Λίβερπουλ - Ρεάλ: Τραγούδια για τον Τσιμίκα κάτω απ' τον Πύργο του Άιφελ και η αγωνία στο κόκκινο (pics & vids)

«Tsimi, Tsimi, our Kostas Tsimikas, his passport says he’s Greek, but we all know that he’s Scouser».

Τι κι αν o Θεσσαλονικιός μπακ ενδέχεται να μείνει στον πάγκο, χάνοντας την ευκαιρία να γίνει ο δεύτερος Έλληνας μετά τον Άκη Ζήκο που θα παίξει σε τελικό Champions League; Οι φίλοι της Λίβερπουλ τον έχουν στην καρδιά τους έτσι κι αλλιώς. Ένας μάλιστα από αυτούς προβλέπει ότι ο Τσιμίκας θα σκοράρει το νικητήριο πέναλντι εάν ο τελικός κριθεί εκεί, όπως έγινε και με τον τελικό του FA Cup.

Παντού λευκό και κόκκινο

Αυτές τις ημέρες η ποδοσφαιρική καρδιά της Ευρώπης χτυπά στο Παρίσι. Έστω κι από σπόντα, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, η Γαλλική πρωτεύουσα φιλοξενεί τον τελικό του Champions League ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Ρεάλ Μαδρίτης, ταυτόχρονα με τη διεξαγωγή του Ρολάν Γκαρός.

Από τα μέσα της εβδομάδας καταφτάνουν στο Παρίσι οπαδοί των δύο ομάδων, με τις κόκκινες και λευκές φανέλες να είναι παντού, από την περίφημη λεωφόρο Champs Élysées έως τις λαικές γειτονιές στο ανατολικό κομμάτι της πόλης. Το Γαλλικό Υπουργείο Εσωτερικών εκτιμά οτι πάνω από 100,000 Ισπανοί και Βρετανοί θα βρεθούν στο Παρίσι για τον τελικό με ή χωρίς εισιτήρια, με την πλειοψηφία να είναι οπαδοί των Κόκκινων.

Η πρώτη επαφή των επισκεπτών με την τοπική κουλτούρα θα είναι βέβαια μια απεργία, καθώς τα συνδικάτα των σιδηροδρόμων και του μετρό θα μειώσουν τα δρομολόγια σε κάποιες γραμμές το Σαββατοκύριακο, με αποτέλεσμα η μετάβαση από και προς τα αεροδρόμια να είναι πιο αργή από οτι συνήθως.

Οι τοπικές αρχές έχουν δημιουργήσει δύο ειδικές ζώνες για τους φιλάθλους της Λίβερπουλ και της Ρεάλ στην περιοχές Nation και Saint-Denis αντίστοιχα, όπου θα έχουν την ευκαιρία να πανηγυρίσουν τα γκολ της ομάδας τους υπό τους ήχους των Lightning Seeds (δημιουργοί του περίφημου «It’s Coming Home») και άλλων μουσικών και DJ, καθώς και υπό την επίβλεψη περίπου 7,000 αστυνομικών.

Η αστυνομία της πόλης, έμπειρη τόσο από μεγάλες διοργανώσεις όσο και από τη δυνατότητα μερίδας ξένων οπαδών να μην αφήσουν κολυμπηθρόξυλο εάν βρεθούν υπό την επήρεια μέθης, έκρινε ότι θα είναι καλύτερο να συγκεντρωθεί ο κύριος όγκος των φιλάθλων σε περίκλειστες ζώνες όπου θα απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ, παρά να διαχυθεί σε όλη την πόλη και ενδεχομένως να συναντηθεί και με Γάλλους ‘επιστήμονες’.

Βέβαια ένας μεγάλος αριθμός φιλάθλων θα δει το ματς στα αναρίθμητα μπιστρό της πόλης, όπως τα μπαρ The Kop και Lush όπου παραδοσιακά συναντιούνται οι φίλοι της Λίβερπουλ στο Παρίσι.

