Αλεξάντερ Άρνολντ: «Έχουμε ευθύνη, όταν φοράμε τη φανέλα της Λίβερπουλ το κάνουμε για τους ανθρώπους της πόλης»

Το βράδυ του Σαββάτου (28/05) Λίβερπουλ και Ρεάλ Μαδρίτης κοντράρονται στον μεγάλο τελικό του Champions League. Δύο ομάδες που έφτασαν στο τέλος της διαδρομής και πριν από τέσσερα χρόνια στο Κίεβο. Οι «reds» ταξιδεύουν στο Παρίσι λίγες ημέρες μετά το τέλος μιας συναρπαστικής Premier League που κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική. Μια εκστρατεία την οποία ο νεαρός μπακ της ομάδας συγκρίνει με τον εξαντλητικό αγώνα του Λιούις Χάμιλτον για το πρωτάθλημα της F1 πέρυσι ενάντια στον Μαξ Φερστάπεν. Ο Αλεξάντερ Άρνολντ στην εκτενή συνέντευξη που έδωσε στην Guardian μίλησε για το γεγονός ότι οι φίλοι της Λίβερπουλ αποδοκιμάζουν τον εθνικό ύμνο της Αγγλίας, θυμάται την τελευταία φορά που ήταν νευρικός και αναφέρεται στην νοοτροπία του Μάικλ Τζόρνταν.

«Ο τελευταίος τελικός Champions League στον οποίο έπαιξα. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ήμουν πραγματικά νευρικός. Τα νεύρα εμφανίζονταν όταν ήμουν νεότερος, αλλά όση περισσότερη εμπειρία αποκτάς, τόσο λιγότερα νεύρα έχεις», λέει. Σήμερα ο Άγγλος διεθνής είναι 23 ετών και θα αγωνιστεί σε τρίτο τελικό Champions League, ένα γεγονός που μάλλον καθρεφτίζει την αδηφάγα φιλοδοξία του και το σπάνιο όραμά του.

«Αν βάλω τον εαυτό μου στη θέση του», λέει αναφερόμενος στον Τζόρνταν, ίσως τον μεγαλύτερο αθλητή στην ιστορία που φαινόταν σχεδόν θυμωμένος στην προσπάθειά του να κερδίσει ένα έκτο πρωτάθλημα ΝΒΑ το 1998, «Πραγματικά καταλαβαίνω γιατί ήταν όπως ήταν. Δεν νιώθω έτσι με τους συμπαίκτες μου τώρα, αλλά σίγουρα το έκανα όταν ήμουν νέος και έπαιζα με παιδιά της περιοχής. Απογοητευόμουν πραγματικά επειδή οι άνθρωποι δεν ήταν στο μήκος κύματος μου ή δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ήθελα να κερδίζω τόσο πολύ. Εξακολουθώ να το βρίσκω απογοητευτικό στα προπονητικά παιχνίδια».

«Δεν ένιωσα ποτέ ικανοποιημένος. Ποτέ δεν ένιωσα αρκετά καλά – όχι με την έννοια ότι δεν νομίζω ότι είμαι ταλαντούχος και καλός σε αυτό που κάνω. Απλώς δεν ένιωσα ποτέ ότι αυτό είναι αρκετό και ξέρω ότι δεν θα το κάνω ποτέ. Πρέπει να βρω το επόμενο επίπεδο, να πιέσω τον εαυτό μου πιο σκληρά, να γίνω καλύτερος», προσθέτει αφού ξεκαθαρίσει ότι «πονάει» όταν χάνει στο 5 εναντίον 5.

Η ανάμνηση της ήττας από τη Ρεάλ στον τελικό του Κιέβου είναι ακόμα ζωντανή. «Αυτή η ήττα ήταν το μεγαλύτερό μας μάθημα ως ομάδα. Μας δίδαξε πώς να κερδίζουμε ένα παιχνίδι. Πώς να κερδίζουμε τρόπαια. Αν κοιτάξετε την πορεία μας ως εκείνον τον τελικό δεν κερδίζαμε πραγματικά τα παιχνίδια. Απλώς ξεπερνούσαμε τον αντίπαλο. Υπάρχει διαφορά γιατί μια νίκη είναι να έχει τον έλεγχο του παιχνιδιού.»

