαλάχ στο δεύτερο λεπτό έκοψε τα φτερά των «σπιρουνιών», ενώ ο ήρωας των μεγάλων αγώνων Οριγκί «σφράγισε» το 6ο τρόπαιο των Reds γράφοντας το 2-0 στο 87'. Ήταν ο πρώτος τίτλος του Γιούργκεν Κλοπ στον πάγκο της ομάδας του μεγάλου λιμανιού, αλλά και το πρώτο προσωπικό του τρόπαιο με τα «μεγάλα αυτιά», μετά από δύο ανεπιτυχείς προσπάθειες σε τελικούς το 2013 με την Ντόρτμουντ και το 2018 με τη Λίβερπουλ. Θα ακολουθούσε η εμφατική κατάκτηση της Premier League την επόμενη σεζόν, αλλά και τα δύο Κύπελλα (FA και Carabao Cup) φέτος.