Οπαδοί Ρεάλ: «Για μας είναι απλώς άλλο ένα τρόπαιο»

Οι οπαδοί της Ρεάλ που συναντήσαμε στη Γαλλική πρωτεύουσα είχαν την αυτοπεποίθηση, αν όχι την υπεροψία, που δίνουν οι δεκατρείς τίτλοι Champions League της ομάδας τους. «Σίγουρα θα πανηγυρίσουμε, αλλά τίποτα τρελό. Το έχουμε κερδίσει τόσες φορές. Σκεφόμαστε ήδη το δέκατο πέμπτο. Για τους οπαδούς της Λίβερπουλ είναι πιο μέγάλη υπόθεση», λέει με σιγουριά ο Χαβιέ από τη Μαδρίτη προβλέποντας νίκη της ομάδας του, σχετικά χαμηλόφωνα, καθώς βρισκόμαστε ανάμεσα σε χιλιάδες οπαδούς της Λίβερπουλ υπό τη σκιά του Πύργου του Άιφελ.

Μαζί με τους φίλους του Σέρχιο και Πάμπλο κρατούν στα χέρια τους τα εισιτήρια για το μεγάλο τελικό. Το σκορ; «3-1, με γκολ των Τόνι Κρόος, Βινίσιους (ο νέος Πελέ!) και Μπενζεμά,» προβλέπει.

Ελάχιστα τους απασχολεί πως θα παίξει η αντίπαλη ομάδα. Όσο και να θέλουν οι οπαδοί των Κόκκινων να πάρουν εκδίκηση για το χαμένο τελικό του 2018, δεν θα πανηγυρίσουν στο τέλος, σύμφωνα με την παρέα από την Ισπανία. «Ο μόνος που φοβόμαστε από τη Λίβερπουλ είναι ο γκολκίπερ της, ο Άλισον», αναφέρει ο Πάμπλο, ενώ όλοι θυμούνται με αρκετή θυμηδία τον προκάτοχο του και τραγική φιγούρα εκείνου του τελικού, τον Λορίς Κάριους.

Όσο για τους παίκτες της Ρεάλ; Φέτος είναι η χρονιά του Καρίμ Μπενζεμά, λένε οι φίλοι της Ρεάλ σχεδόν με μία φωνή. «Αξίζει την Χρυσή Μπάλα, αν δεν την πάρει αυτός δεν πρέπει να την πάρει κανείς.»

Μπορεί οι φίλαθλοι της Ρεάλ να είναι λιγότεροι από αυτούς της Λίβερπουλ στο Παρίσι, αλλά ξεχωρίζουν από την κοσμοπολίτικη αύρα και την αθλητική παιδεία, με έναν μπασκετόφιλο οπαδό από την Σεβίλλη να μας εξηγεί με όχι και πολύ κολακευτικά λόγια τι αισθάνεται για την απόφαση του Πάμπλο Λάσο να μην γίνει φάουλ στα τελευταία λεπτά του τελικού της Ευρωλίγκα. Εξάλλου μεγάλη μερίδα τους έφτασε στη Γαλλία από όλα τα μέρη του κόσμου, όπως οι Αργεντίνοι φίλοι της Ρεάλ που αρνήθηκαν να φωτογραφηθούν γιατί το έσκασαν από τη δουλειά τους για να δουν τον τελικό από κοντά...

«Ποιός φοβάται τον Μπενζεμά, έχουμε Φαν Ντάικ»

Οι φίλοι της Λίβερπουλ, από την άλλη, είναι κάτι παραπάνω από θορυβώδεις. Τους καταλαβαίνει κανείς από τα κατακόκκινα πανό, την προφορά των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής του Μέρσεισαιντ που τους έχει δώσει το προσωνύμιο Scouse ή Scousers, το συνεχές τραγούδι υπό τους ήχους του «You Will Never Walk Alone» και τη φιλική διάθεση.