Ερωτηθείς για το πώς ήταν το επόμενο πρωί μετά τον χαμένο τελικό, τόνισε. «Μεγαλώνεις πιστεύοντας ότι αν χάσεις τον τελικό του Champions League η καρδιά σου θα ραγίσει, θα κλάψεις για μέρες. Αλλά δεν ήταν έτσι. Πονούσε – ειδικά βλέποντάς τους να σηκώνουν το τρόπαιο. Αλλά σκέφτηκα: Είμαι 19 και με τους παίκτες και τον προπονητή που έχουμε θα επιστρέψουμε. Την επόμενη φορά δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουμε. Ήξερα ότι θα επιστρέψουμε πιο δυνατοί».

Για την απώλεια του τίτλου: «Κάναμε κάτι που καμία άλλη ομάδα δεν θα μπορούσε να πετύχει αυτή τη σεζόν. Καμία άλλη ομάδα δεν θα μπορούσε να φτάσει σε τρεις τελικούς και να πάει την κούρσα του τίτλου στην τελευταία ημέρα. Έχουμε ήδη δύο τρόπαια χάσαμε το τρίτο από μια ομάδα πολύ καλή που κατέληξε με ένα τρόπαια ενώ εμείς δυνητικά μπορεί να καταλήξουμε με τρία. Οπότε δεν είναι τόσο μεγάλη απώλεια».

Μέσα στην οικογένεια της Λίβερπουλ, η αγάπη του Άρνλοντ εκτείνεται από το προσωπικό της καντίνας που εκτιμάει την προσγειωμένη του φύση, μέχρι τον Σαλάχ που τον θεωρεί σύντροφό του και πιστεύει ότι δεν εκτιμάται όσο έπρεπε στην Αγγλία. Ο Άγγλος διεθνής φανερώνει επίσης το πάθος του για τη F1 και τονίζει ότι η αντιπαλότητα Χαμιλτον - Φερστάπεν τον ενθουσιάζει. «Η νοοτροπία κάποιου που κάνει κάτι μόνος του με ιντριγκάρει, θέλω να μάθω πώς θα ένιωθα. Έχεις μια ομάδα που παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά μπαίνει σε αυτό το μονοθέσιο μόνος σου».

Στο Παρίσι η ατομική του σύγκρουση με τον Βινίσους θα μπορούσε να είναι καθοριστική. Όμως, μακριά από το ποδόσφαιρο, η κοινωνική συνείδηση τον οδηγεί. Προερχόμενος από το West Derby στο Λίβερπουλ, όπου το 34% των παιδιών ζει στη φτώχεια, η δέσμευσή του στην πρωτοβουλία του Football for Change είναι εμφανής. «Υπάρχει πάντα αυτή η ευθύνη στους ανθρώπους που βρίσκονται σε προνομιακή θέση να προσπαθήσουν να κάνουν τη διαφορά», λέει. «Στο Λίβερπουλ πιστεύουμε ότι πρέπει να φροντίζεις τους δικούς σου ανθρώπους εάν η κυβέρνηση δεν τους χρηματοδοτεί. Μεγάλωσα σε αυτές τις περιοχές, επομένως έχω την ευθύνη να βοηθήσω να βεβαιωθώ ότι φροντίζονται».

Οι οπαδοί της Λίβερπουλ έχουν επικριθεί επειδή αποδοκιμάζουν τον εθνικό ύμνο, αλλά ο Αλεξάντερ Άρνολντ τονίζει ότι πρέπει να διερευνήσουμε τους λόγους. «Είναι η πόλη, στο σύνολό της, όχι μόνο οι οπαδοί της Λίβερπουλ. Θυμούνται τι έχει περάσει η πόλη και πώς αισθάνεται το Λίβερπουλ σχετικά με το ίδρυμα και πώς μας φέρθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι αυτό το αίσθημα ότι μας απογοήτευσαν οι υπεύθυνοι και ότι δεν μας έχουν συμπεριφερθεί δίκαια».

Πριν οι ομάδες του βγουν στον αγωνιστικό χώρο για να παίξουν, ο Μπιλ Σάνκλι συνήθιζε να λέει: «Μην τους απογοητεύσετε». Ο Αλεξάντερ-Άρνολντ σχολίασε σχετικά: «Ξέρω τι σημαίνει αυτό. Είναι μια ισορροπία να μην τους απογοητεύετε και επίσης να θέλετε να τους κάνετε περήφανους. Έχουμε αυτή την ευθύνη όταν φοράμε τη φανέλα. Το κάνουμε αυτό για τους ανθρώπους που φορούν τη φανέλα στο σπίτι και περπατούν στον αγώνα, για τους ανθρώπους που φορούν τη φανέλα για το επτάωρο ταξίδι με το λεωφορείο στο Γουέμπλεϊ, για τους ανθρώπους που ξοδεύουν τόσα πολλά για να φτάσουν στο Παρίσι αυτό το Σαββατοκύριακο»