Εξάλλου ο τελικός για αυτούς έχει διπλή σημασία. Θέλουν η ομάδα τους όχι μόνο να φτάσει τα εφτά τρόπαια της Μίλαν και να πλησιάσει τη Ρεάλ, αλλά και να πατσίσει για τον τελικό του 2018 που σημαδεύτηκε από τον τραυματισμό του Σαλάχ από το Σέρχιο Ράμος. Ωστόσο, οι περισσότεροι αποφεύγουν τη λέξη «εκδίκηση», θεωρώντας πως έτσι κι αλλιώς έχουν καλύτερη ομάδα και αξίζουν το κύπελλο. «Μίλνερ και Χέντερσον ηρεμούν την ομάδα, έχουν ενέργεια και ωριμότητα στο παιχνίδι τους.

Εξάλλου είναι από τους λίγους Άγγλους παίκτες που έχουμε, τους χρειαζόμαστε σε έναν Ευρωπαικό τελικό,» λέει ο Στηβ από μια παρέα από το Τσέστερ, μια πόλη αρκετά κοντά στο Μέρσεισαιντ, στα σύνορα Ουαλίας και Αγγλίας. Ποιούς παίκτες της Ρεάλ φοβούνται περισσότερο; «Τους δύο Βραζιλιάνους, τον Βινίσιους και τον Ροντρίγκο. Αν ο Αντσελότι βάλει τους μεγάλους σε ηλικία παίκτες στο κέντρο θα είμαστε εντάξει, με τους μικρότερους ίσως έχουμε πρόβλημα.»

Οι περισσότεροι οπαδοί της Λίβερπουλ που συναντήσαμε δεν είχαν προμηθευτεί ακόμη εισιτήρια. «Πάμε όπου παίζει η Λίβερπουλ, με ή χωρίς εισιτήρια. Δεν έχουμε εισιτήρια για τον τελικό, αν δεν βρούμε θα δούμε το παιχνίδι από τη ζώνη για τους φιλάθλους,» λέει ο Ρόμπι, μέλος μιας παρέας από το Λίβερπουλ που ξεχωρίζει από τους κόκκινους μπερέδες της.

«Γιατί να φοβηθούμε τον Μπενζεμά οταν έχουμε Φαν Ντάικ;» αναρωτιέται, προφέροντας το όνομα του Ολλανδού στόπερ με τη χαρακτηριστική προφορά του Μέρσεισαιντ που μετατρέπει το ‘κ’ σε ‘χ’, δίνοντας στην Αγγλική γλώσσα ένα ιδιότυπο ηχόχρωμα που θυμίζει Αραβικά.

Scouse, not English

Τις τελευταίες ημέρες οι οπαδοί της Λίβερπουλ βρίσκονται στο επίκεντρο των ποδοσφαιρικών αλλά και των πολιτικών συζητήσεων στη Γηραιά Αλβιώνα, με αφορμή όσα συνέβησαν στον τελικό του FA Cup.

Μπορεί να μην ήταν η πρώτη φορά που ένα κομμάτι τους γιουχάισε τον εθνικό ύμνο της ίδιας τους της χώρας, αλλά το γεγονός ότι συνέβη σε έναν ιστορικό για το αγγλικό ποδόσφαιρο θεσμό, σε συνδυασμό με τις εξίσου μαζικές αποδοκιμασίες για τον Πρίγκιπα Γουίλιαμ, έχει αναζωπυρώσει τη δημόσια συζήτηση που κυριαρχεί στο νησί μετά το Brexit: τί θα πει να είναι κανείς Βρετανός και ποιά η σχέση των τεσσάρων εθνών που απαρτίζουν τη Βρετανία, καθώς και πόσο σημαντικές είναι οι οικονομικές και πολιτισμικές διαφορές ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο της Αγγλίας;

Στα ερωτήματα αυτά, ένας μικρός αλλά μάλλον αυξανόμενος αριθμός κατοίκων του Λίβερπουλ απαντά: «We are Scouse, not English», τονίζοντας τη σημασία της τοπικής τους καταγωγής. Η πόλη του Λάνκασιρ βρίσκεται μόλις λίγα χιλιόμετρα βόρεια της Ουαλίας, με αποτέλεσμα να αποκαλείται και «πρωτεύουσα της Βόρειας Ουαλίας», και αποτελεί διαχρονικά λιμάνι υποδοχής μεταναστών, κυρίως Ιρλανδών – υπολογίζεται ότι τρεις στους τέσσερις κατοίκους του Λίβερπουλ έχουν καταγωγή από την Ιρλανδία.

Ειδικά για τους φιλάθλους της Λίβερπουλ, η τραγωδία του Χίλσμπορο και η πρόθεση της τότε κυβέρνησης να οδηγήσει ολόκληρη την πόλη σε ‘ελεγχόμενη παρακμή’ (managed decline), έχει οδηγήσει ένα μεγάλο κομμάτι τους να κρατά επιφυλακτική, αν όχι εχθρική, στάση προς το Βρετανικό κράτος, με το γιουχάισμα του εθνικού ύμνου να μην αποτελεί πλέον ταμπού. «Δεν μας ενδιαφέρει ο εθνικός ύμνος, δεν έχει να κάνει με εμάς. Είμαστε Scouse, όχι Εγγλέζοι. Πάντα ζούσαμε στη φτώχεια», λέει ο βετεράνος φίλος της ομάδας από το Λίβερπουλ Τομ, για να συμπληρώσει ο εγγονός του: «Η βασιλική οικογένεια δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα για εμάς».

Για τους περισσότερους φίλους της ομάδας βέβαια, το να ακολουθεί κάποιος την Λίβερπουλ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν μπορεί να αισθάνεται Άγγλος. «Παιχνίδια όπως ο τελικός του κυπέλλου είναι η μόνη ευκαιρία για πολλούς ανθρώπους να ακουστεί η φωνή τους. Αγαπάμε την Αγγλία, αλλά απεχθανόμαστε την κυβέρνηση» αναφέρει ο πρεσβύτερος από την παρέα από το Τσέστερ.

Για άλλους, όπως ο Κάιλ από την ίδια παρέα, η ομάδα της Λίβερπουλ αποτελεί σχεδόν μια ανεξάρτητη χώρα με δικούς της νόμους και πολλούς εχθρούς, τόσο στο υπόλοιπο Νησί όσο και στην ίδια την πόλη. «Ακόμα και στο ποδόσφαιρο όλοι μας μισούν: οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Μάντσεστερ Σίτυ και των ομάδων του Λονδίνου. Οι οπαδοί της Έβερτον πανηγύριζαν ενώ έχαναν από την Αρσεναλ επειδή δεν κερδίσαμε το πρωτάθλημα!»

«Αν κερδίσουμε, θα μείνουμε εδώ δύο μήνες!»

Όλα αυτά βέβαια περνάνε σε δεύτερη μοίρα για τους φιλάθλους της Λίβερπουλ που βρίσκονται στο Παρίσι με σκοπό να πανηγυρίσουν την κατάκτηση ενός ακόμη Τσάμπιονς Λιγκ, το δεύτερο σε μόλις τέσσερα χρόνια.

Τί θα κάνουν αν κερδίσουν το τρόπαιο; Ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, από μπάντζι τζάμπινγκ από τον Πύργο του Άιφελ και βουτιές στον Σηκουάνα μέχρι την αναμενόμενη κατανάλωση άφθονου αλκοόλ. «Θα μείνουμε εδώ για δυο μήνες», σχολίασε ένας οπαδός της Λίβερπουλ, θυμίζοντας τον δικό μας Σάββα της γνωστής διαφήμισης που ξεχάστηκε στην Πορτογαλία μετά την κατάκτηση του Euro 2004.